Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Suffragette κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Sarah Gavron
Ηθοποιοί: Carey Mulligan, Helena Bonham Carter, Meryl Streep, Anne-Marie Duff, Ben Whishaw, Brendan Gleeson 

"Ο όρος σουφραζέτες χρησιμοποιήθηκε χλευαστικά από το Βρετανικό τύπο, για να περιγράψει τις ακτιβίστριες που αγωνίζονταν για το δικαίωμα ψήφου (suffrage)."  Η Ιστορία των γυναικών αυτών παίρνει για πρώτη φορά σάρκα και οστά με προορισμό τη μεγάλη οθόνη.
Πρόκειται λοιπόν για την ιστορία του κινήματος υπέρ του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες. Οι Σουφραζέτες δεν προέρχονταν από αριστοκρατικές τάξεις, ήταν εργαζόμενες γυναίκες που συνειδητοποίησαν ότι η ειρηνική διαμαρτυρία δεν έφερνε αποτελέσματα. Στραμμένες στη βία ως τη μόνη διέξοδο, ήταν έτοιμες να χάσουν τα πάντα στον αγώνα τους για ισότητα-τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, τα παιδιά τους, τις ζωές τους. 

Το σενάριο αποφασίζει να διηγηθεί τα αληθινά γεγονότα των γενναίων γυναικών μέσα από την προσωπική χροιά της νεαρής Maud. Και εδώ βρίσκεται το κυριότερο μειονέκτημα της ταινίας. O αγώνας των Σουφραζετών βασίζεται σε ένα σύνολο γυναικών που κατάφεραν με νύχια και με δόντια να αλλάξουν το κατεστημένο, οπότε θα ήταν πολύ προτιμότερο να μας δινόταν ένα σύνολο σημαντικών πληροφοριών τουλάχιστον για τις επικρατέστερες και όχι μονάχα για μία από τις νεότερες και μάλιστα όταν πρόκειται για μυθοπλαστικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, ενώ μαθαίνουμε πως ο χαρακτήρας της Streep (Emmeline Pankhurst) αποτελεί μία από τις θεμελιακές βάσεις του αγώνα, δεν πληροφορούμαστε πλήρως για την εικόνα της ως επαναστάτρια, έτσι δεν αργεί να καταντήσει ένας χαρακτήρας-φάντασμα. 

Από το (σχεδόν) all star cast ξεχωρίζει με διαφορά η Helena Bonham Carter ενσαρκώνοντας μια από τις βασικότερες εκπροσώπους του κινήματος, την Edith Ellyn. Σε κάθε της σκηνή,  σε καθηλώνει με την σοβαρότητα και το στιβαρό της βλέμμα. Η Carrie Mulligan ερμηνεύει τον κεντρικό χαρακτήρα του σεναρίου, την νεαρή Maud, με τρόπο που φέρνει στο νου προηγούμενες της εμφανίσεις όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποδίδει αξιόπιστα τον ρόλο. Την παράσταση κλέβει και η Anne-Marie Duff (Violet Miller) ως μία από τις βασικότερες συμμετοχές στον αγώνα, αλλά μάλλον για το λόγο του ότι παραμένει σχετικά άγνωστη σαν ηθοποιός δεν φωτογραφήθηκε και αυτή μαζί με τις υπόλοιπες τρεις για την αφίσα.

Στις πρωταγωνίστριες ενώ φιγουράρει και το όνομα "Meryl Streep", η ηθοποιός εμφανίζεται τόσο λίγο που κοντεύεις να την ξεχάσεις σαν ρόλο-πάντως στο λίγο αυτό της εμφάνισής της προσφέρει τον δυναμισμό του υποκριτικού της ταλέντου που την έχει κάνει να ξεχωρίζει εδώ και χρόνια.
Δυστυχώς, με τούτα και με κείνα, οι "Σουφραζέτες" μπαίνουν και αυτές στη λίστα με τις άνευρες ιστορικές μελοδραματικές ταινίες. Αυτό που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και να κρατήσουμε είναι οι ελάχιστες μεν, δυνατές σκηνές. Όπως εκείνη η ανατριχιαστική σκηνή προς το τέλος από όπου απουσιάζει ολοκληρωτικά ο ήχος...
Υ.Γ. Το σενάριο διαθέτει ορισμένες αξιομνημόνευτες, δυνατές ατάκες: "You want me to respect the law? Then make the law respectable."

Βαθμολογία: 2.5/5
Παρασκευή Γιουβανάκη

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Οι νικητές των Bafta Awards

...ή αλλιώς των "Βρετανικών Όσκαρ"
Χθες (14/2) πραγματοποιήθηκε η 66η απονομή των βραβείων Bafta και ο  μεγάλος νικητής αυτών είναι η «Επιστροφή» του Alejandro Iñárritu αφού αποχώρησε από την απονομή με άλλα πέντε βραβεία  για να τα προσθέσει στην πλούσια μέχρι τώρα συλλογή της. Ο Leonardo Dicaprio κέρδισε ακόμη ένα από τα φετινά «μεγάλα» βραβεία οπότε και βρίσκεται όλο και πιο κοντά στο πολυπόθητο αγαλματίδιο του.
Δεν σημειώθηκαν ιδιαίτερες εκπλήξεις όσον αφορά τους νικητές και τις νικήτριες (πόσο ωραία θα ήταν να κέρδιζε τελικά ο «Αστακός»!) ενώ αδικημένη της βραδιάς  η εξαιρετική «Carol» και η πρωταγωνίστριά της Rooney Mara.
…Και του χρόνου λοιπόν, να είμαστε γεροί!
Αναλυτικά οι νικητές-τριες:
Καλύτερη Ταινία: «Η Επιστροφή» του Alejandro González Iñárritu
Καλύτερη Βρετανική Ταινία: "Brooklyn"
Καλύτερη Σκηνοθεσία: Alejandro González Iñárritu («Επιστροφή»)

Α’ Ανδρικός Ρόλος: Leonardo DiCaprio (» Η Επιστροφή»)
Α’ Γυναικείος Ρόλος:  Brie Larson («Δωμάτιο»)
Β’ Ανδρικός Ρόλος: Mark Rylance  («Γέφυρα των Κατασκόπων»)
Β’ Γυναικείος Ρόλος: Kate Winslet («Steve Jobs»)
Καλύτερο Ντοκιμαντέρ: «Amy»
Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία: «Wild Tales»
Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: "Inside Out"

Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο: «Spotlight»
Καλύτερο Διασκευασμένο Σενάριο: «The Big Short»
Καλύτερη Φωτογραφία: Emmanuel Lubezki  («H Επιστροφή»)
Καλύτερη Καλλιτεχνική Διεύθυνση: «Mad Max: Fury Road»
Καλύτερα Κοστούμια: «Mad Max: Fury Road»
Καλύτερο Μοντάζ: «Mad Max: Fury Road»
Καλύτερα Οπτικά Εφέ: «Star Wars: The Force Awakens»
Καλύτερος Ήχος: «Η Επιστροφή»
Καλύτερο Μακιγιάζ και Κομμώσεις: «Mad Max: Fury Road»
Ανερχόμενος Σταρ:  John Boyega («Star Wars: The Force Awakens»)
Παρασκευή Γιουβανάκη

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Labyrinth of Lies / Im Labyrinth des Schweigens, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Giulio Ricciarelli
Ηθοποιοί: Alexander Fehling, Andre Szymanski, Friederike Becht, Johannes Krisch, Hansi Jochmann, Gert Voss

"Ο Λαβύρινθος της Σιωπής" κέρδισε το Βραβείο Κοινού στις 21ες Νύχτες Πρεμιέρας και ήταν η πρόταση της Γερμανίας για Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας.

Γερμανία του 1958. Κανείς δεν γνωρίζει τι συνέβη στο Άουσβιτς. Και κανείς δε ρωτά. Πρώην μέλη των Ες Ες είναι τώρα δάσκαλοι, αρτοποιοί, δημόσιοι υπάλληλοι. Κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα στους ανυποψίαστους συμπατριώτες τους, που νομίζουν ότι οι ιστορίες για τα ολοκαυτώματα και τα βασανιστήρια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν αστικοί μύθοι, ή, το πολύ, προπαγάνδα των συμμαχικών δυνάμεων.

Πρωταγωνιστής, ένας γοητευτικός νεαρός, φιλόδοξος δικηγόρος, με μικρές δόσεις έξυπνου χιούμορ. Τον υποδύεται ο Alexander Fehling, (τον γνωρίσαμε ως «Άδωξο Μπάσταρδο»-2009), και τολμά να οδηγήσει πρώην μέλη των Ες Ες στην πρώτη τους δίκη από Γερμανούς, φέρνοντας αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μια κοινωνία που έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με το πιο φρικτό παρελθόν της. 
Από την επιλογή και μόνο του πρωταγωνιστή, "γοητευτικός νεαρός αναζητά την αλήθεια, πάση θυσία", (έχει καταντήσει τίτλος αγγελίας) ξεκινά ένας ατελείωτος, δίχως διέξοδο, Λαβύρινθος των κλισέ!
Κινήσεις που τις έχουμε ξαναδεί (όχι απαραίτητα σε αντίστοιχες ιστορικές ταινίες) και μας έχουν κουράσει, εμφανίζονται η μία μετά την άλλη.
Ενώ, φυσικά, δίπλα στον θαρραλέο, ευπαρουσίαστο πρωταγωνιστή, στέκεται μια άκρως αδιάφορη (ως χαρακτήρας και όχι μόνο) σύντροφος, που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να ράψει το ελκυστικότερο φόρεμα για τις πλούσιες καθωσπρέπει κυρίες. Διότι εντάξει, who cares about Ιστορία και δολοφονίες...Ας τρέχει ο αγαπητικός της να ξεθάψει και να αντιμετωπίσει τους Ναζί, αυτήν την νοιάζει μονάχα το ράψιμο καθότι φυσικά η αλήθεια δεν είναι δα και φλέγον ζήτημα. 

Καθόλου κολακευτικό για την απεικόνιση του γυναικείου φύλου/ενδιαφέροντος.

Σενάριο και σκηνοθεσία (Giulio Ricciarelli) έχουν εγκλωβιστεί για τα καλά στην μαύρη τρύπα των κλισέ και των ευκολιών. Η μοναδική δυνατή στιγμή βρίσκεται στη σκηνή μαρτυρίας των επιζώντων του Άουσβιτς.

Ολοκληρώνεται όπως όπως η τρίτη πράξη του "Λαβύρινθου", πέφτουν οι τίτλοι τέλους (για τους οποίους και ανυπομονούσες), και δεν σου μένει τίποτα απολύτως.
Κανένα ίχνος στιβαρού συναισθήματος: οργή για την ανθρώπινη Ιστορία και την απόκρυψη αυτής, θαυμασμό για τον νεαρό δικηγόρο που τα βάζει με όλους και τα πάντα. 
Νιώθεις όμως κούραση διότι μόλις παρακολούθησες ακόμη μια ταινία που βασίζεται στο κλασικό ακαδημαικό στυλιστικό ρεπερτόριο, ένα φιλμ όπου "τύφλα" να έχει η πανέμορφη εικόνα αλλά η πραγματική ουσία, ένα τίποτα.


Βαθμολογία 2/5
Παρασκευή Γιουβανάκη