Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

SEARCHING FOR SUGAR MAN κριτική ταινίας

 ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Malik Bendjelloul
 ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ: Sixto Rodriguez, Stephen ‘Sugar’ Segerman, Dennis Coffey, Mike Theodore, Dan DiMaggio, Jerome Ferretti, Steve Rowland, Willem Möller, Craig Bartholomew Strydom

Στο τέλος της δεκαετίας του ’60, δύο σημαντικοί μουσικοί παραγωγοί ανακαλύπτουν έναν άγνωστο μουσικό σε ένα μπαρ του Ντιτρόιτ. Εντυπωσιασμένοι από τις συγκινητικές μελωδίες, ηχογραφούν μαζί του ένα άλμπουμ, που πιστεύουν ότι θα τον κάνει τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη της εποχής του. Όμως το άλμπουμ αποτυγχάνει παταγωδώς εμπορικά, και ο καλλιτέχνης μένει στην αφάνεια. Παρόλα αυτά, μια πειρατική ηχογράφηση του άλμπουμ φτάνει από την Αμερική στη Νότια Αφρική, όπου γνωρίζει εκπληκτική επιτυχία, κάνοντας εκεί τον μουσικό αυτόν πιο διάσημο και από τον Elvis Presley! Xρόνια αργότερα, δύο Νοτιοαφρικανοί θαυμαστές του καλλιτέχνη αποφασίζουν να αναζητήσουν τον ήρωά τους, που έχει αλλάξει το μουσικό τοπίο της χώρας τους. Η έρευνα τους οδηγεί στην πιο απίστευτη ιστορία…”

Το «Ψάχνοντας τον Sugar Μan» έχει σαρώσει τα βραβεία σε φεστιβάλ (33 στο σύνολο!) με κορυφαίο τη βράβευσή του με Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, το  2013. Η προβολή του γενικότερα έχει ενθουσιάσει κοινό και κριτικούς (και όχι άδικα).

Ο Σουηδός σκηνοθέτης Malik Bendjelloul στην παρθενική του σκηνοθετική απόπειρα παραδίδει σε ‘μας τους θεατές, μουσικόφιλους και μη, μια αληθινή και συγκινητική ιστορία. Μια κινηματογραφική προσέγγιση, πλαισιωμένη από τους ήχους των τραγουδιών του εξαφανισμένου Rodriguez, που προσφέρουν ρομαντική χροιά και προκαλούν έντονα συναισθήματα .Ο Rodriguez ήταν ένας καλλιτέχνης που τα τραγούδια του δεν ήταν απλώς αγαπητά, αλλά βοήθησαν στο να προκληθούν οι πρώτες αντιδράσεις για το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλοι όσοι παρακολουθούμε το βιογραφικό ντοκιμαντέρ δε γνωρίζουμε το κεντρικό πρόσωπο, νιώθουμε την ανάγκη να μάθουμε ό,τι πιο σημαντικό για αυτόν καθώς κυλάει η ιστορία (ακόμη ένα μπράβο στον σκηνοθέτη). Μια τόσο ξεχωριστή ιστορία δοσμένη με έναν εκθαμβωτικό τρόπο. Δε λείπει φυσικά το πρωτόγνωρο για το είδος του, suspense, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μας.

 Σίγουρα από τα πιο ενδιαφέροντα και ιδιαίτερα ντοκιμαντέρ που έχω παρακολουθήσει. Μια πραγματικά υποδειγματική δουλειά που αξίζει να τη δείτε, και να νιώσετε τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης. Στην περίπτωση αυτή, την «ανακάλυψη» του αφανή ήρωα, Sixto Rodriguez.

Καλή προβολή!

 Παρασκευή Γιουβανάκη
 ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4.5/5

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Beauty and the Beast (La Belle et la Bête) κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Christophe Gans
Ηθοποιοί: Vincent Cassel, Léa Seydoux, André Dussollier, Eduardo Noriega, Myriam Charleins, Sara Giraudeau, Audrey Lamy



Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Στη Γαλλία του 1810,μια νεαρή κοπέλα (Léa Seydoux), θέλοντας να σώσει τη ζωή του πατέρα της (André Dussollier), αποφασίζει να ζήσει στον πύργο ενός ανθρωπόμορφου τέρατος (Vincent Cassel), για να ανακαλύψει ότι εκείνο δεν είναι σκληρό και άκαρδο όπως αρχικά φαίνεται.”

  Η γνωστή ιστορία αγάπης(?), έρχεται μέσα από ακόμη μια κινηματογραφική εκδοχή – απόπειρα, από τα χέρια και τη φαντασία του Christophe Gans, ο οποίος δίνει μια σκοτεινότερη χροιά στο παραμύθι. Όμως η εκδοχή του αυτή, δεν προσφέρει κάτι από το αριστούργημα του Jean Cocteau του 1946, αλλά ούτε και από το γοητευτικότατο animation της Disney.

Για το παραμύθι  του Gans, δεν μπορεί παρά εύλογα να αναρωτηθεί κάποιος, ποιος ήταν ο σκοπός δημιουργίας της ταινίας, αλλά και αν η δημιουργία αυτή, είχε στόχο τη συμμετοχή σε διαγωνισμό ειδικών εφέ κ μόνο. Τα ψηφιακά εφέ πραγματικά ξεφεύγουν κατά πολύ. Ναι μεν δημιουργούν μια παραμυθένια και εντυπωσιακή ατμόσφαιρα, όμως αυτό το μέγεθος εντυπωσιασμού, αποτελεί περιττό στοιχείο. Μέσω μιας παρέλασης από εφέ, χάνονται αρκετά σημαντικά στοιχεία της ταινίας. Άρα τι ήθελε να καταφέρει ο σκηνοθέτης? Να δούμε το βάθος της ιστορίας, ή ότι και η Γαλλία ή γενικότερα η Ευρώπη, μπορεί να συναγωνιστεί την Αμερική – Ηollywood στα εφέ?



  Πρόβλημα επίσης δημιουργούν οι γελοίοι διάλογοι του σεναρίου, τους οποίους υποθέτουμε πως χρησιμοποίησαν για να περάσουν το χαρακτηριστικό της αφέλειας, αλλά μπα… Σίγουρα πάντως προκαλούν αρκετό γέλιο.

  Τέλος, δε θα’ λεγα ότι το πρωταγωνιστικό ζεύγος, Vincent Cassel και  Léa Seydoux, (που την είδαμε τον Oκτώβριο στη «Ζωή της Αντέλ»), κλέβουν την παράσταση, αλλά και να ήθελαν να δώσουν κάτι παραπάνω, δεν νομίζω ότι τους δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία, καθώς χάνονται μέσα από τα καλοδουλεμένα και εντυπωσιακά σκηνικά.

…Αυτά!

Παρασκευή Γιουβανάκη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2.5/5

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

FRUITVALE STATION κριτική ταινίας


Σκηνοθεσία:  Ryan CooglerΗθοποιοί:  Michael B. Jordan, Octavia Spencer, Melonie Diaz, Ahna O'Reilly, Kevin Durand, Chad Michael Murray


 Ανεξάρτητη (κάνει μπαμ!) αμερικάνικη ταινία, βασισμένη σ’ένα πραγματικό γεγονός, αναδεικνύει την ανθρώπινη και τραγική διάσταση σ’ένα περιστατικό αστυνομικής βίας που συντάραξε τις ΗΠΑ.



Κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας είναι ένας 22χρονος αφροαμερικανός, ο Oscar Grant, που μετά την αποφυλάκισή του αναζητά έναν τρόπο να στήσει ξανά τη ζωή του. Προσπαθεί να αποκαταστήσει ξανά τόσο τον προσωπικό και συναισθηματικό του περίγυρο, όσο και τον επαγγελματικό ώστε να είναι σε θέση να φροντίζει την οικογένειά του και την 4χρονη κόρη του. Παρόλο που δεν είναι όλα ευνοϊκά, ποτέ δεν εγκαταλείπει τον αγώνα για την καλυτέρευση της ζωής του. Όμως την τελευταία νύχτα του χρόνου, στις 31 Δεκεμβρίου του 2008, ο Oscar Grant θα γίνει το θύμα της αποτρόπαιης βίας της εξουσίας.


Η ταινία κυλά με τους ρυθμούς ντοκιμαντέρ.
Παρακολουθούμε για 1 ώρα και κάτι, την καθημερινότητα του ήρωα και συγκεκριμένα την τελευταία  μέρα της ζωής του με τις προσπάθειες που κάνει για να βρει δουλειά. Διοργανώνοντας τα γενέθλια της μητέρας του αλλά και τις  προετοιμασίες για τη βραδινή έξοδο για το γιορτασμό της αλλαγής του χρόνου. 
Με flashback μαθαίνουμε για την περίοδο του Oscar στη φυλακή. Ώσπου έρχεται η τελευταία σκηνή στο Fruitvale station και ξυπνά η δράση αλλά (επιτέλους) και η αγωνία του θεατή.

Μαζί με τη μεγάλη αναμονή μέχρι να δούμε κάτι το ενδιαφέρον, ξενίζει και η επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο καθώς ο Michael B.Jordan μόνο για 22 ετών δε φαίνεται. Παρόλα αυτά η ερμηνεία του είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.


 Παρασκευή Γιουβανάκη
 ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2.5/5

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

THE PAST (Le Passé) κριτική ταινίας

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Asghar Farhadi
ΗΘΟΠΟΙΟΙBérénice Bejo, Tahar Rahim, Ali Mosaffa, Pauline Burlet, Elyes Aguis, Jeanne Jestin, Sabrina Ouazani, Babak Karimi, Valeria Cavalli

 Βραβευμένος με όσκαρ για το «Χωρισμό» του, ο Asghar Farhadi επιστρέφει με ακόμη έναν χωρισμό αλλά και με κρυμμένα σημαντικά μυστικά που βγαίνουν με αργό και καθηλωτικό ρυθμό προς την επιφάνεια.

 Το «παρελθόν» είναι μια ταινία που κεντρικό της θέμα είναι οι συγκρούσεις και η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Παράλληλα ανιχνεύεται το ερώτημα αν είμαστε πρόθυμοι να ξεπεράσουμε ή να αφήσουμε ολοκληρωτικά πίσω μας, το στοιχείο του καλά θαμμένου παρελθόντος, αλλά και με ποιον τρόπο το αντιμετωπίζουμε όταν ξαφνικά αποκαλύπτεται και απειλεί το παρόν μας. Ορισμένοι ίσως καταφέρουν να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες, άλλοι όμως όχι, αν και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να αποτελεί μέλημα του σκηνοθέτη.

 Η δικαιωματικά βραβευμένη (Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών) Berenice Bejo (την οποία γνωρίσαμε και απολαύσαμε πριν δύο χρόνια περίπου μέσα από το αξέχαστο “The Artist”) υποδύεται την Μαρί, μια γυναίκα που το παρελθόν της καλύπτεται από μικρής διάρκειας σχέσεις και γάμους, ενώ τώρα τη βρίσκουμε να προσπαθεί και να παλεύει για την επιτυχία του ερχόμενου γάμου της, αφήνοντας ολοκληρωτικά πίσω τον προηγούμενο καθώς ετοιμάζεται να υπογράψει τα αντίστοιχα χαρτιά- αν και υπάρχουν οι στιγμές που φαίνεται να διχάζεται για την απόφαση αυτή. 


Σπουδαίες σεναριακές κινήσεις και σπουδαίες ερμηνείες πιάνονται χεράκι χεράκι και μας παρουσιάζουν «το Παρελθόν.» Οι ερμηνείες, βγαλμένες από την πραγματικότητα, γεμάτες ένταση και δυναμισμό, από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο (σε ηλικία και ρόλο)που κάνουν την εμφάνισή τους. Δείτε απλά το μικρό αγοράκι-αποκάλυψη με τις μπούκλες!

 Σκηνοθετικό τέχνασμα με πλάνα κατά τα οποία παρακολουθούμε τη δράση χωρίς να ακούμε τα λόγια των διαλόγων(κάτι που δεν μας χαλάει καθόλου!) συμβάλει στη μαγεία του «παρελθόντος». Για ακόμη μια φορά το κομμάτι της φωτογραφίας έχει το δικό του ξεχωριστό ρόλο. Πλαισιωμένο με μια μουντής αισθητικής φωτογραφία που ταιριάζει γάντι με την ατμόσφαιρα που περικυκλώνει τους χαρακτήρες, ο Asghar Farhadi, παραδίδει ακόμη μια αληθινά ανθρώπινη ταινία.

Υ.Γ Ίσως η αναμονή μέχρι την κατάληξη της άβολης οικογενειακής κατάστασης να σας κουράσει...όμως...

Καλή προβολή!



Παρασκευή Γιουβανάκη

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4/5