Άγνωστη γη κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Manuel de Coco
Ηθοποιοί: Manos Kokoromitis, Shaiya Salem, Daniel Plackett

Χρονικά η ταινία μας τοποθετεί στο έτος 2011 κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης και της επανάστασης στην Υεμένη. Στο μοναδικής ομορφιάς νησί  Σοκότρα, η θάλασσα έχει ξεβράσει ένα νεαρό Εβραίο αγνοούμενο ενός ναυάγιου. Το μουσουλμανικό έδαφος φαντάζει ανοίκειο γι αυτόν και οι δυνατότητες επιβίωσης όλο και λιγοστεύουν. Μέσα από μαγευτικά φυσικά τοπία παρατηρούμε αποσπασματικά πτυχές της κοινωνικής ζωής του νησιού αλλά και σε ένα πιο μεταφυσικό επίπεδο, μια ψυχική σύνδεση μεταξύ ετοιμοθάνατου ναυαγού και ενός ντόπιου μουσουλμάνου. 

Η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί κατά βάση ντοκιμαντερίστικη στο μεγαλύτερο μέρος της, τουλάχιστον. Αποτελεί ένα συναρπαστικό οδοιπορικό σε τόπους φυσικούς αλλά και ψυχικούς. Η προσέγγιση της  είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπη και καταφέρνει να συνδέσει ικανοποιητικά  διαφορετικές  οπτικές με ένα  εξαιρετικά λυρικό τρόπο. Αναφέρεται σε οριακές καταστάσεις μεταξύ ζωής και θανάτου και μεταξύ ειρήνης και πολέμου. Σε αυτό το μεταιχμιακό σημείο ο άνθρωπος απογυμνωμένος από τις «μάσκες» του και τη ματαιοδοξία του αντιμετωπίζει την αλήθεια της ύπαρξης με δέος και μεταμέλεια. Η στιγμή της κάθαρσης θα έρθει στο τέλος ως ένα αισιόδοξο μήνυμα. 

Καθώς εναλλάσσεται μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, η «Άγνωστη Γη», μας βομβαρδίζει με εικόνες φύσης που διαδέχονται η μία την άλλη και εικόνες ανθρώπων που βρίσκονται χαμένοι μέσα σε πολιτικές αναταράξεις. Η ταινία αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία και παράλληλα μία διαφορετική σκηνοθετική πρόταση, από τον Έλληνα δημιουργό Μάνουελ ντε Κόκο (το πραγματικό του όνομα είναι Μάνος Κοκορομύτης), ο οποίος επίσης πρωταγωνιστεί στο φιλμ.  Μέσα από το σώμα του ναυαγού, ενός ανθρώπου που έβλεπε τη ζωή του να έχει πάρει το λάθος δρόμο ξεκινά αυτή η περιπέτεια. Ένα ναυάγιο που γίνεται με σκοπό να του αλλάξει τη ζωή. Να γίνει αφορμή για να αποχτήσει την συνειδητότητα της ύπαρξης του και να βρει τον εαυτό του. Ένα τραγικό γεγονός που μέσα σε τόσα άλλα γίνεται αφορμή για αλλαγή. 

Η ταινία γυρίστηκε με απλoύς ανθρώπους και όχι με επαγγελματίες ηθοποιούς, οι οποίοι ερμήνευσαν ρόλους ανάλογα με την ένδυση και τα χαρακτηριστικά τους. Η πρόθεσή του σκηνοθέτη ήταν να μη γνωρίζουν το σενάριο, αλλά μόνο την κεντρική ιδέα της ταινίας. Αυτό το γεγονός συνέβαλε  στη μέγιστη ρεαλιστικότητα και αυθεντικότητα των σκηνών. Οι ελάχιστοι διάλογοι της ταινίας είναι άκρως αυθόρμητοι και ρεαλιστικοί και αυτό γίνεται αισθητό.  

Υπέροχη φωτογραφία γεμάτη ευαισθησία και ποιητική διάθεση, μαγευτικές εικόνες αυτού του σχεδόν παρθένου νησιού μουσική που δένει άψογα με το κόνσεπτ και  αριστοτεχνικά μοτίβα που επαναλαμβάνονται. Ένας λυρικός δυισμός που επικρατεί στην ταινία και η Αραβική Άνοιξη βρίσκεται σε εξέλιξη και την ακούμε από το τρανζίστορ ενός ηλικιωμένου κατοίκου, πλάνο που επαναλαμβάνεται διαρκώς, με σκοπό μέσα από ειδήσεις που αναφέρονται σε αιματοκύλισμα και επαναστάσεις να ενημερωθούμε και για το «θαύμα» της διάσωσης του νεαρού Εβραίου. Μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας εκεί που όλα μοιάζουν απελπιστικά δύσκολα. 

Παρασκευή Γιουβανάκη
Bαθμολογία 4/5