ΣKHΝΟΘΕΣΙΑ: David Fincher
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ben Affleck, Rosamund Pike, Neil Patrick Harris, Tyler Perry, Carrie Coon
“Fight Club”. “Seven”. “Social Network”. Ταινίες δια χειρός David Fincher. Ταινιάρες (ειδικά οι πρώτες δύο!)
“Gone Girl”. Ακόμη μια ταινία από τα επαγγελματικά έως και μαγικά χέρια του προαναφερθέντα. Ταινιάρα -και λίγα λέω.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: «Ο Νικ και η Έιμι είναι δύο παντρεμένοι Νεοϋορκέζοι συγγραφείς και φαινομενικά το τέλειο ζευγάρι. Στην πέμπτη επέτειο των γάμων τους, η Έιμι εξαφανίζεται μυστηριωδώς αφήνοντας πίσω της σημάδια απαγωγής. Ο Νικ παρασύρεται στον ίλιγγο μιας φρενίτιδας, ενώ τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια τον μετατρέπουν σε βασικό ύποπτο.»
Ο David Fincher μεταφέρει στο πανί, το πανέξυπνο και ιλιγγιώδες best seller της συγγραφέα Τζίλλιαν Φλιν («Αιχμηρά αντικείμενα», «Σκοτεινός τόπος»), η οποία, να σημειωθεί εδώ, πως η ίδια έκανε αλλαγές στην κινηματογραφική του διασκευή.
Η αρχική σεκάνς, σε παγώνει στη θέση σου. Αυτό ήταν. Λίγα μόνο λεπτά αρκούν να σε κρατήσουν σε “what the f@ck” κατάσταση για δύο ώρες και 20 περίπου λεπτά.
Η ιστορία ξεκινά να ξετυλίγεται αρχικά, μέσα από την οπτική πλευρά του Νικ (Ben Affleck). Μετά περνάμε με flashback και στην πλευρά της Έιμι, της γυναίκας που αγνοείται. Τη μαθαίνουμε. Και τους δύο χαρακτήρες, τους μαθαίνουμε σιγά σιγά. Μας εκνευρίζουν, μας αηδιάζουν, αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν μας αφήνουν να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω τους.
Καθώς κυλά η ιστορία, συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότερο, μέσω σκηνοθέτη (αλλά και συγγραφέα) πως ξεπερνιούνται τα όρια του αστυνομικούς δράματος, και μπαίνουμε σε κοινωνικά μονοπάτια. Μέσα από τα χρονικά πισωγυρίσματα, το “Gone Girl” ξεδιπλώνει τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Η υπαρξιακή τραγωδία των χαρακτήρων, παίρνει σάρκα και οστά.
Με μαύρο χιούμορ, βαθύ σαρκασμό και ειρωνεία, «καταπολεμάται» έμμεσα το «ονειρεμένο» αμερικάνικο όνειρο. Ένας κόσμος βυθισμένος στη ματαιοδοξία, την απληστία, που μαστίζουν την σύγχρονη Αμερική αλλά και όλο τον πλανήτη.
Το σενάριο της ταινίας σε απλά, καθημερινής χρήσης ελληνικά, «τα σπάει». Αιχμηρές ατάκες διαδέχονται η μία την άλλη. Κάτι που δεν σε παρασέρνει στο να βαρεθείς και να χάσεις την πραγματική ουσία. Λόγια «έξω από τα δόντια», με έναν ιδιαίτερο τρόπο, σε κάνουν να νιώθεις άβολα, λες και απευθύνονται σε σένα και όχι στους σεναριακούς χαρακτήρες.
Rosamund Pike. (αλήθεια, που την έχουμε ξαναδεί?). Τραβά όλα τα βλέμματα, κλέβει την παράσταση, με την τέλεια κακία που πηγάζει από την υποκριτική της εμφάνιση. Η τέλεια σκύλα. Μεταμορφώνεται σε τακτά σεναριακά διαστήματα, καθώς το απαιτεί ο ρόλος της. Την ερωτεύεσαι για την εξωτερική της αύρα αλλά κάπου κρατιέσαι γιατί νιώθεις πως κάτι τρέχει…
Και οι δύο πρωταγωνιστές έχουν αινιγματικές παρουσίες. Αινιγματική ατμόσφαιρα που σπάει κόκαλα, σε όλο το εύρος της ταινίας.
Εκτός από τη διαρκώς ελισσόμενη πλοκή, που σε προκαλεί να τινάζεσαι ενώ έχεις βολευτεί στη θέση σου, το μουσικό κομμάτι δίνει και παίρνει στην αγωνία που προκαλείται. Ο κάτι σαν γδούπος που ακούγεται συχνά και μαρτυρικά, είναι μια αξεπέραστη αγωνία.
Η ταινία ολοκληρώνεται με κυκλικό σχήμα. Έχεις πάθει ένα σοκ, και προσπαθείς να συνέρθεις, να βγάλεις ένα πόρισμα, ένα κάτι. Γίνεται όμως?
Υ.Γ. Δεν θα πω η καλύτερη ταινία της εβδομάδας αυτής, γιατί υπάρχει και το πολυαναμενόμενο και ξεχωριστό “Xenia” του Πάνου Χ. Κούτρα, αλλά σίγουρα δείτε την!!
Παρασκευή Γιουβανάκη
4.5/5
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ben Affleck, Rosamund Pike, Neil Patrick Harris, Tyler Perry, Carrie Coon
“Fight Club”. “Seven”. “Social Network”. Ταινίες δια χειρός David Fincher. Ταινιάρες (ειδικά οι πρώτες δύο!)
“Gone Girl”. Ακόμη μια ταινία από τα επαγγελματικά έως και μαγικά χέρια του προαναφερθέντα. Ταινιάρα -και λίγα λέω.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: «Ο Νικ και η Έιμι είναι δύο παντρεμένοι Νεοϋορκέζοι συγγραφείς και φαινομενικά το τέλειο ζευγάρι. Στην πέμπτη επέτειο των γάμων τους, η Έιμι εξαφανίζεται μυστηριωδώς αφήνοντας πίσω της σημάδια απαγωγής. Ο Νικ παρασύρεται στον ίλιγγο μιας φρενίτιδας, ενώ τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια τον μετατρέπουν σε βασικό ύποπτο.»
Ο David Fincher μεταφέρει στο πανί, το πανέξυπνο και ιλιγγιώδες best seller της συγγραφέα Τζίλλιαν Φλιν («Αιχμηρά αντικείμενα», «Σκοτεινός τόπος»), η οποία, να σημειωθεί εδώ, πως η ίδια έκανε αλλαγές στην κινηματογραφική του διασκευή.
Η αρχική σεκάνς, σε παγώνει στη θέση σου. Αυτό ήταν. Λίγα μόνο λεπτά αρκούν να σε κρατήσουν σε “what the f@ck” κατάσταση για δύο ώρες και 20 περίπου λεπτά.
Η ιστορία ξεκινά να ξετυλίγεται αρχικά, μέσα από την οπτική πλευρά του Νικ (Ben Affleck). Μετά περνάμε με flashback και στην πλευρά της Έιμι, της γυναίκας που αγνοείται. Τη μαθαίνουμε. Και τους δύο χαρακτήρες, τους μαθαίνουμε σιγά σιγά. Μας εκνευρίζουν, μας αηδιάζουν, αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν μας αφήνουν να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω τους.
Καθώς κυλά η ιστορία, συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότερο, μέσω σκηνοθέτη (αλλά και συγγραφέα) πως ξεπερνιούνται τα όρια του αστυνομικούς δράματος, και μπαίνουμε σε κοινωνικά μονοπάτια. Μέσα από τα χρονικά πισωγυρίσματα, το “Gone Girl” ξεδιπλώνει τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Η υπαρξιακή τραγωδία των χαρακτήρων, παίρνει σάρκα και οστά.
Με μαύρο χιούμορ, βαθύ σαρκασμό και ειρωνεία, «καταπολεμάται» έμμεσα το «ονειρεμένο» αμερικάνικο όνειρο. Ένας κόσμος βυθισμένος στη ματαιοδοξία, την απληστία, που μαστίζουν την σύγχρονη Αμερική αλλά και όλο τον πλανήτη.
Το σενάριο της ταινίας σε απλά, καθημερινής χρήσης ελληνικά, «τα σπάει». Αιχμηρές ατάκες διαδέχονται η μία την άλλη. Κάτι που δεν σε παρασέρνει στο να βαρεθείς και να χάσεις την πραγματική ουσία. Λόγια «έξω από τα δόντια», με έναν ιδιαίτερο τρόπο, σε κάνουν να νιώθεις άβολα, λες και απευθύνονται σε σένα και όχι στους σεναριακούς χαρακτήρες.
Rosamund Pike. (αλήθεια, που την έχουμε ξαναδεί?). Τραβά όλα τα βλέμματα, κλέβει την παράσταση, με την τέλεια κακία που πηγάζει από την υποκριτική της εμφάνιση. Η τέλεια σκύλα. Μεταμορφώνεται σε τακτά σεναριακά διαστήματα, καθώς το απαιτεί ο ρόλος της. Την ερωτεύεσαι για την εξωτερική της αύρα αλλά κάπου κρατιέσαι γιατί νιώθεις πως κάτι τρέχει…Εκτός από τη διαρκώς ελισσόμενη πλοκή, που σε προκαλεί να τινάζεσαι ενώ έχεις βολευτεί στη θέση σου, το μουσικό κομμάτι δίνει και παίρνει στην αγωνία που προκαλείται. Ο κάτι σαν γδούπος που ακούγεται συχνά και μαρτυρικά, είναι μια αξεπέραστη αγωνία.
Η ταινία ολοκληρώνεται με κυκλικό σχήμα. Έχεις πάθει ένα σοκ, και προσπαθείς να συνέρθεις, να βγάλεις ένα πόρισμα, ένα κάτι. Γίνεται όμως?
Υ.Γ. Δεν θα πω η καλύτερη ταινία της εβδομάδας αυτής, γιατί υπάρχει και το πολυαναμενόμενο και ξεχωριστό “Xenia” του Πάνου Χ. Κούτρα, αλλά σίγουρα δείτε την!!
Παρασκευή Γιουβανάκη
4.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου