Λίγα λόγια για το υπέροχο Nocturnal Animals.

                             

Σκηνοθεσία: Tom Ford
Hθοποιοί: Amy Adams, Isla Fisher, Jake Gyllenhaal, Armie Hammer, Aaron Taylor-Johnson, Michael Shannon, Laura Linney

Στη δεύτερη κατά σειρά ταινία του, εφτά ολόκληρα χρόνια αφότου μας μάγεψε με το "A Single Man", διασκευάζει ελεύθερα το μυθιστόρημα "Tony and Susan" που γράφτηκε από τον Όστιν Ράιτ το 1993. 

Tα "Πλάσματα", είναι ένα φιλμ για την εκδίκηση, τον έρωτα, τη βία, την απάτη. 
O κινηματογραφιστής αφηγείται την ιστορία της Susan, μιας γοητευτικής επιμελήτριας εκθέσεων ζωγραφικής, που βιώνει ένα δυστυχισμένο γάμο.

Ένα βράδυ που είναι μόνη στο σπίτι, αποφασίζει να διαβάσει το βιβλίο του πρώην άντρα της, που δεν έχει δει για 19 ολόκληρα χρόνια, με τίτλο "Νυκτόβια Πλάσματα", το οποίο της έχει αφιερώσει.
Ένα βίαιο βιβλίο που θα τη βυθίσει σε σκέψεις και αναμνήσεις...

Σε περισσότερα λόγια, τα "Πλάσματα" είναι ένα φιλμ που παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό. Που ο σκηνοθέτης του παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό, ο Tom Ford έχει δηλώσει σε συνέντευξη του "Η Σούζαν είμαι εγώ". 

Απόμακρος, απόλυτα μελαγχολικά στολισμένος ο κόσμος του Ford, ανοίγει την εξώπορτά του με μια εναρκτήρια σεκάνς, γεμάτη ειλικρίνεια και θράσος.
Ένα γυμνό σώμα που αντικειμενικά θεωρείται μη καλαίσθητο. Κι όμως, ετούτη η σεκάνς έχει μία ιδιαίτερη ομορφιά που εν μέρει οφείλεται στην κάμερα του σκηνοθέτη και στη Διεύθυνση φωτογραφίας.

Η σεκάνς αυτή αλλά και ολόκληρο το φιλμ συνοδεύονται από τη θεσπέσια μουσική του Abel Korzenioski: ένα ποίημα γραμμένο, όχι από λέξεις, αλλά από νότες και μελωδίες.

Mε το τέχνασμα "ιστορία μέσα στην ιστορία" ξεδιπλώνεται η ιστορία των τραγικών χαρακτήρων. Στην ουσία είναι τρεις που συνδέονται τρομακτικά μεταξύ τους μέσα από ένα τρομακτικά καθηλωτικό μοντάζ (Joan Sobel το όνομα της μοντέρ που αξίζει να αναφερθεί).

Ιστορίες που θέλεις απλά να παραμένεις θεατής τους και εύχεσαι να μην είσαι ποτέ κομμάτι αυτών. Αιματοβαμμένα γεγονότα με επίκεντρο τέσσερις αδύναμους χαρακτήρες που μπορείς να ταυτιστείς μαζί τους, επειδή πολύ απλά κανείς δεν είναι πάντα δυναμικός..

Πρωταγωνιστούςν τρεις ηθοποιοί που γνωρίζεις πολύ καλά πως όποιον ρόλο και να ερμηνεύσουν, θα δώσουν όλο τους το είναι. 
Ειδική μνεία στον Michael Shannon με την αινιγματική και στιβαρή φιγούρα του να κυριεύει το κάθε πλάνο εμφάνισης του.

  Όλη η θλίψη, η μελαγχολία, η σιωπή, η απομόνωση, συγκεντρώνονται στο αποστομωτικό τέλος. Εδώ, ο Ford μας υπενθυμίζει πόσο εξαιρετικός κινηματογραφιστής είναι. Ένα τέλος που το είχες ψιλιαστεί, μα ακόμη μέχρι και το τελευταίο πλάνο εσύ έχεις μια ελπίδα...

Μια ταινία-εμπειρία.

Παρασκευή Γιουβανάκη