Σκηνοθεσία/Σενάριο: Zaza Urushadze
Ηθοποιοί: Lembit Ulfsak, Giorgi Nakashidze, Elmo Nuganen, Elmo Nuganen, Raivo Trass
Το «Tangerines» είναι μια καθαρά αντιπολεμική ταινία, επίκαιρη όσο ποτέ, που έκανε για πρώτη φορά την Εσθονία υποψήφια για Όσκαρ στην κατηγορία καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Yπόθεση:Φθινόπωρο, δεκαετία του 1990. Σε ένα χωριό της Εσθονίας στην Αμπχαζία. Ο πόλεμος της Αμπχαζίας στη Γεωργία έχει ξεσπάσει. Δύο χωρικοί, ένας γέρος ο Ivo και ο γείτονάς του ο Markus είναι οι μόνοι που δεν έφυγαν.Ο Markus θέλει να μαζέψει τα μανταρίνια απο την φυτεία του, αν και ο Ivo είναι αντίθετος στο να το κάνουν στη διάρκεια του πολέμου. Καθώς ο πόλεμος ξεσπάει μπροστά στα μάτια τους,ο Ivo βρίσκει έναν επιζώντα πληγωμένο Καυκάσιο τον Akhmed στο πεδίο της μάχης. Παρά τον κίνδυνο ο Ivo τον παίρνει στο σπίτι του. Όταν ο Markus πάει να θάψει τους νεκρούς Γεωργιανούς, βρίσκει ακόμα έναν επιζώντα. Οι δύο εχθροί πρέπει τώρα να επιλύσουν το δικό τους πόλεμο κάτω από τη στέγη τους με εχθρούς και από τις δύο πλευρές.
Τί πιο όμορφο για ένα φιλμικό κείμενο να σου μεταδίδει ακριβώς αυτό που θέλει, με λιτότητα και απλότητα, δίχως σάλτσες και αχρείαστες ωραιοποιήσεις; Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε προβληματισμό για την απανθρωπιά που απαιτούν και δημιουργούν οι πολεμικές συνθήκες και συγκίνηση του να βλέπεις πως κάπου, κάποιος αντιστέκεται μπροστά στην αισχρότητα του πολέμου. Τώρα μάλλον θα σκέφτεστε "Αυτό το έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη πολλάκις". Και όντως ισχύει. Αλλά τα "Μανταρίνια", καταφέρνουν να μας μαγνητίσουν με την απλότητά τους, που ξεχνάμε την ίσως μη πρωτότυπη ιστορία τους, και τα παρακολουθούμε με αμείωτο ενδιαφέρον.
Η κάμερα και το σενάριο του Zaza Urushadze μαζί με τους πρωταγωνιστές του, που δίνουν εξαιρετικές και ουμανιστικότατες ερμηνείες, είναι τοποθετημένοι σε τοποθεσίες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού: το σπίτι του γέροντα σοφού Ivo-που είναι μικρό σε χωρητικότητα αλλά τεράστιο σε φιλοξενία και ανθρωπιά και ακολουθεί τους δικούς του κανόνες, τα λασπωμένα από την ασταμάτητη βροχή δρομάκια γύρω από το σπίτι και τα χωράφια με τις "πρωταγωνιστικές" μανταρινιές. Αυτό είναι όλο και όλο το στήσιμο της ταινίας. Μέσα σε αυτή την "φτωχογειτονιά" όμως, υπάρχουν πλούσιες ερμηνείες, καλοστημένοι χαρακτήρες και ένα σενάριο που παρά τα ελάχιστα κλισέ που εμφανίζει, κερδίζει σε αληθοφάνεια και αγωνία.
Δεν μας απασχολούν καθόλου οι "αντιαισθητικές" λασπωμένες γαλότσες και η συνεχώς γκρίζα ατμόσφαιρα, γιατί παρακολουθούμε αυτόν τον τόσο καλοσυνάτο παππού να φροντίζει τους δύο παντελώς ξένους άντρες, λες και είναι γιοι του, τη στιγμή που πολύ πιθανόν να βάζει σε κίνδυνο την ίδια του ζωή.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5
Ηθοποιοί: Lembit Ulfsak, Giorgi Nakashidze, Elmo Nuganen, Elmo Nuganen, Raivo Trass
Yπόθεση:Φθινόπωρο, δεκαετία του 1990. Σε ένα χωριό της Εσθονίας στην Αμπχαζία. Ο πόλεμος της Αμπχαζίας στη Γεωργία έχει ξεσπάσει. Δύο χωρικοί, ένας γέρος ο Ivo και ο γείτονάς του ο Markus είναι οι μόνοι που δεν έφυγαν.Ο Markus θέλει να μαζέψει τα μανταρίνια απο την φυτεία του, αν και ο Ivo είναι αντίθετος στο να το κάνουν στη διάρκεια του πολέμου. Καθώς ο πόλεμος ξεσπάει μπροστά στα μάτια τους,ο Ivo βρίσκει έναν επιζώντα πληγωμένο Καυκάσιο τον Akhmed στο πεδίο της μάχης. Παρά τον κίνδυνο ο Ivo τον παίρνει στο σπίτι του. Όταν ο Markus πάει να θάψει τους νεκρούς Γεωργιανούς, βρίσκει ακόμα έναν επιζώντα. Οι δύο εχθροί πρέπει τώρα να επιλύσουν το δικό τους πόλεμο κάτω από τη στέγη τους με εχθρούς και από τις δύο πλευρές.
Τί πιο όμορφο για ένα φιλμικό κείμενο να σου μεταδίδει ακριβώς αυτό που θέλει, με λιτότητα και απλότητα, δίχως σάλτσες και αχρείαστες ωραιοποιήσεις; Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε προβληματισμό για την απανθρωπιά που απαιτούν και δημιουργούν οι πολεμικές συνθήκες και συγκίνηση του να βλέπεις πως κάπου, κάποιος αντιστέκεται μπροστά στην αισχρότητα του πολέμου. Τώρα μάλλον θα σκέφτεστε "Αυτό το έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη πολλάκις". Και όντως ισχύει. Αλλά τα "Μανταρίνια", καταφέρνουν να μας μαγνητίσουν με την απλότητά τους, που ξεχνάμε την ίσως μη πρωτότυπη ιστορία τους, και τα παρακολουθούμε με αμείωτο ενδιαφέρον.
Η κάμερα και το σενάριο του Zaza Urushadze μαζί με τους πρωταγωνιστές του, που δίνουν εξαιρετικές και ουμανιστικότατες ερμηνείες, είναι τοποθετημένοι σε τοποθεσίες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού: το σπίτι του γέροντα σοφού Ivo-που είναι μικρό σε χωρητικότητα αλλά τεράστιο σε φιλοξενία και ανθρωπιά και ακολουθεί τους δικούς του κανόνες, τα λασπωμένα από την ασταμάτητη βροχή δρομάκια γύρω από το σπίτι και τα χωράφια με τις "πρωταγωνιστικές" μανταρινιές. Αυτό είναι όλο και όλο το στήσιμο της ταινίας. Μέσα σε αυτή την "φτωχογειτονιά" όμως, υπάρχουν πλούσιες ερμηνείες, καλοστημένοι χαρακτήρες και ένα σενάριο που παρά τα ελάχιστα κλισέ που εμφανίζει, κερδίζει σε αληθοφάνεια και αγωνία.
Δεν μας απασχολούν καθόλου οι "αντιαισθητικές" λασπωμένες γαλότσες και η συνεχώς γκρίζα ατμόσφαιρα, γιατί παρακολουθούμε αυτόν τον τόσο καλοσυνάτο παππού να φροντίζει τους δύο παντελώς ξένους άντρες, λες και είναι γιοι του, τη στιγμή που πολύ πιθανόν να βάζει σε κίνδυνο την ίδια του ζωή.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου