Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

La mafia uccide solo d'estate κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Pif
Ηθοποιοί: Cristiana Capotondi, Pif, Alex Bisconti




Η δράση της μαφίας, ως μιας εκ των μεγαλύτερων πληγών της Ιταλικής και δη της σικελικής κοινωνίας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, έχει απεικονιστεί ουκ ολίγες φορές στον κινηματογράφο, με πιο πρόσφατο επιτυχημένο παράδειγμα το Gomorrah του Matteo Garrone. Αυτό που ίσως έλειπε από την σύγχρονη ιταλική φιλμογραφία, που κάθε άλλο πάρα έλλειψη χιούμορ επιδεικνύει, ήταν μια επιτυχημένη μαφιόζικη σάτιρα. Αυτό ακριβώς δηλαδή που προσπάθησε να της χαρίσει ο Pif, με την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, στην οποία εκτελεί και χρέη σεναριογράφου και πρωταγωνιστή.

Στην κατά πάσα πιθανότητα ευρέως αυτοβιογραφική αυτή ταινία συναντάμε τον Arturo, έναν γλυκύτατο νεαρό στην αυγή της εφηβικής ηλικίας, ο οποίος προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της καινούριας του συμμαθήτριας Flora, στο μαστιζόμενο από τη μαφιόζικη επικηδεμόνευση Palermo του 1970. Παράλληλα, ο μικρός αποκτά μια παράλογη λατρεία για τον πρωθυπουργό Giulio Andreotti, τον οποίο χρησιμοποιεί ως τρόπον τινά μέντορα, μέσω συνεντεύξεων και δημόσιων τοποθετήσεών του, αλλά και μια απολύτως λογική απορία: «Μπαμπά, τι είναι μαφία;». Μέσα λοιπόν σε αυτό το περιβάλλον, με της εκτελέσεις της Μαφίας να λαμβάνουν χώρα συχνότατα και εμποδίζοντας πολλές φορές τα σχέδια του Arturo προς κατάκτηση της καρδιάς της νεαράς κορασίδος, η αγάπη του ολοένα και απομακρύνεται, ενώ το ερωτηματικό του γύρω από το κράτος εν κράτει που κυβερνά τον τόπο του γιγαντώνεται.

Ο Pif, συγκεντρώνοντας μέσα σε 90 λεπτά πολλές από τις τρανταχτές παθογένειες της ιταλικής πολιτείας και κοινωνίας, κατορθώνει να δημιουργήσει ένα κράμα κινηματογραφικών ειδών με βασικό συστατικό το χιούμορ, το οποίο φιλοδοξεί να προσδώσει στο γέλιο των Ιταλών και μη θεατών του έναν αυτοκριτικό χαρακτήρα. Βάλλει κατά της μεμψιμοιρίας των Σικελών σχετικά με την κυριαρχία της Μαφίας, της εθελοτυφλίας των πολιτικών αρχών, που εξέθεταν κακουργηματικά σε κίνδυνο όποιον αρμόδιο επιθυμούσε να τα βάλει με το οργανωμένο έγκλημα, και συνολικά κατά της υποκρισίας λαού και αρχόντων περί της εν τοις πράγμασι απώλειας της πολιτικής και δημοκρατικής κυριαρχίας. Το χιούμορ του είναι οξύτατα πολιτικό, με έκδηλη την ειρωνεία και προεξάρχοντα όλων τον αυτοσαρκασμό, φέρνοντας στο νου αριστουργηματικές βαλκανικές σάτιρες όπως τα Tito and Me και Balkan Spy, καθώς διαθέτει όλη τη γενναιότητα που απαιτείται ώστε να αντιμετωπίσει κατάματα της αδυναμίες του λαού χωρίς εξοντωτικές υπερβολές. Ο Pif όμως κάνει και το βήμα παραπάνω, αυτό ακριβώς που αποτελεί το δυνατό σημείο του προαναφερόμενου ιδιότυπου βαλκανικού είδους: Δεν αναλαμβάνει ρόλο δημοσίου κατηγόρου προς το λαό και τους πολιτικούς, δηλαδή δεν αποκόπτεται από αυτόν στην κριτική που ασκεί. Η ταινία του είναι σαρξ εκ της σαρκός της ταλαιπωρημένης από τη Μαφία σικελικής κοινωνίας, και έτσι πρώτος αυτός αντιλαμβάνεται πόσο οδυνηρό είναι για έναν λαό του προηγμένου δυτικού ελεύθερου κόσμου να αδυνατεί να καθορίσει τις τύχες του, καταφέρνοντας να χωρέσει και μια ωδή σε όσους αφιέρωσαν τη ζωή τους στον αγώνα κατά αυτής της εκτροπής και κατ’ επέκταση στον αγώνα για τη λαϊκή κυριαρχία.


Στο τεχνικό σκέλος, η ταινία φέρει κάποιες αδυναμίες. Είναι φανερά χωρισμένη σε δύο μέρη, με το δεύτερο να υπολείπεται κατά πολύ σε ρυθμό και έμπνευση του πρώτου. Η μουσική επένδυση είναι εξαιρετική και χτίζει υπόγεια και αθόρυβα το κατάλληλο κλίμα, ενώ ο Pif και η Cristiana Catopondi δένουν με έναν γλυκά αμήχανο τρόπο ως ενήλικοι Arturo και Flora. Αν και ορισμένες φορές φλερτάρει με την υποβάθμιση σε απλό πασατέμπο, τελικώς παραμένει προσηλωμένη στο στόχο και επαναφέρεται εγκαίρως στην αντίστοιχη πορεία. Στα αρνητικά ίσως θα μπορούσε να λογιστεί και ότι κάποια από τα χαρακτηριστικά του μικρού Arturo δεν αναπτύσσονται όσο θα μπορούσαν στη συνέχεια, μένοντας έτσι στο επίπεδο της χαριτωμένης λεπτομέρειας, αλλά προκαλώντας ερωτήματα σχετικά με την εξέλιξη του χαρακτήρα στο χρόνο.

Η κοινωνικοπολιτική σάτιρα ως είδος, όταν εκπροσωπείται από σοβαρές απόπειρες και όχι από χαϊδολογήματα της γραφικότητας του εκάστοτε λαού, απαιτεί από το κοινό μεγαλύτερη συμμετοχή από το σύνηθες, καθώς ο κάθε θεατής θα πρέπει να παραιτηθεί από τις άμυνές του, να παραδεχθεί τις παθογένειες της κοινωνίας στην οποία ζει και πολύ περισσότερο να επωμιστεί το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί. Αν κανείς περιμένει να δει μια αποστασιοποιημένη κωμωδία προς διασκέδαση των προβληματισμών του, ας στραφεί αλλού. Αν πάλι κανείς επιθυμεί να ψυχαγωγηθεί και να προβληματιστεί πολιτικά, η εν λόγω ταινία του παρέχει τη σχετική ευκαιρία σε ένα επίπεδο το λιγότερο αξιοπρεπές.

Βαθμολογία: 3/5
Φίλιππος Χατζίκος 


Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Oι δέκα καλύτερες performance capture ερμηνείες.

Τι ακριβώς είναι οι motion capture ερμηνείες; Με λίγα λόγια αυτό που κάνει ο Άντι Σέρκις! Με περισσότερα: είναι οι ερμηνείες που πραγματοποιούνται μέσω μιας ειδικής τεχνικής, που επιτρέπει την ψηφιακή αποτύπωση των κινήσεων και εκφράσεων των ηθοποιών στο χώρο. Οι σκηνές γυρίζονται κανονικά με ζωντανούς ηθοποιούς και μετά επεξεργάζονται σε 3D ώστε να βγει το αξιοθαύμαστο τελικό αποτέλεσμα.

1. Αντι Σέρκις - Γκόλουμ (ή αλλιώς «ο ηθοποιός που ποτέ δεν βλέπουμε»!)
Το όνομα του εξαιρετικού ηθοποιού ταυτίζεται πλέον, και διόλου άδικα, με το όνομα του «Γκόλουμ». Το πλάσμα που ξεχωρίσαμε από τις τριλογίες «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» και «Χόμπιτ». Ο Άντι Σέρκις και η απίστευτη εκφραστική του γκάμα, έπλασαν τον πιο εμβληματικό χαρακτήρα που βασίστηκε σε otion capature ερμηνεία.


2. Αντι Σέρκις - Καίσαρας
Ο υποβλητικός Καίσαρας στον «Πλανήτη των Πιθήκων». Ο Σέρκις πείθει για ανταρσία με την έκφραση του προσώπου του, ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται να πει ούτε λέξη. Κάτι που είχε κάνει άλλωστε και στο «Κινγκ Κονγκ» νωρίτερα. 


3. Μπιλ Ναιγκι -Ντέιβι Τζόουνς
Ως Davy Jones, σε δύο ταινίες των "Πειρατών της Καραιβικής", "Το Σεντούκι του Νεκρού" και  "Στο τέλος του Κόσμου" . 
Στους «Πειρατές της Καραϊβικής» («Το Σεντούκι του Νεκρού» και «Στο τέλος του Κόσμου»), ο τερατόμορφος καπετάνιος του μυθικού πλοίο-φάντασμα «Ιπτάμενος Ολλανδός», έχει πλοκάμια αντί για τρίχες και ενσαρκώνεται στην πραγματικότητα από τον ηθοποιό Μπιλ Νέι. Η ερμηνεία του είναι εκπληκτική και το Entertainment Weekly τον τοποθέτησε στη λίστα με τους πιο πειστικούς CGI χαρακτήρες.



4. Μπένεντικτ Κάμπερμπατς- Νοσφιστής
Ο ηθοποιός που κρύβεται πίσω από τον φρικαλέο δράκο των ταινιών «Χόμπιτ», που τρομοκρατεί τους χαρακτήρες στα δύο τελευταία μέρη, «H Ερημιά του Νοσφιστή» και «Η Μάχη των Πέντε Στρατών» (αν και στο τελευταίο περιορίστηκε σε μια μόνο σκηνή), είναι ο δημοφιλέστατος Κος Κάμπερμπατς. Για τις εκφράσεις και την κίνηση του δράκου, ο ηθοποιός συμμετείχε σε αρκετά motion capture γυρίσματα και το αποτέλεσμα αυτού ήταν άκρως εντυπωσιακό.


5. Γουίλεμ Νταφόε - Ταρς Τάρκας
Στην όχι και τόσο επιτυχημένη εμπορικά ταινία «John Carter: Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους», ο Γουίλεμ Νταφόε ενσαρκώνει τον Ταρς Τάρκας, μαχητή του πλανήτη Μπαρσούμ και συμμάχου του Τζον Κάρτερ. Οι ηθοποιοί, στο χώρο των γυρισμάτων, στέκονταν σε ξυλοπόδαρα, προσφέροντας περισσότερη πειστικότητα στην αλληλεπίδραση των χαρακτήρων.

6. Μαρκ Ράφαλο -Hulk
Ένας σούπερ ήρωας που έχουν υποδυθεί στο παρελθόν τόσο ο Έρικ Μπάνα (2013) όσο και ο Έντουαρτ Νόρτον (2008). Σε αντίθεση με αυτούς τους δύο ρόλους, ο μεταγενέστερος Hulk του Ράφαλο στις ταινίες των "Εκδικητών", κατάφερε να σημειώσει την τέλεια ισορροπία μεταξύ ανεξέλεγκτου θυμού και ηρωισμού καθώς δόθηκε περισσότερη σημασία στο να τονιστεί η ανθρώπινη πλευρά του τρομερού Hulk.


7. Ζόε Σαλντάνα- Nαιτίρι

Στον τεραστίων διαστάσεων blockbuster και τρισδιάστατο κόσμο του Τζέιμς Κάμερον, "Avatar", η ηθοποιός Ζόε Σαλντάνα κατάφερε να ξεχωρίσει μέσα σε αυτόν τον μπλε κόσμο, με την ερμηνεία της ως περήφανη πολεμίστρια Neytiri που ερωτεύεται με τον πεζοναύτη Jake Sully, που παίρνει απόσπαση στον πλανήτη Πανδώρα για μια μοναδική αποστολή. Η Σαλντάνα καταφέρνει να μας κάνει να ξεχάσουμε πως ο χαρακτήρας της είναι κατασκεύασμα ενός υπολογιστή.



8.  Tζίμ Κάρρευ- Εμπενίζερ Σκρουτζ

O σκηνοθέτης του «Beowulf» και «Πολικό Εξπρές» Ρόμπερτ Ζεμέκις εμπιστεύεται τον Τζιμ Κάρεϊ κι αυτός ως Εμπενίζερ Σκρουτζ της πασίγνωστης «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Ντίκενς, χαρίζει το εύπλαστο πρόσωπό και το εκπληκτικό ταλέντο του, στην απόδοση διάφορων ρόλων (υποδύεται συνολικά 7 χαρακτήρες στην ταινία).


9. Αντι Σέρκις -Kαπετάνιος Χάντοκ
Ναι πάλι Άντι Σέρκις. Αυτή τη φορά ως Καπετάνιος Χάντοκ στις "Περιπέτειες του Τεν Τεν". Ο πρώτος motion capture ρόλος του ηθοποιού σημειώθηκε στην  στην ταινία κινουμένων σχεδίων που βασίζεται στη Γαλλικής καταγωγής σειρά βιβλίων κόμικ. Ένας φωνακλάς χαρακτήρας που έχει μεγάλη αδυναμία στο ποτό με τον οποίο ο Σέρκις έδειξε και την κωμική του πλευρά.
Ο εκφραστικότατος Άντι Σέρκις παραμένει δικαίως ο καλύτερος σε αυτού του είδους υποκριτική ερμηνεία.


10. Άλαν Tούντικ-  Σόνι
Στην ταινία «Εγώ το Ρομπότ» σε σκηνοθεσία του Άλεξ Πρόγιας, ο Σόνι, ένα ρομπότ με συναισθήματα, ψυχή και ελεύθερη βούληση βρίσκει το ερμηνευτικό βάθος του Άλαν Τούντικ και χαρίζει σε ένα μηχανικό πλάσμα, οργανική υπόσταση


Παρασκευή Γιουβανάκη
*αναδημοσίευση από cinemag.gr

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

A Little Chaos κριτική ταινίας


Σκηνοθεσία: Alan Rickman
Ηθοποιοί:  Kate Winslet, Alan Rickman, Stanley Tucci, Helen McCrory, Matthias Schoenaerts

Γαλλία, 1682. Η Σαμπίν Ντε Μπαρά, μία δυναμική και ταλαντούχα αρχιτέκτονας τοπίου, δέχεται μια αναπάντεχη πρόσκληση: να παρουσιάσει τα δικά της σχέδια για την διαμόρφωση των πολυτελών κήπων του βασιλιά Λουδοβίκου 14ου στις Βερσαλλίες. Ενώ αρχικά η Σαμπίν αντιπροσωπεύει μια ρηξικέλευθη οπτική, εντελώς αντίθετη στη νοοτροπία του αναγνωρισμένου αρχιτέκτονα τοπίου του Βασιλιά Ήλιου, Αντρέ Λε Νοτρ, εκείνος σιγά-σιγά αναγνωρίζει την αξία του «μικρού χάους» στην μέθοδό της. Όσο ο Λε Νοτρ μαγεύεται από το ελεύθερο, αντισυμβατικό της πνεύμα, τόσο εκείνη αναγνωρίζει σε αυτόν μια αδελφή ψυχή.

O Alan Rickman στέκεται πίσω από την κάμερα αλλά και από μπροστά καθώς εκτελεί και χρέη ηθοποιού (είναι ο βασιλιάς Λουδοβίκος XIV) εκτός από σκηνοθέτη. Εκ πρώτης όψεως το φιλμκό κείμενο φαίνεται να έχει υψηλές προδιαγραφές.  
Η ενδυματολογία-σκηνογραφία και οι τοποθεσίες όπου πραγματοποιούνται τα εξωτερικά γυρίσματα, είναι εκθαμβωτικά. Οι πανέμορφες δασικές εκτάσεις όμως, χάνονται και αυτές όταν ξεκινά να ξετυλίγεται το κουβάρι της πλοκής. Εκεί, όχι πολύ μετά την αρχή, χανόμαστε. Η χαοτική αίσθηση που νιώθουμε, συνοδεύεται και από μια ολοκληρωτική έλλειψη ενδιαφέροντος για την οποιαδήποτε συνέχεια. Δεν υπάρχει ίχνος σασπένς 
και ουδεμία συγκίνηση ή έστω κάποιο συναίσθημα να δημιουργηθεί στο είναι του θεατή.

H ερμηνεία της αγαπημένης Kate Winslet, θυμίζει (ελάχιστα) την ερμηνεία της στο εξαιρετικό "Σφραγισμένα Χείλη" ("The Reader"), ένας ρόλος για τον οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ. Αναφέρομαι στη μονίμως σφιγμένη σωματική διάσταση με εκείνη την εσωτερική δύναμη που προδίδεται μέσα από το σιωπηλό βλέμμα και σώμα και που την κατάλληλη στιγμή φέρνει την έκρηξη. Εδώ, ναι μεν έχει υιοθετήσει αυτά τα στοιχεία από τον απαιτητικό ρόλο της Χάνα, μοιάζει όμως να τα χρησιμοποιεί σε υπερβολικό βαθμό (ειδικά το ταλαίπωρο βλέμμα) με αποτέλεσμα να μην φέρνει την αναμενόμενη ενθουσιώδη αίσθηση η υποκριτική της παρουσία. Και μιλάμε για την Winslet που σπάνια να περάσει απαρατήρητη από τα μάτια μας. Δίπλα της, ο μεγαλόσωμος Matthias Schoenaerts φαίνεται αμήχανος κάτω από τις μεγάλες περούκες και τις ενδυμασίες της τότε εποχής.

Δυστυχώς καταλήγουμε  πως πρόκειται για μια παντελώς αδιάφορη κaι βαρετή ταινία. Κρίμα.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 1.5/5

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Pride κριτική ταινίας


Σκηνοθεσία: Matthew Warchus
Ηθοποιοί:  Ben Schnetzer, Andrew Scott, Bill Nighy, Dominic West, Imelda Staunton, Paddy Considine, George MacKay

Ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές στο Ηνωμένο Βασίλειο πολεμούν στο πλευρό των ανθρακωρύχων της Εθνικής Ένωσης Μεταλλευτών που απεργούν για τα δικαιώματά τους κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1984.

Ο σκηνοθέτης Matthew Warchus, που είναι γνωστός για την επιτυχία του στο χώρο του θεάτρου, μας εξιστορεί ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη κατά τη διάρκεια της προεδρίας της Θάτσερ (περίοδος που πολλοί θέλουν να ξεχάσουν) στη Βρετανία. Ένα από τα πολύ καλά πάντως εκείνης της δεκαετίας ήταν και η δημιουργία ενός από τα σημαντικότερα και πλέον κλασικά συγκροτήματα, των Smiths.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών και κέρδισε τον Φοίνικα για την καλύτερη ομοφυλοφιλική ταινία του φεστιβάλ. Έχει τιμηθεί με τρία από τα φετινά βρετανικά βραβεία ανεξάρτητου κινηματογράφου.

Με την κατάλληλη ποσότητα μελοδραματισμού (όταν τη δείτε θα καταλάβετε) και με εξαιρετική πολιτική τοποθέτηση πάνω στην έννοια της αλληλεγγύης, τα γεγονότα μπαίνουν στη σειρά και εμείς για ακόμη μια φορά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ανθρώπινη ηλιθιότητα που καλά κρατεί μέχρι και σήμερα. Χάρης όμως την αισιοδοξία και τη γλυκύτητα που χαρακτηρίζουν το σενάριο, μένουμε με μια γλυκιά γεύση και συνεχίζουμε να ελπίζουμε για το καλύτερο. Το στοιχείο της αλληλεγγύης είναι το μοναδικό που μπορεί να μας σώσει.

Οι ηθοποιοί είναι ακόμη ένα κομμάτι που ξεχωρίζει στην ταινία. Ο νεαρός Ben Schnetzer είναι εξαιρετικός ως ο αρχηγός της ομάδας των ομοφυλόφιλων ακτιβιστών Mark Ashton, που δυστυχώς πέθανε σε ηλικία μόλις 26 ετών μέσα στα πρώτα, σκοτεινά χρόνια του AIDS. Ο Schnetzer βγάζει αυτήν ακριβώς την ενέργεια και το θάρρος που ταιριάζει στον ρόλο. Και φυσικά ξεχωρίζουν οι προγενέστεροι, Imelda Staunton και Bill Nighy.

Το soundtrack που περιέχει επιτυχίες από Smiths, την κομματάρα "Υοu spin me round and round", και άλλα, gay friedly κυρίως κομμάτια (αυτό ακριβώς που χρειάζεται και ταιριάζει στην ταινία), σε κάνει να αγαπήσεις ακόμη περισσότερο το γενναίο Pride!

To φιλμ βροντοφωνάζει "Αλλυλεγγύη!" (είδος υπό εξαφάνισης στης μέρες μας!).
Όμορφο, γεμάτο αισιοδοξία και δύναμη.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Σοκαριστικά φινάλε

Στην ιστορία του παγκόσμιου Κινηματογράφου έχουν σημειωθεί αρκετά φινάλε που μας σόκαραν και όχι μόνο. Ας δούμε μερικά από αυτά.



Αγάπη (Amour, 2012)

Η σχέση ενός ηλικιωμένου ζευγαριού θα μπει σε δοκιμασία, όταν η γυναίκα χτυπηθεί από εγκεφαλικό επεισόδιο. Το μοναδικό σινεμά του Μίκαελ Χάνεκε, επικεντρώνεται και πάλι στο αγαπημένο του θέμα, αυτό του εγκλωβισμού, της εγκατάλειψης και της εισβολής. Ίσως και η πιο ώριμη ταινία του για την πιο μεγάλη απειλή, τον θάνατο και για την πιο μεγάλη σωτηρία, τον έρωτα. Η ολοκλήρωση της τρίτης πράξης, σπαρακτική και σοκαριστική.


Prestige (2006)

Στα τέλη του 19ου αιώνα, η διαμάχη δυο ταχυδακτυλουργών παίρνει διαστάσεις πόλεμου, όταν ο ένας ανακαλύπτει το απόλυτο εργαλείο ψευδαίσθησης. Ο Ρόμπερτ Άντζιερ (Τζάκμαν) με τη μαγική συσκευή του Τέσλα, καταφέρνει να παγιδέψει τον Άλφρεντ Μπόρντεν (Μπέιλ). Τότε όμως κάτι απροσδόκητο εμφανίζεται στην επιφάνεια. Η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Κρίστοφερ Πρίεστ και ο σκηνοθέτης των ταινιών-παιχνίδια μυαλού, Κρίστοφερ Νόλαν, έρχεται να ανατρέψει και πάλι τα δεδομένα.


Ο Άνθρωπος Αντίγραφο (2013)

Στη δεύτερη συνεργασία του με τον  Τζέικ Τζίλενχαλ, ο Καναδός Ντενί Βιλνέβ  («Incendies», «Prisoners») σκηνοθετεί τον κινηματογραφικό γρίφο της χρονιάς, και χαρίζει ένα mindf@ck τέλος, που εκτός του ότι σε αφήνει άναυδο, σου δίνει το περιθώριο να βγάλεις ότι συμπέρασμα και νόημα θεωρείς εσύ ο ίδιος ότι ίσως ταιριάζει.


H Φυλή (2014)

Το ουκρανικό αριστούργημα του Μιρασλάβ Σλαμποσπίτσι, μια διεισδυτική ματιά στην καθημερινότητα μιας σχολής κωφών, σε καθηλώνει με τον άκρως ωμό ρεαλισμό του. Το σοκαριστικό του φινάλε (αφού είχε προηγηθεί μια άκρως ανατριχιαστική σκηνή κάπου στα μισά της ταινίας) έρχεται να ισοπεδώσει τα πάντα.


Συνήθεις ύποπτοι (1995)

Πέντε μικροαπατεώνες οδηγούνται ως ύποπτοι σε αστυνομικό τμήμα με πρόσχημα την κλοπή ενός φορτηγού που έγινε στο παρελθόν. Μέσα στο κρατητήριο, ένας απ' αυτούς προτείνει μια δουλεία εκατομμυρίων και όλοι δέχονται. Αγνοούν όμως το γεγονός πως ότι κάποιος, κάπου, κινεί τα νήματα αυτής, της διόλου τυχαίας συνάντησης τους...Το instant classic αριστούργημα του Μπράιαν Σίνγκερ, αναμειγνύει το film noir με κομικ καταβολές και σοκάρει με το απρόβλεπτο φινάλε του κοινό και κριτικούς.


Το μωρό της Ρόσμαρι (1968)

'Ενα νεαρό ζευγάρι μετακομίζει σε νέα πολυκατοικία και εκεί συναντά κάποιους ασυνήθιστα φιλικούς γείτονες. Όταν η γυναίκα μένει έγκυος, μια υπερπροστατευτική παράνοια για το αγέννητο βρέφος θα αρχίσει να ελέγχει την ζωή της… To αριστουργηματικό κλασικό θρίλερ του Ρομάν Πολάνσκι που προτάθηκε για Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, έχει μείνει στην κινηματογραφική ιστορία  για τον ατμοσφαιρικό τρόμο και την ανατριχίλα που προκαλεί τόσο το σύνολο όσο και το τέλος της ταινίας.


Οld Boy (2003)

Το δεύτερο μέρος της εκδικητικής τριλογίας που σκαρφίστηκε ο άρρωστος νους του Παρκ Τσαν Γουκ . Βίαιο δράμα με ένα φινάλε σοκαριστικό και με ένα σενάριο που συναντά την αρχαία τραγωδία. Τι θέλει να ξεχάσει ο ήρωας; Η ταινία αφήνει σκόπιμα τους θεατές να βρίσκονται μπροστά σε μια ανοιχτή ερμηνεία.


Seven (1995)

Αυτό που στην αρχή φαινόταν σαν ένας κλώνος του «Η Σιωπή των Αμνών», έκανε κοινό και κριτικούς να αποθεώσουν το ταλέντο του πρωτάρη τότε Ντέιβιντ Φίντσερ. Από τις καλύτερες του είδους του αστυνομικού θρίλερ, που όλοι έχουμε πλέον παρακολουθήσει  και όχι μονάχα μία φορά. Σε ταράζει με την πλοκή του και σε αποτελειώνει με το φινάλε του.



Match Point (2005)

Το μοναδικό θρίλερ, που σκηνοθέτησε ο Γούντι Άλλεν, είναι 
μία εύστοχη παραλλαγή του «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Ένας πρώην παίκτης του τένις ερωτεύεται μία ''femme-fatal'' για να διαπιστώσει μετά από λίγο καιρό ότι αυτή βγαίνει με το κολλητό του και μέλλοντα κουμπάρο του. Το φινάλε σε πιάνει απροετοίμαστο και αποδεικνύει τη συνεχή πάλη των τάξεων, με την τύχη να προσδιορίζει τον κερδισμένο και τον χαμένο. 


Παρασκευή Γιουβανάκη


*αναδημοσίευση από cinemag.gr

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

The Mule κριτική ταινίας

 Σκηνοθεσία: Tony Mahony και Angus Sampson
Ηθοποιοί: Hugo Weaving, Angus Sampson, Leigh Whannell, John Noble

Έρχεται από την Αυστραλία μια ιστορία που βασίζεται (όλως παραδόξως) σε αληθινά περιστατικά. Βρισκόμαστε στο 1983 στη Mελβούρνη. Ο αφελής, σαραντάρης Ray, για να γλυτώσει τους χρεωμένους γονείς του,  δέχεται να μεταφέρει μισό κιλό Ηρωίνη από την Μπανγκόκ στο Σίδνεϊ. Συλλαμβάνεται όμως και μπλέκει σε έναν άνευ προηγουμένου εφιάλτη. 
Ένας από τους σεναριογράφους είναι και ο  Leigh Whannell, που έχει υπογράψει εκτός των άλλων τις ταινίες "Saw" (έτσι εξηγούνται οι τέρμα αηδιαστικές σκηνές) και "Insidious".

Μαύρη κωμωδία λοιπόν για τη διακίνηση ναρκωτικών με πρωταγωνιστή έναν χαρακτήρα με σκέτη φλωρόφατσα που δεν σε πείθει με τίποτα πως για όλα είναι ικανός, ώσπου να ολοκληρωθεί και η τρίτη πράξη. Και μάλλον αυτό είναι ένα από τα θετικά του "The Mule". Οι εκπλήξεις. Αηδιαστικές και μη. Παρά τα κλισέ του σεναρίου (το δίδυμο κάφρου-ρεμάλι και  ήρεμου μπάτσου), η πλοκή καταφέρνει να σε κρατήσει σε αγωνία...για το αν τελικά ο Ray πάει τουαλέτα για το χοντρό. Φτάνεις όμως σε σημείο να αναρωτηθείς "Πόσο ακόμη θα το τραβήξουν?", οπότε η γωνία αυτή κάπου περνά στα αζήτητα. 



Σίγουρο συν της ταινίας είναι το εξαιρετικό cast. Ο Hugo Weaving, όσο εκνευριστικός και αν είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται-δηλαδή ο κάφρος μπάτσος, παραμένει απίθανος και κλέβει την παράσταση στις σκηνές που εμφανίζεται. Ο Angus Sampson ως κακόμοιρος Ray είναι εξαιρετικός. Απολαυστικός και ο John Noble, ο "θα σε σκοτώσω γλυκά" και με σαρδόνιο χαμόγελο κακός.
Γενικά οι ηθοποιοί και σεναριακοί χαρακτήρες είναι ένας και ένας. 

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Σινέ- προτάσες, Iούλιος 2015



OLD CLASSIC, Κλασσικές ταινίες από το ’60 & πριν:
 The Stranger  (1946)

Aν και έχει θεωρηθεί από τα πιο αδύναμα δημιουργήματα του Orson Welles, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη σπουδαιότητά του. Εκτός από τη σκηνοθεσία, έχει αναλάβει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έναν αμφίσημο, μοναδικό ρόλο. Αξίζει να αναφερθεί πως ήταν η πρώτη ταινία που τόλμησε να δείξει στρατόπεδα συγκέντρωσης.





CINEFIL: 
Days of Being Wild/A Fei jingjyuhn (1990)


Σε σκηνοθεσία Kar Wai Wong. Χονγκ Κονγκ, 1960. Ο νεαρός Γιάντι έχει άστατη ερωτική ζωή καθώς αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα του χωρίς να τον ενδιαφέρει η άθλια ψυχολογική τους κατάσταση μετά από τον χωρισμό τους. Το μόνο που τον απασχολεί είναι να ανακαλύψει το όνομα της βιολογικής του μητέρας.
Ένα φιλμ που αποδεικνύει και προοικονομεί έναν πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη, με μοναδικό ύφος και ταλέντο.

Σινέ-διασκέδαση για όλους: 
The Princess Diaries (2001)
Εκτός από γλυκιά, ανάλαφρη εφηβική κομεντί του Garry Marshall αποτελεί και ένα από τα πρώτα υποκριτικά βήματα  μιας από τις πιο καταξιωμένε της γενιάς της, Anne Hathaway. Δίπλα της η αγαπημένη από το The Sound of Music, Julie Andrews. 
Μια συνηθισμένη και όχι ιδιαίτερα κοινωνική έφηβη, που μεγαλώνει με την διαζευγμένη μητέρα της, μαθαίνει ξαφνικά πως είναι πριγκίπισσα μια μικρής ευρωπαϊκής χώρας… 



SMALL DIAMONDS, αληθινά διαμάντια του παγκόσμιου κινηματογράφου:
Night on Earth (1991)
Μικρές ιστορίες με θέμα τη νύχτα πέντε οδηγών Ταξί που βρίσκονται εν ώρα εργασίας, σε πέντε διαφορετικές πόλεις του κόσμου.
Ένα μινιμαλιστικό διαμάντι από τον  Jim Jarmusch, με πρωταγωνιστές τους: Winona Ryder, Gena Rowlands, Lisanne Falk, Giancarlo Esposito, Isaach De Bankole.



Ταινίες χωρίς διθυραμβικές κριτικές αλλά εμείς τις γουστάρουμε:
The Best Offer (2013)

Ο σκηνοθέτης της αξέχαστης και πολυαγαπημένης ταινίας “Cinema Paradiso”, μας χαρίζει ακόμη μια μοναδική κινηματογραφική στιγμή. Ο Τornatore θα χτίσει με δεξιοτεχνία το γεμάτο σασπένς σκηνικό της ιστορίας, με την πολύτιμη βοήθεια και την ερμηνευτική απογείωση του G. Rush. Παράλληλα, η πανέμορφη φωτογραφία και η ατμοσφαιρική σκηνογραφία, που φανερώνουν και παράλληλα κρύβουν, δένουν κατάλληλα με το σκηνοθετικό κομμάτι. Το μουσικό κομμάτι βρίσκεται στα χέρια του Εnnio Μoricone


Καλή προβολή!
Παρασκευή Γιουβανάκη

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Αυτό το όσκαρ ποιος θα το πάρει; Oι πολυαναμενόμενες ερμηνείες της χρονιάς.

Μποξέρ, ντεντέκτιβ, υπερήρωες, εμμονοληπτικές εξαρτημένες τραγουδίστριες. Απ' όλα έχει η νέα κινηματογραφική σαιζόν που κοιτάζει κατάματα τα βραβεία Όσκαρ. Ποιος θα είναι ο τυχερός; Το cinemag.gr ποντάρει.


-Τζέικ Τζίλενχαλ

 Ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του. Μεταμορφώνεται από ταινία σε ταινία, σημειώνοντας εκπληκτικές, «λιγομήλιτες» ερμηνείες. Παράλληλα, μέσα από τους ρόλους του προσπαθεί να περάσει τις κοινωνικές ανησυχίες του όπως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα περιβαλλοντικά προβλήματα και κάποιες πολιτικές του ιδέες.
 Για τον ρόλο του ως μπόξερ στο πολυαναμενόμενο «Southpaw» («Ο Αριστερόχειρας» στα ελληνικά), πέρασε έξι μήνες στο γυμναστήριο, έτρεχε δέκα χιλιόμετρα καθημερινά και έκανε (φυσικά) ειδική διατροφή. Ο σκηνοθέτης της ταινίας υποστηρίζει πως «Τον μεταμορφώσανε σαν τέρας». Και πραγματικά από φωτογραφίες που έχουν κυκλοφορήσει αλλά και από το τρέιλερ, με δυσκολία αναγνωρίζουμε πως αυτός είναι ο γλυκός Τζέικ Τζίλενχαλ.
  Ήρθε η ώρα του λοιπόν, να φλερτάρει με το πρώτο του Όσκαρ.



-Μπεν Άφλεκτ
Όταν έσκασε η βόμβα πως αυτός θα είναι ο νέος Μπάτμαν στο «Batman vs Superman: Dawn of Justice», σε σκηνοθεσία Ζακ Σνάιντερ, μεμιάς δεκάδες άρθρα προσπαθούσαν να λύσουν το μυστήριο «αν είναι ταιριαστός για αυτό το ρόλο». Δεκάδες επίσης ήταν και οι φωτογραφίες που βγήκαν με τον ηθοποιό να κάνει τα πρώτα βήματα της μεταμόρφωσής του.
Μέχρι που ήρθε και το πρώτο τρέιλερ όπου είδαμε έναν «άλλο» Άφλεκ. Και όπως είναι αναμενόμενο μετά από όλη αυτή τη βαβούρα, η περιέργεια που μένει (ακόμα) να τον δούμε να ενσαρκώνει τον ήρωα-νυχτερίδα, μεγαλώνει. Να συμπληρώσουμε πως ο Άφλεκ δεν αρκέστηκε μόνο στην ερμηνεία του Μπάτμαν αλλά ετοιμάζεται να αναλάβει και μια νέα σκηνοθετική ανάγνωση του σούπερ ήρωα.



- Μάικλ Φασμπέντερ Αυτή τη χρονιά, διπλή θα είναι η κινηματογραφική έκπληξη από τον γοητευτικό Μάικλ Φασμπέντερ. Οι ρόλοι του ως ο γκουρού της Apple, Steve Jobs και ως σαιξπηρικός Macbeth μας κάνουν να αδημονούμε. Το «Steve Jobs» καταφτάνει στις κινηματογραφικές αίθουσες το ερχόμενο φθινόπωρο (09/10 στις ΗΠΑ) και μάλιστα οι φήμες λένε πως αυτός ο ρόλος «μυρίζει»  Όσκαρ! Ο «Μacbeth» με πρωταγωνίστρια ένα ακόμη δυνατό όνομα, αυτό της Μαριόν Κοτιγιάρ, έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Καννών με ανάμεικτες ωστόσο, αντιδράσεις.


- Χοακίν Φίνιξ

Στο «Irrational Man», δίπλα στην Έμα Στόουν, υποδύεται έναν μανιοκαταθλιπτικό καθηγητής φιλοσοφίας, που βρίσκει τον νόημα της ζωής στο πρόσωπο μιας φοιτήτριας του (Έμα Στόουν). Αυτή είναι η νέα ανάλαφρη κομεντί δια χειρός Γούντι Αλεν αλλά και η πρώτη φορά που ο Φίνιξ παίζει σε ταινία του συγκεκριμένου δημιουργού .


-  Μέριλ Στρίπ

Οι αμέτρητοι κινηματογραφικοί της ρόλοι έχουν σημειώσει αμέτρητες μεταμορφώσεις. Έρχεται μεταμορφωμένη για ακόμη μια φορά με το «Ricki and the Flash» του Τζόναθαν Ντέμι όπου υποδύεται την αμετανόητη frontman της ροκ μπάντας The Flash που κυνηγάει το όνειρό της και προσπαθεί παράλληλα να κρατήσει τις οικογενειακές ισορροπίες.


- Τομ Χάρντι
Στην γκανγκστερική ταινία «Legend» τον βλέπουμε «διπλά». Υποδύεται και τον Ρέτζι Κρέι αλλά και τον δίδυμο αδερφό του Ρόνι. Δύο διαβόητοι μεγαλομαφιόζοι που μεγαλουργούσαν στο Λονδίνο τις δεκαετίες  ’50 και ’60.  Η ταινία είναι σε σκηνοθεσία Μπράιαν Χέλγκελαντ ο οποίος έχει βραβευτεί με Όσκαρ Σεναρίου για το «Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό». Από το πρώτο κιόλας τρέιλερ μας κέντρισε το ενδιαφέρον.


-  Ιαν Μακ Κέλεν
O ΜακΚέλεν ερμηνεύει εξαιρετικά τον διάσημο ντέντεκτιβ

Σέρλοκ Χολμς στο πολυαναμενόμενο «Mr. Holmes» του Μπιλ Κόντον. Ηλικιωμένος πλεόν, ο Χολμς, μένει στην εξοχή με την οικονόμο του και τον γιο της και παλεύει να λύσει το τελευταίο γρίφο που έχει μείνει άνεξιχνίαστος. Παράλληλα μάχεται να μην χάσει, λόγω ηλικίας, το μυαλό και τη μνήμη του, τα δύο μεγάλα του όπλα. Αυτός ο ρόλος ίσως του χαρίσει το πολυπόθητο Όσκαρ.

Παρασκευή Γιουβανάκη


αναδημοσίευση από cinemag.gr

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Τέσσερις ανεξιχνίαστες δολοφονίες που συντάραξαν το Hollywood


Τέσσερα μόνο ονόματα αδικοχαμένων προσώπων που είχαν μια θέση στο χώρο του Κινηματογράφου και με τον χαμό τους συγκλόνισαν τον πλανήτη.


Μέριλιν Μονρόε
Aυτοκτονία, ανθρωποκτονία ή Ιατρική αμέλεια? Τι προκάλεσε τελικά τον θάνατο της αείμνηστης Μονροε?
Αδερφοί Κένεντι, Φρανκ Σινάτρα, Μαφία, Μπάντι Κρέκο, Τζο ντι Μάτζιο, μερικά από τα ονόματα που εμπλέκονται στο χαμό της Αμερικανίδας σταρ. Ο χαμός της εκθαμβωτικής αυτής παρουσίας, εξακολουθεί να γεννάει μέχρι και σήμερα, δηλαδή πέντε δεκαετίες μετά,  τη μία εικασία μετά την άλλη, επικρατεί όμως περισσότερο αυτή της αυτοκτονίας. Λόγος αυτοκτονίας της ήταν λένε, η κατάθλιψη της για την αποτυχημένη της  καριέρα  αλλά και την αποτυχημένη προσωπική της ζωή. Ο θάνατός της αποδόθηκε σε βαρβιτουρικά, έτσι είχε γεννηθεί  η υποψία ότι η Μέριλιν ήταν εθισμένη στα ναρκωτικά, κάτι που δεν ισχύει. Οι γιατροί της που τόσο εμπιστευόταν, δεν δίσταζαν να την κακομεταχειριστούν.
Άλλες φήμες λένε πως δολοφονήθηκε από τη Μαφία που είχε σκοπό να εκδικηθεί τον τότε υπουργό δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι, ο οποίος προσπαθούσε να πατάξει το έγκλημα, ενώ παράλληλα άλλοι υποστηρίζουν πως οι ίδιοι οι Κένεντι έβαλαν τη Μαφία να την εκτελέσει λόγω του ότι όπως είχε εκμυστηρευτεί και η ίδια σε κάποιον, ήξερε πολλά μυστικά των Κένεντι. Σκοτεινά μυστικά.
Το μυστήριο αυτό μάλλον θα είχε λυθεί προ πολλού αν κάποιοι δεν φρόντιζαν να εξαφανιστεί το  περιζήτητο «κόκκινο τετράδιο» όπου η Μέριλιν έγραφε τα πάντα...
Ημερομηνία θανάτου: 5 Αυγούστου 1962


Μπρους Λι
Το μυστήριο γύρω από το θάνατο του δασκάλου του Κουνγκ Φου, έδωσε τροφή για σενάρια συνομωσίας. Η επίσημη εκδοχή θανάτου αναφέρει ότι βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιό του ξενοδοχείου του. Αιτία θανάτου ήταν το εγκεφαλικό οίδημα που προκλήθηκε από αλλεργία από φάρμακο για τον πονοκέφαλο. Άλλη ανεπίσημη εκδοχή αναφέρει πως κάποιος, κατά τη διάρκεια γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας, είχε αλλάξει μια ψεύτικη σφαίρα με αληθινή. Υπάρχει και μια ακόμη σκοτεινή εκδοχή που λέει πως μαφιόζοι του Χονγκ Κονγκ τον δολοφόνησαν γιατί ο Λι είχε αρνηθεί να τους πληρώσει για προστασία. Η περίπτωση υπερβολικής δόσης ναρκωτικών, υπάρχει και εδώ. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η θεωρία της «κατάρας του Μπρους Λι» ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο με το θάνατο του γιου του, Μπράντον Λι, στα γυρίσματα της ταινία «Το Κοράκι», το 1993.
Νάταλι Γουντ
20 Ιουλίου 1938. Η Νάταλι Γουντ γεννιέται στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας.
28 Νοεμβρίου 1981.  Το πρωί εκείνο η Γουντ εντοπίστηκε να επιπλέει νεκρή σε έναν όρμο του νησιού Καταλίνα, σε απόσταση ενός μιλίου από το ιδιωτικό γιοτ με το οποίο, αυτή και ο άντρας της, ο ηθοποιός Ρόμπερτ Βάγκνερ, έκαναν τη θαλάσσια εκδρομή τους. Ένα ζευγάρι με πολυτάραχη σχέση. Μαζί με το ζευγάρι στην εκδρομή, ήταν και ο ηθοποιός Κρίστοφερ Γουόκεν.
O θάνατός της πολυβραβευμένη ηθοποιού παραμένει ακόμη ανεξιχνίαστος. Μήπως ήταν δολοφονία; 
Η αυτοψία έδειξε ότι είχε γδαρσίματα στο σώμα, τα χέρια και στον λαιμό. Επίσης, βρέθηκε αλκοόλ στο αίμα της και διαπιστώθηκε ότι είχε πάρει χάπια. «Ήταν ατύχημα», πίστευαν τότε. Όμως,  το 2012 βρέθηκαν ηχογραφημένα αποσπάσματα που έκαναν τις αρχές να αλλάξουν την αιτία θανάτου. Δεν θεωρείται πλέον ατύχημα, αλλά πνιγμός από αδιευκρίνιστα αίτια. 
Τα  νέα στοιχεία που έρχονται στο φως  πιθανότατα θα φέρουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου τον σύζυγο, Ρόμπερτ Βάγκνερ. Ο Βάγκνερ, όπως αποκαλύπτει το National Enquirer αλλά και η αυτοβιογραφία του, είχε πει ότι πριν εξαφανιστεί η Γουντ είχαν έναν μικρό τσακωμό...Μάρτυρας ισχυρίζεται ότι ο «μικρός τσακωμός»  ήταν στην πραγματικότητα ένας φοβερός καυγάς. 
Ισχυρές μαρτυρίες υποστηρίζουν, πως εκείνο το βράδυ η Γουντ, έπιασε τον Βάγκνερ στο κρεβάτι με τον Γουόκεν. 'Οταν τους είδε έτρεξε, έλυσε την μικρή βάρκα που υπήρχε πάνω στο πλοίο και επιχείρησε να φύγει. Καθώς όμως την έλυνε, έπεσε και έτσι έχασε τις αισθήσεις της και πνίγηκε.
Ο φάκελος της Νάταλι Γουντ είναι ακόμη ανοιχτός.


Τζιν Σίμπεργκ
"Με κομμένη την Ανάσα", 1960. Η πρώτη ταινία δια χειρός Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Πρωταγωνιστούν ο παράξενα γοητευτικός  Ζαν Πολ Μπελμοντό και ένα γλυκύτατο πρόσωπο που ξελόγιασε το φακό και εμάς του θεατές, η Αμερικανίδα Τζιν Σίμπεργκ. 
Στις 23 Αυγούστου 1970, η Τζιν φέρνει στον κόσμο ένα κορίτσι ονόματι Νίνα, το οποίο πεθαίνει δύο μέρες αργότερα. Η καριέρα και η ψυχολογία της Τζιν ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Σαν να μην έφτανε αυτό, είχε δεχτεί και συντονισμένη συκοφαντική επίθεση που προκάλεσε το FBI, για υποτιθέμενη αμφιβολία ταυτότητας του πατέρα του παιδιού της. Τον Αύγουστο του 1979, στην ηλικία των 40, αυτοκτονεί. Βρίσκεται νεκρή στο αμάξι της στο Παρίσι, εξαιτίας υπερβολικής δόσης βαρβιτουρικών.

Παρασκευή  Γιουβανάκη

αναδημοσίευση από cinemag.gr

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

The Little Death κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Josh Lawson
Ηθοποιοί: Damon Herriman, Bojana Novakovic, Josh Lawson, Kate Mulvany, Patrick Brammall

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος  Josh Lawson μας παρουσιάζει το κινηματογραφικό του ντεπούτο, μια σπονδυλωτή μαύρη κωμωδία σεξουαλικού περιεχομένου. Προσπαθεί να εξερευνήσει τις παράξενες, σπαρταριστές και καμιά φορά καταστροφικές καταστάσεις όπου μπορεί να μας οδηγήσει η επιθυμία μας, στο κυνήγι αυτής της φευγαλέας στιγμής σεξουαλικής έκστασης· της στιγμής που οι Γάλλοι αποκαλούν «la petite mort» , που σημαίνει "ο μικρός θάνατος". Σε μια από τις πέντε ιστορίες του σεναρίου, πρωταγωνιστεί και ο ίδιος.

Μια κωμωδία για το σεξ, τον έρωτα, τις σχέσεις και τα ταμπού, ο "Μικρός θάνατος" είναι μια ταινία για την κρυφή σεξουαλική ζωή πέντε καθημερινών ζευγαριών. Η Μέιβ έχει μια επικίνδυνη σεξουαλική φαντασίωση που ο Πωλ πασχίζει να εκπληρώσει, η Ίβι και ο Νταν ανανεώνουν τη σχέση τους με παιχνίδια ρόλων, η Ροουίνα ανακαλύπτει πως αντλεί ευχαρίστηση όταν βλέπει τον συζύγου της Ρίτσαρντ να...κλαίει, ο Φιλ ζει έναν πρωτόγνωρο έρωτα με τη σύζυγό του Μωρίν στις πιο ήσυχες στιγμές της, ενώ η Μόνικα κι ο Σαμ μπλέκονται σ’ ένα πονηρό και χαοτικό τηλεφώνημα.

Σε περίπτωση σπονδυλωτής ταινίας τυχαίνει πολλές φορές το αποτέλεσμά να μην είναι ομοιόμορφο.
Από τις  πικάντικες ιστορίες του "Θανάτου" κάποιες ίσως σας κουράσουν ενώ άλλες σας ενθουσιάσουν, όπως πολύ πιθανόν να συμβεί με την τελευταία. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια ξεκαρδιστική και έξυπνη ταινία που δείχνει να σέβεται την οποιαδήποτε σεξουαλική παραξενιά αλλά και γενικότερη συμπεριφορά του κάθε ήρωα, όσο υπερβολική ή ανόητη και αν δείχνει. 
Από τις  πικάντικες ιστορίες του "Θανάτου" κάποιες ίσως σας κουράσουν ενώ άλλες σας ενθουσιάσουν, όπως πολύ πιθανόν να συμβεί με την τελευταία. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια ξεκαρδιστική και έξυπνη ταινία που δείχνει να σέβεται την οποιαδήποτε σεξουαλική παραξενιά αλλά και γενικότερη συμπεριφορά του κάθε ήρωα, όσο υπερβολική ή ανόητη και αν δείχνει. 

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

EDITH (μικρού μήκους) κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία : Domenik Papaemmanouil
HΘοποιοί: Εύα Γαλάνη, Σωτήρης Σωτηριάδης, Ρένος Χαραλαμπίδης, Θεοδώρα Σιάρκου, Κατερίνα Κουράκου, Παναγιώτης Πέττας, Ίριδα Μαυροειδή


Ξέρατε ότι σε κάποιους παράλληλους κόσμους η φωτιά εξαγνίζει αντί να καταστρέφει; 
Kύριο ερώτημα που ενυπάρχει στην ταινία μυστηρίου-thriller μικρού μήκους με τίτλο «Edith». Το πρώτο μέρος της τριλογίας κυκλοφόρησε στις 16 Μαΐου, προλογώντας τις επόμενες δυο ταινίες οι οποίες αναμένεται να ολοκληρωθούν μέσα στην επόμενη διετία. Στην επιμέλεια αυτού του πρωτόγνωρου ταξιδιού είναι οι Percentage, ένα ελληνικό συγκρότημα που τολμά να πρωτοπορήσει, αναλαμβάνοντας τόσο το σενάριο, όσο και την μουσική επένδυση της ταινίας. 

Οι πρώτες αναπνοές της ταινίας ξετυλίγονται σε ένα θέατρο. Εκεί ο ανατρεπτικός μάγος Sanford ( Ρένος Χαραλαμπίδης) φαίνεται να έχει καθηλώσει τα βλέμματα. Ανάμεσα στο ενθουσιασμένο πλήθος, βρίσκεται και η Edith ( Εύα Γαλάνη) μαζί με την μητέρα της (Θεοδώρα Σιάρκου), παρακολουθώντας με κομμένη ανάσα τα μαγικά κόλπα που ξεχωρίζουν σαν φλόγες μέσα από το σκοτάδι. Ένα από τα κόλπα όμως επιτάσσει την συμμετοχή ενός θεατή. Έτσι η Edith παίρνει μια απόφαση που θα ανατρέψει όχι μόνο τη δική της ζωή αλλά και του συμπρωταγωνιστή της William (Σωτήρης Σωτηριάδης). Η μοίρα θα ενώσει με τον πιο παράξενο τρόπο αυτούς τους δυο ανθρώπους, καθώς όλοι θα γίνουμε μάρτυρες μιας ανατρεπτικής ιστορίας.
Πίσω από το τιμόνι της σκηνοθεσίας βρίσκεται ο τραγουδιστής των Percentage Domenik Papaemmanouil, κάνοντας το ντεμπούτο του μέσα από μια τολμηρή, καινοτομική και συνάμα πρωτοφανή σκηνοθεσία για το ελληνικό κοινό. 
Η μουσική της «Edith» ωστόσο, κλέβει την παράσταση, με τους Percentage να ηγούνται τις ατμοσφαιρικές νότες και τις αφηγηματικές μελωδίες που θα μας ταξιδέψουν.

Παρακολουθώντας την 20λεπτα ταινία δεν γίνεται να μην σε εντυπωσιάσουν οι εκπληκτικές πινελιές που δίνονται από σκηνογραφία και ενδυματολογία. Ταξιδεύεις εκατοντάδες χρόνια πριν, στην αγγλοσαξονική περίοδο. Τα δύο αυτά κομμάτια συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί ο γοτθικός τρόμος που πρωταγωνιστεί στο σενάριο. Υψηλή απόδοση σημειώνεται και στις σκοτεινές, ατμοσφαιρικές, φωτογραφία και σκηνοθεσία που προσφέρουν αρκετές στιγμές αγωνίας.

Αξίζει την προσοχή μας.

Παρασκευή Γιουβανάκη

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

5 to 7 κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Victor Levin
Ηθοποιοί: Anton Yelchin, Berenice Marlohe, Olivia Thirlby, Glenn Close, Frank Langella, Eric Stoltz


O άνθρωπος, όπως έχει αποδειχτεί πολλάκις, είναι ένα αδύναμο πλάσμα μπροστά στο μεγαλείο αυτού που ονομάζουμε και περιγράφουμε ως "Έρωτα". Ο σεναριογράφος και παραγωγός της πολυβραβευμένης και αγαπημένης για πολλούς, τηλεοπτικής σειράς «Mad Men», σκηνοθετεί την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, στην οποία σκιαγραφείται η ζάλη, η λαχτάρα και ο πόνος του να είσαι ερωτευμένος με μερικές δόσεις επιτυχημένου χιούμορ.

Μια τυχαία συνάντηση στους δρόμους του Μανχάταν θα φέρει τον εικοσάρη επίδοξο συγγραφέα Μπράιαν σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση με μια εντυπωσιακή Γαλλίδα. Το πρόβλημα; Είναι παντρεμένη και μπορεί να τον συναντά για σύντομα ερωτικά ραντεβού, σε ξενοδοχεία, μόνο μεταξύ 5 και 7...Στο νεοϋρκέζικο αυτό ρομάντζο, ο νεαρός Μπράιαν υποκύπτει στη γοητεία της εξωτικής Ευρωπαίας και ξεκινά μαζί της ερωτική σχέση. Μια σχέση καταδικασμένη εξ αρχής, αλλά ποιοι είμαστε εμείς να τους κρίνουμε. Εντύπωση προκαλεί πάντως ο "yolo" έγγαμος βίος της Γαλλίδας πρωταγωνίστριας.

Κεντρικός πυρήνας μια ερωτικής ιστορίας είναι αναμφισβήτητα το ζευγάρι της. Το υποτιθέμενο ζευγάρι λοιπόν, για να πείσει αλλά και να καταφέρει να κάνει το κοινό να ταυτιστεί μαζί του, είναι απαραίτητο τουλάχιστον όσον αφορά τη μεγάλη οθόνη, να έχει χημεία αλλά και να δίνει καλές ερμηνείες (θυμηθείτε τo ερωτικό δίδυμο στη "Ζωή της Αντέλ" ή στο "Blue Valentine").  Στη σχέση "5 με 7" τo πρωταγωνιστικό δίδυμο δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε πως πείθει αρκετά με την υποκριτική του εμφάνιση. Ο Anton Yelchin ("Star Trek", "Alpha Dog") ναι μεν αποτελεί από τις καταλληλότερες επιλογές αλλά φαίνεται να επαναπαύεται στην άκρως ρομαντικόφατσα του και να μην δίνει άλλα εκφραστικά στοιχεία. Η εκθαμβωτική Berenice Marlohe ("Skyfall") είναι μονίμως με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, που κάποιες φορές δεν κολλάει με το υπόλοιπο οπτικό περιεχόμενο! Η ταύτιση κοινού με έναν από τους δύο χαρακτήρες, μάλλον είναι δύσκολη. Δίπλα τους, σαν γονείς του Μπράιαν, οι Glenn Close και Frank Langella, φτιάχνουν ένα επιτυχημένο δίδυμο-ίσως είναι και το καλύτερο κομμάτι της ταινίας. Η σκηνή της πρώτης συνάντησης με την αγαπημένη του γιου τους είναι πραγματικά απολαυστική. 

Ταύτιση όμως μπορεί να προκληθεί με τα όσα εκφράζονται από την πλευρά του πονεμένου πρωταγωνιστή που είναι άκρως αληθινά και σου δίνουν το γνωστό σφίξιμο στο στομάχι που συνοδεύει τη θύμηση κάποιου παλιού, χαμένου έρωτα σου.

Όσο καλογραμμένο όμως και αν φαίνεται, σε ελάχιστα σημεία καθώς είναι γεμάτο στα κλισέ του είδους, το σενάριο, η σκηνοθεσία (πάλι) από τον Victor Levin, φαντάζει απλόχερα δοσμένη, με μονοπλάνα όπου η κάμερα ή θα κουνιέται σαν βάρκα σε θάλασσα ή απλά θα είναι στημένη κάπου για αρκετή ώρα και ανέκφραστα θα παρακολουθεί...

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2/5