The Hateful Eight κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Quentin Tarantino

Ηθοποιοί: Samuel L. Jackson, Jennifer Jason Leigh, Kurt Russell, Tim Roth, Michael Madsen, Bruce Dern

Ένα φιλμ που φωνάζει από μακριά ποιος είναι ο πατέρας του. Ο σκηνοθέτης που συγκεντρώνει επιτυχημένα στοιχεία από μια ποικιλία κινηματογραφικών ειδών, μας παρουσιάζει το όγδοο κατά σειρά παιδί του, (έξυπνο λογοπαίγνιο με τον τίτλο), ταραντινικά αιματοβαμμένο, που μεγαλώνει σιγά σιγά και αποπνικτικά μέσα σε ένα παγωμένο δωμάτιο.
Το καλύτερο; Το όγδοο παιδί γεννήθηκε σε φιλμ 70 mm με συνδυασμό τους μοναδικής αισθητικής, αναμορφικούς φακούς Panavision (πλέον θεωρούνται κλασικοί) και εδώ, χαρίζουν πλούσια σε "άσπρη" ομορφιά σινεμασκόπ πλάνα.
Μια τεχνική, που είχε χρόνια να φανεί στη μεγάλη οθόνη-συγκεκριμένα από τις δεκαετίες '50-'60. 

Πάντα ανήσυχος σαν κινηματογραφιστής, αυτή τη φορά πλάθει ένα παραμύθι με σύγχρονες αναφορές και έναν βαθύτατα κοινωνικό προβληματισμό, στο οποίο πρωταγωνιστούν οχτώ (και παραπάνω) όχι και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, τύποι. To πρόσφατο ρατσιστικό συμβάν που σημειώθηκε αυτή τη φορά στην πόλη του Σικάγο, φαίνεται να είναι καρφωμένο στο σεναριακό του νου, καθώς συνδέεται έμμεσα και άμεσα με την επικαιρότητα του φιλμ.

Έξι ή οχτώ ή δώδεκα χρόνια μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, μία άμαξα διασχίζει σαν αστραπή το χειμωνιάτικο τοπίο του Ουαϊόμινγκ. Οι επιβάτες, ο κυνηγός επικηρυγμένων Τζον Ρουθ  και η «Κρατούμενη» Ντέιζι Ντόμεργκιου, πηγαίνουν στην πόλη Red Rock, όπου ο Ρουθ, γνωστός στα μέρη αυτά ως ο «Κρεμάλας», σκοπεύει να φέρει την Ντόμεργκιου ενώπιον της δικαιοσύνης. Στο δρόμο, συναντούν δύο ξένους: τον ταγματάρχη Μαρκίς Ουόρεν, έναν μαύρο πρώην στρατιώτη του στρατού των Βορείων που πλέον έχει γίνει διαβόητος «Κυνηγός Κεφαλών», και τον Κρις Μάνιξ, έναν Νότιο αντάρτη που υποστηρίζει ότι είναι ο νέος «Σερίφης» της πόλης.

Οι μακροσκελείς διάλογοι που τρέχουν σαν ποτάμι σε όλο το μήκος του σεναρίου, έχουν σταράτη γλώσσα ενώ πετούν έξυπνα υπονοούμενα αναφερόμενα στις τότε φυλετικές διακρίσεις, που δυστυχώς καλά κρατούν ακόμη.

Το σενάριο στηρίζεται εξ ολοκλήρου στους ηθοποιούς. Οχτώ εκπληκτικοί ηθοποιοί. Ξεχωρίζουν, ο Samuel L. Jackson που βασίζει την ερμηνευτική του εμφάνιση στο τρομερό του βλέμμα και δίνει μία από τις καλύτερες μέχρι τώρα ερμηνείες του (ειλικρινά δεν μπορούμε να σκεφτούμε άλλον ηθοποιό στη θέση του) και η Jennifer Jason Leigh ως «Κρατούμενη» Ντέιζι Ντόμεργκιου, που δεν φοβάται τίποτα απολύτως και μάλλον για αυτό τον λόγο "τις τρώει" συνεχώς από την ανδροκρατούμενη παρέα. Ευχάριστος είναι και ο Tim Roth υιοθετώντας μια υποκριτική μανιέρα που θυμίζει τον αξέχαστο "κακό" Christoph Waltz.

Το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας των μη συμπαθητικών ηρώων, δυναμώνει όταν μετά τα μισά, μια αλά Αγκάθα Κρίστι ατμόσφαιρα δημιουργείται (ποιος σκότωσε ποιον;) και με εμβόλιμα flashbacks (συνηθισμένη τεχνική αφήγησης στα έργα του) γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων που κόβουν μαχαίρι τα προηγούμενα γελάκια που μας προκάλεσε το ιδιαίτερο χιούμορ του Tarantino δια στόματος των ηρώων του.

Και υπάρχει και η μουσική. Μία διόλου τυχαία επιλογή συνθέτη. Ο θρυλικός Ennio Moricone δημιουργεί ένα original score γεμάτο μυστήριο και απειλητικούς ηχοχρωματισμούς. Μυστήριο και απειλή είναι τα δύο χαρακτηριστικά στοιχεία των οχτώ πρωταγωνιστών. Ένα soundtrαck υψηλών προδιαγραφών που  συγκεντρώνει όλο τον εσωτερικό χαοτισμό του φιλμ μέσα σε ένα ηχητικό πανδαιμόνιο και αποτελεί ξεκάθαρα ένα από τα δυνατότερα κομμάτια των "Μισητών".

Υπάρχει όμως και το αρνητικό κομμάτι. Αρκετοί θεατές ενδέχεται να μην καταφέρουν να ανεχθούν και αντίθετα, να κουραστούν με την μεγάλη διάρκεια των "Μισητών".

Y.Γ. Ας μην ξεχνάμε πως οι λόγοι του δημιουργού για να παραδώσει τρεις ώρες οπτικοακουστικό υλικό, είναι (και) προσωπικοί, όπως ισχύει και για κάθε δημιουργό. 

Βαθμολογία 3.5/5
Παρασκευή Γιουβανάκη