Μαριονέτες κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Παντελής Καλατζής
Ηθοποιοί:  Αλέξης Γεωργούλης, Γιώργος Κιμούλης, Γιούλικα Σκαφιδά, Γιώργος Χρανιώτης, Άκης Σακκελάριος, Κλέλια Ρένεση, Τάσος Νούσιας, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης


Οι ταινίες που ανήκουν στο είδος του μυστηρίου και θρίλερ είναι από αυτές που δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα είναι εντελώς παραμελημένες, είτε διότι τις αποφεύγουν είτε δεν τολμούν να τις αγγίξουν. Για τα ελληνικά κινηματογραφικά δεδομένα λοιπόν, ο σκηνοθέτης Παντελής Καλατζής στέκεται επαρκής στο ρόλο του και παραδίδει μια αξιοπρεπή περιπέτεια μυστηρίου. 

Στόχος των "Μαριονετών", σύμφωνα με τον σκηνοθέτη,  είναι να μας προκαλέσει προβληματισμό με τα ερωτήματα "Μήπως τελικά όλοι γινόμαστε, ενσυνείδητα ή μη, “μαριονέτες” και κρεμόμαστε από τα νήματα ενός συστήματος; Μήπως υποκινούμαστε και εξυπηρετούμε σκοπούς που δεν συνειδητοποιούμε; Μπορούμε να ξεφύγουμε ή παραμένουμε “μαριονέτες”;"

O Φίλιππος είναι δημοσιογράφος που ζει απομονωμένος σε κάποιο χωριό της Ελλάδας τα τελευταία έξι χρόνια. Η άγρια δολοφονία του αδελφικού φίλου και πρώην συνεργάτη του Στέργιου, ανατρέπει τη ζωή του ενώ την ίδια στιγμή ο ίδιος γίνεται ο επόμενος στόχος. Ψάχνοντας απαντήσεις, επιστρέφει στην Αθήνα, όπου κατά περίεργο τρόπο πολλοί τον βοηθούν στην αναζήτησή του. Είναι όμως τα στοιχεία που συλλέγει πραγματικά ή μια καλοστημένη παγίδα; 

H, σαν Γόρδιος δεσμός, ιστορία του Φίλιππου ξετυλίγεται με ικανοποιητικές δόσεις σασπένς, με την κατάλληλη σκοτεινή ατμόσφαιρα χάρη στη φωτογραφία του Βαγγέλη Κατριτζιδάκη, με ένα χαοτικό ίσως σενάριο όπου όλοι μπλέκονται με όλους, αλλά κακά τα ψέματα κάτι τέτοιο είναι πολύ συνηθισμένο στις αντίστοιχες ταινίες του είδους. Επίσης, σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο της μυστηριώδης ατμόσφαιρας έχει και η μουσική που είναι γραμμένη από τον Γιώργο Αλκαίο.
Η σκηνοθεσία για να φτάσει στο αποκορύφωμα του μυστηρίου αλλά και να ωραιοποιηθεί στα μάτια μας έχει δανειστεί μια από τις πιο εμβληματικές και καθηλωτικές σκηνές των χρονικών του κινηματογράφου, ο λόγος γίνεται για την αξεπέραστη  σκηνή από τα «Μάτια ερμητικά κλειστά» του Stanley Kubrick, και καταφέρνει να την αποδώσει με αξιοπρόσεκτο τρόπο που μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ένας φόρος τιμής στον σπουδαίο σκηνοθέτη. 

Παρόλα αυτά, στο χαοτικό σενάριο, οι ανακρίβειες και οι αφαιρετικές υπερβολές δεν αργούν να εμφανιστούν και να προκαλέσουν σύγχυση στο μυαλό των θεατών, γεγονός που σηματοδοτεί το μεγάλο αρνητικό του φιλμ ενώ παράλληλα φαίνεται να αδυνατεί να απαντήσει στα ερωτήματα που θέτει.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5