Σάββατο 2 Μαΐου 2015

1001 Grams κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Bent Hamer
Ηθοποιοί: Ane Dahl Torp, Laurent Stocker, Hildegun Riise

Μετά τις "Ιστορίες Κουζίνας" και την "Καινούρια Ζωή του Κυρίου Ο’Χόρτεν" ο Bent Hamer συνεχίζει στην παράδοση της υπόγειας (πιο υπόγειας δεν γίνεται) κωμικής αφήγησης ανανεώνοντας τη φιλμογραφία του με μια ταινία που αυτή τη φορά εμπεριέχει στοιχεία ρομαντικής κομεντί , με την επιθυμία μάλλον να γοητεύσει ένα ευρύτερο κοινό. Ta "1001 γραμμάρια" αποτέλεσαν την υποβολή της Νορβηγίας για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Πολλοί μπορεί να μη το γνωρίζουν, αλλά σε κάθε χώρα φυλάσσεται κάτω από ειδικές συνθήκες ώστε να μην αλλοιώνεται το βάρος του, ένα πρότυπο χιλιόγραμμο, το γνωστό μας κιλό. Το πρότυπο αυτό συνιστά τη μονάδα αναφοράς και μέτρησης του βάρους. Όταν η αυστηρή, γοητευτική αλλά και μοναχική Νορβηγίδα επιστήμονας Μαρίε συμμετέχει στο τακτικό ετήσιο παγκόσμιο συνέδριο στο Παρίσι σχετικά με την ακριβή μέτρηση του πρότυπου χιλιόγραμμου, η ζωή της αποκλίνει από την κανονική της ρουτίνα. Θα αναγκαστεί λοιπόν να «ζυγίσει» με ακρίβεια τις προσωπικές της απογοητεύσεις και επιθυμίες με την ευκαιρία για αγάπη και μια διαφορετική στάσης ζωής.

Παρακολουθώντας το κινηματογραφικό κείμενο καταλαβαίνουμε πως ο Νορβηγός σκηνοθέτης σκόπιμα δημιουργεί πληκτική ατμόσφαιρα, με μια σφιχτή κινηματογράφηση μέσω σταθερών γενικών πλάνων (μερικά θυμίζουν διαφημίσεις ΙΚΕΑ) και με την φωτογραφία να επικεντρώνεται κυρίως στο χρώμα του μπλε (γίνεται πιο ζεστή μόνο όταν η ηρωίδα επισκέπτεται το Παρίσι), θέλοντας να σχολιάσει την εκνευριστική σχολαστικότητα και ρουτίνα
των Νορβηγών.
Σχολιάζει το πως το επάγγελμα μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας γενικότερα. Η πρωταγωνίστρια είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του "κινδύνου". Ζυγίζει στη δουλειά της, ζυγίζει και το κάθε τι στην καθημερινότητας της. Η καθημερινή διαδρομή της (με ένα "βαρετό" αμαξάκι τσέπης, και αυτό στο χρώμα του μπλε) περιορίζεται μεταξύ του αποστειρωμένου Εργαστηρίου Μετρήσεων και Σταθμών και του σπιτιού της. Το πολύ να προστεθούν και οι μετρημένες επισκέψεις στον πατέρα της. Η ζωή της έχει καταντήσει..άψυχη.

Η Ane Dahl Torp  στο ρόλο της παγιδευμένης σε μια μονότονη και βαρετή καθημερινότητα, ηρωίδας, με αγέλαστο διαρκώς πρόσωπο και ένα.."δολοφονικό" βλέμμα, φαίνεται ιδανική, προσφέροντας στο φιλμ ακόμη πιο μουντή διάθεση.

Το εξίσου σφιχτοδεμένο με τη σκηνοθεσία, σενάριο, δεν ανοίγει εντελώς τις αγκαλιές του για να σε καλωσορίσει στον κόσμο του-επίτηδες μεν αλλά με κίνδυνο αρκετοί θεατές να αργήσουν να "μπουν" στο πνεύμα της ταινίας ή ακόμη και να μην καταφέρουν να το αναγνωρίσουν.

Υ.Γ. Δύσκολο το Νορβηγικό χιούμορ...

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου