Σκηνοθεσία: Ken Loach
Hθοποιοί: Barry Ward, Simone Kirby, Andrew Scott, Jim Norton, Brían F. O'Byrne
O πολιτικοποιημένος και ανθρωπιστής σκηνοθέτης από την Ιρλανδία, επιστρέφει με την (ίσως) τελευταία ταινία του και μας διηγείται μια συγκλονιστική, αληθινή ιστορία που διαδραματίζεται αμέσως μετά το αριστουργηματικό και βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι»(2006), που αποτελεί κομμάτι της συνεργασίας του με τον επί χρόνια σεναριογράφο του Paul Laverty.
Υπόθεση: "Ιρλανδία, 1921. Ο Jimmy Gralton χτίζει έναν χώρο, όπου οι νέοι μπορούν να παρακολουθήσουν μαθήματα, να συζητήσουν, να ονειρευτούν και πάνω από όλα να χορέψουν. Η εκκλησία όμως και ορισμένοι πολιτικοί έχουν αντιρρήσεις και ο Jimmy αναγκάζεται να φύγει από τη χώρα."
Aσπρόμαυρα πλάνα από την Αμερική συνοδευόμενα με τζαζ νοσταλγικούς ήχους σημειώνουν την έναρξη της ταινίας. Μεταφερόμαστε αμέσως στον τόπο που εκτυλίσσεται η ιστορία, την Ιρλανδία του μεσοπολέμου, μέσα από ένα γενικό πλάνο, καθαρό, που αναδεικνύει την ομορφιά του τόπου. Εκεί συναντάμε για πρώτη φορά τον κεντρικό ήρωα της ιστορίας, τον ακτιβιστή και επαναστάτη, Jimmy.
Η ιστορία όπως ανέφερα και πιο πάνω διαδραματίζεται την περίοδο του μεσοπολέμου, δηλαδή πολλά χρόνια πριν. Και όμως, τα γεγονότα της είναι τόσο επίκαιρα. Παρακολουθώντας την δεν νιώθεις πως βλέπεις μια ταινία εποχής αλλά κάτι που θυμίζει σε μεγάλο και ανησυχητικό βαθμό το σήμερα.
Η αληθοφάνεια των σκηνών μέσω της σκηνοθετικής ματιάς του Loach ανατριχιάζει καθώς καταφέρνει να προκαλέσει τα συναισθήματα αυτά που εύλογα γεννιούνται με τέτοιες καταστάσεις που βιώνουν οι χαρακτήρες: απογοήτευση, οργή προς τα αντικείμενα που αντιπροσωπεύουν διάφορες μορφές εξουσίας όπως η εκκλησιαστική, η πολιτική κ.α.
Οι χαρακτήρες του σεναρίου είναι στο σύνολο τους πολιτικά φορτισμένοι και αυτοί που βρίσκονται στη μειονεκτική θέση είναι άξιοι θαυμασμού για το κουράγιο τους. Οι ηθοποιοί που φαίνονται μέσα από τους χαρακτήρες και συμπληρώνουν το ερμηνευτικό κομμάτι μπορούν να χαρακτηριστούν το λιγότερο αξιόλογοι. Ο σχετικά άγνωστος πρωταγωνιστής Barry Ward έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου, με το παρουσιαστικό του να φωνάζει από μέτρα μακριά την ακτιβιστική και πιο εκσυγχρονισμένη αντίληψη του. Δυνατή ερμηνεία δίνει και ο Jim Norton που υποδύεται τον πατέρα Sheridan αλλά και οι μικροί ηθοποιοί που παίρνουν μέρος, με τη ζωντάνια τους και την τόλμη τους να συνεχίσουν το έργο του της αίθουσας του Jimmy, παρά τις αντιδράσεις των μεγαλυτέρων τους.
Η "αίθουσα του Jimmy", καταλλήλως λιτά σκηνογραφημένη τόσο που μαγεύει και ταξιδεύει το θεατή σε εκείνη την εποχή. Ένας απλός και άνετος χώρος χωρίς περιττά διακοσμητικά αντικείμενα, ώστε να μπορούν οι θαμώνες του να εκφράζονται με οποιονδήποτε τρόπο ελεύθερα.
Η αριστερή ιδεολογία του σκηνοθέτη απλώνεται σε όλο το μήκος του "Jimmy's Hall". Μια καθαρόαιμη ταινία για την έννοια του προσωπικού αγώνα, της αυτοθυσίας και άλλων παρόμοιων αγαθών, που αφυπνίζει το θεατή.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Hθοποιοί: Barry Ward, Simone Kirby, Andrew Scott, Jim Norton, Brían F. O'Byrne
O πολιτικοποιημένος και ανθρωπιστής σκηνοθέτης από την Ιρλανδία, επιστρέφει με την (ίσως) τελευταία ταινία του και μας διηγείται μια συγκλονιστική, αληθινή ιστορία που διαδραματίζεται αμέσως μετά το αριστουργηματικό και βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι»(2006), που αποτελεί κομμάτι της συνεργασίας του με τον επί χρόνια σεναριογράφο του Paul Laverty.
Υπόθεση: "Ιρλανδία, 1921. Ο Jimmy Gralton χτίζει έναν χώρο, όπου οι νέοι μπορούν να παρακολουθήσουν μαθήματα, να συζητήσουν, να ονειρευτούν και πάνω από όλα να χορέψουν. Η εκκλησία όμως και ορισμένοι πολιτικοί έχουν αντιρρήσεις και ο Jimmy αναγκάζεται να φύγει από τη χώρα."
Aσπρόμαυρα πλάνα από την Αμερική συνοδευόμενα με τζαζ νοσταλγικούς ήχους σημειώνουν την έναρξη της ταινίας. Μεταφερόμαστε αμέσως στον τόπο που εκτυλίσσεται η ιστορία, την Ιρλανδία του μεσοπολέμου, μέσα από ένα γενικό πλάνο, καθαρό, που αναδεικνύει την ομορφιά του τόπου. Εκεί συναντάμε για πρώτη φορά τον κεντρικό ήρωα της ιστορίας, τον ακτιβιστή και επαναστάτη, Jimmy.
Η ιστορία όπως ανέφερα και πιο πάνω διαδραματίζεται την περίοδο του μεσοπολέμου, δηλαδή πολλά χρόνια πριν. Και όμως, τα γεγονότα της είναι τόσο επίκαιρα. Παρακολουθώντας την δεν νιώθεις πως βλέπεις μια ταινία εποχής αλλά κάτι που θυμίζει σε μεγάλο και ανησυχητικό βαθμό το σήμερα.
Η αληθοφάνεια των σκηνών μέσω της σκηνοθετικής ματιάς του Loach ανατριχιάζει καθώς καταφέρνει να προκαλέσει τα συναισθήματα αυτά που εύλογα γεννιούνται με τέτοιες καταστάσεις που βιώνουν οι χαρακτήρες: απογοήτευση, οργή προς τα αντικείμενα που αντιπροσωπεύουν διάφορες μορφές εξουσίας όπως η εκκλησιαστική, η πολιτική κ.α.
Οι χαρακτήρες του σεναρίου είναι στο σύνολο τους πολιτικά φορτισμένοι και αυτοί που βρίσκονται στη μειονεκτική θέση είναι άξιοι θαυμασμού για το κουράγιο τους. Οι ηθοποιοί που φαίνονται μέσα από τους χαρακτήρες και συμπληρώνουν το ερμηνευτικό κομμάτι μπορούν να χαρακτηριστούν το λιγότερο αξιόλογοι. Ο σχετικά άγνωστος πρωταγωνιστής Barry Ward έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου, με το παρουσιαστικό του να φωνάζει από μέτρα μακριά την ακτιβιστική και πιο εκσυγχρονισμένη αντίληψη του. Δυνατή ερμηνεία δίνει και ο Jim Norton που υποδύεται τον πατέρα Sheridan αλλά και οι μικροί ηθοποιοί που παίρνουν μέρος, με τη ζωντάνια τους και την τόλμη τους να συνεχίσουν το έργο του της αίθουσας του Jimmy, παρά τις αντιδράσεις των μεγαλυτέρων τους.
Η "αίθουσα του Jimmy", καταλλήλως λιτά σκηνογραφημένη τόσο που μαγεύει και ταξιδεύει το θεατή σε εκείνη την εποχή. Ένας απλός και άνετος χώρος χωρίς περιττά διακοσμητικά αντικείμενα, ώστε να μπορούν οι θαμώνες του να εκφράζονται με οποιονδήποτε τρόπο ελεύθερα.
Η αριστερή ιδεολογία του σκηνοθέτη απλώνεται σε όλο το μήκος του "Jimmy's Hall". Μια καθαρόαιμη ταινία για την έννοια του προσωπικού αγώνα, της αυτοθυσίας και άλλων παρόμοιων αγαθών, που αφυπνίζει το θεατή.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου