Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

VENUS IN FUR (La Vénus à la Fourrure) κριτική ταινίας

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Roman Polanski
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Emmanuelle Seigner, Mathieu Amalric

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Μια ηθοποιός (Emmanuelle Seigner) προσπαθεί να πείσει έναν θεατρικό σκηνοθέτη και συγγραφέα (Mathieu Amalric) πως είναι η κατάλληλη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του έργου που θέλει να ανεβάσει, βασισμένο στην «Αφροδίτη με τη Γούνα» του Leopold von Sacher-Masoch.”

Ένα θεατρικό έργο μεταφέρει και πάλι στον κινηματογράφο, δύο χρόνια μετά το «Ο Θεός της Σφαγής», ο Roman Polanski. Εδώ, μιλάει για θέματα που ούτως ή άλλως τον έχουν απασχολήσει στο παρελθόν από την εποχή της «Αποστροφής» (1965) και του «Ένοικου» (1976).

Στην «Αφροδίτη με τη Γούνα» εξερευνούνται τα όρια του μαζοχισμού, της ηθελημένης υποταγής ενός ερωτευμένου άνδρα μπροστά σε μια κυρίαρχη γυναίκα και της απόλυτης συντριβής του. Αξίζει να αναφέρω ότι στο έργο αυτό των δύο μόνο χαρακτήρων, στο δίπολο αυτό εξουσίας και υποταγής όπου δεν αποσαφηνίζεται ούτε κατ' ελάχιστον ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα, ο γυναικείος ρόλος της Wanda von Dunajew ερμηνεύεται από την Emmanuelle Seigner, δηλαδή την γυναίκα του σκηνοθέτη, ενώ ο ρόλος του Severin von Kusiemski ερμηνεύεται από τον καταξιωμένο ηθοποιό Mathieu Amalric, του οποίου η οπτική (απλά κοιτάξτε το σχήμα των μαλλιών του αλλά και το πρόσωπό του γενικότερα) και κινησιολογική ομοιότητα με τον Polanski είναι εμφανέστατη αλλά και πολύ πιθανόν μη συμπτωματική.


Aρκετά ενδιαφέρουσα η εναρκτήρια σεκάνς, με την κάμερα να μας οδηγεί μες στη βροχή, από τον έρημο δρόμο στο κτίριο του θεάτρου, όπου και θα παραμείνουμε για μιαμιση περίπου ώρα. Η μουσική (το μόνο που με γοήτευσε από την ταινία) που συνοδεύει τη σεκάνς (συνθέτης της ο ελληνικής καταγωγής Αlexandre Desplat) ντύνει πολύ όμορφα την ταινία στο σύνολό της, δίνοντας ένα παιχνιδιάρικο ύφος, με κύριο συστατικό της τους ήχους του μπουζουκιού.

Υ.Γ: …δεν δηλώνω θαυμάστρια του έργου του γνωστού Πολωνού σκηνοθέτη (με εξαιρέσεις τον υπέροχο «Πιανίστα», το καθηλωτικό «Μωρό της Ρόσμαρι» αλλά και το ενδιαφέρον «Ghost Writer»)

Υ.Γ. 2: …πολύ μπλα μπλα τώρα τελευταία ο Polanski ρε παιδί μου.
Το τριάρι πάει καθαρά και μόνο για τις ερμηνείες και τη σκηνοθεσία, γιατί ομολογώ ότι βαρέθηκα πάρα πολύ (όπως και στο “Carnage”, με το οποίο έχουν ορισμένα κοινά).

Καλή προβολή!
Παρασκευή Γιουβανάκη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5