Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Ηθοποιοί: Colin Farrell, Lea Seydoux, Ben Whishaw, Rachel Weisz, John C. Reilly, Olivia Colman, Ariane Labed, Aγγελική Παπούλια
Σε ένα δυστοπικό, κοντινό μέλλον ο David ένας σύζυγος που μόλις τον παράτησε η γυναίκα του, αναγκάζεται από με τους κανόνες της Πόλης, να ζήσει σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο για 45 μέρες. Σκοπός της διανομής αυτής δεν είναι 45 μέρες ξέγνοιαστων διακοπών, ώστε να ξεφύγει το μυαλό από τον πόνο που προφανώς βιώνει, αλλά το να βρει άλλο ταίρι μέσα σε ούτε καν ένα μήνα. Αν δεν τα καταφέρει, είναι εξίσου αναγκασμένος να μεταμορφωθεί σε ένα ζώο. Ο David επιλέγει, διόλου τυχαία, να μεταμορφωθεί σε αστακό. Τον επιβραβεύει για αυτό η αρχηγός της διοίκησης του ξενοδοχείου. Στο Ξενοδοχείο συναντάει μια εντελώς άκαρδη, που γουστάρει πόνο και θάνατο, γυναίκα, αλλά και μια καλοσυνάτη καμαριέρα. Συναντάει επίσης έναν ψευδό άντρα που δεν περιμένει από άλλο άτομο (του ίδιου ή του αντίθετου φύλου) να τον ευχαριστήσει αλλά το κάνει μόνος του, και έναν νεαρό που κουτσαίνει και κάνει τα αδύνατα δυνατά να αποκτήσει ταίρι μέσα σε αυτήν την περιορισμένη περίοδο. Υπάρχει όμως και το Δάσος. Εκεί ο David θα συναντήσει τη δογματική και σκύλα αρχηγό του, αλλά και μια γυναίκα που θα του τραβήξει τόσο το βλέμμα όσο και την καρδιά.
Αυτοί είναι οι χαρακτήρες και αυτή είναι η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου ("Κυνόδοντας", "Άλπεις") η οποία και κέρδισε το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο φετινό, 68ο Φεστιβάλ Καννών. Η πρωτότυπη, αλληγορική και σαδιστική (πάντα), περίεργα ρομαντική και μαυροχιουμοριστική απόπειρα του σκηνοθέτη να μας εξηγήσει τι είναι αγάπη, τι αυτοθυσία και αν η ανθρώπινη κοινωνία σέβεται και αγαπά το βασικότερο στοιχείο της, τον άνθρωπο, σηματοδοτεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του.
Το σενάριο (που συνυπογράφει ο σταθερός συνεργάτης του Λάνθιμου, Ευθύμης Φιλίππου) επέλεξε έναν ευφυέστατο τρόπο για να προσεγγίσει το θέμα του που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Τι μπορεί να κάνει κάποιος για το άτομο που υποστηρίζει πως νοιάζεται?
Οι κανόνες για το ποιον και αν γίνεται να αγαπάμε, πότε και πόσο θα τον αγαπάμε, όλα σε μια ζυγαριά. Και πάνω από όλα η μοναξιά σκοτώνει ή μας μεταμορφώνει σε κάποιο ζώο (προοπτική που μερικούς δεν θα μας ενοχλούσε ιδιαίτερα).
Το "Ξενοδοχείο", που αυτό τον καιρό αντιμετωπίζει "τεχνικά προβλήματα" για την περίπτωση "bisexual"- ή το ένα θα δηλώσεις ή το άλλο, αλλιώς δεν γίνεται πως να το κάνουμε δηλαδή (ξεκάθαρα ένα από τα εξυπνότερα σημεία της ταινίας), δεν διαφέρει και πολύ από την πραγματικότητα που ζούμε. Ούτε το "Δασός". Ούτε η "Πόλη".
Ζούμε και θα ζούμε σε μια κοινωνία που μας σκλαβώνει με ηλίθιους κυρίως κανόνες και στερεότυπα για το πως να χτίσουμε τη ζωή μας, πολλές φορές "για το καλό μας". Και αυτό μας έχει οδηγήσει στο να είμαστε ολοένα και πιο ατομικιστές, σταρχιδιστές και να δημιουργούμε λυκοφιλίες.
Αυτό, με αλληγορικό τρόπο θέλει να δείξει το φιλμ.
Παράλληλα, παρακολουθώντας το αλλά και μεγαλώνοντας στη ζωή, συνειδητοποιείς πως κάθε μορφή εξουσίας είναι αδύνατον να μην ξεφύγει από την παράνοια και τα όρια που χαρακτηρίζουν τον ανθρώπινο σεβασμό.
Αξεπέραστος ο Colin Farrel σε ρόλο πραγματικά έκπληξη.
Διαρκώς με "φλώρικη" έκφραση και περικυκλωμένος από μια αμηχανία που προδίδεται ακόμη και από τις κινήσεις του σώματος του είναι άκρως απολαυστικός και αξίζει μια υποψηφιότητα για κάποιο βραβείο ερμηνείας-ας τον δουν και οι των Oscar που τα τελευταία χρόνια έχουν κολλήσει με τους ίδιους και τους ίδιους (βλ Bradley Cooper). Και η γυναίκα στο "Δάσος", Rachel Weisz ταιριάζει απόλυτα στον κόσμο των "Μοναχικών"-και παραμένει πάντα όμορφη ακόμη και χωρίς make up.
Όλο το καστ που πλαισιώνεται από εξαιρετικούς ηθοποιούς φαίνεται να έχει ρουφηχτεί από το σύμπαν του "Αστακού". Ένα σύμπαν που έχει χτιστεί αισθητικά περίφημα τόσο από τις σκηνοθετικές οδηγίες όσο και από την πανέμορφη φωτογραφία του Θύμιου Μπακατάκη.
Βαθμολογία 4/5
Παρασκευή Γιουβανάκη
Ηθοποιοί: Colin Farrell, Lea Seydoux, Ben Whishaw, Rachel Weisz, John C. Reilly, Olivia Colman, Ariane Labed, Aγγελική Παπούλια
Αυτοί είναι οι χαρακτήρες και αυτή είναι η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου ("Κυνόδοντας", "Άλπεις") η οποία και κέρδισε το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο φετινό, 68ο Φεστιβάλ Καννών. Η πρωτότυπη, αλληγορική και σαδιστική (πάντα), περίεργα ρομαντική και μαυροχιουμοριστική απόπειρα του σκηνοθέτη να μας εξηγήσει τι είναι αγάπη, τι αυτοθυσία και αν η ανθρώπινη κοινωνία σέβεται και αγαπά το βασικότερο στοιχείο της, τον άνθρωπο, σηματοδοτεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του.
Οι κανόνες για το ποιον και αν γίνεται να αγαπάμε, πότε και πόσο θα τον αγαπάμε, όλα σε μια ζυγαριά. Και πάνω από όλα η μοναξιά σκοτώνει ή μας μεταμορφώνει σε κάποιο ζώο (προοπτική που μερικούς δεν θα μας ενοχλούσε ιδιαίτερα).
Το "Ξενοδοχείο", που αυτό τον καιρό αντιμετωπίζει "τεχνικά προβλήματα" για την περίπτωση "bisexual"- ή το ένα θα δηλώσεις ή το άλλο, αλλιώς δεν γίνεται πως να το κάνουμε δηλαδή (ξεκάθαρα ένα από τα εξυπνότερα σημεία της ταινίας), δεν διαφέρει και πολύ από την πραγματικότητα που ζούμε. Ούτε το "Δασός". Ούτε η "Πόλη".
Ζούμε και θα ζούμε σε μια κοινωνία που μας σκλαβώνει με ηλίθιους κυρίως κανόνες και στερεότυπα για το πως να χτίσουμε τη ζωή μας, πολλές φορές "για το καλό μας". Και αυτό μας έχει οδηγήσει στο να είμαστε ολοένα και πιο ατομικιστές, σταρχιδιστές και να δημιουργούμε λυκοφιλίες.
Αυτό, με αλληγορικό τρόπο θέλει να δείξει το φιλμ.
Παράλληλα, παρακολουθώντας το αλλά και μεγαλώνοντας στη ζωή, συνειδητοποιείς πως κάθε μορφή εξουσίας είναι αδύνατον να μην ξεφύγει από την παράνοια και τα όρια που χαρακτηρίζουν τον ανθρώπινο σεβασμό.
Αξεπέραστος ο Colin Farrel σε ρόλο πραγματικά έκπληξη.
Όλο το καστ που πλαισιώνεται από εξαιρετικούς ηθοποιούς φαίνεται να έχει ρουφηχτεί από το σύμπαν του "Αστακού". Ένα σύμπαν που έχει χτιστεί αισθητικά περίφημα τόσο από τις σκηνοθετικές οδηγίες όσο και από την πανέμορφη φωτογραφία του Θύμιου Μπακατάκη.
Βαθμολογία 4/5
Παρασκευή Γιουβανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου