Ηθοποιοί: Alexander Fehling, Andre Szymanski, Friederike Becht, Johannes Krisch, Hansi Jochmann, Gert Voss
"Ο Λαβύρινθος της Σιωπής" κέρδισε το Βραβείο Κοινού στις 21ες Νύχτες Πρεμιέρας και ήταν η πρόταση της Γερμανίας για Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας.
Γερμανία του 1958. Κανείς δεν γνωρίζει τι συνέβη στο Άουσβιτς. Και κανείς δε ρωτά. Πρώην μέλη των Ες Ες είναι τώρα δάσκαλοι, αρτοποιοί, δημόσιοι υπάλληλοι. Κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα στους ανυποψίαστους συμπατριώτες τους, που νομίζουν ότι οι ιστορίες για τα ολοκαυτώματα και τα βασανιστήρια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν αστικοί μύθοι, ή, το πολύ, προπαγάνδα των συμμαχικών δυνάμεων.
Πρωταγωνιστής, ένας γοητευτικός νεαρός, φιλόδοξος δικηγόρος, με μικρές δόσεις έξυπνου χιούμορ. Τον υποδύεται ο Alexander Fehling, (τον γνωρίσαμε ως «Άδωξο Μπάσταρδο»-2009), και τολμά να οδηγήσει πρώην μέλη των Ες Ες στην πρώτη τους δίκη από Γερμανούς, φέρνοντας αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μια κοινωνία που έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με το πιο φρικτό παρελθόν της.
Από την επιλογή και μόνο του πρωταγωνιστή, "γοητευτικός νεαρός αναζητά την αλήθεια, πάση θυσία", (έχει καταντήσει τίτλος αγγελίας) ξεκινά ένας ατελείωτος, δίχως διέξοδο, Λαβύρινθος των κλισέ!
Κινήσεις που τις έχουμε ξαναδεί (όχι απαραίτητα σε αντίστοιχες ιστορικές ταινίες) και μας έχουν κουράσει, εμφανίζονται η μία μετά την άλλη.
Ενώ, φυσικά, δίπλα στον θαρραλέο, ευπαρουσίαστο πρωταγωνιστή, στέκεται μια άκρως αδιάφορη (ως χαρακτήρας και όχι μόνο) σύντροφος, που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να ράψει το ελκυστικότερο φόρεμα για τις πλούσιες καθωσπρέπει κυρίες. Διότι εντάξει, who cares about Ιστορία και δολοφονίες...Ας τρέχει ο αγαπητικός της να ξεθάψει και να αντιμετωπίσει τους Ναζί, αυτήν την νοιάζει μονάχα το ράψιμο καθότι φυσικά η αλήθεια δεν είναι δα και φλέγον ζήτημα.
Καθόλου κολακευτικό για την απεικόνιση του γυναικείου φύλου/ενδιαφέροντος.
Σενάριο και σκηνοθεσία (Giulio Ricciarelli) έχουν εγκλωβιστεί για τα καλά στην μαύρη τρύπα των κλισέ και των ευκολιών. Η μοναδική δυνατή στιγμή βρίσκεται στη σκηνή μαρτυρίας των επιζώντων του Άουσβιτς.Ολοκληρώνεται όπως όπως η τρίτη πράξη του "Λαβύρινθου", πέφτουν οι τίτλοι τέλους (για τους οποίους και ανυπομονούσες), και δεν σου μένει τίποτα απολύτως.
Κανένα ίχνος στιβαρού συναισθήματος: οργή για την ανθρώπινη Ιστορία και την απόκρυψη αυτής, θαυμασμό για τον νεαρό δικηγόρο που τα βάζει με όλους και τα πάντα.
Νιώθεις όμως κούραση διότι μόλις παρακολούθησες ακόμη μια ταινία που βασίζεται στο κλασικό ακαδημαικό στυλιστικό ρεπερτόριο, ένα φιλμ όπου "τύφλα" να έχει η πανέμορφη εικόνα αλλά η πραγματική ουσία, ένα τίποτα.
Βαθμολογία 2/5
Παρασκευή Γιουβανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου