Σκηνοθεσία: Patrice Leconte
Ηθοποιοί: Rebecca Hall, Alan Rickman, Richard Madden
Aντέχει η επιθυμία ενός εραστή στο πέρασμα του χρόνου; Πάνω σε αυτό το ερώτημα χτίστηκε το μυθιστόρημα του Στέφαν Τσβάιχ, "Journey Into the Past", και με τη σειρά της η νέα ταινία του Patrice Leconte, ("Μπουτίκ για αυτόχειρες", "Ο Εραστής της Κομμώτριας"), η πρώτη αγγλόφωνη παραγωγή του σκηνοθέτη. Μια συναισθηματική ταινία με επίκεντρο τον έρωτα που αναγκαζόμαστε να κρύψουμε, να καταπιούμε. Τον έρωτα που συνεχίζει να μας πνίγει δίχως να γνωρίζουμε αν υπάρχει ή αν θα υπάρξει ένα στοιχείο ανταπόκρισης.
Γερμανία, 1912. Ένας ταπεινής καταγωγής νεαρός άντρας, βρίσκει δουλειά σε ένα εργοστάσιο χάλυβα. Ο ιδιοκτήτης, Καρλ, εντυπωσιασμένος από τη δουλειά του, κάνει το νεαρό γραμματέα του. Καθώς η υγεία του Καρλ επιδεινώνεται και παραμένει εσώκλειστος στο σπίτι του, μεταφέρεται κι ο νεαρός μαζί, για να συνεχίσει τη δουλειά του. Εκεί γνωρίζει την κατά πολύ νεότερη σύζυγο του αφεντικού του. Όσο ο καιρός περνά, την ερωτεύεται σφόδρα, αλλά δεν τολμά να αποκαλύψει τα συναισθήματα του. Όταν ο Καρλ ανακοινώνει ότι θα τον στείλει να επιβλέψει τα ορυχεία του στο Μεξικό, η πληγωμένη αντίδραση της συζύγου του, θα αποκαλύψει ότι κι εκείνη έχει αισθήματα για το νεαρό άντρα. Του δίνει την υπόσχεση ότι όταν επιστρέψει σε δύο χρόνια, θα είναι δική του. Οχτώ χρόνια αργότερα, εκείνος επιστρέφει στην πατρίδα του, και στη γυναίκα που ελπίζει ότι τον περιμένει ακόμα. Έχει αντέξει όμως ο έρωτας τους το βίαιο πέρασμα του χρόνου;
Το ερωτικό τρίγωνο πρωταγωνιστεί ανάμεσα στον επιβλητικό Alan Rickman, την όμορφη και συνεσταλμένη Rebecca Hall που τον συνοδεύει στο συζυγικό κρεβάτι με μια εξίσου δυνατή ερμηνεία και την πέτρα του σκανδάλου, Richard Madden (τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι μέσα από το "Game of Thrones"), που ενώ πείθει, κατακλύζεται από ερμηνευτική μονοτονία.
Aυτό που σου λείπει καθώς την παρακολουθείς είναι η ένταση που δημιουργείται από την ερωτική έλξη που νιώθεις για το "λάθος άτομο" και αναγκάζεσαι να την κρύψεις όταν τον-την αντικρίζεις. Η σκηνοθεσία έχει άνευρο χαρακτήρα και σε συνδυασμό με την εξίσου άνευρη ερμηνεία του χαρακτήρα που δεν του επιτρέπεται να εκφράσει τον πόθο του, δηλαδή ο Richard Madden (όχι το συνεχώς αχανές βλέμμα δεν επαρκεί), φτιάχνουν μια υποτονική ατμόσφαιρα που σχεδόν καταστρέφει τον ρομαντισμό και το πάθος της ιστορίας.
Άδικο θα ήταν να μην αναφερθούν οι δυνατές στιγμές που προσφέρει το σενάριο αλλά και η σκηνογραφία-ενδυματολογία και φωτογραφία για την εκπληκτική ανασύσταση της εποχής και της ψυχοσύνθεσης των χαρακτήρων, αντίστοιχα.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5
Ηθοποιοί: Rebecca Hall, Alan Rickman, Richard Madden
Γερμανία, 1912. Ένας ταπεινής καταγωγής νεαρός άντρας, βρίσκει δουλειά σε ένα εργοστάσιο χάλυβα. Ο ιδιοκτήτης, Καρλ, εντυπωσιασμένος από τη δουλειά του, κάνει το νεαρό γραμματέα του. Καθώς η υγεία του Καρλ επιδεινώνεται και παραμένει εσώκλειστος στο σπίτι του, μεταφέρεται κι ο νεαρός μαζί, για να συνεχίσει τη δουλειά του. Εκεί γνωρίζει την κατά πολύ νεότερη σύζυγο του αφεντικού του. Όσο ο καιρός περνά, την ερωτεύεται σφόδρα, αλλά δεν τολμά να αποκαλύψει τα συναισθήματα του. Όταν ο Καρλ ανακοινώνει ότι θα τον στείλει να επιβλέψει τα ορυχεία του στο Μεξικό, η πληγωμένη αντίδραση της συζύγου του, θα αποκαλύψει ότι κι εκείνη έχει αισθήματα για το νεαρό άντρα. Του δίνει την υπόσχεση ότι όταν επιστρέψει σε δύο χρόνια, θα είναι δική του. Οχτώ χρόνια αργότερα, εκείνος επιστρέφει στην πατρίδα του, και στη γυναίκα που ελπίζει ότι τον περιμένει ακόμα. Έχει αντέξει όμως ο έρωτας τους το βίαιο πέρασμα του χρόνου;
Το ερωτικό τρίγωνο πρωταγωνιστεί ανάμεσα στον επιβλητικό Alan Rickman, την όμορφη και συνεσταλμένη Rebecca Hall που τον συνοδεύει στο συζυγικό κρεβάτι με μια εξίσου δυνατή ερμηνεία και την πέτρα του σκανδάλου, Richard Madden (τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι μέσα από το "Game of Thrones"), που ενώ πείθει, κατακλύζεται από ερμηνευτική μονοτονία.Aυτό που σου λείπει καθώς την παρακολουθείς είναι η ένταση που δημιουργείται από την ερωτική έλξη που νιώθεις για το "λάθος άτομο" και αναγκάζεσαι να την κρύψεις όταν τον-την αντικρίζεις. Η σκηνοθεσία έχει άνευρο χαρακτήρα και σε συνδυασμό με την εξίσου άνευρη ερμηνεία του χαρακτήρα που δεν του επιτρέπεται να εκφράσει τον πόθο του, δηλαδή ο Richard Madden (όχι το συνεχώς αχανές βλέμμα δεν επαρκεί), φτιάχνουν μια υποτονική ατμόσφαιρα που σχεδόν καταστρέφει τον ρομαντισμό και το πάθος της ιστορίας.
Άδικο θα ήταν να μην αναφερθούν οι δυνατές στιγμές που προσφέρει το σενάριο αλλά και η σκηνογραφία-ενδυματολογία και φωτογραφία για την εκπληκτική ανασύσταση της εποχής και της ψυχοσύνθεσης των χαρακτήρων, αντίστοιχα.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου