Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

The Danish Girl κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Tom Hooper
Ηθοποιοί: Eddie Redmayne, Alicia Vikander, Amber Heard, Matthias Schoenaerts, Ben Whishaw

Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Ντέιβιντ Έμπερσχοφ που αφηγείται μια εκδοχή της πραγματικής ιστορίας του Άιναρ Βέγκενερ (γνωστού ως Λίλι Έλμπε) την περίοδο που αποφάσισε να κάνει εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου, σοκάροντας τους ανθρώπους της εποχής και καθορίζοντας έτσι τον εαυτό της ως η πρώτη transgender γυναίκα. Ως Άιναρ ήταν παντρεμένος με τη ζωγράφο Γκέρντα Βέγκενερ  που στα έργα της τον συμπεριλάμβανε, αρχικά, ως μυστήρια, μελαχρινή κοπέλα με όμορφα πόδια. Έτσι ανακάλυψε τα θέματα σεξουαλικής ταυτότητας που είχε, αποφασίζοντας να προχωρήσει σε εγχείρηση αλλαγής φύλου και να αυτοπραγματωθεί.

Πρωταγωνιστούν δύο πολύ καλές ερμηνείες. Η μία, αυτής της Alicia Vikander, πολύ καλύτερη και με μεγαλύτερη υποκριτική ισχύ από την άλλη (Eddie Redmayne). Ο Redmayne φτάνει σε σημείο να υπερβολής με τις μούτες που υιοθέτησε ώστε να πείσει σαν γυναίκα. 
Οι δυο τους σχηματίζουν ένα άκρως ταιριαστό πρωταγωνιστικό δίδυμο, που προσπαθούν να μην χαθούν μέσα στις τεράστιες  μαύρες σεναριακές τρύπες. Και το καταφέρνουν.

Σαν θεατής, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τόσο δυνατή και συγκλονιστική ιστορία αλλά ακριβώς μετά τους τίτλους τέλους μένεις κενός-ή συναισθηματικά  και με αμηχανία καθώς δεν κατάλαβες/ένιωσες τις προθέσεις των συντελεστών για την τολμηρή αυτή απόφαση της Λίλη Έλμπε.
Τούτο το φιλμικό κείμενο δεν καταφέρνει να σου μεταδώσει τίποτα παραπάνω από την ομορφιά των προσεγμένων ντεκόρ που πλαισιώνουν τα πλάνα-πίνακες ζωγραφικές. Κι αυτό σε εκνευριστικό βαθμό.  Aδυνατεί να αγγίξει, ίσως και να απορρίπτει, το επίπεδο που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από αυτό της επιφάνειας. Στοχεύει στον εντυπωσιασμό, αλλά τουλάχιστον όχι με φθηνά μέσα, με την σκηνογραφία, την ενδυματολογία και την πανέμορφη φωτογραφία, να μαγεύουν τα μάτια του θεατή και να τον μεταφέρουν πολύ πίσω στο χρόνο. Φυσικά τη μαγεία αυτή συμπληρώνει και o γλυκύτατος ήχος που πηγάζει από τις μουσικές συνθέσεις του Alexandre Desplat.

Το "Κορίτσι από τη Δανία", μοιάζει να μην δίνει δεκάρα για το (πραγματικό) Κορίτσι από τη Δανία και την ψυχοσύνθεση του, αλλά να νοιάζεται περισσότερο για την απεικόνιση της τότε εποχής στην πανέμορφη χώρα της Δανίας.

Καλή και η εξωτερική ομορφιά, αλλά ας κοιτάμε και λίγο πιο μέσα από το περιτύλιγμα, διότι στην τελική, αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Βαθμολογία 2/5
Παρασκευή Γιουβανάκη

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Σινέ- προτάσες, Ιανουάριος 2016

OLD CLASSIC, Κλασσικές ταινίες από το ’60 & πριν:
Tirez sur le pianiste (1960)

Ένας ξεπεσμένος πιανίστας που συναναστρέφεται με ανθρώπους του υποκόσμου, κουβαλώντας μέσα του το βάρος μιας προσωπικής οικογενειακής τραγωδίας, μπλέκεται σε μια βρώμικη ιστορία με γκάνγκστερς, μετά από μια μοιραία συνάντηση.
Μαύρη κωμωδία με noir στοιχεία, η δεύτερη κατά σειρά ταινία που σκηνοθέτησε και έγραψε ο επαναστατικός Francois Truffaut- το σενάριο αποτελεί διασκευή μυθιστορήματος (του David Goodis). 
Το παράδοξο:Η ταινία δεν έγινε δεχτή με ανοιχτές αγκάλες από το τότε κοινό και κριτικούς καθώς περίμεναν κάτι αντίστοιχο των "400 χτυπημάτων" που προηγήθηκαν.


Σινέ-διασκέδαση για όλους: 
Hugo (2011)


Στο Παρίσι του 1930, ο ορφανός Hugo, που ζει μέσα σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό, πέφτει πάνω στον εφευρέτη ενός χαλασμένου ρομπότ που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Ο Martin Scorsese διασκευάζει το παιδικό βιβλίο του Brian Selznick "the invention of Hugo Cabret" και μας εκπλήσσει με ένα φιλμ που δεν θυμίζει σε τίποτα τα προηγούμενά του. Αυτό το παραμύθι για μικρούς και μεγάλους αποτελεί έναν ύμνο στη δημιουργία και την ύπαρξη της 7ης Τέχνης. Τα παιδάκια που πρωταγωνιστούν είναι η αγνώριστη πλέον Chloe Grace Moretz και Asa Butterfield.


CINEFIL:
2046 (2004)
O Kar Wai Wong κλείνει με αυτό το αλληγορικό αριστούργημα την άτυπη τριλογία που ξεκίνησε με το ''Οι άγριες μέρες μας" ("Ah fei zing zyun").
Ο δημοσιογράφος Chow Mo Wan γράφει ένα μυθιστόρημα για το μέλλον με τίτλο 2046. Σύμφωνα με αυτό, ένα μυστήριο τρένο φεύγει για το έτος 2046 με τακτά δρομολόγια. Όλοι οι επιβάτες του έχουν τον ίδιο σκοπό: να ανακτήσουν τις χαμένες τους αναμνήσεις. Λέγεται ότι το 2046 τίποτα δεν άλλαξε. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει γιατί κανένας δεν επέστρεψε ποτέ. Εκτός από έναν που πήγε και επέλεξε να φύγει…
Βυθιστείτε στον ρομαντικό κόσμο του "2046" μαζί με την μαγευτικά υπέροχη μουσική του.


SMALL DIAMONDS, αληθινά διαμάντια του παγκόσμιου κινηματογράφου:
The Edukators/Die fetten Jahre sind vorbei (2004)


Σε σκηνοθεσία Hans Weingartner και πρωταγωνιστή τον αγαπημένο νεαρό Daniel Bruhl.
Με τους τρεις νεαρούς ή αλλιώς τους
"Εκπαιδευτές", που τα βάζουν με το (καπιταλιστικό) κατεστημένο, το φιλμ προειδοποιεί και απειλεί του πλούσιους πως "οι μέρες τις αφθονίας τους είναι μετρημένες" ενώ απευθύνεται σε όλους και σε όλες με σκοπό τον προβληματισμό μας.

Y.Γ. Εvery heart is a revollutionary cell.


Ταινίες χωρίς διθυραμβικές κριτικές αλλά εμείς τις γουστάρουμε:
Labyrinth (1986)
Γράφοντας τις κινηματογραφικές προτάσεις για τον Ιανουάριο του 2016, δεν γίνεται να μην αναφερθεί κάποια από αυτές που πρωταγωνίστησε κάποτε ο David Bowie...
Ο Jim Henson, πολλοί ίσως τον γνωρίζετε και ως δημιουργό του Muppet Show, σκηνοθετεί τον "Λαβύρινθο" με παραγωγό τον George Lucas στον οποίο μάλλον χρωστάει την υποψηφιότητα της ταινίας για Bafta καλύτερων ειδικών εφέ.
Σήμερα, ο φανταστικός "Λαβύρινθος" έχει μια θέση στις λίστες με τις αγαπημένες cult ταινίες, με θαυμαστές που έχουν ξεπεράσει την ηλικία των 15 και δεν χορταίνουν να ακούν τα κομμάτια του Bowie που επίσης πρωταγωνιστούν.
Το κοριτσάκι δίπλα στον Bowie είναι μία από τις πιο αξιόλογες πλέον ηθοποιούς, η Jennifer Connelly.

Καλή προβολή!
Παρασκευή Γιουβανάκη

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

The Revenant κριτική ταινίας

Σκηνοθέτες: Alejandro Gonzalez Inarritu
Ηθοποιοί: Leonardo DiCaprio, Tom Hardy, Domhnall Gleeson

Μια από πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς που φλερτάρει έντονα με το έπαθλο "ταινία του 2016" είναι βαθιά ριζωμένη και απλώνεται τόσο σε μυθοπλαστικά όσο και σε ρεαλιστικά χωράφια, καθώς κάποια από τα γεγονότα που πρωταγωνιστούν στην κάθε σκηνή, συνέβησαν και στην πραγματική ζωή του σκληροτράχηλου, ευφυέστατου ήρωα, Χιου Γκλας.
Αξίζει να συμπληρωθεί εδώ πως η βραβευμένη με τρεις Χρυσές Σφαίρες, συγκλονιστική «Επιστροφή», έφτασε να είναι προτεινόμενη για δώδεκα Όσκαρ από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Η σκηνοθεσία ανήκει στα έμπειρα χέρια του βραβευμένου με Όσκαρ (για το περσινό «Birdman») σκηνοθέτη του Alejandro Gonzalez Inarritu.

Βαθιά στην αχαρτογράφητη, άγρια φύση της Αμερικής, o κυνηγός Χιου Γκλας βρίσκεται βαριά τραυματισμένος και εγκαταλελειμμένος από ένα μέλος της ομάδας του, τον προδότη Τζον Φιτζέραλντ. Με ακλόνητη θέληση ως μοναδικό όπλο απέναντι στους κινδύνους, ο Γκλας περιπλανιέται σε ένα φοβερά εχθρικό περιβάλλον, μέσα στον αδίστακτο χειμώνα και περιτριγυρισμένος από εχθρικές φυλές, σε μια αδιάκοπη περιπέτεια αναζήτησης και επιβίωσης. Στόχος του: η εκδίκηση εναντίον του Φιτζέραλντ. 

Δεν χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα για να μπεις στον απειλητικό κόσμο της "Επιστροφής". Η πρώτη σεκάνς, η σεκάνς όπου διαδραματίζεται μια θεόρατη μάχη, πρόκειται να σε ενημερώσει για τις προθέσεις της αλληλεπιδραστικής συνεργασίας των κινηματογραφιστών Inarritu και Emmanuel Lubezki (ο μάγος-διευθυντής φωτογραφίας) που πραγματοποιούν κινηματογραφικά θαύματα και να σε προειδοποιήσει για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει μέσα στις επόμενες 2μιση ώρες-κάτι το συναρπαστικό που θέλεις μονάχα να είσαι ο θεατής του και όχι ο πρωταγωνιστής του. 
Δεν θα σου το επιτρέψει. Θα ζήσεις και εσύ στο πετσί σου, όπως ακριβώς οι ήρωες, το πανδαιμόνιο αυτό. Ταραχή το λιγότερο. Θα θέλεις να σηκωθείς να φύγεις αλλά θα παραμένεις εκεί, καθηλωμένος μπροστά σε αυτό το κινηματογραφικό μεγαλείο. Ναι έχει και τη "μαύρη τρύπα" του όπου βρίσκονται οι σεναριακές υπερβολές που διηγούνται τα βασανιστήρια του Γκλας, όμως όταν πρωταγωνίστρια, εκτός από ένα ανθρώπινο ον είναι και η απέραντη φύση, μάλλον είναι αναπόφευκτες.
Το υπερφυσικό που κάνει την εμφάνιση του ανά απροσδιόριστους χρόνους είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του σεναρίου λόγω του διττού του ρόλου. Δίνει τον απαραίτητο χρόνο στον βασανισμένο ήρωα του να αναπνεύσει και να καταφέρει να σχεδιάσει την επιβίωση του, ενώ παράλληλα υμνεί τις θεματικές του σεναρίου: ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα είναι ένα μικρό κομμάτι του  μεγαλείου της φύσης (τα απίστευτα πανοραμικά και εξωτερικά γενικά πλάνα απαράμιλλης αισθητικής που απεικονίζουν τα χιονισμένα ερημικά τοπία αρκούν για να μας πείσουν) και όχι κάποια ανώτερη ύπαρξη. Ένα ον που ζει και επιβιώνει χάρις σε αυτήν. 

Ο πρωταγωνιστής Leonardo DiCaprio είναι εκεί πιστός στις υποκριτικές απαιτήσεις του ρόλου, τσαλακώνεται ολωσδιόλου (καμμία κομψότητα, κανένα πλάνο δεν του χαρίζεται ώστε να τονιστεί η εξωτερική του ομορφιά) και συγκλονίζει ερμηνεύοντας βουβά την περισσότερη ώρα, με το σώμα του, τα ταλαιπωρημένα μάτια του, το βογκητό του.
Τώρα, το αν θα κερδίσει τελικά το πολυπόθητο αγαλματίδιο, είναι εντελώς άλλο θέμα.

Η κινηματογραφική εμπειρία με τον τίτλο "The Revenant", γυρισμένη αποκλειστικά με φυσικό φωτισμό, ήρθε για να κόψει την ανάσα.

Βαθμολογία 4/5
Παρασκευή Γιουβανάκη

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Νοτιάς, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμέτης
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος, Αργύρης Ξάφης, Ερρίκος Λίτσης, Όμηρος Πουλάκης


Η «Πολίτικη Κουζίνα" έχει χαρακτεί στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου ως η πιο εμπορική ταινία της τελευταίας εικοσαετίας
και η αλήθεια είναι ότι χαράχτηκε και στις καρδιές πολλών Ελλήνων θεατών. Ο Τάσος Μπουλμέτης, δώδεκα χρόνια μετά την τεράστια αυτή επιτυχία, παρουσιάζει τη νέα του δημιουργία, με τον παραπλανητικό τίτλο, "Νοτιάς". Αντικρύζοντας το πρώτο κιόλας πλάνο του "Νοτιά", καταλαβαίνεις ποιος είναι ο σκηνοθέτης του δίνοντας του έτσι τον χαρακτήρα μιας γνήσιας ταινίας δημιουργού. Ο σκηνοθέτης έχει υπογράψει και το σενάριο, όπου συναντώνται και αυτοβιογραφικές πινελιές. Η γοητεία που περικλείει την οθόνη είναι απερίγραπτη...


Από τη μέρα που εμφανίζονται στον Σταύρο οι πρώτες ερωτικές ανησυχίες φουντώνει και η επιθυμία του να λέει ιστορίες με ένα δικό του, ανατρεπτικό, τρόπο. Οι ταραχώδεις, αλλά και ταυτόχρονα πολλά υποσχόμενες για την Ελλάδα, δεκαετίες του ‘60,’70 και ‘80 πυροδοτούν τη φαντασία του ασταμάτητα. Στο ταξίδι από την εφηβεία προς την ενηλικίωση, για να κατακτήσει αυτά που ποθεί, θα σκαρφιστεί ιστορίες για αρχαίους μύθους, μακρινά ταξίδια και όμορφες γυναίκες. Όταν έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, θα κάνει τις ιστορίες του εικόνες, και θα ανακαλύψει τον εαυτό του.

Φυσικά ο "Νοτιάς" δεν θα ήταν τόσο γοητευτικός δίχως την εξαιρετική δουλειά της φωτογραφίας, της σκηνογραφίας και της ενδυματολογίας.
Και έχει σημειωθεί όντως σοβαρή δουλειά σε αυτούς τους τομείς, στο πως να απεικονιστεί πειστικότατα η Ελλάδα του τότε (κουστούμια, χτενίσματα, εξωτερικοί χώροι, τρόποι συμπεριφοράς) που φαίνεται να έχουν παραμεληθεί άλλοι, εξίσου σημαντικοί, όπως αυτός του σεναρίου.
Το σενάριο, μπολιασμένο όπως είναι με μικρές και έξυπνες δόσεις χιούμορ, πολιτικού (κυρίως) και κοινωνικού περιεχομένου, παραμένει ως επί το πλείστον ευχάριστο. Όσο ευχάριστο και ψυχαγωγικό αν είναι, δεν καταφέρνει να καλύψει το κενό  που (δυστυχώς) διακρίνεται και αυτό δεν είναι άλλο από την απουσία της απαιτούμενης εμβάθυνσης των κεντρικών χαρακτήρων.

Τον λιγομίλητο-"σιγανό ποταμάκι" ήρωα Σταύρο, που μεγαλώνει σε μια Ελλάδα των σημαδιακών δεκαετιών '60, '70 και '80, για τον οποίο χτίζεται όλη η ιστορία-μυθολογία, ίσως τον συμπαθήσεις ίσως και όχι. Αλλά ίσως και να τον περάσεις στα αδιάφορα καθώς δεν φαίνεται να είναι τοποθετημένος πάνω σε γερά θεμέλια ώστε να ταυτιστείς έστω και λίγο μαζί του. Ενδέχεται μάλιστα, να σου αφήσει μια άνοστη και αδιάφορη γεύση ο εγωκεντρισμός του που πηγάζει σίγουρα από την ασταμάτητη ονειροπόληση του. 

Το soundtrack είναι ένας βασικός παράγοντας δημιουργίας της νοσταλγικής και γοητευτικής ατμόσφαιρας που περιτυλίγει όλη την ταινία. Η Ευανθία Ρεμπούτσικα (όνομα-ποιοτική εγγύηση), αναλαμβάνει για ακόμη μια φορά τη μουσική επένδυση σε ταινία του σκηνοθέτη Τάσου Μπουλμέτη και δημιουργεί ένα πανέμορφο ηχητικό σύμπαν. Η μουσική της θα σου μείνει καρφωμένη στο μυαλό για πολύ καιρό μετά την προβολή, όπως ακριβώς συνέβη και με την ανεπανάληπτη ηχητική ομορφιά της "Πολίτικης Κουζίνας".
Ένα soundtrack που αξίζει μια θέση στη δισκοθήκη μας.

Το σίγουρο είναι πως ο "Νοτιάς" φυσάει δυνατά, νοσταλγία και αισιοδοξία. 

Βαθμολογία 3/5
Παρασκευή Γιουβανάκη

Rams, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία/ Σενάριο: Grímur Hákonarson
Πρωταγωνιστούν:  Sigurður Sigurjónsson, Theodór Júlíusson, Charlotte Bøving

Ένα απροσδόκητο διαμάντι που σε παίρνει στην αγκαλιά του, σε κρατά γερά και σφικτά και σου διηγείται την ιστορία του με έναν τρόπο, πέρα για πέρα ανθρώπινο, και έτσι μπολιασμένο με πετυχημένο μαύρο χιούμορ όπως είναι, μπορεί να θεωρηθεί μια καθορόαιμη σκανδιναβική ταινία που σέβεται τον εαυτό της. Η ταινία βραβεύτηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο στο πρόσφατο φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αλλά και με το βραβείο "Ένα Κάποιο Βλέμμα" στις Κάννες.

Σε μια απομακρυσμένη κοιλάδα στην Ισλανδία, ο Γκάμι και ο Κίντι, δύο αδέλφια που ζουν δίπλα-δίπλα, μοιράζονται την ίδια γη και έχουν παρόμοιο τρόπο ζωής, έχουν να μιλήσουν 40 χρόνια! Τα πρόβατα που έχουν κληρονομήσει θεωρούνται από τα σημαντικότερα είδη ζώου της περιοχής κι εκείνοι έχουν βραβευθεί πολλές φορές για τα κριάρια τους, που έλκουν μια μακρινή, αρχαία καταγωγή. Όταν μια θανατηφόρα ασθένεια προσβάλει τα πρόβατα του Κίντι και εξαπλώνεται στην περιοχή ως ιός, οι αρχές αποφασίζουν να θανατωθούν όλα τα πρόβατα της κοιλάδας ώστε να σταματήσει εκεί η απειλή...


Ο Grímur Hákonarson είναι ο δημιουργός ετούτης της ιστορίας που μιλά για δύο πεισμωμένα, ηλικιωμένα πλέον, αδέρφια που έρχονται ξανά κοντά μετά από 40 χρόνια. Η καταγωγή του σκηνοθέτη από αυτές τις βόρειες, παγωμένες χώρες, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο στήσιμο των "Δεσμών" το οποίο πραγματοποιήθηκε με απλά κινηματογραφικά υλικά. Η σκανδιναβική ατμόσφαιρα επεκτείνεται σε όλο το έργο με μια φωτογραφία που δεν αποχωρεί ποτέ από την παγωμένη χώρα του Ισλανδικού Βορρά. Την ιστορία των δύο αδερφών που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην εκτροφή κριαριών, την παρακολουθούμε κυρίως μέσα από την οπτική του ενός από τους δύο. Δύο χαρακτήρες, χαντακομμένοι στην ξεροκεφαλιά τους και παραδομένοι στο έλεος της, τόσο αυτοί όσο και οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής, προσπαθούν να επιβιώσουν μετά τραγικό γεγονός που κάνει την εμφάνισή του. Οι δύο κεντρικοί ρόλοι ερμηνεύονται εξαίσια από τους δύο πρωταγωνιστές, Sigurður Sigurjónsson και Theodór Júlíusson.

Το σενάριο, με στόχο να παραμείνει πιστό στη σοβαρότητα του θέματος και να αποφύγει τους μελοδραματισμούς, αγγίζει την χαοτικότητα των ανθρώπινων σχέσεων αλλά και τη σχέση του ανθρώπου που μπορεί δημιουργήσει με τα ζώα-φύση. 
Η κορύφωση έρχεται ομαλά στην σπαρακτική τελευταία σκηνή όπου άνθρωπος και φύση γίνονται το απόλυτο ένα.

Ένα φιλμικό κείμενο που όπως λέει και ο δημιουργός της "Μας αφορά όλους" καθώς όλοι είμαστε δέσμιοι αίματος.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

The Hateful Eight κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Quentin Tarantino

Ηθοποιοί: Samuel L. Jackson, Jennifer Jason Leigh, Kurt Russell, Tim Roth, Michael Madsen, Bruce Dern

Ένα φιλμ που φωνάζει από μακριά ποιος είναι ο πατέρας του. Ο σκηνοθέτης που συγκεντρώνει επιτυχημένα στοιχεία από μια ποικιλία κινηματογραφικών ειδών, μας παρουσιάζει το όγδοο κατά σειρά παιδί του, (έξυπνο λογοπαίγνιο με τον τίτλο), ταραντινικά αιματοβαμμένο, που μεγαλώνει σιγά σιγά και αποπνικτικά μέσα σε ένα παγωμένο δωμάτιο.
Το καλύτερο; Το όγδοο παιδί γεννήθηκε σε φιλμ 70 mm με συνδυασμό τους μοναδικής αισθητικής, αναμορφικούς φακούς Panavision (πλέον θεωρούνται κλασικοί) και εδώ, χαρίζουν πλούσια σε "άσπρη" ομορφιά σινεμασκόπ πλάνα.
Μια τεχνική, που είχε χρόνια να φανεί στη μεγάλη οθόνη-συγκεκριμένα από τις δεκαετίες '50-'60. 

Πάντα ανήσυχος σαν κινηματογραφιστής, αυτή τη φορά πλάθει ένα παραμύθι με σύγχρονες αναφορές και έναν βαθύτατα κοινωνικό προβληματισμό, στο οποίο πρωταγωνιστούν οχτώ (και παραπάνω) όχι και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, τύποι. To πρόσφατο ρατσιστικό συμβάν που σημειώθηκε αυτή τη φορά στην πόλη του Σικάγο, φαίνεται να είναι καρφωμένο στο σεναριακό του νου, καθώς συνδέεται έμμεσα και άμεσα με την επικαιρότητα του φιλμ.


Έξι ή οχτώ ή δώδεκα χρόνια μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, μία άμαξα διασχίζει σαν αστραπή το χειμωνιάτικο τοπίο του Ουαϊόμινγκ. Οι επιβάτες, ο κυνηγός επικηρυγμένων Τζον Ρουθ  και η «Κρατούμενη» Ντέιζι Ντόμεργκιου, πηγαίνουν στην πόλη Red Rock, όπου ο Ρουθ, γνωστός στα μέρη αυτά ως ο «Κρεμάλας», σκοπεύει να φέρει την Ντόμεργκιου ενώπιον της δικαιοσύνης. Στο δρόμο, συναντούν δύο ξένους: τον ταγματάρχη Μαρκίς Ουόρεν, έναν μαύρο πρώην στρατιώτη του στρατού των Βορείων που πλέον έχει γίνει διαβόητος «Κυνηγός Κεφαλών», και τον Κρις Μάνιξ, έναν Νότιο αντάρτη που υποστηρίζει ότι είναι ο νέος «Σερίφης» της πόλης.

Οι μακροσκελείς διάλογοι που τρέχουν σαν ποτάμι σε όλο το μήκος του σεναρίου, έχουν σταράτη γλώσσα ενώ πετούν έξυπνα υπονοούμενα αναφερόμενα στις τότε φυλετικές διακρίσεις, που δυστυχώς καλά κρατούν ακόμη.

Το σενάριο στηρίζεται εξ ολοκλήρου στους ηθοποιούς. Οχτώ εκπληκτικοί ηθοποιοί. Ξεχωρίζουν, ο Samuel L. Jackson που βασίζει την ερμηνευτική του εμφάνιση στο τρομερό του βλέμμα και δίνει μία από τις καλύτερες μέχρι τώρα ερμηνείες του (ειλικρινά δεν μπορούμε να σκεφτούμε άλλον ηθοποιό στη θέση του) και η Jennifer Jason Leigh ως «Κρατούμενη» Ντέιζι Ντόμεργκιου, που δεν φοβάται τίποτα απολύτως και μάλλον για αυτό τον λόγο "τις τρώει" συνεχώς από την ανδροκρατούμενη παρέα. Ευχάριστος είναι και ο Tim Roth υιοθετώντας μια υποκριτική μανιέρα που θυμίζει τον αξέχαστο "κακό" Christoph Waltz.
Το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας των μη συμπαθητικών ηρώων, δυναμώνει όταν μετά τα μισά, μια αλά Αγκάθα Κρίστι ατμόσφαιρα δημιουργείται (ποιος σκότωσε ποιον;) και με εμβόλιμα flashbacks (συνηθισμένη τεχνική αφήγησης στα έργα του) γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων που κόβουν μαχαίρι τα προηγούμενα γελάκια που μας προκάλεσε το ιδιαίτερο χιούμορ του Tarantino δια στόματος των ηρώων του.

Και υπάρχει και η μουσική. Μία διόλου τυχαία επιλογή συνθέτη. Ο θρυλικός Ennio Moricone δημιουργεί ένα original score γεμάτο μυστήριο και απειλητικούς ηχοχρωματισμούς. Μυστήριο και απειλή είναι τα δύο χαρακτηριστικά στοιχεία των οχτώ πρωταγωνιστών. Ένα soundtrαck υψηλών προδιαγραφών που  συγκεντρώνει όλο τον εσωτερικό χαοτισμό του φιλμ μέσα σε ένα ηχητικό πανδαιμόνιο και αποτελεί ξεκάθαρα ένα από τα δυνατότερα κομμάτια των "Μισητών".

Υπάρχει όμως και το αρνητικό κομμάτι. Αρκετοί θεατές ενδέχεται να μην καταφέρουν να ανεχθούν και αντίθετα, να κουραστούν με την μεγάλη διάρκεια των "Μισητών".

Y.Γ. Ας μην ξεχνάμε πως οι λόγοι του δημιουργού για να παραδώσει τρεις ώρες οπτικοακουστικό υλικό, είναι (και) προσωπικοί, όπως ισχύει και για κάθε δημιουργό. 

Βαθμολογία 3.5/5
Παρασκευή Γιουβανάκη