Σκηνοθεσία: Olivier Dahan
Hθοποιοί: Nicole Kidman, Tim Roth, Andre Penvern, Parker Posey, Frank Langella
Μετά το ανεπανάληπτο "La vie en Rose" το 2007, (η βιογραφική ταινία της Edith Piaf, την οποία ενσάρκωσε ανατριχιαστικά η Marion Cotillard) παίρνει σειρά η προσπάθεια για τη βιογραφία της Grace Κelly. Στην απόπειρα αυτή όμως, κάπου χάθηκε η ουσία, το νόημα ύπαρξης της.
Yπόθεση: "Η αληθινή ιστορία της Γκρέις Κέλι, η οποία έγινε η Πριγκίπισσα του Μονακό όταν παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Ρενιέ το 1956. Έξι χρόνια αργότερα, ανάμεσα στις δυσκολίες της εκπλήρωσης του ρόλου της, επιστρέφει πίσω στο Χόλιγουντ για να παίξει στη νέα ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Τη στιγμή εκείνη η Γαλλία απειλεί με φορολόγηση και επικρατεί ένταση στις σχέσεις των δυο κρατών. Η Γκρέις Κέλι επιστρέφει και προσπαθεί να βοηθήσει αναζητώντας όμως παράλληλα και τη δική της ταυτότητα. Ήταν ακόμα ηθοποιός ή ολοκληρωτικά πλέον η Πριγκίπισσα του Μονακό;"
Aς τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η ταινία ξεκινά με την άφιξη του Χίτσοκ (ο ηθοποιός που τον υποδύεται μάλλον να τον διακωμωδήσει θέλει) στο πριγκιπικό παλάτι όπου και συναντάμε για πρώτη φορά την Grace (η Kidman θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν αριστοκράτισσα και στην πραγματικότητα) και έτσι ξεκινά να ξετυλίγεται το παραμύθι, προς μεγάλη μας απογοήτευση. Χρησιμοποιώ τον χαρακτηρισμό "παραμύθι" αφού η ταινία έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά: το παλάτι, το ζευγάρι που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να χαρεί τον έρωτα του, την κακιά "μάγισσα", τον καλό γέροντα που είναι η προσωποποίηση της σοφίας και που βοηθά το ζευγάρι, το happy end.
Η σκηνοθεσία με τη σειρά της συμβάλει απλόχερα στη δημιουργία ενός γλυκανάλατου παραμυθιού. Γεγονός που ενισχύουν τα απεριόριστα πλάνα-καρτ ποστάλ με ειδυλλιακές τοποθεσίες του Μονακό, και τα αμέτρητα σε απόσταση αναπνοής από τα μάτια της Kidman, πλάνα (ναι έχει καταπληκτικά μάτια η Kidman το εμπεδώσαμε) που επαναλαμβάνονται σε επίπεδο εκνευρισμού αλλά και χωρίς ουσιαστικό λόγο. Παράλληλα φαίνεται να υπάρχει διάθεση θεοποίησης του προσώπου της Grace, με βάση τα δεδομένα των τελευταίων σκηνών, αφού εκτός από πριγκίπισσα του Μονακό, παρουσιάζεται και ως πριγκίπισσα της Ειρήνης και της Αγάπης. Μέσα σε όλα αυτά, το είδος του πολιτικού θρίλερ κάνει δειλά την εμφάνιση του, αλλά μετά αλλάζει γνώμη, και δίνει τη σκυτάλη ξανά στο ρομαντζοπαραμύθι.
Απογοήτευση σημειώνει και το μεγαλύτερο μέρος του καστ. Οι ηθοποιοί που καλούνται να "γίνουν" για λίγο ο Χίτσοκ, ο Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας, μοιάζουν να παίζουν σε φαρσοκωμωδία. Τουλάχιστον όσον αφορά την πρωταγωνίστρια, φαίνεται να έχει πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο αυτό.
Το "Grace" είναι μεν λαμπερό και φανταχτερό ως προς την εικόνα του, αλλά εκτός από τον συγκινητικό μονόλογο της ηρωίδας στο τέλος, όλο το υπόλοιπο κομμάτι του παραμένει μια ιστορία που δεν καταφέρνει να αγγίξει ουσιαστικά το θεατή.
Y.Γ. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως το "Grace" ανήκει στην κατηγορία της βιογραφίας, τη στιγμή που το σενάριο παραλείπει σημαντικά κομμάτια της ζωής της, όπως η γνωριμία της με τον πρίγκιπα (για αυτό γίνεται μια απλή αναφορά) ή ακόμη χειρότερα, το θάνατό της!
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 1.5/5
Hθοποιοί: Nicole Kidman, Tim Roth, Andre Penvern, Parker Posey, Frank Langella
Μετά το ανεπανάληπτο "La vie en Rose" το 2007, (η βιογραφική ταινία της Edith Piaf, την οποία ενσάρκωσε ανατριχιαστικά η Marion Cotillard) παίρνει σειρά η προσπάθεια για τη βιογραφία της Grace Κelly. Στην απόπειρα αυτή όμως, κάπου χάθηκε η ουσία, το νόημα ύπαρξης της.
Yπόθεση: "Η αληθινή ιστορία της Γκρέις Κέλι, η οποία έγινε η Πριγκίπισσα του Μονακό όταν παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Ρενιέ το 1956. Έξι χρόνια αργότερα, ανάμεσα στις δυσκολίες της εκπλήρωσης του ρόλου της, επιστρέφει πίσω στο Χόλιγουντ για να παίξει στη νέα ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Τη στιγμή εκείνη η Γαλλία απειλεί με φορολόγηση και επικρατεί ένταση στις σχέσεις των δυο κρατών. Η Γκρέις Κέλι επιστρέφει και προσπαθεί να βοηθήσει αναζητώντας όμως παράλληλα και τη δική της ταυτότητα. Ήταν ακόμα ηθοποιός ή ολοκληρωτικά πλέον η Πριγκίπισσα του Μονακό;"
Aς τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η ταινία ξεκινά με την άφιξη του Χίτσοκ (ο ηθοποιός που τον υποδύεται μάλλον να τον διακωμωδήσει θέλει) στο πριγκιπικό παλάτι όπου και συναντάμε για πρώτη φορά την Grace (η Kidman θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν αριστοκράτισσα και στην πραγματικότητα) και έτσι ξεκινά να ξετυλίγεται το παραμύθι, προς μεγάλη μας απογοήτευση. Χρησιμοποιώ τον χαρακτηρισμό "παραμύθι" αφού η ταινία έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά: το παλάτι, το ζευγάρι που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να χαρεί τον έρωτα του, την κακιά "μάγισσα", τον καλό γέροντα που είναι η προσωποποίηση της σοφίας και που βοηθά το ζευγάρι, το happy end.
Η σκηνοθεσία με τη σειρά της συμβάλει απλόχερα στη δημιουργία ενός γλυκανάλατου παραμυθιού. Γεγονός που ενισχύουν τα απεριόριστα πλάνα-καρτ ποστάλ με ειδυλλιακές τοποθεσίες του Μονακό, και τα αμέτρητα σε απόσταση αναπνοής από τα μάτια της Kidman, πλάνα (ναι έχει καταπληκτικά μάτια η Kidman το εμπεδώσαμε) που επαναλαμβάνονται σε επίπεδο εκνευρισμού αλλά και χωρίς ουσιαστικό λόγο. Παράλληλα φαίνεται να υπάρχει διάθεση θεοποίησης του προσώπου της Grace, με βάση τα δεδομένα των τελευταίων σκηνών, αφού εκτός από πριγκίπισσα του Μονακό, παρουσιάζεται και ως πριγκίπισσα της Ειρήνης και της Αγάπης. Μέσα σε όλα αυτά, το είδος του πολιτικού θρίλερ κάνει δειλά την εμφάνιση του, αλλά μετά αλλάζει γνώμη, και δίνει τη σκυτάλη ξανά στο ρομαντζοπαραμύθι.
Το "Grace" είναι μεν λαμπερό και φανταχτερό ως προς την εικόνα του, αλλά εκτός από τον συγκινητικό μονόλογο της ηρωίδας στο τέλος, όλο το υπόλοιπο κομμάτι του παραμένει μια ιστορία που δεν καταφέρνει να αγγίξει ουσιαστικά το θεατή.
Y.Γ. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως το "Grace" ανήκει στην κατηγορία της βιογραφίας, τη στιγμή που το σενάριο παραλείπει σημαντικά κομμάτια της ζωής της, όπως η γνωριμία της με τον πρίγκιπα (για αυτό γίνεται μια απλή αναφορά) ή ακόμη χειρότερα, το θάνατό της!
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 1.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου