Λίγα λόγια για το υπέροχο Three Billboards Outside Ebbing, Missouri.

                            

Σκηνοθεσία: Martin McDonagh
Ηθοποιοί: Frances McDormand, Sam Rockwell, Woody Harrelson, Kerry Condon


Θυμός, Αδικία, Δικαιοσύνη, Ανθρωπιά, Όρια, Νόμοι, Kυνισμός, Ευαισθησία.
Όλα αυτά είναι κομμάτια ζωής. Και όλα αυτά γράφονται με προσοχή πάνω στις "Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι". 

Μετά από μήνες χωρίς να έχει βρεθεί ο ένοχος στην υπόθεση δολοφονίας της κόρης της, η Μίλντρεντ Χέιζ κάνει μία τολμηρή κίνηση, παραγγέλνοντας τρεις πινακίδες στην είσοδο της κωμόπολης όπου κατοικεί, με ένα αμφιλεγόμενο μήνυμα για τον Ουίλιαμ Γουίλομπι, τον σεβάσμιο αρχηγό της αστυνομίας στην περιοχή. Όταν ο δεύτερος στην ιεραρχία, αξιωματικός Ντίξον, ένας ανώριμος «μαμάκιας» με ροπή προς τη βία, ανακατεύεται στην υπόθεση, η μάχη μεταξύ της Μίλντρεντ και του νόμου στο Έμπινγκ επιδεινώνεται.

Ένα σενάριο που κινείται με ευκολία και εξυπνάδα ανάμεσα στο είδος του κοινωνικού δράματος και στο είδος της μαύρης κωμωδίας, συνδύαζοντας παράλληλα και με επιτυχία, χαρακτηριστικά άλλων ειδών όπως αυτό του γουέστερν. 

Εδώ, ο θυμός αποτελεί πηγή ενέργειας για τους ήρωες και δεν αντιμετωπίζεται σαν κάτι που πρέπει να θεραπευτεί. Ο θυμός δεν είναι μια ασθένεια αλλά ένα μονοπάτι στο δρόμο για την κατανόηση των συνανθρώπων μας, βασικά ολόκληρου του κόσμου. 

Σύμφωνα με τις "Πινακίδες", μόνο μέσω της μάχης και αυτής της οργής μπορούν να εμφανιστούν άλλα συναισθήματα όπως η ενσυναίσθηση και η κατανόηση. 

Όλος αυτός ο θυμός, η πίκρα και η οργή παίρνει σάρκα και οστά μέσα από το βλέμμα της ηθοποιού Frances McDormand που υποδύεται την μητέρα που έχασε με απάνθρωπο τρόπο την κόρη της. Ένα και μόνο βλέμμα της είναι αρκετό για να καταλάβουμε πως όταν κάποιος-ια χάνει το παιδί του-της, δεν φοβάται απολύτως τίποτα. 

 

Αισθητή κάνει την υποκριτική του παρουσία και ο Sam Rockwell, στο ρόλο του ρατσιστή, "μαμάκια" αστυνομικού. Δικαιολογεί την ως επί το πλείστον βίαιη και ανόητη συμπεριφορά του δίχως να ξεφεύγει σε ερμηνευτικές "ματσοτσιρίδες". Τοποθετείται στο εργασιακό και οικογενειακό του περιβάλλον, όπως ακριβώς ένα άτομο το οποίο δεν έχει ζήσει και δεν έχει διδαχθεί καμία άλλη πραγματικότητα εκτός της δικής του. Ο Woody Harrelson, συμπληρώνει την "Αγία Τριάδα" στο ρόλο του οικογενειάρχη διευθυντή της αστυνομίας.

To "Three Billboards Outside Ebbing, Missouri" είναι μια από αυτές τις πραγματικά σπάνιες ταινίες που δίχως να προσπαθούν με τρόπο χειραγωγικό, είναι άκρως εμπνευσμένες. 

Δυνατή, με πιο ανατριχιαστική στιγμή αυτήν της εξομολόγησης «Η κόρη μου βιάστηκε και κάηκε πριν επτά μήνες. Η τοπική αστυνομία προτιμά να βασανίζει μαύρους παρά να εξιχνιάζει εγκλήματα».

Παρασκευή Γιουβανάκη

Λίγα λόγια για το υπέροχο Nocturnal Animals.

                             

Σκηνοθεσία: Tom Ford
Hθοποιοί: Amy Adams, Isla Fisher, Jake Gyllenhaal, Armie Hammer, Aaron Taylor-Johnson, Michael Shannon, Laura Linney

Στη δεύτερη κατά σειρά ταινία του, εφτά ολόκληρα χρόνια αφότου μας μάγεψε με το "A Single Man", διασκευάζει ελεύθερα το μυθιστόρημα "Tony and Susan" που γράφτηκε από τον Όστιν Ράιτ το 1993. 

Tα "Πλάσματα", είναι ένα φιλμ για την εκδίκηση, τον έρωτα, τη βία, την απάτη. 
O κινηματογραφιστής αφηγείται την ιστορία της Susan, μιας γοητευτικής επιμελήτριας εκθέσεων ζωγραφικής, που βιώνει ένα δυστυχισμένο γάμο.

Ένα βράδυ που είναι μόνη στο σπίτι, αποφασίζει να διαβάσει το βιβλίο του πρώην άντρα της, που δεν έχει δει για 19 ολόκληρα χρόνια, με τίτλο "Νυκτόβια Πλάσματα", το οποίο της έχει αφιερώσει.
Ένα βίαιο βιβλίο που θα τη βυθίσει σε σκέψεις και αναμνήσεις...

Σε περισσότερα λόγια, τα "Πλάσματα" είναι ένα φιλμ που παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό. Που ο σκηνοθέτης του παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό, ο Tom Ford έχει δηλώσει σε συνέντευξη του "Η Σούζαν είμαι εγώ". 

Απόμακρος, απόλυτα μελαγχολικά στολισμένος ο κόσμος του Ford, ανοίγει την εξώπορτά του με μια εναρκτήρια σεκάνς, γεμάτη ειλικρίνεια και θράσος.
Ένα γυμνό σώμα που αντικειμενικά θεωρείται μη καλαίσθητο. Κι όμως, ετούτη η σεκάνς έχει μία ιδιαίτερη ομορφιά που εν μέρει οφείλεται στην κάμερα του σκηνοθέτη και στη Διεύθυνση φωτογραφίας.

Η σεκάνς αυτή αλλά και ολόκληρο το φιλμ συνοδεύονται από τη θεσπέσια μουσική του Abel Korzenioski: ένα ποίημα γραμμένο, όχι από λέξεις, αλλά από νότες και μελωδίες.

Mε το τέχνασμα "ιστορία μέσα στην ιστορία" ξεδιπλώνεται η ιστορία των τραγικών χαρακτήρων. Στην ουσία είναι τρεις που συνδέονται τρομακτικά μεταξύ τους μέσα από ένα τρομακτικά καθηλωτικό μοντάζ (Joan Sobel το όνομα της μοντέρ που αξίζει να αναφερθεί).

Ιστορίες που θέλεις απλά να παραμένεις θεατής τους και εύχεσαι να μην είσαι ποτέ κομμάτι αυτών. Αιματοβαμμένα γεγονότα με επίκεντρο τέσσερις αδύναμους χαρακτήρες που μπορείς να ταυτιστείς μαζί τους, επειδή πολύ απλά κανείς δεν είναι πάντα δυναμικός..

Πρωταγωνιστούςν τρεις ηθοποιοί που γνωρίζεις πολύ καλά πως όποιον ρόλο και να ερμηνεύσουν, θα δώσουν όλο τους το είναι. 
Ειδική μνεία στον Michael Shannon με την αινιγματική και στιβαρή φιγούρα του να κυριεύει το κάθε πλάνο εμφάνισης του.

  Όλη η θλίψη, η μελαγχολία, η σιωπή, η απομόνωση, συγκεντρώνονται στο αποστομωτικό τέλος. Εδώ, ο Ford μας υπενθυμίζει πόσο εξαιρετικός κινηματογραφιστής είναι. Ένα τέλος που το είχες ψιλιαστεί, μα ακόμη μέχρι και το τελευταίο πλάνο εσύ έχεις μια ελπίδα...

Μια ταινία-εμπειρία.

Παρασκευή Γιουβανάκη

Μικρά μυστικά από τα γυρίσματα του Donnie Darko.

 

-Αποτέλεσε ταινία ορόσημο για τη σκηνοθετική καριέρα του Richard Kelly, αλλά και μία από τις πλέον αγαπημένες ταινίες της τελευταίας 15ετίας.


- Στην αρχή του φιλμ, όταν ο Donnie επιστρέφει στο σπίτι, η Rose διαβάζει «Το Αυτό» του Σ. Κινγκ στο οποίο ο κεντρικός ήρωας είναι ένας κλόουν. Στο τέλος της ταινίας, ο περαστικός από το αμάξι του Φρανκ είναι ντυμένος ως κλόουν.

- Είναι η πρώτη και μοναδική μέχρι τώρα ταινία που τα αδέρφια Gyllenhaal, Jake και Maggie, πρωταγωνιστούν μαζί και υποδύονται δυο αδέρφια! Ο σκηνοθέτης είχε από την αρχή στο μυαλό του την Μaggie για το ρόλο της αδερφής του Donnie.

- Το αρχικό μοντάζ της ταινίας είχε διάρκεια 165 λεπτά. Η εκδοχή που επέλεξε ο σκηνοθέτης είναι πολύ κοντά με την έκδοση που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σάντανς τον Ιανουάριο του 2001.

- Μερικά από τα κομμάτια που ακούγονται αποτελούν υποκατάστατο κομματιών τα οποία αρχικά ήθελαν οι δημιουργοί, όμως δεν κατάφεραν να αποκτήσουν τα δικαιώματα. Το "West End Girls" από Pet Shop Boys ακουγόταν αρχικά στη σκηνή χορού, ενώ το "Notorious" των Duran Duran προστέθηκε στη διάρκεια της μετα-παραγωγής. Στην τελευταία σκηνή χρησιμοποιήθηκε αρχικά το "ΜLK" των U2, αλλά τελικά αντικαταστάθηκε από τη διασκευή του Gary Jules για το "Mad World" των Tears for Fears.

- Το Donnie Darko, από ότι φαίνεται στις πινακίδες των οχημάτων που κυκλοφορούν, γυρίστηκε στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ.

- Η σκηνή όπου ο Donnie, ο Γκρέτσεν και ακόμη δύο φίλοι του κάνουν ποδήλατο μετά από πάρτυ Χάλοουιν, αποτελεί φόρο τιμής σε αγαπημένη ταινία του σκηνοθέτη, το «Ε.Τ. ο Εξωγήινος» (1982). Άλλες αγαπημένες ταινίες του Kelly που εμφανίζονται μέσα από αναφορές είναι η «Επιστροφή στο Μέλλον» (1985) και το «Watership Down» (1978).

- Τον ρόλο του πρωταγωνιστή απέρριψε ο Βινς Βον (και καλά έκανε) λόγω ηλικίας. Kαι ο Μαρκ Γουόλμπεργκ ενδιαφερόταν για τον ρόλο αυτό, ενώ ο Τιμ Ρόμπινς ήταν η πρώτη επιλογή για το ρόλο του Έντι Ντάρκο. Η Μάρα Γουίλσον (η μικρή «Ματίλντα») απέρριψε τον ρόλο της Σαμάνθα Ντάρκο.

- Στον πίνακα της αίθουσας της Κάρεν Πόμεροϊ υπάρχει γραμμένη η φράση: «Πόρτα Κελαριού» («Cellar Door»). Όταν ο Donnie τη ρωτά τι σημαίνει αυτή η φράση, εκείνη απαντά «Από όλους τους ατελείωτους συνδυασμούς λέξεων που υπάρχουν σε ολόκληρη την Ιστορία, αυτός είναι ο πιο όμορφος». Στον σχολιασμό του σκηνοθέτη ειπώθηκε κατά λάθος πως η φράση ανήκει στον Έντγκαρ Άλαν Πόε, ενώ στην πραγματικότητα ανήκει στον Tζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.
Ο Τόλκιν στο δοκίμιό του με τίτλο «Αγγλικά και Ουαλικά» (1995) έγραψε πως «οι πιο πολλοί Αγγλόφωνοι μπορούν να παραδεχτούν πως η φράση "Πόρτα Κελαριού" είναι η πιο όμορφη, ειδικά όταν είναι διαχωρισμένη από τον συλλαβισμό της. Ακόμη πιο όμορφη ας πούμε και από τον ουρανό, ακόμη πιο όμορφη και από το όμορφο».




Παρασκευή Γιουβανάκη
**το παραπάνω άρθρο βρίσκεται και στο http://www.cinemag.gr/

Λίγα λόγια για το λατρεμένο La La Land.

                         

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Damien Chazelle
Ηθοποιοί: Emma Stone, Ryan Gosling, Finn Wittrock, J.K. Simmons, John Legend, Josh Pence

Βρισκόμαστε στο Λος Άντζελες, γνωστό και ως η πόλη που γεννιούνται και πεθαίνουν τα όνειρα. 
Δύο νέοι ερωτευμένοι, προσπαθούν ταυτόχρονα να φτάσουν τους στόχους τους: εκείνη να γίνει μια διάσημη ηθοποιός, εκείνος να γίνει αναγνωρισμένος μουσικός. Θα καταφέρει η αγάπη τους να επιβιώσει στην σκληρή πραγματικότητα των συνεχών απογοητεύσεων και της απόρριψης;

Η σκηνοθεσία και το σενάριο ανήκουν στα χέρια του Damien Chazelle. Mόλις 31 ετών, μα τόσο χαρισματικός, κινηματογραφιστής που μας χάρισε το ανεπανάληπτο "Whiplash" και κέρδισε με το σπαθί του τρία Όσκαρ. 

Το πρώτο καρδιοχτύπι έρχεται από την πρώτη κιόλας σκηνή:

o Chazelle στήνει ένα πανέμορφο μουσικοχορευτικό παραλήρημα πάνω σε μια γεμάτη μποτιλιάρισμα λεωφόρο του Λος Άντζελες: ρυθμός, ζωντάνια, δεκάδες χορευτές και χορεύτριες να ξεπηδούν από φορτηγά, από αμάξια, από παντού. Και όλα αυτά σε ένα μονοπλάνο! 

Στη συνέχεια μας συστήνονται οι δύο πρωταγωνιστές: 
Emma Stone και Ryan Gosling- ένα ζευγάρι πρωταγωνιστών που τους αγαπάει πολύ ο φακός. 
Εδώ, εμφανίζονται για 3η συνεχόμενη φορά ως ζευγάρι. Η αρχή της πολύ καλής συνεργασίας έγινε με το "Crazy, Stupid, Love." και αφού η βιομηχανία του Κινηματογράφου είδε πόσο ταιριαστοί είναι τους ξανά έκανε ζευγάρι στο "Gangster Squad".

Και οι δυο είναι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους, δίχως αμφιβολία. Ο Gosling έχει τη γοητεία του γλυκού gentleman που σε πάει μερικές δεκαετίες πίσω και η Stone διαθέτει ένα άκρως εκφραστικό πρόσωπο με μεγάλα πράσινα μάτια που μαρτυρούν τόσο μια παιδικότητα όσο και μια σπίθα ερωτισμού, μαζί.

Kάπου στις δύο ώρες έρχεται ο μαγευτικά κινηματογραφημένος επίλογος με την καλλιτεχνική διεύθυνση και τη σκηνοθεσία να δίνουν (καλλιτεχνικά) ρέστα και να προκαλούν την καρδιά μας να χτυπήσει ακόμη πιο δυνατά για τον έρωτα, τη χαμένη αγάπη, την Τέχνη του Κινηματογράφου, την ομορφιά της ζωής, την αισιοδοξία.

Για όλα αυτά και άλλα πολλά.

Ο Chazelle δεν διστάζει να κρύψει το θαυμασμό και την αγάπη του για τα ασπρόμαυρα μιούζικαλ γεμίζοντας τις σκηνές του με κλασικά και αγαπημένα κομμάτια, όπως το "Τραγουδώντας στη βροχή".

 
Ναι, το στοιχείο της ματαιοδοξίας που μαστίζει τον πραγματικό κόσμο δεν απουσιάζει ούτε από τον χρωματιστό και ονειρικό κόσμο του Sebastian και της Mia, όμως παρ όλα αυτά το φιλμ πατά γερά στα γεμάτα ενέργεια και αισιοδοξία πόδια του.

Το "La La Land" απλώνεται ομοιόμορφα σαν ένα γλυκό όνειρο στη μεγάλη οθόνη.
Είναι ένας φόρος τιμής στο παραμελημένο πλέον είδος του μιούζικαλ.
Έχουμε ανάγκη από τέτοιες ταινίες.

Υ.Γ. "It's another day of sun!"

Παρασκευή Γιουβανάκη

Breakfast at Tiffany's: τα μυστικά μιας μεγάλης ταινίας

 Μια τολμηρή για την εποχή της ρομαντική κομεντί, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τρούμαν Καπότε, με την Όντρεϊ Χέπμπορν στο ρόλο που την μεταμόρφωσε σε απόλυτο κινηματογραφικό είδωλο.

- Ο ρόλος αρχικά είχε προταθεί στην Σίρλεϊ Μακ Λέιν αλλά τον απέρριψε!

- Ο Χένρι Μαντσίνι έγραψε το κομμάτι «Moon River» ειδικά για την Χέπμπορν. Ο ίδιος λίγο αργότερα δήλωσε πως παρά τις πολλές εκδοχές που ακούστηκαν για το κομμάτι αυτό, μόνο η Χέπμπορν κατάφερε να το κάνει δικό της!

- Κατά τη διάρκεια της προπαραγωγής, ένας διευθυντής στούντιο αναφερόμενος στο κομμάτι «Moon River» είπε «Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξεφορτωθούμε αυτό το ηλίθιο τραγούδι». Η Χέπμπορν τότε σηκώθηκε από την καρέκλα της και φώναξε «Πάνω από το πτώμα μου!». Ευτυχώς, το κομμάτι παρέμεινε στην ταινία.

- Tα Τίφανις για πρώτη φορά από τον 19ο αιώνα,  άνοιξαν τις πόρτες τους Κυριακή, μόνο και μόνο για να πραγματοποιηθεί το γύρισμα της αντίστοιχης σκηνής.

- H Χόλι υποτίθεται πως είναι 19 όταν γνωρίζει τον Πολ. Στην πραγματικότητα η Χέπμπορν ήταν 31 ετών.

- Το σφύριγμα της Χόλυ, όταν καλεί ταξί για τον Πολ, είναι στην πραγματικότητα ντουμπλάζ. Η Χέπμπορν προσπάθησε να μάθει να σφυρίζει χρησιμοποιώντας τα δύο δάχτυλα, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει ένα δυνατό σφύριγμα.

- Το μικρό μαύρο φόρεμα την πρωταγωνίστριας είναι από τον οίκο «Givenchy» και πλέον θεωρείται ως ένα από τα πιο εικονικά κοστούμια του 20ου αιώνα.

- Εξαιτίας των κανονισμών του Κώδικα Hays (ο κώδικας ηθικής ταινιών στις ΗΠΑ) η ομοφυλοφιλία του Φρεντ απαγορευόταν να αναφερθεί στο φιλμ.

- Κάτι που ίσως περνά απαρατήρητο είναι ότι η Xόλυ φοράει τα ίδια φορέματα καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλάζοντας μόνο τα αξεσουάρ έτσι ώστε να αλλάζει η εμφάνισή της. Το χαρακτηριστικό μαύρο φόρεμα της, εμφανίζεται τουλάχιστον τέσσερις φορές.

- Συνολικά εννέα διαφορετικές γάτες «έπαιξαν» το ρόλο του «Cat».

- Στο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Breakfast at Tiffany's: The Making of a Classic» (2006), ο σκηνοθέτης Μπλέικ Έντουαρντς δήλωσε πως δεν είχε φανταστεί εκ των προτέρων τις συνέπειες που δημιουργήθηκαν από την επιλογή του κάστινγκ ενός Ευρωπαίου (Μίκι Ρούνεϊ) για ρόλο Κινέζου. «Μακάρι να μην το έκανα ποτέ...και θα έδινα τα πάντα για να το άλλαζα», δήλωσε.

- Ο Τ. Καπότε δεν ήταν ευχαριστημένος με την επιλογή της Χέπμπορν, καθότι προτιμούσε την Μονρόε, με αποτέλεσμα η πρώτη να συμπεριφέρεται αρκετά αμήχανα όταν ο Καπότε βρισκόταν στα γυρίσματα.

- Αν και δεν φαίνονται στην κάμερα, ήταν χιλιάδες αυτοί που παρευρέθηκαν και παρακολούθησαν το γύρισμα της κλασικής πλέον σκηνής έξω από τα 'Τίφανις'. Αυτό προκάλεσε στην πρωταγωνίστρια πολύ άγχος με αποτέλεσμα να κάνει συνεχώς λάθη, μέχρι που ένα μέλος του συνεργείου παραλίγο να πάθει ηλεκτροπληξία. To γεγονός αυτό την ταρακούνησε και έτσι κατάφερε να συγκεντρωθεί πλήρως και να ολοκληρώσει τη σκηνή.

Παρασκευή Γιουβανάκη
*το παραπάνω άρθρο βρίσκεται και στο
http://www.cinemagazine.gr/