Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

45 Years κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Andrew Haigh
Ηθοποιοί: Charlotte Rampling, Tom Courtenay, Geraldine James

To "45 Χρόνια" έχει μπει εδώ και μήνες, συγκεκριμένα από τότε που προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου, δηλαδή τον Φεβρουάριο, στη λίστα "Ποιες ταινίες ανυπομονούμε να δούμε μέχρι το τέλος του 2015". Και έτσι έγινε, ένα βράδυ κατά τη διάρκεια του 21ου Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας, "Νύχτες Πρεμιέρας". 

Η απερίγραπτα όμορφη, μουντή αισθητική της ταινίας, δεν αργεί να εμφανιστεί. Η πρωταγωνίστρια Κate, έχει βγει πρωινή βόλτα με παρέα τον οικογενειακό τους σκύλο σε καταπράσινες εκτάσεις, εκεί όπου δεσπόζει η ηρεμία και η ομορφιά της φύσης. Εκεί όπου γίνεσαι ένα με τη φύση είτε βρίσκεται σε εκείνο ακριβώς το μέρος είτε το παρακολουθείς από μίλια μακριά καθισμένος-η σε μια θέση κινηματογραφικής αίθουσας. Και πως γίνεται αυτό? Όταν ο διευθυντής Φωτογραφίας γνωρίζει πολύ καλά τη δουλειά του και μπορεί να ξεχωρίσει και να γαντζωθεί από το αυθεντικό ύφος του αντίστοιχου σεναρίου. Στην περίπτωση των "45 Χρόνων" ο χαρακτήρας του σεναρίου είναι μουντός και νοσταλγικός και αυτό ακολουθείται πιστά από τη φωτογραφία.

Charlotte Rampling και Tom Courtenay (Βραβεία ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βερολίνου) είναι οι Kate και Geoff  της μεγάλης οθόνης. Οι ερμηνείες τους, συμπληρώνουν η μία την άλλη. Λιγομίλητες ως επί το πλείστον, κλιμακώνονται καθηλωτικά από σκηνή σε σκηνή όπως κλιμακώνεται και η σχέση του κινηματογραφικού ζευγαριού.
Ένα ζευγάρι γιορτάζει την επέτειο 45 χρόνων γάμου (στα 40 χρόνια ο Geoff έτυχε να παρουσιάσει ένα πρόβλημα υγείας οπότε αποφάσισαν να γιορτάσουν όταν φτάσουν στα "στρόγγυλα" 45 χρόνια). Όμως ενώ οι ετοιμασίες της γιορτής έχουν μπει στην τελική ευθεία και ενώ η Kate διαλέγει ποια μουσικά κομμάτια θα παίξει ο DJ της ξεχωριστής βραδιάς, ένα γράμμα με συνοδεία μια αμήχανη είδηση καταφθάνει και ταράζει την ομαλότητα των ημερών. Το επί πολλά χρόνια εξαφανισμένο, νεκρό σώμα ενός πρώην έρωτα του Geoff, βρέθηκε.

Το φιλμ μπορεί να χαρακτηριστεί και ως μια νέα οπτική στις σχέσεις, το γήρας, τη συγχώρεση, την ανασφάλεια και τα καλά θαμμένα μυστικά. 
Το σενάριο, που υπογράφεται από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, παρουσιάζει τον φαινομενικά ακλόνητο έρωτα του ηλικιωμένου ζευγαριού που ζει αρμονικά έξω από την πόλη, ζουν έναν ενδιαφέρον και διόλου ρουτινιασμένο έγγαμο βίο, παρά τα πολλά χρόνια που κουβαλά στις πλάτες τους. Δύο άτομα, φανερά αγαπημένα, αλλά με τυπικές συμπεριφορές-ατάκες σε ορισμένα σημεία, και όπως αποδεικνύεται, δεν μοιράζεται τα πάντα ώσπου έρχεται και η αναπόφευκτη έκρηξη. 

Έρχεται η ανατροπή, η δυσάρεστη έκπληξη και νιώθεις να
χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Έχεις ζήσει πάρα πολλά (20,30,40) χρόνια με έναν άνθρωπο, έχεις μοιραστεί τον έρωτα σου, την αγάπη σου, νιώθεις πως πλέον τον γνωρίζεις καλά. Τελικά όχι. Κανένας αριθμός, καμία δεκάδα, δεν αρκούν ώστε να έχεις την πλήρη επίγνωση για αυτόν που έχεις απέναντί σου, ποιον αγάπησες. Είναι θέμα ατόμου το αν θα σε αφήσει να τον-την γνωρίσεις πραγματικά. 
Ένα γεγονός μονάχα, ένα μυστικό, μπορεί να καταστρέψει μια σχέση και να σιγοσβήσει τη φλόγα της αγάπης.

H αναπόφευκτη έκρηξη για το κινηματογραφικό ζευγάρι τοποθετείται στην τρίτη πράξη. Με ξώφαλτσο τρόπο και απογοητευτικά γρήγορο κινηματογραφικό ρυθμό, όμως. Αρκεί ή μάλλον καλύτερα αρμόζει, ένα τέτοιο τέλος μπροστά στη  δύναμη που καραδοκεί σιωπηλά ώσπου περιμένει την κατάλληλη στιγμή να ορμήσει, σε κάθε προηγούμενη σκηνή? Ναι μεν κόβει την ανάσα, αλλά δεν είναι αρκετό. Φαντάζει τόσο εύκολο μπροστά στην πολυπλοκότητα της κατάστασης που προηγήθηκε. Άξιζε περισσότερη λεπτοδουλειά στο σενάριο, ειδικά στην τελευταία σκηνή.

Τελικά, είναι όντως δύσκολο να είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα μας ή το κάνουμε εμείς να φαντάζει σαν άθλος?

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Μαριονέτες κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Παντελής Καλατζής
Ηθοποιοί:  Αλέξης Γεωργούλης, Γιώργος Κιμούλης, Γιούλικα Σκαφιδά, Γιώργος Χρανιώτης, Άκης Σακκελάριος, Κλέλια Ρένεση, Τάσος Νούσιας, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης


Οι ταινίες που ανήκουν στο είδος του μυστηρίου και θρίλερ είναι από αυτές που δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα είναι εντελώς παραμελημένες, είτε διότι τις αποφεύγουν είτε δεν τολμούν να τις αγγίξουν. Για τα ελληνικά κινηματογραφικά δεδομένα λοιπόν, ο σκηνοθέτης Παντελής Καλατζής στέκεται επαρκής στο ρόλο του και παραδίδει μια αξιοπρεπή περιπέτεια μυστηρίου. 

Στόχος των "Μαριονετών", σύμφωνα με τον σκηνοθέτη,  είναι να μας προκαλέσει προβληματισμό με τα ερωτήματα "Μήπως τελικά όλοι γινόμαστε, ενσυνείδητα ή μη, “μαριονέτες” και κρεμόμαστε από τα νήματα ενός συστήματος; Μήπως υποκινούμαστε και εξυπηρετούμε σκοπούς που δεν συνειδητοποιούμε; Μπορούμε να ξεφύγουμε ή παραμένουμε “μαριονέτες”;"

O Φίλιππος είναι δημοσιογράφος που ζει απομονωμένος σε κάποιο χωριό της Ελλάδας τα τελευταία έξι χρόνια. Η άγρια δολοφονία του αδελφικού φίλου και πρώην συνεργάτη του Στέργιου, ανατρέπει τη ζωή του ενώ την ίδια στιγμή ο ίδιος γίνεται ο επόμενος στόχος. Ψάχνοντας απαντήσεις, επιστρέφει στην Αθήνα, όπου κατά περίεργο τρόπο πολλοί τον βοηθούν στην αναζήτησή του. Είναι όμως τα στοιχεία που συλλέγει πραγματικά ή μια καλοστημένη παγίδα; 
H, σαν Γόρδιος δεσμός, ιστορία του Φίλιππου ξετυλίγεται με ικανοποιητικές δόσεις σασπένς, με την κατάλληλη σκοτεινή ατμόσφαιρα χάρη στη φωτογραφία του Βαγγέλη Κατριτζιδάκη, με ένα χαοτικό ίσως σενάριο όπου όλοι μπλέκονται με όλους, αλλά κακά τα ψέματα κάτι τέτοιο είναι πολύ συνηθισμένο στις αντίστοιχες ταινίες του είδους. Επίσης, σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο της μυστηριώδης ατμόσφαιρας έχει και η μουσική που είναι γραμμένη από τον Γιώργο Αλκαίο.
Η σκηνοθεσία για να φτάσει στο αποκορύφωμα του μυστηρίου αλλά και να ωραιοποιηθεί στα μάτια μας έχει δανειστεί μια από τις πιο εμβληματικές και καθηλωτικές σκηνές των χρονικών του κινηματογράφου, ο λόγος γίνεται για την αξεπέραστη  σκηνή από τα «Μάτια ερμητικά κλειστά» του Stanley Kubrick, και καταφέρνει να την αποδώσει με αξιοπρόσεκτο τρόπο που μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ένας φόρος τιμής στον σπουδαίο σκηνοθέτη. 

Παρόλα αυτά, στο χαοτικό σενάριο, οι ανακρίβειες και οι αφαιρετικές υπερβολές δεν αργούν να εμφανιστούν και να προκαλέσουν σύγχυση στο μυαλό των θεατών, γεγονός που σηματοδοτεί το μεγάλο αρνητικό του φιλμ ενώ παράλληλα φαίνεται να αδυνατεί να απαντήσει στα ερωτήματα που θέτει.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Σινέ- προτάσες, Oκτώβριος 2015




OLD CLASSIC, Κλασσικές ταινίες από το ’60 & πριν:
Broken Blossoms ή The Yellow Man and the Girl (1919)

Βωβό μελόδραμα δια χειρός D. W. Griffith που εξιστορεί την ιστορία ενός νεαρού κοριτσιού που ζει με τον βίαιο πατέρα της και κάποια στιγμή συνάπτει σχέση με έναν νεαρό Κινέζο πρόσφυγα, σε μια εποχή όταν το Λονδίνο ήταν ένα άκρως βάναυσο μέρος για να ζεις.
Δύσκολη συναισθηματικά ταινία, πράγμα λογικό αφού πραγματεύεται ένα εξίσου δύσκολο θέμα.
Περιέχει μια από τις συγκλονιστικότερες σκηνές στην ιστορία του Κινηματογράφου, η διάσημη σκηνή της ντουλάπας. 
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι συγκλονιστικές.


Σινέ-διασκέδαση για όλους: 
Moonrise Kingdom (2012)
Ο πάντα πολύχρωμος και ερωτεύσιμος κόσμος του Wes Anderson, μας αφηγείται την ερωτική ιστορία ενός ανήλικου ζευγαριού την εποχή ενός καλοκαιριού, μέσα από τη δική του μάτια. 


CINEFIL:
The  Return (2003)

Aριστούργημα από τον  Andrey Zvyagintsev.
Ύστερα από χρόνια απουσίας, ο αυταρχικός πατέρας δυο ανήλικων παιδιών επιστρέφει σπίτι και τα παίρνει για ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό. Road movie ενηλικίωσης ή ένα σχόλιο για την σύγχρονη Ρωσία όπως εύστοχα συνηθίζει να κάνει ο σκηνοθέτης. Μετά από αυτό, αξίζει να δείτε, το τελευταίο του δημιούργημα, το συγκλονιστικό "Leviathan".



SMALL DIAMONDS, αληθινά διαμάντια του παγκόσμιου κινηματογράφου:
The Elephant Man (1980)
Κάπου στην Αγγλία της βικτωριανής εποχής, ένας χειρουργός (Anthony Hopkins) συναντά έναν φριχτά παραμορφωμένο άντρα, ο οποίος επιβιώνει κάνοντας το τέρας σε διάφορα τοπικά πανηγύρια. Σιγά σιγά θα ανακαλύψει πίσω από αυτό το τερατόμορφο πρόσωπο κρύβονται πραγματικά συναισθήματα. Σε σκηνοθεσία David Lynch, το ''The Elephant Man'' ισορροπώντας προσεχτικά ώστε να μην πέσει στο κενό του μελοδράματος θίγει το πως αντιμετωπίζεται η διαφορετικότητα από την "ανθρωπότητα".


Ταινίες χωρίς διθυραμβικές κριτικές αλλά εμείς τις γουστάρουμε:
Scoop (2006)

Ο Woody Allen παραδίδει μια απολαυστική ταινία μυστηρίου με έξυπνο και πετυχημένο χιούμορ. Πρωταγωνιστούν οι Hugh Jackman και Scarlett Johansson.
Μετά τον θάνατο του, ένας δημοσιογράφος ξεγελάει τον χάρο, εμφανίζεται ως φάντασμα σε μια φοιτήτρια δημοσιογραφίας και τις αποκαλύπτει το όνομα ενός serial killer του Λονδίνου… 


Καλή προβολή!
Παρασκευή Γιουβανάκη

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

The Lobster κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Ηθοποιοί: Colin Farrell, Lea Seydoux, Ben Whishaw, Rachel Weisz, John C. Reilly, Olivia Colman, Ariane Labed, Aγγελική Παπούλια


Σε ένα δυστοπικό, κοντινό μέλλον ο David ένας σύζυγος που μόλις τον παράτησε η γυναίκα του, αναγκάζεται από με τους κανόνες της Πόλης, να ζήσει σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο για 45 μέρες. Σκοπός της διανομής αυτής δεν είναι 45 μέρες ξέγνοιαστων διακοπών, ώστε να ξεφύγει το μυαλό από τον πόνο που προφανώς βιώνει, αλλά το να βρει άλλο ταίρι μέσα σε ούτε καν ένα μήνα. Αν δεν τα καταφέρει, είναι εξίσου αναγκασμένος να μεταμορφωθεί σε ένα ζώο. Ο David επιλέγει, διόλου τυχαία, να μεταμορφωθεί σε αστακό. Τον επιβραβεύει για αυτό η αρχηγός της διοίκησης του ξενοδοχείου. Στο Ξενοδοχείο συναντάει μια εντελώς άκαρδη, που γουστάρει πόνο και θάνατο, γυναίκα, αλλά και μια καλοσυνάτη καμαριέρα. Συναντάει επίσης έναν ψευδό άντρα που δεν περιμένει από άλλο άτομο (του ίδιου ή του αντίθετου φύλου) να τον ευχαριστήσει αλλά το κάνει μόνος του, και έναν νεαρό που κουτσαίνει και κάνει τα αδύνατα δυνατά να αποκτήσει ταίρι μέσα σε αυτήν την περιορισμένη περίοδο. Υπάρχει όμως και το Δάσος. Εκεί ο David θα συναντήσει τη δογματική και σκύλα αρχηγό του, αλλά και μια γυναίκα που θα του τραβήξει τόσο το βλέμμα όσο και την καρδιά. 

Αυτοί είναι οι χαρακτήρες και αυτή είναι η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου ("Κυνόδοντας", "Άλπεις") η οποία και κέρδισε το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο φετινό, 68ο Φεστιβάλ Καννών. Η πρωτότυπη, αλληγορική και σαδιστική (πάντα), περίεργα ρομαντική και μαυροχιουμοριστική απόπειρα του σκηνοθέτη να μας εξηγήσει τι είναι αγάπη, τι αυτοθυσία και αν η ανθρώπινη κοινωνία σέβεται και αγαπά το βασικότερο στοιχείο της, τον άνθρωπο, σηματοδοτεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του.
Το σενάριο (που συνυπογράφει ο σταθερός συνεργάτης του Λάνθιμου, Ευθύμης Φιλίππου) επέλεξε έναν ευφυέστατο τρόπο για να προσεγγίσει το θέμα του που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Τι μπορεί να κάνει κάποιος για το άτομο που υποστηρίζει πως νοιάζεται? 
Οι κανόνες για το ποιον και αν γίνεται να αγαπάμε, πότε και πόσο θα τον αγαπάμε, όλα σε μια ζυγαριά. Και πάνω από όλα η μοναξιά σκοτώνει ή μας μεταμορφώνει σε κάποιο ζώο (προοπτική που μερικούς δεν θα μας ενοχλούσε ιδιαίτερα). 

Το "Ξενοδοχείο", που αυτό τον καιρό αντιμετωπίζει "τεχνικά προβλήματα" για την περίπτωση "bisexual"- ή το ένα θα δηλώσεις ή το άλλο, αλλιώς δεν γίνεται πως να το κάνουμε δηλαδή (ξεκάθαρα ένα από τα εξυπνότερα σημεία της ταινίας), δεν διαφέρει και πολύ από την πραγματικότητα που ζούμε. Ούτε το "Δασός". Ούτε η "Πόλη".
Ζούμε και θα ζούμε σε μια κοινωνία που μας σκλαβώνει με ηλίθιους κυρίως κανόνες και στερεότυπα για το πως να χτίσουμε τη ζωή μας, πολλές φορές "για το καλό μας". Και αυτό μας έχει οδηγήσει στο να είμαστε ολοένα και πιο ατομικιστές, σταρχιδιστές και να δημιουργούμε λυκοφιλίες.
Αυτό, με αλληγορικό τρόπο θέλει να δείξει το φιλμ. 
Παράλληλα, παρακολουθώντας το αλλά και μεγαλώνοντας στη ζωή, συνειδητοποιείς πως κάθε μορφή εξουσίας είναι αδύνατον να μην ξεφύγει από την παράνοια και τα όρια που χαρακτηρίζουν τον ανθρώπινο σεβασμό.

Αξεπέραστος ο Colin Farrel σε ρόλο πραγματικά έκπληξη.
Διαρκώς με "φλώρικη" έκφραση και περικυκλωμένος από μια αμηχανία που προδίδεται ακόμη και από τις κινήσεις του σώματος του είναι άκρως απολαυστικός και αξίζει μια υποψηφιότητα για κάποιο βραβείο ερμηνείας-ας τον δουν και οι των Oscar που τα τελευταία χρόνια έχουν κολλήσει με τους ίδιους και τους ίδιους (βλ Bradley Cooper). Και η γυναίκα στο "Δάσος", Rachel Weisz ταιριάζει απόλυτα στον κόσμο των "Μοναχικών"-και παραμένει πάντα όμορφη ακόμη και χωρίς make up.
Όλο το καστ που πλαισιώνεται από εξαιρετικούς ηθοποιούς φαίνεται να έχει ρουφηχτεί από το σύμπαν του "Αστακού". Ένα σύμπαν που έχει χτιστεί αισθητικά περίφημα τόσο από τις σκηνοθετικές οδηγίες όσο και από την πανέμορφη φωτογραφία του Θύμιου Μπακατάκη.

Βαθμολογία 4/5
Παρασκευή Γιουβανάκη

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Youth κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Paolo Sorrentino
Ηθοποιοί: Michael Caine, Harvey Keitel, Rachel Weisz, Paul Dano, Jane Fonda


«Μόνο τα συναισθήματα μας έχουν μείνει». 
Ίσως αυτή είναι η πηγή έμπνευσης του σκηνοθέτη για το νέο του δημιούργημα. Μια ταινία που μήνες τώρα, τόσο με τις φωτογραφίες της όσο και με το τρέιλερ της, μας έκανε να αδημονούμε. Με οδηγό αυτήν τη φράση λοιπόν, ο σκηνοθέτης-στυλίστας, ξεκινά την αφήγηση των εξωτικών διακοπών δύο των ηλικιωμένων πλέον φίλων, Φρεντ και  Μικ, αλλά και μια απόπειρα στο να κατανοήσει ο ίδιος αλλά και εμείς, την σημαντικότητα του να περνά ανεκμετάλλευτα ο χρόνος.

Ο Φρεντ, διάσημος συνθέτης και μαέστρος, είναι πια συνταξιούχος και δεν έχει καμία πρόθεση να επιστρέψει στην σκηνή, παρά τις πιέσεις της βασίλισσας Ελισάβετ. Ο σκηνοθέτης Μικ, από την άλλη, δουλεύει ακόμη και οραματίζεται τη νέα του ταινία, την οποία και ονειρεύεται ως το αποκορύφωμα της καριέρας του. Οι δύο παλιοί φίλοι ξέρουν ότι ο χρόνος τους είναι μετρημένος και αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν το μέλλον μαζί. 

Μια παρέλαση από μεγάλα και γνωστά ονόματα είναι η "Νιότη", με τον Michael Caine στον κεντρικό ρόλο, να δίνει σίγουρα μια από τις καλύτερες του ερμηνείες. Ενώ δίπλα του, ο "κολλητός" του, Harvey Keitel, ίσως και να περνούσε απαρατήρητος αν δεν έβριζε τόσο όταν μιλούσε...
Η Rachel Weisz, η κόρη του κινηματογραφικού Caine, στέκεται άνετη στον όχι ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο της, σίγουρα το διασκεδάζει και μαζί με τον "πατέρα" της έχουν δημιουργήσει όμορφη χημεία. Ο νεαρός Paul Dano που έχει αποδείξει πολλάκις το υποκριτικό του ταλέντο, εδώ είναι μεν απολαυστικός και τραβάει το βλέμμα αλλά ο μικρός του ρόλος δεν του δίνει περιθώρια για κάτι παραπάνω έτσι και νιώθουμε πως υποκριτικά μας λείπει.

Η κινηματογράφηση και το στήσιμο ολόκληρης της "Νιότης" είναι λίγο να χαρακτηριστεί ως πανέμορφη. Με λυρισμό, με την αισθησιακή, φυσική ομορφιά των Άλπεων (την οποία και εκμεταλλεύεται σωστά όχι μόνο ο σκηνοθέτης αλλά και ο πάντα διευθυντής φωτογραφίας του, ο Luca Bigazz), ντύνονται όλες οι σκηνές. Τα πλάνα και τα κάδρα, στυλιζαρισμένα και εντυπωσιακά όπως είναι θυμίζουν το λιγότερο πίνακες ζωγραφικής. Η επιδεικτικότητα του Sorrentino συνεχίζεται και με την αριστοτεχνική μείξη εικόνας και ήχου σε όλο το μήκος της ταινίας (μερικές εκ των οποίων θυμίζουν video clip).

Το σενάριο είναι εμπλουτισμένο με πετυχημένες δόσεις χιούμορ αλλά και με μουσικότητα (η μουσική αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά των ταινιών του σκηνοθέτη άλλωστε) καθώς ο κεντρικός του ήρωας είναι ένας επιτυχημένος συνθέτης κλασικής μουσικής. Ο David Lang υπογράφει το soundtrack του φιλμ στο οποίο περιλαμβάνονται κομμάτια όπερας αλλά και pop επιτυχίες (Paloma Fαith που εμφανίζεται και στην ταινία σε σκηνή-βίντεο κλιπ που μάλλον θα αφήσει πικρή γεύση σε πολλούς). 

H "Νιότη" είναι σίγουρο πως έχει υιοθετήσει την "Τέλεια Ομορφιά". Σε απορροφά και χάνεσαι μέσα στην απέραντη ομορφιά του κάθε της πλάνου. 
Φτάνεις όμως σε σημείο να αναρωτηθείς αν σου αρκεί αυτό καθώς νιώθεις ένα συναισθηματικό κενό και τότε θυμάσαι πως η επιφανειακή ομορφιά και καθετί άλλο που στέκεται μονάχα στην επιφάνεια, είναι κάτι το λίγο.

Βαθμολογία 2.5/5
Παρασκευή Γιουβανάκη

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Αφιέρωμα στον Αρνό Ντεπλεσάν

                                        

..και ένα spotilight στο νέο Αυστριακό Σινεμά 

Δημιουργοί και κινηματογραφίες που εμπνέουν και πρωτοπορούν ξεχωρίζουν φέτος στα αφιερώματα του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η διοργάνωση πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο του γάλλου σκηνοθέτη Αρνό Ντεπλεσάν / Arnaud Desplechin και αποκαλύπτει στο ελληνικό κοινό έναν οραματιστή δημιουργό, πιστό σε ένα προσωπικό σινεμά, με χαρακτήρες, σύμβολα και έννοιες που επιστρέφουν στις ταινίες του σε έναν αέναο κύκλο καλλιτεχνικής εξέλιξης. 

H πιο πρόσφατη ταινία του My Golden Years (2015), μια ελεγεία για τη νεότητα, που απέσπασε το βραβείο SACD στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών, θα κλείσει την αυλαία του φετινού φεστιβάλ. Ο Ντεπλεσάν, θα παραβρεθεί στη διοργάνωση για να παρουσιάσει τις ταινίες του και να δώσει ένα masterclass. Ταυτόχρονα, το spotlight στο νέο αυστριακό σινεμά,  συστήνει νέους κινηματογραφιστές που ακολουθώντας το μονοπάτι του ρεαλισμού, καταγράφουν οριακές ανθρώπινες και κοινωνικές καταστάσεις, χωρίς διάθεση ωραιοποίησης, προσεγγίζοντας συχνά τη σκοτεινή πλευρά των συναισθημάτων.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΡΝΟ ΝΤΕΠΛΕΣΑΝ

«Οι ταινίες είναι χυδαίες. Κι αυτή τη χυδαιότητα, την αγαπάω. Είναι ανεκτίμητη». Πρωτόλεια συναισθήματα, δίπολα, αντιφάσεις, στοιχεία μπουρλέσκ, χιούμορ που εναλλάσσεται με το πικρό σχόλιο, λογοτεχνικά σύμβολα και αναφορές, δίνουν έμφαση στις βαθιά ανθρώπινες, συχνά εμμονικές ιστορίες που αφηγείται ο Αρνό Ντεπλεσάν. 

Η τελευταία –και πιο ώριμη- ταινία του, My Golden Years (2015) θα αποτελέσει και την ταινία λήξης του 56ου Φεστιβάλ. Εδώ, ο Ντεπλεσάν συναντά ξανά έναν παλιό του ήρωα, τον καθηγητή Πολ Ντενταλούς, ο οποίος φεύγοντας από το Τατζικιστάν θυμάται ανθρώπους και εικόνες που τον στιγμάτισαν. Από την παιδική του ηλικία, και τη μητέρα του, την εφηβεία και τον απαρηγόρητο χήρο πατέρα του, ως τους φίλους, το μέντορά του και φυσικά τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Η ενηλικίωση καταγράφεται με τον μοναδικό τρόπο του Ντεπλεσάν μέσα από όλα τα στάδια που μένουν χαραγμένα στη μνήμη. Η απώλεια και οι απογοητεύσεις δίνουν τη σκυτάλη στο ξύπνημα νέων συναισθημάτων και την ανακάλυψη του εαυτού μας. 

Στο Φεστιβάλ θα προβληθούν συνολικά επτά ταινίες παρουσία του ίδιου του σκηνοθέτη, οι οποίες παρουσιάζουν τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές στη φιλμογραφία του. 

Ο Αρνό Ντεπλεσάν –σκηνοθέτης, σεναριογράφος και διευθυντής φωτογραφίας- γεννήθηκε στο Ρουμπέ της Γαλλίας το 1960. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σορβόννη και μετέπειτα στο ινστιτούτο IDHEC (σημερινή La Fémis) στο Παρίσι. Τη δεκαετία του ’80 εργάστηκε ως διευθυντής φωτογραφίας, και μεταξύ άλλων, υπέγραψε -μαζί με τον Άρη Σταύρου- τη Φωτογραφία του Νίκου Παπατάκη. Το 1991 πραγματοποίησε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, με την ταινία μεσαίου μήκους La Vie de Morts, φιλμ που τον καθιέρωσε για το ιδιαίτερο ύφος και τη θεματολογία που εκφράζεται μέσα από επαναλαμβανόμενα μοτίβα, φιλοσοφικές αναζητήσεις και την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία σε πρώτο πλάνο. Σε όλη την πορεία του, ο σκηνοθέτης δεν παραμένει συνεπής μόνο στη γλώσσα και το ύφος, αλλά και στους ηθοποιούς οι οποίοι ενσαρκώνουν διαχρονικά τους πληθωρικούς ήρωές του. Ο Ματιέ Αμαλρίκ, η Εμανουέλ Ντεβός και η Κατρίν Ντενέβ παραμένουν ανάμεσα στους σταθερούς συνεργάτες του Ντεπλεσάν.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του La Sentinelle (1992), ένα θρίλερ που ανατέμνει τον Ψυχρό Πόλεμο και τις πρακτικές του,  έφερε τον Ντεπλεσάν στο προσκήνιο μιας νέας γενιάς γάλλων κινηματογραφιστών που παρά τις επιρροές που δέχτηκαν από τη Νουβέλ Βαγκ, ανανέωσαν το γαλλικό σινεμά, καταθέτοντας τη δική τους προσωπική γραφή.

Το 1996, η δραματική κομεντί My Sex Life... or How I Got into an Argument (βραβείο Σεζάρ για ανερχόμενο ηθοποιό στον Ματιέ Αμαλρίκ) ακολουθεί τον νεαρό καθηγητή Πολ Ντενταλούς, έναν αμετανόητο ρομαντικό που λατρεύει τις γυναίκες. Ο Ντεπλεσάν δίνει χώρο στις αισθήσεις, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει μυρωδιές, ήχους, την αφή του ανθρώπινου σώματος, καθώς ο ήρωάς του δίνει διαρκείς μάχες με το γυναικείο φύλο.

Στο Kings and Queen (2004) η Εμανουέλ Ντεβός είναι η Νόρα και ο Ματιέ Αμαλρίκ ο Ισμαέλ. Έχουν χωρίσει κι ο Ντεπλεσάν παρακολουθεί σε παράλληλη δράση τις ζωές τους. Εκείνη αντιμετωπίζει την ασθένεια του πατέρα της, τις δυσκολίες του γιου της, την απομακρυσμένη αδερφή της. Εκείνος βρίσκεται εσώκλειστος σε ένα ψυχιατρείο ύστερα από παρέμβαση της οικογένειάς του. Η ταινία μέσα από μια παράδοξη πορεία γεμάτη σαρκασμό και χιούμορ, καταρρίπτει τους μύθους που χτίζουμε οι ίδιοι γύρω απ’ τη ζωή μας. 

Στην ταινία A Christmas Tale (2008) ο Ντεπλεσάν στήνει ένα γαϊτανάκι χαρακτήρων και εξερευνά τις εξαιρετικά εύθραυστες, αλλά και ανθεκτικές οικογενειακές σχέσεις. Ο Ρότζερ Ίμπερτ είχε συνοψίσει σε μια φράση την καρδιά της ταινίας: «Το A Christmas Tale κάνει πατινάζ σε λεπτό πάγο, πάνω σε μια λίμνη γεμάτη ανθρώπους, φτάνει με ασφάλεια στην απέναντι άκρη και μοιράζεται ένα φλιτζάνι ζεστό κακάο και ζαχαρωτά με το Θάνατο».

Το 2013 ο σκηνοθέτης υπογράφει το Jimmy P: Psychotherapy of a Plains Indian, βασισμένο στην αληθινή ιστορία που καταγράφει στο βιβλίο του «Reality and dream: Psychotherapy of a Plains Indian» (1951) o γάλλος ανθρωπολόγος και ψυχαναλυτής Ζορζ Ντεβερό (το όνομά του διατρέχει τη φιλμογραφία του Ντεπλεσάν). Κεντρικός ήρωας είναι ο Ινδιάνος Τζίμι Πικάρντ, βετεράνος του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος στη διάρκεια του εγκλεισμού του σε στρατιωτική ψυχιατρική κλινική το 1948 βρίσκει τη λύτρωση μέσα από την συνάντησή του με τον Ντεβερό. Εξαιρετικές ερμηνείες από τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο (ως Τζίμι Π.) και τον Ματιέ Αμαλρίκ (Ντεβερό) σε μια διεισδυτική μελέτη χαρακτήρων.

SPOTLIGHT ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΣΙΝΕΜΑ

Σε μια κινηματογραφία που διαδόθηκε από πρωτοπόρους δημιουργούς -Φριτς Λανγκ, Γκέοργκ Παμπστ, Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ, Μπίλι Γουάιλντερ, Ότο Πρέμινγκερ- και ανανεώνεται διαρκώς μέσα από ανατρεπτικές φωνές -Μίκαελ Χάνεκε, Ούλριχ Ζάιντλ κ.α.- ωριμάζει μια νέα γενιά σκηνοθετών με κοινή συνισταμένη την ανάγκη να εκφράσει την εποχή της. Το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί spotlight στο νέο αυστριακό σινεμά, προβάλλοντας ταινίες που εστιάζουν στις ανθρώπινες σχέσεις, την οικογένεια, σε περιθωριοποιημένες ομάδες, στον καταναλωτισμό και τη μετανάστευση, με ειλικρίνεια και έναν υπόγειο, αλλά σαφή σχολιασμό. 


Χαρακτηριστική είναι η ταινία One of Us του Στέφαν Ρίχτερ. Εμπνευσμένη από ένα αληθινό περιστατικό, στήνει το σκηνικό της στα περίχωρα της Βιέννης, όπου νέοι των εργατικών συνοικιών ξοδεύουν τη ζωή τους ανάμεσα στα ναρκωτικά, τις μικροαπατεωνιές και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Στέκι τους είναι ο προαύλιος χώρος ενός σουπερμάρκετ. Η αφθονία στα ράφια που κυριαρχεί στις εικόνες του Ρίχτερ έρχεται σε αντιδιαστολή με τη στέρηση που βιώνουν οι ήρωες, μια αντίθεση που σύντομα θα οδηγήσει στην τραγωδία. Ο καταναλωτισμός, η αστυνομική βία, αλλά και η εφηβική ψυχοσύνθεση που αντιδρά σε κάθε μορφής εξουσία, είναι στοιχεία που μορφοποιούν το φιλμ του αυστριακού σκηνοθέτη και δημιουργούν το εκρηκτικό μείγμα του φινάλε.

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Κορνέλια Τραβνίτσεκ, η ταινία Chucks των Σαμπίνε Χιέμπλερ και Γκέρχαρντ Ερτλ αφηγείται μια ιστορία ενηλικίωσης με κεντρική ηρωίδα, τη νεαρή Μέι η οποία περιφέρεται στους δρόμους της Βιέννης φορώντας τα παπούτσια του νεκρού αδερφού της. Ζωγραφίζει γκράφιτι, κάνει μικροκλοπές, επαιτεία, πίνει μπύρες, συχνάζει σε κακόφημες γειτονιές. Μέχρι τη στιγμή που τη συλλαμβάνουν, τη στέλνουν  να εκτίσει την ποινή της με κοινωνική εργασία σε ένα κέντρο για τους φορείς του ιού HIV και γνωρίζει τον νεαρό Πολ. Οι σκηνοθέτες μιλούν για τη ζωή, την απώλεια και την αυτογνωσία με τρυφερότητα, ενώ το εξαιρετικό σάουντρακ υπογραμμίζει την –πολλές φορές επώδυνη- περίοδο μετάβασης στον κόσμο των μεγάλων.

Μια διαφορετική ερωτική ιστορία, το Gruber is Leaving της Μαρί Κράουτσερ ακτινογραφεί το σύγχρονο ανθρώπινο τοπίο μιας ολόκληρης γενιάς στη σημερινή Αυστρία. Ο 35χρονος Τζον Γκρούμπερ, επιτυχημένος, εγωκεντρικός, μοιράζεται τη ζωή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με χιλιάδες φίλους και στ’ αλήθεια, με ελάχιστους. Χλευάζει την οικογενειακή ζωή, τις παραδοσιακές σχέσεις των ανθρώπων, ενώ ανυψώνει μόνο όσα συντηρούν το κοινωνικό του status. Αυτή η βιτρίνα καταρρέει όταν μαθαίνει ότι είναι σοβαρά άρρωστος. Η σκηνοθέτις παρουσιάζει μια εικόνα με την οποία οι νέοι στον δυτικό κόσμο είναι ιδιαιτέρως εξοικειωμένοι, την ίδια στιγμή όμως την αποδομεί, αποκαλύπτοντας πως πίσω απ’ την προσποίηση κρύβονται αδυναμίες, φόβοι και μια κραυγή για ανθρώπινη επαφή.  
Η Μπάρμπαρα Έντερ φέρνει στην επιφάνεια όσα συμβαίνουν πίσω απ’ τις κάμερες των πολεμικών ανταποκριτών στο φιλμ Thank you for Bombing. Μέσα από την καθημερινότητα τριών απεσταλμένων στο Αφγανιστάν, η ταινία υμνεί το ένστικτο για αλήθεια και δικαιοσύνη, ενώ καυτηριάζει τη διαφθορά και τις μηχανορραφίες της διεθνούς πολιτικής σκηνής και τη μανία των μέσων ενημέρωσης για τους δείκτες θεαματικότητας. Όμως κέντρο βάρους της Μπάρμπαρα Έντερ είναι η ίδια η ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία σε ακραίες καταστάσεις. Οι τραυματικές εμπειρίες των ανταποκριτών αντανακλούνται στους δυνατούς και την ίδια στιγμή εύθραυστους χαρακτήρες τους, ενώ η ταινία αναδεικνύει και τους καθοριστικούς ρόλους αυτών των ανθρώπων στις παγκόσμιες πολιτικές κρίσεις. 

Το ψυχολογικό θρίλερ Jack της Ελίζαμπεθ Σαράνγκ ανοίγει την υπόθεση του  αυστριακού κατά συρροή δολοφόνου Τζακ Ούντερβίγκερ, ο οποίος στη διάρκεια του 15ετούς εγκλεισμού του για το φόνο ενός κοριτσιού, άρχισε να γράφει ποιήματα, τα οποία εξέδωσε όταν αποφυλακίστηκε. Η φήμη που κέρδισε στους λογοτεχνικούς κύκλους της Βιέννης έθρεψε τη σκοτεινή πλευρά του και τον οδήγησε στους φόνους έντεκα γυναικών σε Ευρώπη και Αμερική. Σε μια υπόθεση που παρέμεινε ένα αίνιγμα μέχρι τέλους, η σκηνοθέτιδα χειρίζεται τον χαρακτήρα της με αποστασιοποιημένη ματιά, αφήνοντας τον θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του.  

Παράλληλα, εκτός από τους πολλούς τίτλους ταινιών που κυκλοφόρησαν (και πράγματι, μετράμε αντίστροφα τις μέρες!) κυκλοφόρησε και η αφίσα του Φεστιβάλ! Η πολύχρωμη ιδέα ανήκει στην ομάδα της meandyou communcation design η οποία εμπνεύστηκε τη δημιουργία της από το παρακάτω χωρίο:

“Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κάθε άνθρωπος διαγράφει, με την πορεία του, ένα κύκλο ζωής. Όπως οι περισσότερες μορφές τέχνης, έτσι και ο κινηματογράφος, αντιγράφουν την ίδια την ζωή, την κοινωνία, την φύση και τους ανθρώπους. Για την αποτύπωση της αφίσας προσπαθήσαμε να αποδώσουμε την πορεία του κάθε ανθρώπου με ένα κύκλο. Η παρουσία των ανθρώπων σε μια κινηματογραφική αίθουσα σίγουρα δεν τους ενώνει απόλυτα αλλά συμβάλει, έστω και για λίγο, σε κοινές εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα. Ακόμα και αν αυτά από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρουν. Για κάποιες στιγμές είναι όλοι τους εκεί προσηλωμένοι στην μεγάλη οθόνη.”



Kαλό Φεστιβάλ!


Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

The Measure of a Man / La loi du marche κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Stephane Brize
Ηθοποιοί: Vincent Lindon, Karine de Mirbeck, Matthieu Schaller

Επίκαιρο όσο ποτέ το νέο φιλμ του Stephane Brize ("Mademoiselle Chambon"-2009), σκηνοθετημένο με μια Νταρτενική χροιά, τοποθετεί τον πρωταγωνιστή του στις μέρες της ηθικής κυρίως κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη του σήμερα (και τη χώρα μας). Χάνεις τη σίγουρη δουλειά σου, και αμέσως χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Σε κυριεύει η ανασφάλεια, ειδικά όταν έχεις οικογένεια να θρέψεις.
Ο «Νόμος της Αγοράς» απέσπασε στο φετινό Φεστιβάλ Καννών το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον Vincent Lindon και την Ειδική Μνεία της Οικουμενικής Επιτροπής. Πραγματοποίησε την πανελλήνια πρεμιέρα του στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας.

Ο Τιερί είναι ένας απολυμένος εργάτης που προσπαθεί να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του στη σύγχρονη Γαλλία της υποβαθμισμένης εργατικής τάξης και των σκληρών εργοδοτικών πρακτικών. Αγωνίζεται να μην το βάζει κάτω και να αντιστέκεται, όμως αυτό που αντιμετωπίζει στην ελεύθερη αγορά, είτε συμμετέχοντας σε σεμινάρια επιμόρφωσης είτε προσπαθώντας να ανοίξει νέους δρόμους εργασίας, είναι το αδυσώπητο πρόσωπο ενός καπιταλιστικού συστήματος που εκμηδενίζει συνεχώς τον εργαζόμενο.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν εκτός από επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιοί αλλά και αληθινοί εργαζόμενοι του αντίστοιχου εργασιακού χώρου (η καταλληλότερη επιλογή ώστε να κερδίσει η ταινία σε αμεσότητα). Όλο το καστ κινηματογραφείται με τρόπο που θυμίζει ντοκιμαντέρ. Σε αυτό μεγάλο ρόλο έχει ο διευθυντής φωτογραφίας Eric Dumont, που ειδικεύεται στο είδος του ντοκιμαντέρ. Μέσα σε ένα θλιμμένο, μουντό περιβάλλον,η κάμερα 'κρυμμένη' σε γωνίες, παρακολουθεί και κυρίως παρατηρεί τους ήρωες της κάθε σκηνής. 
Αυτό που εκτιμάς στον "Νόμο", είναι ότι αποφεύγει σαν τον διάολο το λιβάνι και δεν χρησιμοποιεί κανένα είδος μελοδραματισμού και ευκολίας, ούτε καν όταν ο πρωταγωνιστής πατέρας φροντίζει τον ανάπηρο γιο του. Οι στιγμές αυτές είναι συγκλονιστικές αλλά σε καμία περίπτωση μελοδραματικές. Ένα ακόμη υπέρ του σεναρίου είναι πως γινόμαστε μάρτυρες της καθημερινότητας του κεντρικού ήρωα, τον βλέπουμε να συζητά με απόγνωση για την οικονομική του κατάσταση αλλά και να παρακολουθεί μαθήματα χορού. Αυτή η σεναριακή επιλογή κερδίζει εκτός των άλλων την αληθοφάνεια, βοηθά το θεατή να ταυτιστεί με τον Τιερί και να μπει στη θέση του. Παράλληλα, ο ήρωας και η οικογένεια του βρίσκονται πάντα σε αξιοπρεπέστατη στάση, δεν παρασύρονται από τα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν αλλά συνεχίζουν να αγωνίζονται.
Έτσι και ο Τιερί, μέχρι και το τέλος, δεν χάνει την αξιοπρέπειά του. Πάνω από όλα είναι και παραμένει άνθρωπος.

Βαθιά αληθινό και επίκαιρο.

Βαθμολογία 4/5
Παρασκευή Γιουβανάκη


Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Οι τρεις υποψήφιες ταινίες για το βραβείο LUX στο 56ο ΦΚΘ



Για τέταρτη συνεχή χρονιά, οι θεατές του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα έχουν την ευκαιρία να δουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τις τρεις ταινίες που διαγωνίζονται για το βραβείο LUX, το οποίο απονέμει κάθε χρόνο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πρόκειται για τα φιλμ  Mediterranea του Τζόνας Καρπινιάνο / Jonas Carpignano (Ιταλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Γερμανία, Κατάρ), Ατίθασες / Mustang της Ντενίζ Γιαμζέ Εργουβέν / Deniz Gamze Ergüven (Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία) και Μάθημα / The Lesson των Κριστίνα Γκρόζεβα / Kristina Grozeva και Πέταρ Βαλτσάνοφ / Petar Valchanov  (Βουλγαρία-Ελλάδα), το οποίο συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 55ου ΦΚΘ.

Το βραβείο LUX, που θεσμοθετήθηκε το 2007, είναι το κινηματογραφικό βραβείο που απονέμεται κάθε χρόνο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το βραβείο LUX επιδιώκει δύο κύριους στόχους: Στρέφει τα φώτα στη δημόσια συζήτηση για την Ευρώπη και υποστηρίζει την κυκλοφορία των ευρωπαϊκών συμπαραγωγών στο εσωτερικό της Ένωσης. Πράγματι, η διανομή είναι «η αχίλλειος πτέρνα» του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, κωλυόμενη από τις διαφορετικές γλώσσες που ομιλούνται. Το βραβείο LUX στοχεύει να υπερκεράσει το γλωσσικό εμπόδιο, καθώς βοηθά τις ευρωπαϊκές ταινίες να φτάσουν σ’ ένα ευρύτερο κοινό με την υποστήριξη του υποτιτλισμού και της διανομής τους. Μέσα από το βραβείο LUX, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στηρίζει την πολιτιστική πολυμορφία και βοηθά στην οικοδόμηση γεφυρών μεταξύ των Ευρωπαίων.

Τι είναι οι «Ημέρες Κινηματογράφου LUX»;
Είναι οι προβολές των 3 ταινιών του επίσημου Διαγωνισμού Βραβείου LUX στις 28 χώρες της Ευρώπης κατά την ίδια χρονική περίοδο, το φθινόπωρο του 2015. Για τις ημέρες αυτές, στο πλαίσιο του βραβείου LUX, οι 3 ταινίες του διαγωνισμού υποτιτλίζονται στις 24 επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στόχος είναι να κοινοποιηθεί η ποικιλομορφία και ο πλούτος του ευρωπαϊκού κινηματογράφου σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό Ευρωπαίων πολιτών, εκκινώντας μια συζήτηση για τα θέματα που πραγματεύονται οι ταινίες του Βραβείου LUX 2015. Τα θέματα των ταινιών αυτών μας αφορούν όλους, λένε τις ιστορίες μας, αγγίζουν τα συναισθήματά μας και θέτουν κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας.

Πώς επιλέγονται οι ταινίες;
Οι ταινίες επιλέγονται από μια ομάδα επαγγελματιών της κινηματογραφικής βιομηχανίας που αποτελούν την επιτροπή επιλογής. Οι 3 ταινίες του επίσημου διαγωνισμού είναι το αποτέλεσμα της επιτροπής επιλογής. Ο νικητής επιλέγεται και βραβεύεται από τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Φέτος η βράβευση πραγματοποιείται στις 25 Νοεμβρίου.

Τι είναι η Γνώμη του Κοινού;
Η Γνώμη του Κοινού είναι η ψήφος του. Το κοινό έχει την δυνατότητα να ψηφίσει την ταινία της προτίμησής του στην ιστοσελίδα www.luxprize.eu ή στην αντίστοιχη σελίδα στο Facebook. Η ταινία που θα επικρατήσει σε ψήφους θα τιμηθεί με το βραβείο της Γνώμης του Κοινού, ενώ επίσης ένας ψηφοφόρος από το κοινό θα επιλεχθεί τυχαία για να παρακολουθήσει το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι το 2016, όπου θα ανακοινωθεί το αποτέλεσμα της γνώμης του κοινού. 

Οι ταινίες:

Mediterranea
Ιταλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Γερμανία, Κατάρ, 2015, Έγχρωμο 107΄
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Τζόνας Καρπινιάνο / Jonas Carpignano
Ο Αγίβα έχει μόλις εγκαταλείψει την Μπουρκίνα Φάσο, αναζητώντας τρόπο για να συντηρήσει την αδελφή και την κόρη του. Μαζί με τον καλύτερο φίλο του, Αμπάς, φτάνουν στην Ιταλία, αλλά όταν οι εντάσεις με την τοπική κοινότητα κλιμακώνονται, τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνα. Ο Αγίβα, αποφασισμένος να επιβιώσει, θα πληρώσει το ανάλογο τίμημα.  

Ατίθασες / Mustang  
Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία, 2015, Έγχρωμο 97’ 
Σκηνοθεσία: Ντενίζ Γιαμζέ Εργουβέν / Deniz Gamze Ergüven, Σενάριο:  Deniz Gamze Ergüven, Alice Winocour 
Το καλοκαίρι έχει μόλις αρχίσει. Σ’ ένα χωριό στη βόρεια Τουρκία, η Λαλέ και οι τέσσερις αδελφές της γυρνούν από το σχολείο και παίζουν αθώα με τ’ αγόρια. Η υποτιθέμενη ανηθικότητα των παιχνιδιών τους προκαλεί ένα σκάνδαλο με αθέλητες συνέπειες. Το σπίτι της οικογένειας μετατρέπεται σιγά σιγά σε φυλακή, το σχολείο αντικαθίσταται με μαθήματα κατ’ οίκον με θέμα τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα, και ξεκινούν τα προξενιά. Οι πέντε αδελφές, σπρωγμένες από την ίδια επιθυμία για ελευθερία, επαναστατούν ενάντια στους περιορισμούς που τους επιβάλλονται.

Urok / Μάθημα / The Lesson
Βουλγαρία-Ελλάδα, 2014, Έγχρωμο, 110’
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Κριστίνα Γκρόζεβα / Kristina Grozeva, Πέταρ Βαλτσάνοφ / Petar Valchanov 
Το μάθημα συγχώρεσης που προσπαθεί να διδάξει μια νέα δασκάλα στα παιδιά μετατρέπεται απροσδόκητα σ’ ένα μάθημα ζωής για την ίδια. Η καθημερινότητα είναι αμείλικτη για τη Νάντε, και τα οικονομικά προβλήματα θα την οδηγήσουν σε ακραίες καταστάσεις. Οι δύο σκηνοθέτες πειραματίζονται με την έννοια του «μαθήματος» σε πολλαπλά επίπεδα, δημιουργώντας μια ταινία στο ύφος του σινεμά βεριτέ. Χτίζουν μια ιστορία απλή, βασισμένη σε μια γυναίκα με ιδανικά, στην οποία στη συνέχεια θέτουν διλήμματα, αναγκάζοντάς την να υπερσκελίσει τους ηθικούς της φραγμούς. Χωρίς ίχνος διδακτισμού, η ταινία παραδίδει ένα μάθημα θάρρους και αποφασιστικότητας απέναντι σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον που καπηλεύεται το φόβο και την ανάγκη για επιβίωση.

Καλό Φεστιβάλ!

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Ανοιχτοί Ορίζοντες και Ειδικές Προβολές


Οι Ανοιχτοί Ορίζοντες και οι Ειδικές Προβολές του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ανακαλύπτουν και αναδεικνύουν το σήμερα και το αύριο του  παγκόσμιου ανεξάρτητου κινηματογράφου. Καταξιωμένοι σκηνοθέτες και πολλά υποσχόμενοι νέοι δημιουργοί, δίνουν το στίγμα ενός πρωτοποριακού σινεμά, τολμηρού, ανήσυχου που προσκαλεί τους θεατές σε σαγηνευτικές κινηματογραφικές διαδρομές. 

Στις Ειδικές Προβολές θα προβληθούν οι νέες πολυαναμενόμενες ταινίες των Αλεξάντρ Σοκούροφ, Απιτσατπόνγκ Βιρασεττάκουν, Τζαφάρ Παναχί, Κορνέλιου Πορουμπόιου, Χιροκάζου Κόρε-Έντα,  Ναόμι Καουάσε και Λάζλο Νέμες:

Το φιλμ Francofonia του ρώσου auteur Αλεξάντρ Σοκούροφ  -ένα ιδιόμορφο μείγμα μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και video art- αφηγείται μια αληθινή, αξιοθαύμαστη ιστορία: τη συνεργασία του διευθυντή του Μουσείου του Λούβρου Ζακ Ζοζάρ και του γερμανού αξιωματικού Φραντς Γκραφ Βολφ-Μέτερνιχ κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με στόχο τη διάσωση των θησαυρών του μουσείου από τους ναζί. 


Το εξαιρετικό ντεμπούτο φιλμ Ο γιος του Σαούλ του πρωτοεμφανιζόμενου ούγγρου σκηνοθέτη Λάζλο Νέμες, τιμήθηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Fipresci. Η ταινία αποτυπώνει όλη τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, με ήρωα έναν εβραίο κρατούμενο, που εξαναγκάζεται από τους ναζί να εξολοθρεύει τους ανθρώπους που συρρέουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το φιλμ είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Ουγγαρίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Έναν αποκαλυπτικό καθρέφτη της καταπιεστικής ιρανικής κοινωνίας αποτελεί η νέα δουλειά του Τζαφάρ Παναχί Taxi (Χρυσή Άρκτος και βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ Βερολίνου), όπου ο ιρανός σκηνοθέτης –ο οποίος εξακολουθεί να τελεί υπό περιορισμό στη χώρα του- κάθεται στο τιμόνι ενός ταξί και μέσα από τις αφηγήσεις των επιβατών του καταγράφει τη σύγχρονη πραγματικότητα στο Ιράν.

Η νέα ταινία του Απιτσατπόνγκ Βιρασεττάκουν με τίτλο Cemetery of Splendour, είναι μια αλληγορική, ονειρική ιστορία, στο γνώριμο, σουρεαλιστικό ύφος του δημιουργού, που διαδραματίζεται σε μια κλινική για στρατιώτες οι οποίοι βυθίζονται σε κώμα εξαιτίας μιας μυστηριώδους ασθένειας. 

Στην ταινία The Treasure (Βραβείο Ένα Κάποιο Βλέμμα, Φεστιβάλ Κανών) ο ρουμάνος σκηνοθέτης Κορνέλιου Πορουμπόιου εστιάζει σε ένα διαφορετικό κυνήγι θησαυρού, στο οποίο συναντιούνται οι προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων με την ιστορία της Ρουμανίας. 

Από την άλλη, το ευαίσθητο οικογενειακό δράμα Our Little Sister του Χιροκάζου Κόρε-Έντα διαθέτει έντονο άρωμα γυναίκας, με πρωταγωνίστριες τρεις αδελφές που καλωσορίζουν στο σπίτι τους την μικρότερη θετή αδελφή τους. 

Ανθρωποκεντρικό είναι και το An της Ναόμι Καουάσε, το οποίο αποτυπώνει αλήθειες για το νόημα της ζωής, εστιάζοντας με λυρική ματιά σε δυο μοναχικούς ανθρώπους οι πορείες των οποίων διασταυρώνονται. 

Γνωστοί κι αγαπημένοι ηθοποιοί πρωταγωνιστούν σε ταινίες της ενότητας Ανοιχτοί Ορίζοντες:

Οι Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ και Ντενί Λαβάν εμφανίζονται στο τρίπτυχο φιλμ Eva Doesn’t Sleep του Πάμπλο Αγουέρο, με θέμα την 25ετή οδύσσεια της εξαφανισμένης σωρού της Εύα Περόν, η οποία έγινε «μήλο της έριδος» για πολιτικές σκοπιμότητες. 
Στο χαμηλών τόνων δράμα Louder Than Bombs του Γιοακίμ Τρίερ (Όσλο, 31 Αυγούστου), τα αρσενικά μέλη μιας δυσλειτουγικής οικογένειας συναντιούνται ξανά, τρία χρόνια μετά το θάνατο της συζύγου/μητέρας τους. Στους κεντρικούς ρόλους συναντάμε τους Ιζαμπέλ Ιπέρ, Γκάμπριελ Μπερν, Τζέσε Άιζενμπεργκ και Ντέιβιντ Στράδερν. 

Ο Τιμ Ροθ παραδίδει μια εξαιρετική ερμηνεία στο  Chronic του Μισέλ Φράνκο (Μετά τη Λουτσία), το οποίο καταπιάνεται με επώδυνα ζητήματα, με κεντρικό ήρωα έναν νοσηλευτή που αναλαμβάνει ασθενείς σε τελικό στάδιο. 
Οι Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ και Κρίστεν Γουίγκ πρωταγωνιστούν στο πνευματώδες The Diary of a Teenage Girl της Μαριέλ Χέλερ (βραβείο Generation 14plus στο Φεστιβάλ Βερολίνου), με οδηγό μια έφηβη κοπέλα που βιώνει τη σεξουαλική της αφύπνιση με τον σύντροφο της μητέρας της. 

Ο Ρεντά Κατέμπ και η Λεϊλά Μπεχτί, συναντιούνται ξανά στην οθόνη στο ασπρόμαυρο Astragal (Γαλλία) της Μπριγκίτε Σάι, που βασίζεται στην αληθινή, σύντομη και περιπετειώδη ζωή της συγγραφέως Αλμπερτίν Σαραζέν. Απ’ το αναμορφωτήριο, στη φυλακή, στην πορνεία, αλλά και στον μεγάλο της έρωτα Ζουλιέν, που την ενέπνευσε να γράψει το πιο γνωστό της βιβλίο Astragal. 

Μια από τις πιο χαρισματικές νέες αμερικανίδες ηθοποιούς, η Ελίζαμπεθ Μος, πρωταγωνιστεί στο Queen of Earth (ΗΠΑ) του Άλεξ Ρος Πέρι, το οποίο εξερευνά τα όρια της λογικής, της ψυχικής υγείας και της φιλίας, μέσα από δυο γυναίκες που περνούν μια εβδομάδα αποκλεισμένες σε ένα εξοχικό σπίτι. 

Ο αγαπημένος του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά Τζέισον Σουόρτσμαν πρωταγωνιστεί στη γλυκόπικρη κωμωδία 7 Chinese Brothers του Μπομπ Μπάινγκτον στο ρόλο ενός άνδρα που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του τη «σφραγίδα» του αποτυχημένου, αλλάζοντας ζωή και συνήθειες.

Ταινίες που έχουν ξεχωρίσει στο ανεξάρτητο κύκλωμα και έχουν τιμηθεί με βραβεία, θα προβληθούν επίσης στην ενότητα Ανοιχτοί Ορίζοντες:

Με ήρωες τρεις έφηβους φίλους που αποχαιρετούν την εποχή της αθωότητάς τους, το Me and Earl and the Dying Girl του Αλφόνσο Γκόμεζ-Ρεχόν (Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής και Βραβείο Κοινού για δραματική ταινία στο Φεστιβάλ Σάντανς) αναμιγνύει έξυπνα την κωμωδία με το δράμα, ανατέμνοντας τη νεανική ψυχή. 

Εμπνευσμένο από προσωπικά βιώματα του σκηνοθέτη Τρέι Έντουαρντ Σουλτς, το δυνατό δράμα Krisha (Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής και βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ SXSW) θέτει στο προσκήνιο την ομώνυμη ηρωίδα, το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς της, η οποία επιστρέφει στους δικούς της, ωστόσο η συγχώρεση και η εξιλέωση μοιάζουν μίλια μακριά. 

Τιμημένη εξ ημισείας με Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου (μοιράστηκε το βραβείο με το Aferim! του Ράντου Ζούντε) η ταινία Body της Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα είναι μια ρεαλιστική, ποιητική –κι ενίοτε με κωμική χροιά- μελέτη για το ανθρώπινο σώμα, με οδηγούς έναν ιατροδικαστή, την ανορεξική κόρη του και μια φυσιοθεραπεύτρια που ζουν στη σύγχρονη Πολωνία. 

Από την άλλη, ο  Αργεντινός Σαντιάγκο Μίτρε (El Estudiante), υπογράφει το φιλμ Paulina (Μεγάλο Βραβείο στο τμήμα Εβδομάδα Κριτικής και βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ Κανών). Η ταινία αποτυπώνει την τραγωδία μιας γυναίκας που πέφτει θύμα ομαδικού βιασμού, ένα τραγικό περιστατικό που θα την φέρει αντιμέτωπη με προσωπικές επιλογές, την οικογένειά της, αλλά και το σύστημα δικαιοσύνης. 

Εθνογραφικό δοκίμιο, μια σκληρή ιστορία ενηλικίωσης και ταυτόχρονα ένα σχόλιο για τον δυτικό πολιτισμό, η ταινία Ixcanul Volcano του πρωτομφανιζόμενου Χάιρο Μπουσταμάντε απέσπασε το βραβείο Άλφρεντ Μπάουερ στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βερολίνου. Στη σκιά ενός ηφαιστείου και υπό την υπνωτιστική μυρωδιά μιας φυτείας καπνού, η ταινία πατά πάνω στις παραδόσεις ενός αρχαίου πολιτισμού και καταγράφει την ιστορία μιας νεαρής ιθαγενούς των Μάγια που συμβολίζει τη γυναίκα ανεξαρτήτως φυλής. Το φιλμ είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Γουατεμάλας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Στο φεστιβάλ θα προβληθεί και μια απ’ τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες –σε τρία μέρη- του πρόσφατου Φεστιβάλ Κανών. Το Arabian Nights του πορτογάλου Μιγκέλ Γκόμες, είναι ένα φιλόδοξο εγχείρημα χωρισμένο σε τρεις ταινίες που με αφετηρία τις Χίλιες και μια νύχτες απεικονίζει την σύγχρονη κοινωνική κατάσταση στην Πορτογαλία και ιδιαίτερα την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της. Το 2ο μέρος του Arabian Nights είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Πορτογαλίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. 

Το Let Them Come του Σαλέμ Μπραχιμί (Γαλλία), φιλμ που προκάλεσε αίσθηση στο πρόσφατο φεστιβάλ του Τορόντο, με φόντο την Αλγερία του ’90, είναι μια βαθιά ανθρώπινη ταινία σε ένα τοπίο θρησκευτικού φανατισμού, παράνοιας και βαρβαρότητας. Η αντίσταση, η αλληλεγγύη, αλλά και η ελπίδα εναλλάσσονται στις ζωές των ηρώων καθώς προσπαθούν να επιβιώσουν από την φρικιαστική βία.
Η ταινία Neon Bull (Βραζιλία) του Γκαμπριέλ Μασκάρο, που απέσπασε το βραβείο Orizzonti στο 72ο Φεστιβάλ Βενετίας, με όχημα τον κόσμο του ροντέο, παρουσιάζει άγνωστες εικόνες, αισθησιακές, γεμάτες ζωή και όνειρα. Μια άλλη εικόνα της Βραζιλίας μέσα από ήρωες που δεν χάνουν την αισιοδοξία τους και την ελπίδα τους για κάτι καλύτερο.

Εικόνες μετανάστευσης
Ελληνικό ενδιαφέρον έχει το γεμάτο σασπένς One Breath του Κρίστιαν Ζούμπερτ, μια ταινία γυρισμένη στην Φρανκφούρτη και την Αθήνα, η οποία πραγματεύεται το ταξικό και οικονομικό χάσμα μεταξύ πλούσιου Βορρά και φτωχού Νότου. Ηρωίδα είναι μια νεαρή ελληνίδα που αναζητά καλύτερη τύχη στη Γερμανία, όμως εμπλέκεται σε μια περιπέτεια με αβέβαιο τέλος. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Αποστόλης Τότσικας, Ακύλλας Καραζήσης, κ.ά. 

Μια καθηλωτική ιστορία μετανάστευσης αφηγείται η ταινία Rising Voices των Μπενεντίκτ Λιενάρντ και Μέρι Χιμένες (Βέλγιο). Πρόσφυγες από χώρες της Μέσης Ανατολής καταφθάνουν στη Δύση και διεκδικούν άσυλο καταφεύγοντας στην ύστατη λύση: την απεργία πείνας. Η ταινία που θα πραγματοποιήσει διεθνή πρεμιέρα στο φεστιβάλ, θίγει ένα κρίσιμο επίκαιρο ζήτημα και αναδεικνύει οριακές ανθρώπινες καταστάσεις, συγκρούσεις, την εκμετάλλευση και τις δυναμικές που αναπτύσσονται σε ακραίες συνθήκες.

«Ρεύματα»
Η ενότητα «Currents» / «Ρεύματα» των Ανοιχτών Οριζόντων παρουσιάζει ταινίες που αφηγούνται γνώριμες ιστορίες με ριζοσπαστικό τρόπο. Ανάμεσά τους, το Hopefuls του Ίβες Ρόζενφελντ, με πρωταγωνιστή ένα νεαρό, φιλόδοξο ποδοσφαιριστή που βρίσκεται αντιμέτωπος με κρίσιμα διλήμματα, το Lost and Beautiful του Πιέτρο Μαρτσέλο, που με πειραματική διάθεση και ποιητική ματιά αφηγείται ένα σύγχρονο παραμύθι με φανταστικά στοιχεία, καθώς και το Where There Is Shade του Νατάν Νικόλοβιτς, με ήρωα έναν γάλλο παρενδυτικό που βλέπει τη ζωή του να αλλάζει στους δρόμους της σύγχρονης Καμπότζης. 

Το πλήρες πρόγραμμα της ενότητας Ανοιχτοί Ορίζοντες θα ανακοινωθεί σύντομα. 

Οι ημερομηνίες που θα διεξαχθεί το φετινό Φεστιβάλ είναι
 6 - 15 Νοεμβρίου 2015.

Καλό Φεστιβάλ!

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Macbeth κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Justin Kurzel
Ηθοποιοί:  Michael Fassbender, Marion Cotillard, Jack Reynor, David Thewlis, Paddy Considine, Sean Harris, Elizabeth Debicki

Μία συναρπαστική απεικόνιση της πραγματικότητας της εποχής και μία αναπαράσταση του πολέμου για έναν από τους πιο διάσημους χαρακτήρες του Σέξπιρ. Μία διαχρονική ιστορία πάθους και φιλοδοξίας στην τσακισμένη από τον πόλεμο Σκωτία.
Απ’ όλα τα έργα του Σέξπιρ, το Μάκβεθ είναι αναμφισβήτητα ανάμεσα στα πιο διάσημα. Έχουν περάσει περίπου 400 χρόνια από την πρώτη φορά που εκδόθηκε, ωστόσο διασκευάζεται συνεχώς στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο. Η τραγική ιστορία του στρατηγού στη Σκωτία που τον στοίχειωσε η ίδια του η φιλοδοξία και η προφητεία ότι μια μέρα θα γίνει Βασιλιάς, έχει μαγέψει δημιουργούς μέσα στους αιώνες, και στη μεγάλη οθόνη έχει διασκευαστεί από τον Όρσον Γουέλς μέχρι το Ρομάν Πολάνσκι. 

Στρατηγός Μάκβεθ, Λαίδη Μάκβεθ.
Δύο χαρακτήρες πλασμένοι από τις στάχτες. 
Michael Fassbender, Marion Cotillard.
Δύο ηθοποιοί, από τους καλύτερους της γενιάς τους, σε δύο ρόλους (ίσως) παγίδα.
Ο Fassbender είναι ο Μάκβεθ, Τα χέρια του, το σώμα του, το βλέμμα του, οι σπασμοί του προσώπου του, όλο του σώμα και το είναι, γίνονται ένα με το σενάριο και με τα λυρικά λόγια που έγραψε ο Σέξπιρ. Από τον γενναίο στρατηγό Μάκβεθ, μετατρέπεται σταδιακά, απειλητικά (μονάχα το βλέμμα του ηθοποιού, αρκεί) στον τυφλωμένο από εξουσία, βασιλιά Μάκβεθ.
Η Cotillard ενσαρκώνει έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους και πολυδιάστατους γυναικείους χαρακτήρες στην ιστορία των Τεχνών.
Για πρώτη φορά, χάνεται. Χάνεται μέσα στην γιγαντοσύνη που συνοδεύει τον χαρακτήρα της Λαίδης Μάκβεθ και καθώς την παρακολουθείς νιώθεις να σου λείπει εκείνο το δέος που έχεις αισθανθεί σε προηγούμενους ρόλους της. Υπάρχει όμως και η σκηνή με τον τραγικό μονόλογο της, που για ελάχιστα λεπτά, σε ανατριχιάζει. Σε ανατριχιάζει ο τρόπος ομιλίας της, ο τρόπος που κοιτάζει καρφωμένα..το κενό.

Ο σκηνοθέτης Justin Kurzel, επιλέγει τον οπτικό κυρίως εντυπωσιασμό, και το καταφέρνει.
Σκηνές κόκκινες, γεμάτες στάχτες, καπνό και αίμα, πόνο και απειλή. Κινηματογραφεί και μοντάρει αργά (ο Chris Dickens στο μοντάζ έχει κάνει εξαιρετική δουλειά) τις επικές σκηνές των πολεμικών μαχών. Και φυσικά οι επικές σκηνές μάχης δεν θα ήταν τόσο στυγερές δίχως το εμβληματικό soundtrack που έχει δημιουργήσει ο Jed Kurzel. Μια μουσική που σαν να είναι κομμάτι του εαυτού του Μάκβεθ, τραντάζει την κάθε σκηνή.

Ο εντυπωσιασμός σε ένα αντίστοιχα βαθυστόχαστο δημιούργημα δεν είναι αρκετός. Έχοντας στόχο να μαγέψει το βλέμμα, ο σκηνοθέτης παρασύρεται με αποτέλεσμα να ξεφεύγει από τα όρια και να παρουσιάζει εκθαμβωτικές σκηνές και πλάνα δίχως ουσία.

Ολοκληρώνεται η ταινία. Mένεις εκστασιασμένος-η στη θέση σου και παραμένεις να κοιτάς την μαύρη πλέον, οθόνη.

Βαθμολογία 3.5/5
Παρασκευή Γιουβανάκη