Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

The Tribe (Plemya), κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Myroslav Slaboshpytskiy
Hθοποιοί: Grigoriy Fesenko, Yana Novikova, Rosa Babiy, Alexander Dsiadevich, Yaroslav Biletskiy, Ivan Tishko

Έχοντας ήδη κερδίσει 3 βραβεία στην Εβδομάδα Κριτικής στις Κάννες, έρχεται και στις ελληνικές αίθουσες για να συγκλονίσει. Δίχως υπότιτλους, δίχως διαλόγους, o σκηνοθέτης  μπαίνει στα άδυτα ενός σχολείου κωφών και παρακολουθεί μια κοινωνία με δικούς της κώδικες. 

"This film is in sign language, there are no sudtitles and no voice over". Η ταινία ξεκινά και μας ενημερώνει-προειδοποιεί.
Τη "Φυλή" (που θα μπορούσε να ονομάζεται και "Η συμμορία") δεν την παρακολουθείς απλά, αλλά τη ζεις, τη νιώθεις. Είναι στα όρια μεταξύ κινηματογραφικής και ανθρώπινης εμπειρίας.

Για 130 λεπτά απουσιάζει μια αίσθηση. Αυτής της ομιλίας. Αλήθεια, μας είναι τόσο απαραίτητη όσο ίσως πιστεύουμε και στην περίπτωση της ταινίας αλλά και στη ζωή γενικότερα? Στην περίπτωση της ταινίας, από το πρώτο κιόλας λεπτό, παύει να μας ξενίζει το γεγονός ότι δεν ακούμε διαλόγους με λόγια και λέξεις. Βυθιζόμαστε στον κόσμο της "Φυλής" που δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από τον δικό μας. Βία εδώ, βία και εκεί. Αγάπη εδώ, αγάπη και εκεί. Πόνος εδώ, πόνος και εκεί.

Αυτό πετυχαίνει η σκηνοθετική επινόηση. H ταινία του γίνεται κατανοητή σε όλους του θεατές. Mέσα από μια δυνατή και άγρια ιστορία ενηλικίωσης και τις "ηχηρές" εικόνες της, αποδεικνύεται πως για να εκφραστούμε ανάλογα ή μάλλον καλύτερα, να νιώσουμε κάτι (πόνο, αγάπη, ηδονή) δεν είναι (καθόλου) απαραίτητα τα λόγια που προέρχονται από το στόμα. Με αυτόν τον τρόπο, η ταινία γίνεται κατανοητή σε όλους τους θεατές. Ο τρόπος και η ένταση κίνησης των χεριών μας, το φιλί μας, η αγκαλιά μας- η γλώσσα του σώματος, αρκεί.

Χαρακτηριστικά της "Φυλής" είναι ο ωμός ρεαλισμός, η τόλμη, η αμεσότητα. Στο έπακρο όλα αυτά. Σοκάρει με τον βαθύ και ωμό ρεαλισμό της(κατά τη διάρκεια της πρώτης προβολής της στο 55ο ΦΚΘ, σημειώθηκαν κάποια επεισόδια από την πλευρά σοκαρισμένων θεατών). Ωμές σκηνές βίας και πόνου. Τα τελευταία πράγματα που θέλει ο σκηνοθέτης είναι να μας καλοπιάσει και να ωραιοποιηθεί στα μάτια μας.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως τα παιδιά που πρωταγωνιστούν είναι και στην πραγματικότητα κωφά και οι ερμηνείες τους, έξοχες! Παράλληλα η μουντή φωτογραφία κάνει ακόμη πιο θορυβώδη και βίαιη την ταινία. Η εκκωφαντική σιγή, μας κάνει να θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας.

Μην χάσετε την ευκαιρία να την παρακολουθήσετε.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4.5/5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου