Ηθοποιοί: Javier Gutierrez, Raul Arevalo, Nerea Barros, Μanolo Solo
Διαμαντένιο αστυνομικό θρίλερ γεμάτο ιστορικοπολιτικές προεκτάσεις που κόβει την ανάσα με την υποβλητικότητα του. Βραβευμένο με δέκα συνολικά Γκόγια-τα σημαντικότερα βραβεία στην Ισπανία, μεταξύ των οποίων αυτό της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου ανδρικού ρόλου για τον σχετικά άγνωστο ακόμη αλλά εξαιρετικό Javier Gutierrez και πρωτότυπου σεναρίου.
Ισπανικός νότος 1980. Μια σειρά από βίαιες δολοφονίες των εφήβων κοριτσιών σε μια απομακρυσμένη και ξεχασμένη πόλη φέρνει κοντά δύο διαφορετικούς χαρακτήρες - και οι δύο αστυνομικοί στο τμήμα ανθρωποκτονιών - να διερευνήσουν τις περιπτώσεις. Με βαθιές διαφορές στη ιδεολογία τους, οι ντετέκτιβ Juan και Pedro πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους, εάν θέλουν να κυνηγήσουν με επιτυχία ένα δολοφόνο που για χρόνια έχει τρομοκρατήσει την κοινότητα στην σκιά μιας γενικής περιφρόνησης για τις γυναίκες και σε ένα παρελθόν μισογυνισμού.
Διαβάζοντας την υπόθεση, πολλοί μπορεί να σκεφτείτε-θυμηθείτε την επιτυχημένη αστυνομική σειρά "True Detective" -δεν τίθεται θέμα αντιγραφής όμως. Τα πρώτα πλάνα που κάνουν αποφασιστικά την εμφάνιση τους είναι τα πανοραμικά πλάνα-καλλιτεχνικοί πίνακες, με τους αχανείς, αφιλόξενους βαλτότοπους όπου ο άνθρωπος παίρνει το μέγεθος ενός μυρμηγκιού. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως πρωταγωνιστής είναι ο απειλητικός αλλά μαγνητικός αυτός τόπος. Η σκηνοθεσία στιβαρή και λιτή, εκμεταλλεύεται τα χαρίσματα του χώρου χτίζοντας έτσι μια μελαγχολική (η φωτογραφία του Alex Catalan που βραβεύτηκε επίσης είναι απλά εξαιρετική), μυστηριώδη ατμόσφαιρα και αυτή με τη σειρά της παρουσιάζει ένα σοβαρό θρίλερ. Οι εμφανείς αναφορές στις "σκοτεινές" ταινίες-σημείο αναφοράς για το αστυνομικό θρίλερ, "Chinatown"(1974) και "Seven" (1995), σαφέστατα και παίζουν ρόλο σε αυτό. Εξίσου πνιγερή αίσθηση αφήνει και η μουσική που έχει γίνει ένα με την ασφυχτική υπόθεση του σεναρίου.
Οι χαρακτήρες του σεναρίου είναι καλογραμμένοι και κυρίως οι δύο κεντρικοί, με τον μεγαλύτερο από τους δύο να έχει σκοτεινό παρελθόν που αποκαλύπτεται αργά, δίχως βιασύνη, έτσι ώστε να γεμίζεις ολοένα και περισσότερη αγωνία.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου