Σκηνοθεσία: Xavier Dolan
Ηθοποιοί: Suzanne Clement, Anne Dorval, Antoine-Olivier Pilon
Το αγόρι είναι μόλις 25 χρονών και μας έχει προσφέρει κινηματογραφικά διαμάντια. Ποιο αγόρι? Ο Xavier Dolan, το "παιδί-θαύμα του σύγχρονου σινεμά" όπως πολλοί τον αποκαλούν πλέον. Δικαιωματικά ανήκει στη σπείρα των ταλαντούχων σύγχρονων δημιουργών. Παρακολουθώντας το "Mommy", καταλαβαίνουμε το γιατί. Είναι αθυρόστομο, ορμητικό μα πάνω από όλα αυθεντικό. Δεν μασάει. Κατορθώνει να είναι σπαρακτικό και συνάμα αστείο. Να είναι αληθινό. Γιατί και η ίδια η ζωή έτσι είναι. Τη μια γελάς την άλλη κλαις.
Φιλμ, που εκτός τον άλλων, τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών και Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας.
Το σενάριο προβληματίζεται γύρω από την ταραχώδη σχέση μάνας-γιου, θέμα που απασχόλησε τον νεαρό σκηνοθέτη και στο ντεμπούτο του.
Μια δυναμική χήρα αναγκάζεται να επωμιστεί μόνη της όλο το βάρος της ευθύνης του ταραχοποιού, υπερκινητικού και συχνά βίαιου 15χρονου γιου της. Καθώς οι δυο τους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ζώντας κάτω από την ίδια στέγη και παλεύοντας να ανταποκριθούν στις καθημερινές προκλήσεις και στις απρόβλεπτες ανάγκες του σπιτικού τους, που δοκιμάζουν διαρκώς τη σχέση τους, η Κάιλα, η παράξενη νεοφερμένη γειτόνισσα από το απέναντι σπίτι, προσφέρει καλοπροαίρετα τη βοήθειά της. Καθώς η παρουσία της στη ζωή τους γίνεται ολοένα και πιο έντονη, σταδιακά οι τρεις τους μοιάζουν να βρίσκουν μια νέα αίσθηση ισορροπίας, και μαζί ανακτούν τις ελπίδες τους για το μέλλον.
Ένας χείμαρρος από υπέροχες ερμηνείες. Ο φαινομενικά ξανθός άγγελος ερμηνεύεται σπαρακτικά από τον Antoine-Olivier Pilon (το αγόρι-θύμα στο ασπρόμαυρο video clip "College Boy", πάλι σε σκηνοθεσία Dolan). Μια ερμηνευτική πιστολιά και δεν είναι η μόνη. Η Anne Dorval ως "Mommy", ενώ είναι απίστευτα δυναμική, είναι εκπληκτικό το πως αφήνει τον χαρακτήρα της να παρασύρεται από ευαισθησία από την σιωπηλή, αινιγματική Καίλα- η εξίσου ερμηνευτικά μεθυστική Suzanne Clement (βραβευμένη για το "Lawrence Anyways").
Ο εικονολήπτης και σκηνοθέτης καδράρει με τις σχετικά ασυνήθιστες αναλογίες 1:1. Μοιάζει παράξενη επιλογή και μερικοί ίσως τη θεωρήσουν αλαζονική (με δεδομένο τον προσωπικό χαρακτήρα του σκηνοθέτη). Και όμως με αυτόν τον κινηματογραφικό τρόπο, εσύ ως θεατής νιώθεις την ίδια αναταραχή, τον ίδιο θυμό, την ίδια έκρηξη, με τους χαρακτήρες. Οι σχέσεις των χαρακτήρων είναι αποπνικτικές, κλειστοφοβικές. Έτσι και τα πλάνα παίρνουν εύλογα τη συγκεκριμένη αποπνικτική μορφή. Το κάδρο όμως κάποιες στιγμές ανοίγει ή μάλλον..απλώνεται. Απλώνεται όταν οι χαρακτήρες βιώνουν την απόλυτη ψυχική ηδονή. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Dolan πως πρόκειται για ένα ευφάνταστο σκηνοθετικό εφεύρημα.
H ταινία γίνεται ακόμη πιο ερωτεύσιμη με το soundtrack που την σφιχταγκαλιάζει. Κομμάτια από Oasis, Celine Dion, Ludovico Einaudi (σε μια το λιγότερο μαγευτική μουσική σεκανς) σε βυθίζουν στον κόσμο της...
Υ.Γ Όπως είπε και μια γνωστή μου.."O Dolan είναι ένας μικρός θεός".
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Ηθοποιοί: Suzanne Clement, Anne Dorval, Antoine-Olivier Pilon
Φιλμ, που εκτός τον άλλων, τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών και Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας.
Το σενάριο προβληματίζεται γύρω από την ταραχώδη σχέση μάνας-γιου, θέμα που απασχόλησε τον νεαρό σκηνοθέτη και στο ντεμπούτο του.
Μια δυναμική χήρα αναγκάζεται να επωμιστεί μόνη της όλο το βάρος της ευθύνης του ταραχοποιού, υπερκινητικού και συχνά βίαιου 15χρονου γιου της. Καθώς οι δυο τους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ζώντας κάτω από την ίδια στέγη και παλεύοντας να ανταποκριθούν στις καθημερινές προκλήσεις και στις απρόβλεπτες ανάγκες του σπιτικού τους, που δοκιμάζουν διαρκώς τη σχέση τους, η Κάιλα, η παράξενη νεοφερμένη γειτόνισσα από το απέναντι σπίτι, προσφέρει καλοπροαίρετα τη βοήθειά της. Καθώς η παρουσία της στη ζωή τους γίνεται ολοένα και πιο έντονη, σταδιακά οι τρεις τους μοιάζουν να βρίσκουν μια νέα αίσθηση ισορροπίας, και μαζί ανακτούν τις ελπίδες τους για το μέλλον.
Ο εικονολήπτης και σκηνοθέτης καδράρει με τις σχετικά ασυνήθιστες αναλογίες 1:1. Μοιάζει παράξενη επιλογή και μερικοί ίσως τη θεωρήσουν αλαζονική (με δεδομένο τον προσωπικό χαρακτήρα του σκηνοθέτη). Και όμως με αυτόν τον κινηματογραφικό τρόπο, εσύ ως θεατής νιώθεις την ίδια αναταραχή, τον ίδιο θυμό, την ίδια έκρηξη, με τους χαρακτήρες. Οι σχέσεις των χαρακτήρων είναι αποπνικτικές, κλειστοφοβικές. Έτσι και τα πλάνα παίρνουν εύλογα τη συγκεκριμένη αποπνικτική μορφή. Το κάδρο όμως κάποιες στιγμές ανοίγει ή μάλλον..απλώνεται. Απλώνεται όταν οι χαρακτήρες βιώνουν την απόλυτη ψυχική ηδονή. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Dolan πως πρόκειται για ένα ευφάνταστο σκηνοθετικό εφεύρημα. H ταινία γίνεται ακόμη πιο ερωτεύσιμη με το soundtrack που την σφιχταγκαλιάζει. Κομμάτια από Oasis, Celine Dion, Ludovico Einaudi (σε μια το λιγότερο μαγευτική μουσική σεκανς) σε βυθίζουν στον κόσμο της...
Υ.Γ Όπως είπε και μια γνωστή μου.."O Dolan είναι ένας μικρός θεός".
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου