Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

Blade Runner 2049, κριτική ταινίας


Σκηνοθεσία: Denis Villeneuve
Ηθοποιοί: Ryan Gosling, Harrison Ford, Ana de Armas, Robin Wright, Sylvia Hoeks, Dave Bautista, Mackenzie Davis, Jared Leto

Πριν μιλήσουμε για το κινηματογραφικό θαύμα με τον τίτλο "Blade Runner 2049", δεν γίνεται να μην αναφερθούμε σε εκείνο το παλιό, πολυαγαπημένο και άκρως γοητευτικό φιλμ από το οποίο ξεκίνησαν όλα.
Το 1982, ο Ridley Scott, εμπνευσμένος από το βιβλίο "Ηλεκτρικό Πρόβατο" ("Do Androids Dream of Electric Sheep?") του Philip K. Dick, παρουσίασε στο κοινό μία από τις πιο εμβληματικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου: το διορατικό "Blade Runner". Ένα φιλμ που εγκαινίασε περίτρανα ένα νέο κινηματογραφικό είδος, το νέο-νουάρ επιστημονικής φαντασίας, με πρωτόγνωρες εικόνες, πανκ αναφορές και ανεξίτηλα ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση και μοίρα.

Αυτό που μπορούμε να πούμε με μια δόση σιγουριάς είναι πως ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve (τον αγαπήσαμε από τα "Prisoners" και "Sicario", ενώ πέρυσι έπλασε την καλύτερη ταινία της χρονιάς, το"Arrival",) έδειξε απόλυτο σεβασμό προς την πρωτοτυπία και το κύρος  του πρώτου αριστουργήματος ("Blade Runner") και τώρα, μας παρουσιάζει το δικό του όραμα για τη συνέχεια του, το "Blade Runner 2049". Ένα ακόμη πράγμα που μπορούμε να πούμε με την ίδια σιγουριά είναι πως οποιαδήποτε προσπάθεια/σκέψη προς σύγκριση των δύο  φιλμικών κειμένων θα ήταν άκρως περιττή αλλά και γελοία.  
Βρισκόμαστε 30 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ένας νέος blade runner, ο αστυνομικός Κ, ξεσκεπάζει ένα παλιό μυστικό που μπορεί να οδηγήσει ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία στο απόλυτο χάος. Η ανακάλυψη αυτή τον οδηγεί στην αναζήτηση του Rick Deckard (Harrison Ford), έναν άλλο blade runner της αστυνομίας του Λος Άντζελες, που έχει εξαφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια. 

Ξεκινώντας από το υποκριτικό κομμάτι, ο Ryan Gosling/ αστυνομικός Κ, δίνει την καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του-όχι αυτή του "La La Land" δεν ήταν η καλύτερη του. Ο Gosling περιφέρεται επιβλητικά ανάμεσα στις σκηνές, ψάχνοντας για την αλήθεια, τόσο την ατομική όσο και τη συλλογική. Η ενδυματολογία τον έχει ντύσει με ένα επιβλητικότατο μακρύ, μαύρο πανωφόρι, που τονίζει τη μυστηριώδη και μοναχική παρουσία του. Στη συνέχεια, Robin Wright και Harrison Ford παραμένουν πιστοί και ειλικρινείς με τους ρόλους τους. Ο Jared Leto, ο απειλητικός της ιστορίας, πείθει μεν υποκριτικά αλλά ο ρόλος του δεν του δίνει περαιτέρω περιθώρια για κάτι παραπάνω, έτσι όπως χάνεται μέσα στις φλύαρες φιλοσοφίες, τείνει να προκαλέσει μηδενικό ενδιαφέρον.
H Sylvia Hoeks όμως είναι αυτή που κάνει την τεράστια διαφορά υποδυόμενη το μοχθηρό, τυφλά πιστό στον αφέντη του, ανδροειδές. Μια ηθοποιός που ενώ δεν γνωρίζαμε πολλοί-ες, μας προκαλεί να τη μάθουμε αμέσως κιόλας.
Συνεχίζουμε με τη σκηνοθεσία. Ο Denis Villeneuve καταφέρνει να χτίσει έναν κόσμο, το λιγότερο υποβλητικό, υπνωτιστικό και συνάμα υπνωτισμένο, ενώ δεν διστάζει να παρουσιάσει έντονα τις επιρροές του οι οποίες ποικίλουν όσον αφορά τα είδη: ανάμεσα στον υγρό και σκοτεινό κόσμο του "2049" βρίσκουμε στοιχεία από το animation "Wall-e" του Andrew Stanton μέχρι και το «Her» του Spike Jonze. Γίνονται φανερές και ομοιότητες με την "Άφιξη" του ως προς την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία δένονται και χάνονται οι σκηνές-μια ατμόσφαιρα ηδονικά απειλητική αλλά και απείρως θελκτική. Και εδώ, στο "2049", η ματιά του Villeneuve παραμένει προσηλωμένη στην ανθρώπινη ύπαρξη που μοιάζει με μινιατούρα μπροστά στο χάος του σύμπαντος.
Σκηνοθεσία, φωτογραφία και μοντάζ παρουσιάζουν ένα εικονικό mindfuck παραλήρημα γεμάτο αντιθέσεις. Η σκηνοθεσία δένει άρτια με τη διεύθυνση φωτογραφίας του Roger Deakins, που από τις ζεστές, κίτρινες αποχρώσεις μας μεταφέρει απότομα σε απόλυτα ψυχρές διαστάσεις, όπου βασιλεύουν το μπλε και το μωβ, καταφέρνοντας έτσι να εμβαθύνει σε υπαρξιακά θέματα και να φανερώσει το φόβο της προς ένα ζοφερό μέλλον όπου η ανθρωπότητα πολτοποιείται μπροστά σε μεγάλους κινδύνους όπως το να χαθούν οι πραγματικές έννοιες της ανθρωπιάς, του έρωτα, της ψυχής. Απειλητική ομίχλη, σκοτεινές παρουσίες, ελπιδοφόρες σταγόνες βροχής και συγκίνηση (απίστευτες οι σκηνές με τις προσωπικές στιγμές του κεντρικού χαρακτήρα "Κ") σε όλο το εύρος της ταινίας.
Τέλος, δεν γίνεται να παραλειφθεί το soundtrack, το οποίο γράφτηκε από τους Hans Zimmer και Benjamin Wallfisch. Ήχοι που εισβάλουν στα αφτιά όπως ακριβώς και οι αντίστοιχες σκηνές που λειτουργούν σαν μαχαιριές στο οπτικό σου πεδίο αλλά και στην καρδιά σου. Ήχοι σκοτεινοί, ελκυστικοί, ατμοσφαιρικοί αλλά σε σημεία μονότονοι και άτολμοι. Ίσως ο Johann Johannsson που ήταν η πρώτη επιλογή για το soundtrack, να έδινε κάτι πολύ παραπάνω, όπως ακριβώς έκανε και στην "Άφιξη".

Ταινία-εθισμός.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5