Σκηνοθεσία: Israel Horovitz
Ηθοποιοί: Kevin Kline, Kristin Scott Thomas, Maggie Smith
Για την παρθενική του σκηνοθετική απόπειρα, ο φημισμένος θεατρικός συγγραφέας Ισραέλ Χόροβιτς, επιλέγει το δικό του θεατρικό έργο «Ένα Σπίτι στο Παρίσι». Δραμεντί, που βασίζει την ιστορία της στο «viager», μια γαλλική νομοθεσία κατά την οποία ένα ακίνητο αλλάζει ιδιοκτησία μόνο μετά το θάνατο του ενοίκου του. Σε αυτήν την περίπτωση έχουμε τον Mathias (Kevin Kline), ένας αποτυχημένος και άφραγκος Νεοϋορκέζος, που του χαμογελά η τύχη όταν κληρονομεί ένα διαμέρισμα στο Παρίσι από τον αποξενωμένο πατέρα του. Σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι το διαμέρισμα είναι κατειλημμένο από τη Mathilde (Maggie Smith), μια εκλεπτυσμένη ηλικιωμένη κυρία, και την υπερπροστατευτική της κόρη (Kristin Scott Thomas). Έτσι το σπίτι θα του ανήκει ολοκληρωτικά μόνο μετά το θάνατο της ενοίκου...
Στο ξεκίνημά της η ιστορία φαίνεται γλυκιά, σαν μια τυπική γαλλική ρομαντική κομεντί. Ο looser που ενώ τα έχει χάσει όλα ξαφνικά του χαμογελά η τύχη και αποφασίζει να κάνει μια καινούρια αρχή. Τότε πέφτει πάνω στην κακιά και πονηρή "πεθερά" που τυχαίνει να της γυαλίζει το μοναδικό χρυσό ρολόι του νεοφερμένου και έτσι το ρολόι κατάσχεται. Ο Kevin Kline με "ζευγάρι" την πάντα συμπαθητική Maggie Smith δημιουργούν όμορφη χημεία μεταξύ τους ως ένας looser Αμερικανός και μία στρυφνή- καθώς πρέπει Βρετανίδα, αντίστοιχα. Ο πρώτος όμως φαίνεται να βαριέται που και που..
Όλα δείχνουν να ισορροπούν πάνω στο σχοινί του χιούμορ κάτι που κρατά σε ευχάριστη θέση τον θεατή -ο Mathias πουλάει κρυφά ότι παλιό αντικείμενο περνά από το χέρι του, ενώ υιοθετεί δική του προφορά σε επίθετα και ονόματα της γαλλικής γλώσσας. Ώσπου κάπου στα μισά της δεύτερης πράξης, το χιουμοριστικό ύφος αλλάζει ραγδαία και μετατρέπεται σε καθαρά δραματικό ως και αποπνικτικό στοιχείο σαπουνόπερας. Φαντάσματα του παρελθόντος έρχονται να στοιχειώσουν το ήρεμο παρόν. Πολύ πιθανόν αυτή η απότομη αλλαγή να λειτουργήσει αρνητικά στα μάτια του θεατή. Αρνητικά σημειώνει και το σενάριο μέσω της ακατάπαυστης φλυαρίας των μονολόγων και των αναμενόμενων εξελίξεων που παρουσιάζει. Με τούτα και με κείνα το "My old lady" κουράζει και δυστυχώς κάπου το έχουμε ξαναδεί.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 1.5/5
Ηθοποιοί: Kevin Kline, Kristin Scott Thomas, Maggie Smith
Για την παρθενική του σκηνοθετική απόπειρα, ο φημισμένος θεατρικός συγγραφέας Ισραέλ Χόροβιτς, επιλέγει το δικό του θεατρικό έργο «Ένα Σπίτι στο Παρίσι». Δραμεντί, που βασίζει την ιστορία της στο «viager», μια γαλλική νομοθεσία κατά την οποία ένα ακίνητο αλλάζει ιδιοκτησία μόνο μετά το θάνατο του ενοίκου του. Σε αυτήν την περίπτωση έχουμε τον Mathias (Kevin Kline), ένας αποτυχημένος και άφραγκος Νεοϋορκέζος, που του χαμογελά η τύχη όταν κληρονομεί ένα διαμέρισμα στο Παρίσι από τον αποξενωμένο πατέρα του. Σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι το διαμέρισμα είναι κατειλημμένο από τη Mathilde (Maggie Smith), μια εκλεπτυσμένη ηλικιωμένη κυρία, και την υπερπροστατευτική της κόρη (Kristin Scott Thomas). Έτσι το σπίτι θα του ανήκει ολοκληρωτικά μόνο μετά το θάνατο της ενοίκου...
Στο ξεκίνημά της η ιστορία φαίνεται γλυκιά, σαν μια τυπική γαλλική ρομαντική κομεντί. Ο looser που ενώ τα έχει χάσει όλα ξαφνικά του χαμογελά η τύχη και αποφασίζει να κάνει μια καινούρια αρχή. Τότε πέφτει πάνω στην κακιά και πονηρή "πεθερά" που τυχαίνει να της γυαλίζει το μοναδικό χρυσό ρολόι του νεοφερμένου και έτσι το ρολόι κατάσχεται. Ο Kevin Kline με "ζευγάρι" την πάντα συμπαθητική Maggie Smith δημιουργούν όμορφη χημεία μεταξύ τους ως ένας looser Αμερικανός και μία στρυφνή- καθώς πρέπει Βρετανίδα, αντίστοιχα. Ο πρώτος όμως φαίνεται να βαριέται που και που..
Όλα δείχνουν να ισορροπούν πάνω στο σχοινί του χιούμορ κάτι που κρατά σε ευχάριστη θέση τον θεατή -ο Mathias πουλάει κρυφά ότι παλιό αντικείμενο περνά από το χέρι του, ενώ υιοθετεί δική του προφορά σε επίθετα και ονόματα της γαλλικής γλώσσας. Ώσπου κάπου στα μισά της δεύτερης πράξης, το χιουμοριστικό ύφος αλλάζει ραγδαία και μετατρέπεται σε καθαρά δραματικό ως και αποπνικτικό στοιχείο σαπουνόπερας. Φαντάσματα του παρελθόντος έρχονται να στοιχειώσουν το ήρεμο παρόν. Πολύ πιθανόν αυτή η απότομη αλλαγή να λειτουργήσει αρνητικά στα μάτια του θεατή. Αρνητικά σημειώνει και το σενάριο μέσω της ακατάπαυστης φλυαρίας των μονολόγων και των αναμενόμενων εξελίξεων που παρουσιάζει. Με τούτα και με κείνα το "My old lady" κουράζει και δυστυχώς κάπου το έχουμε ξαναδεί.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 1.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου