Σκηνοθεσία: Wes Ball
Hθοποιοί: Dylan O'Brien, Thomas Brodie-Sangster, Will Poulter
Το «The Μaze Runner» του Αμερικανού Τζέιμς Ντάσνερ εκδόθηκε το 2009 («Το τεστ», στα ελληνικά ), είναι το πρώτο μέρος μιας μετα-αποκαλυπτικής sci fi τριλογίας, και έρχεται στη μεγάλη οθόνη από τον πρωτοεμφανιζόμενο Wes Ball.
Yπόθεση: "Ο Τόμας ξυπνά μέσα σε ένα σκοτεινό ασανσέρ το οποίο κινείται αργά και βασανιστικά με κατεύθυνση προς τα επάνω. Κάποια στιγμή, καθώς ο μυστηριώδης θάλαμος ακινητοποιείται ξαφνικά, ανοίγει μια πόρτα και ο Τόμας έρχεται αντιμέτωπος με μια "αγέλη" αγοριών που τον καλωσορίζουν στην Κοιλάδα. Αυτό θα είναι πλέον το καινούριο του σπίτι, χωρίς ωστόσο ο ίδιος να θυμάται και ποιο ήταν το προηγούμενό του. Η μνήμη του είναι παντελώς κενή..."
"Τα παιδιά πειραματόζωα" θα μπορούσε να λέγεται και αλλιώς η ταινία αυτή..Πάμε λοιπόν να δούμε τι ξεχωριστό (αν) έχει αυτή η ιστορία αλλά και η μεταφορά της στη μεγάλη οθόνη.
Ναι ξέρω, θα σκέφτεστε "Ωχ πάλι τριλογία από βιβλίο με ένα μάτσο παιδιά- θύματα σε τρελές περιπέτειες?" και θα έχετε και δίκαιο. Συνηθίζεται κατά πολύ τα τελευταία χρόνια αυτή η τάση σε βιβλία και ταινίες.
Αξίζει όμως να πούμε πως αυτό το φαινόμενο σημειώνει ένα ενδιαφέρον κυρίως κοινωνιολογικό, αφού η εφηβική ηλικία πλέον αποτελεί θύμα του συστήματος σύμφωνα με αρκετά κοινωνικά δεδομένα...
Από μόνη της η ιστορία δεν ξεφεύγει από τα κλισέ του είδους. Φυσικά και έχουμε στο νου πως πρόκειται για ιστορία με αλληγορικό χαρακτήρα: ένας μεγάλος αριθμός παιδιών σε άγνωστο κόσμο που παλεύει να σωθεί και υπάρχει και αυτός ο ένας που θα ξεχωρίσει και θα κάνει το καλό. Ούτε το σενάριο δεν είναι υποστηρικτικό καθώς η παρουσίαση των χαρακτήρων είναι "στεγνή" με αρκετά σημαντικά στοιχεία για αυτούς να απουσιάζουν (π.χ με το παρελθόν τους τι γίνεται?) Τα μόνα στοιχεία που έχουμε είναι: ο "γενναίος", o "δεν τολμώ να πάω κόντρα στους κανόνες και ας πεθάνω" και άλλες 2-3 τέτοιες περιπτώσεις.
Οι νεαροί ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι αρκετά καλοί-εντάξει εκτός από το κορίτσι που εμφανίζεται στο ξεκάρφωτο κάπου στα μισά και είναι όλη την ώρα σα μαστουρωμένη, όλοι οι υπόλοιποι είναι νηφάλιοι και ζουν στο πετσί τους τη σκλαβιά του "Λαβύρινθου". Τρέχουν από δω και από εκεί με βλέμματα και κινήσεις μες στην αγωνία.
Όσον αφορά τη σχεδίαση του "Λαβύρινθου", είναι ειλικρινής αφού τον παρουσιάζει επιβλητικό και απειλητικό που είναι και ο ακριβής ρόλος του στην ιστορία- να προκαλεί φόβο στους ήρωες (αλλά και σε εμάς). Η σκηνοθεσία του χαρίζει πανοραμικά πλάνα ώστε να φαντάζει θεόρατος στα μάτια μας, θέλει να μας κάνει να αναρωτηθούμε "Τι υπάρχει τελος πάντων εκεί μέσα?" και το πετυχαίνει. Επίσης με γρήγορα και κοφτά πλάνα καταφέρνει να μας κρατά σε αγωνία.
Η κινηματογράφηση αλλά και η ιστορία από μόνη της διαθέτει ένα σεβαστό ποσοστό σασπένς, χωρίς αμφιβολία.
Τέλος, μπορεί να μην έχει την πρωτοτυπία που πολλοί απαιτητικοί θεατές αναζητούν, αλλά το είδος στο οποίο ανήκει σαν ταινία, δηλαδή την περιπέτεια, το υποστηρίζει στο έπακρο.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5
Hθοποιοί: Dylan O'Brien, Thomas Brodie-Sangster, Will Poulter
Το «The Μaze Runner» του Αμερικανού Τζέιμς Ντάσνερ εκδόθηκε το 2009 («Το τεστ», στα ελληνικά ), είναι το πρώτο μέρος μιας μετα-αποκαλυπτικής sci fi τριλογίας, και έρχεται στη μεγάλη οθόνη από τον πρωτοεμφανιζόμενο Wes Ball.
Yπόθεση: "Ο Τόμας ξυπνά μέσα σε ένα σκοτεινό ασανσέρ το οποίο κινείται αργά και βασανιστικά με κατεύθυνση προς τα επάνω. Κάποια στιγμή, καθώς ο μυστηριώδης θάλαμος ακινητοποιείται ξαφνικά, ανοίγει μια πόρτα και ο Τόμας έρχεται αντιμέτωπος με μια "αγέλη" αγοριών που τον καλωσορίζουν στην Κοιλάδα. Αυτό θα είναι πλέον το καινούριο του σπίτι, χωρίς ωστόσο ο ίδιος να θυμάται και ποιο ήταν το προηγούμενό του. Η μνήμη του είναι παντελώς κενή..."
"Τα παιδιά πειραματόζωα" θα μπορούσε να λέγεται και αλλιώς η ταινία αυτή..Πάμε λοιπόν να δούμε τι ξεχωριστό (αν) έχει αυτή η ιστορία αλλά και η μεταφορά της στη μεγάλη οθόνη.
Ναι ξέρω, θα σκέφτεστε "Ωχ πάλι τριλογία από βιβλίο με ένα μάτσο παιδιά- θύματα σε τρελές περιπέτειες?" και θα έχετε και δίκαιο. Συνηθίζεται κατά πολύ τα τελευταία χρόνια αυτή η τάση σε βιβλία και ταινίες.
Αξίζει όμως να πούμε πως αυτό το φαινόμενο σημειώνει ένα ενδιαφέρον κυρίως κοινωνιολογικό, αφού η εφηβική ηλικία πλέον αποτελεί θύμα του συστήματος σύμφωνα με αρκετά κοινωνικά δεδομένα...
Από μόνη της η ιστορία δεν ξεφεύγει από τα κλισέ του είδους. Φυσικά και έχουμε στο νου πως πρόκειται για ιστορία με αλληγορικό χαρακτήρα: ένας μεγάλος αριθμός παιδιών σε άγνωστο κόσμο που παλεύει να σωθεί και υπάρχει και αυτός ο ένας που θα ξεχωρίσει και θα κάνει το καλό. Ούτε το σενάριο δεν είναι υποστηρικτικό καθώς η παρουσίαση των χαρακτήρων είναι "στεγνή" με αρκετά σημαντικά στοιχεία για αυτούς να απουσιάζουν (π.χ με το παρελθόν τους τι γίνεται?) Τα μόνα στοιχεία που έχουμε είναι: ο "γενναίος", o "δεν τολμώ να πάω κόντρα στους κανόνες και ας πεθάνω" και άλλες 2-3 τέτοιες περιπτώσεις.
Οι νεαροί ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι αρκετά καλοί-εντάξει εκτός από το κορίτσι που εμφανίζεται στο ξεκάρφωτο κάπου στα μισά και είναι όλη την ώρα σα μαστουρωμένη, όλοι οι υπόλοιποι είναι νηφάλιοι και ζουν στο πετσί τους τη σκλαβιά του "Λαβύρινθου". Τρέχουν από δω και από εκεί με βλέμματα και κινήσεις μες στην αγωνία. Όσον αφορά τη σχεδίαση του "Λαβύρινθου", είναι ειλικρινής αφού τον παρουσιάζει επιβλητικό και απειλητικό που είναι και ο ακριβής ρόλος του στην ιστορία- να προκαλεί φόβο στους ήρωες (αλλά και σε εμάς). Η σκηνοθεσία του χαρίζει πανοραμικά πλάνα ώστε να φαντάζει θεόρατος στα μάτια μας, θέλει να μας κάνει να αναρωτηθούμε "Τι υπάρχει τελος πάντων εκεί μέσα?" και το πετυχαίνει. Επίσης με γρήγορα και κοφτά πλάνα καταφέρνει να μας κρατά σε αγωνία.
Η κινηματογράφηση αλλά και η ιστορία από μόνη της διαθέτει ένα σεβαστό ποσοστό σασπένς, χωρίς αμφιβολία.
Τέλος, μπορεί να μην έχει την πρωτοτυπία που πολλοί απαιτητικοί θεατές αναζητούν, αλλά το είδος στο οποίο ανήκει σαν ταινία, δηλαδή την περιπέτεια, το υποστηρίζει στο έπακρο.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου