Σκηνοθεσία: Marie Amachoukeli-Barsacq, Claire Burger, Samuel Theis
Ηθοποιοί: Angelique Litzenburger, Joseph Bour, Mario Theis
To "Party Girl" είναι ένα πορτραίτο μιας μη τυπικής 60χρονης γυναίκας.
Η ιστορία της ταινίας είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία της μητέρας ενός από τους τρεις(!) σκηνοθέτες. Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί πως όλοι οι ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες και υποδύονται τον εαυτό τους.
Yπόθεση: "Η Αντζελίκ είναι μια εξηντάχρονη γυναίκα που έχει περάσει όλη της τη ζωή δουλεύοντας σε στριπτιτζάδικα και nightclubs. Έχει δύο αδυναμίες: τα πάρτι και τους άντρες. Όταν ο πιο καλός της πελάτης, ο Μισέλ, της ομολογεί τον έρωτά του για αυτήν, της κάνει πρόταση να την παντρευτεί και της υπόσχεται μια καλύτερη ζωή, έρχεται αντιμέτωπη με το δίλημμα: είναι έτοιμη να αφήσει για πάντα μια ζωή γεμάτη sex, ποτά και ξενύχτια;"
Η φιγούρα της Ανζελίκ είναι μια φιγούρα που τραβάει τα βλέμματα. Μια παράξενα γοητευτική παρουσία, που πάρα τα 60 της χρόνια συνεχίζει τη "Party Girl" ζωή της. Ένας όχι και τόσο συνηθισμένος τρόπος ζωής για μια γυναίκα αυτής της ηλικίας.
Παρόλα αυτά, δεν φαίνεται να παρουσιάζει κανένα απολύτως πρόβλημα στη ζωή της. Μάλιστα, η ηθοποιός που την υποδύεται είναι η ίδια η Ανζελίκ και στην πραγματικότητα. Με την αυτοπεποίθηση λοιπόν που δεν υποδύεται κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό της, κινείται στην κάμερα μπροστά με την ίδια γοητεία και το φλογερό ταπεραμέντο όπως όταν βρίσκεται στο χώρο που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της, το καμπαρέ που δουλεύει.
Η σκηνοθεσία μέσα από μια κάπως επιτυχή αναφορά στη μαεστρία του Κασσαβέτη που οικειοποιείται τους χαρακτήρες του σεναρίου, αλλά και στο cinema verite, ξεκινά να μας αφηγείται ένα κομμάτι της ζωής της με το προοικονομικό -ίσως, "I'll be your woman" από Chinawoman...
Παρά το ενδιαφέρον που έχεις αρχικά για την ιδιαίτερη αυτή γυναίκα και για την ιστορία της, κάπου έρχεται η μονοτονία και το μοτίβο "ποτά τσιγάρα και άγιος ο Θεός" να σε κουράσουν. Και αυτό φέρνει ως αποτέλεσμα να μη σε νοιάζει και τόσο αν παντρευτεί ή όχι τελικά. Άσε που φτάνεις σε σημείο να εκνευριστείς και με την ίδια και κυρίως με την κοσμάρα της.
H σκηνοθεσία μοιάζει να θεοποιεί και να δικαιολογεί τη "μαμά" του καθώς την παρακολουθεί. Έρχεται η τελευταία σκηνή να το αποδείξει. Η αποκορύφωση του χαρακτήρα βρίσκεται εδώ, όπου υπό τους ήχους του μελωδικού "Party Girl" (Chinawoman), η Αντζελίκ νιώθει την απόλυτη απελευθέρωση. Είναι ίσως και η μοναδική σκηνή κατά την οποία νιώθουμε να τη γνωρίζουμε και να μπαίνουμε ολοκληρωτικά στον "ιδιαίτερο" κόσμο της Αντζελίκ.
Έτσι, η ταινία αποφασίζει να ολοκληρωθεί. Βρίσκουμε την Αντζελίκ εκεί ακριβώς που τη πρωτοσυναντήσαμε, με μόνη διαφορά να έχει "ριμάξει" τη ζωή κάποιων που έκαναν το λάθος να την αγαπήσουν. Καμία ουσιαστική αλλαγή για την ίδια, αλλά και για την πλοκή της ταινίας.
...Και το θέμα είναι πόσοι θα θυμούνται την ιστορία αυτή μετά την προβολή της? Πόσους κατάφερε να αγγίξει?
Μάλλον τελικά δεν αρκεί ένας 'τρελός' χαρακτήρας που όλο ξεφαντώνει για να είναι μια ταινία ολοκληρωμένη.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5
Ηθοποιοί: Angelique Litzenburger, Joseph Bour, Mario Theis
To "Party Girl" είναι ένα πορτραίτο μιας μη τυπικής 60χρονης γυναίκας.
Η ιστορία της ταινίας είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία της μητέρας ενός από τους τρεις(!) σκηνοθέτες. Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί πως όλοι οι ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες και υποδύονται τον εαυτό τους.
Yπόθεση: "Η Αντζελίκ είναι μια εξηντάχρονη γυναίκα που έχει περάσει όλη της τη ζωή δουλεύοντας σε στριπτιτζάδικα και nightclubs. Έχει δύο αδυναμίες: τα πάρτι και τους άντρες. Όταν ο πιο καλός της πελάτης, ο Μισέλ, της ομολογεί τον έρωτά του για αυτήν, της κάνει πρόταση να την παντρευτεί και της υπόσχεται μια καλύτερη ζωή, έρχεται αντιμέτωπη με το δίλημμα: είναι έτοιμη να αφήσει για πάντα μια ζωή γεμάτη sex, ποτά και ξενύχτια;"
Η φιγούρα της Ανζελίκ είναι μια φιγούρα που τραβάει τα βλέμματα. Μια παράξενα γοητευτική παρουσία, που πάρα τα 60 της χρόνια συνεχίζει τη "Party Girl" ζωή της. Ένας όχι και τόσο συνηθισμένος τρόπος ζωής για μια γυναίκα αυτής της ηλικίας.
Παρόλα αυτά, δεν φαίνεται να παρουσιάζει κανένα απολύτως πρόβλημα στη ζωή της. Μάλιστα, η ηθοποιός που την υποδύεται είναι η ίδια η Ανζελίκ και στην πραγματικότητα. Με την αυτοπεποίθηση λοιπόν που δεν υποδύεται κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό της, κινείται στην κάμερα μπροστά με την ίδια γοητεία και το φλογερό ταπεραμέντο όπως όταν βρίσκεται στο χώρο που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της, το καμπαρέ που δουλεύει.
Η σκηνοθεσία μέσα από μια κάπως επιτυχή αναφορά στη μαεστρία του Κασσαβέτη που οικειοποιείται τους χαρακτήρες του σεναρίου, αλλά και στο cinema verite, ξεκινά να μας αφηγείται ένα κομμάτι της ζωής της με το προοικονομικό -ίσως, "I'll be your woman" από Chinawoman...
Παρά το ενδιαφέρον που έχεις αρχικά για την ιδιαίτερη αυτή γυναίκα και για την ιστορία της, κάπου έρχεται η μονοτονία και το μοτίβο "ποτά τσιγάρα και άγιος ο Θεός" να σε κουράσουν. Και αυτό φέρνει ως αποτέλεσμα να μη σε νοιάζει και τόσο αν παντρευτεί ή όχι τελικά. Άσε που φτάνεις σε σημείο να εκνευριστείς και με την ίδια και κυρίως με την κοσμάρα της.
H σκηνοθεσία μοιάζει να θεοποιεί και να δικαιολογεί τη "μαμά" του καθώς την παρακολουθεί. Έρχεται η τελευταία σκηνή να το αποδείξει. Η αποκορύφωση του χαρακτήρα βρίσκεται εδώ, όπου υπό τους ήχους του μελωδικού "Party Girl" (Chinawoman), η Αντζελίκ νιώθει την απόλυτη απελευθέρωση. Είναι ίσως και η μοναδική σκηνή κατά την οποία νιώθουμε να τη γνωρίζουμε και να μπαίνουμε ολοκληρωτικά στον "ιδιαίτερο" κόσμο της Αντζελίκ.
Έτσι, η ταινία αποφασίζει να ολοκληρωθεί. Βρίσκουμε την Αντζελίκ εκεί ακριβώς που τη πρωτοσυναντήσαμε, με μόνη διαφορά να έχει "ριμάξει" τη ζωή κάποιων που έκαναν το λάθος να την αγαπήσουν. Καμία ουσιαστική αλλαγή για την ίδια, αλλά και για την πλοκή της ταινίας.
...Και το θέμα είναι πόσοι θα θυμούνται την ιστορία αυτή μετά την προβολή της? Πόσους κατάφερε να αγγίξει?
Μάλλον τελικά δεν αρκεί ένας 'τρελός' χαρακτήρας που όλο ξεφαντώνει για να είναι μια ταινία ολοκληρωμένη.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου