Η Έκρηξη κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Σύλλας Τζουμέρκας
Hθοποιοί: Αγγελική Παπούλια, Βασίλης Δογάνης, Μαρία Φιλίνη, Θέμις Μπαζάκα, Γιώργος Μπινιάρης, Μάκης Παπαδημητρίου

Η δεύτερη κατά σειρά -μετά το "Χώρα Προέλευσης", ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, εκρηκτική στον χαρακτήρα όπως και στον τίτλο, σκηνοθετεί μια νεαρή γυναίκα και τοποθετώντας την στο τοπίο των σύγχρονων ελληνικών ιδανικών και ιδεολογιών, τη βάζει να έρχεται σε σύγκρουση με τα πολυτιμότερα κομμάτια της ζωής της, την οικογένεια που η ίδια δημιούργησε (είναι παντρεμένη με ναυτικό και μητέρα τριών παιδιών),αλλά και αυτήν στην οποία μεγάλωσε. Τι την ωθεί να φτάσει στα όρια της?

Η ηρωίδα-Μαρία και οι άνθρωποι γύρω στη ζωή της, ζουν σε μια χώρα που πάσχει από ηθική κρίση και καταπάτηση αξιών, και δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτό. Μολύνονται και αυτοί. Oξύνονται από την κοινωνία γύρω τους αλλά και ο ένας από τον άλλον. Η Μαρία παρόλα αυτά προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σωθεί και να σώσει ότι μπορεί, με σκληρό και βίαιο, αλλά ανθρώπινο τρόπο. Το μόνο που δίνει δύναμη στην ταλαιπωρία της είναι η ερωτική συντροφιά του συζύγου της-αλλά ακόμη και αυτό συμβαίνει με μέτρο.

Ο ρόλος της απελπισμένης Μαρίας ερμηνεύεται σαν πιστολιά από την Αγγελική Παπούλια. Με βλέμμα νηφάλιο, γεμάτο ένταση και ανυπομονησία, προσπαθεί να βγάλει μια άκρη με τα προβλήματα που την κυριεύουν. Το υπόλοιπο καστ συμπληρώνουν με πολύ καλές ερμηνείες, αξιόλογοι ηθοποιοί. Θα λέγαμε πως ξεχωρίζουν η πάντα καθηλωτική Θέμις Μπαζάκα και  η Μαρία Φιλίνη που υποδύονται τη μητέρα  και την αδερφή της Μαρίας, αντίστοιχα. 

Προβλήματα που δημιουργεί η γραφειοκρατία, η χρεοκοπία, η πτώση των ηθικών αξιών -εν ολίγοις η σφαίρα της κοινωνικής διαφθοράς, υπάρχουν σε όλο το μήκος της ταινίας. 
Ο σκηνοθέτης επιλέγει και χρησιμοποιεί με μαεστρία τα flashback ώστε να μας πληροφορήσει για το τι πραγματικά έχει συμβεί. Επιλέγοντας τον αφηγηματικό αυτόν τρόπο, καταφέρνει να κάνει ακόμη πιο θαρραλέα και ξεχωριστή την ταινία. 

H απόλυτη έκρηξη έρχεται με μια σκηνή, ήρεμη φαινομενικά, κατά την οποία η Μαρία εξομολογείται και εκφράζει τη δυστυχία της. Λιτά και ξεκάθαρα, σε έναν μονόλογο η Μαρία τα λέει όλα.  Η κάμερα παρακολουθεί από κοντά μόνο αυτήν και η εξαιρετική Α. Παπούλια το υποστηρίζει στο έπακρο. Είναι η σκηνή -κορύφωση τόσο για τον χαρακτήρα όσο και για την ταινία. Απελπισία και αληθινοί προβληματισμοί για το σήμερα, εκφράζονται από το σενάριο δια στόματος Μαρίας.

Μοναδικό στοιχείο της "Εκρηξης" είναι και το soundtrack που με δυναμισμό και ένταση συνοδεύει τους χαρακτήρες και τις σκηνές.

Mια ταινία αδιαπραγμάτευτα σκληρή που αντιμετωπίζει με αρνητικότητα και χλευασμό διάφορες μορφές διαστροφής. Για τους πραγματικούς κινηματογραφόφιλους και για αυτούς που έχουν σοβαρές απαιτήσεις από ένα φιλμικό κείμενο, θα αποτελέσει χωρίς αμφιβολία μια πραγματική εμπειρία που δύσκολα θα σβηστεί από το μυαλό.


Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5

Lucy κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία:  Luc Besson
Hθοποιοί:  Scarlett Johansson, Morgan Freeman, Analeigh Tipton, Min-sik Choi, Amr Waked

Eνδιαφέρουσα κιν/κη action sci-fi ιδέα, που προβληματίζεται με το τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος λειτουργούσε με το 100% του εγκεφάλου του. Σαν πρώτο άκουσμα μας κεντρίζει το ενδιαφέρον..

Ο σκηνοθέτης Luc Besson , επιστρέφει για ακόμη μια φορά με το φαινομενικά αγαπημένο του αφηγηματικό μοτίβο, τη γυναικεία-σέξυ δύναμή. Μια γυναίκα- η Lucy, με το όπλο στο χέρι τα βάζει με τους πάντες και τα πάντα, αλλά έχει λόγο...
Η θεματική αυτή μας θυμίζει κάτι από τις προηγούμενες κινηματογραφικές του δουλειές όπως "Columbiana" και "Λησταρχίνες". Αυτή τη φορά όμως ο Besson φαίνεται πιο αφελής από ποτέ.

Στη θέση της νεαρής Lucy, θα μπορούσε να ήταν οποιαδήποτε άλλη κοπέλα καθώς είναι μια απλή φοιτήτρια. Έχει όμως και μια αγαθότητα έως χαζομάρα στο χαρακτήρα, αφού έχει επιλέξει ένα ρεμάλι για ερωτικό σύντροφο, ο οποίος και τη βάζει σε θανάσιμους μπελάδες (για του λόγου το αληθές αν είχε διαφορετικό σύντροφο δεν θα έμπλεκε τόσο άσχημα!). Και κάπου εδώ ξεκινάει η ιστορία...

H Lucy πιάνεται ξαφνικά αιχμάλωτη και συνειδητοποιεί πως μέσα στο στομάχι της έχει τοποθετηθεί μια ουσία αγνώστου ταυτότητας. Αυτό που έχει μέσα της, όμως, της δίνει υπερφυσικές δυνάμεις και είναι έτοιμη να πάρει εκδίκηση και να μάθει όλη την αλήθεια. Τη νεαρή Lucy, υποδύεται η σέξυ Johansson. Η επιλογή αυτή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι χωρίς υπερβολή, η πιο αξιόλογη πλευρά του φιλμ. Η Johansson προσθέτει θηλυκότητα και ταμπεραμέντο στο χαρακτήρα δίνοντας μια έξυπνη ερμηνεία. Γρήγορη, αισθησιακή με σαγηνευτικό βλέμμα, αποτελεί τεράστιο αβαντάζ για το σύνολο της ταινίας.

Στις φιλοσοφικές αναζητήσεις  της Lucy συμπάσχει και ο βιολόγος Morgan Freeman (ποιος άλλος? πανταχού παρόν πλέον αυτός ο ηθοποιός) με 
σοφιστικέ όπως πάντα , ερμηνεία. Μαζί οδεύουν προς μια λογική ίσως κατάληξη για το τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος λειτουργούσε με το 100% του εγκεφάλου του, αλλά αντί για αυτό καταφέρνουν να μπερδέψουν τον θεατή ακόμη περισσότερο. Πάντως ανάμεσα στις υπαρξιακοεπιστημονικές θεωρίες  που ακούγονται- ακαταλαβίστικες για αρκετούς και ανόητες για άλλους, αποτυπώνονται και μερικές λογικής βάσεως απόψεις, όπως "Η αμάθεια προκαλεί το χάος", που πολύ σωστά ξεστομίζει η Lucy.

Όσον αφορά τη σκηνοθετική και τη σεναριακή προσέγγιση, φαντάζουν αφελείς στο σύνολό τους, τόσο που προκαλείται η εντύπωση πως επίτηδες ακολουθούν αυτόν τον χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία αδύναμη έως αδιάφορη, και πολλές φορές γελοία-το πλάνο με τη Lucy να χαροπαλεύει και να χτυπιέται στους τοίχους, για παράδειγμα. Το σενάριο από την άλλη έχει παιδαριώδη χαρακτήρα και εκτός από αυτό, δεν λείπουν ούτε οι σεναριακές ευκολίες-αρκετές αναμενόμενες κινήσεις παρατηρούμε κατά την εξέλιξη της πλοκής. Παράλληλα φαίνεται να χάνει από αυτογνωσία και ταυτότητα, καθώς τη μία χάνεται στα άδυτα των κοσμοθεωριών, ενώ την άλλη σε αυτά της ξέφρενης περιπέτειας. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την ολοκλήρωση της τρίτης πράξης. Το τέλος είναι έτσι δομημένο ώστε δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν όντως θέλει κάτι να μας πει ή αν απλά κάνει επίδειξη ωραιοποιημένων πλάνων. 

Νιώθουμε πως ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος προσπαθεί να μας πείσει να το πάρουμε το όλο θέμα στα σοβαρά. Mάλλον προσπαθεί με τον λανθασμένο τρόπο ή μάλλον τρέφει αυταπάτες.

Το σίγουρο είναι πως το "Lucy" είναι ταινία για το μεγάλο μέγεθος ποπ-κορν..

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5

The Hunger Games: Mockingjay - Part 1 κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Francis Lawrence
Ηθοποιοί: Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Liam Hemsworth,Philip Seymour Hoffman, Julianne Moore, Woody Harrelson, Elizabeth Banks

Το παγκόσμιο φαινόμενο των «Αγώνων Πείνας» συνεχίζοντας την κινηματογραφική του πορεία, επιστρέφει με το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο (μόνο το πρώτο του κομμάτι, καθώς έχει γίνει μόδα πλέον να χωρίζεται το τελευταίο chapter σε δύο μέρη).


Είναι πλέον αναμφισβήτητο  πως η Jennifer Lawrence είναι η Katniss Everdeen. Η ερμηνεία της είναι εξαιρετική. 
Το cast  είναι σίγουρα από τα καλά χαρτιά της ταινίας. Julianne Moore, Philip Seymour Hoffman δίνουν το δικό τους στίγμα ποιότητας στο "Hunger Games" αναβαθμίζοντας το από το επίπεδο του απλού action movie-blockbuster.
Αυτή που τραβάει  τα βλέμματα εξίσου, είναι η Elizabeth Banks που υποδύεται την ενδυματολόγο Effie Trinket.

Το κεφάλαιο αυτό έχει κοινωνικο-πολιτικό χαρακτήρα και ήρθε η ώρα να το αποδείξει πιο ξεκάθαρα σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες ταινίες. Σε αυτό το part, βρισκόμαστε στα έγκατα της Περιοχής 13 από όπου και ξεκινά η προετοιμασία για την πραγματοποίηση του αγώνα. Ο αγώνας για την επιβίωση και η εναντίωση στην καταπάτηση και αισχρή εκμετάλλευση της Capital.

Ναι μεν απουσιάζει η δράση που υπήρχε στα 2 προηγούμενα μέρη αλλά αυτή η απουσία μπορεί κάλλιστα να δικαιολογηθεί από το κομμάτι της υπόθεσης: οι "Αγώνες Πείνας" έχουν πάψει να γίνονται ενώ οι κεντρικοί ήρωες μάχονται πλέον για την ηθική και σωματική ελευθερία τους. 

Σημαντικό κομμάτι από πλευράς σεναρίου, είναι πως οι χαρακτήρες παρουσιάζονται πιο ολοκληρωμένοι από πριν.
Η Katniss συγκεκριμένα, φαίνεται να έχει ωριμάσει απίστευτα αλλά και οι υπόλοιποι ήρωες γύρω της παρουσιάζονται με όλα αυτά τα στοιχεία που είναι απαραίτητα ώστε ο θεατής να μπορεί να δημιουργήσει μια σφαιρική εικόνα για τον χαρακτήρα αυτών.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι η τελευταία σκηνή που αποτελεί την κορύφωση του σασπενς. Με την επιλογή παράλληλου μοντάζ που δίνει δυναμισμό και τονίζει τη δραματουργία παρακολουθούμε μια την Katniss και μια το συσσωρευμένο και ετοιμοπόλεμο πλήθος. Το δε soundtrack αποκαθιστά επάξια σε σασπένς αρκετά οπτικά εφέ. 

Τέλος, το φαινομενικά αυτό παραμυθάκι έχει αρκετές ομοιότητες με την ανθρώπινη πραγματικότητα-όλοι μας μπορούμε να κάνουμε κάποιους παραλληλισμούς με τη δική μας πραγματικότητα σήμερα.


Καλή προβολή!

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία: 3.5/5

Zwei Leben (Two Lives) Κριτική Ταινίας

Σκηνοθεσία : Georg Maas
Ηθοποιοί : Juliane Köhler, Sven Nordin, Liv Ullmann, Julia Bache-Wiig, Klara Manzel, Dennis Storhøi, Ken Duken.

Υπόθεση : Ύστερα από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ανοίγει η υπόθεση εκδίκασης για "τα παιδιά του πολέμου" γνωστά ως lebensborn.  Η Νορβηγίδα Katrine Evensen (Juliane Köhler) βλέπει την ειδυλλιακή ζωή της να καταρέει ,καθώς αρνείται να καταθέσει εναντίον του Νορβηγικού κράτους στο δικαστήριο, κι έτσι να βοηθήσει τα υπόλοιπα "παιδιά του πολέμου" να βρουν το δίκιο τους, όπως έκανε η ίδια.

Βασισμένο εν μέρει στο βιβλίο της Γερμανίδας συγγραφέως Hannelore Hippe, με τον τίτλο " Ice Ages" το ιστορικό δράμα μυστηρίου του Georg Maas αποτέλεσε την Γερμανική συμμετοχή για το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 2013. 

Το σενάριο της ταινίας κινείται σε ένα ιστορικό υπόβαθρο. Πιο συγκεκριμένα ερευνά τις τραγικές συνέπειες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, και την ιστορία "των παιδιών του πολέμου" γνωστά ως lebensborn, τα οποία όντας παιδιά Ευρωπαίων γυναικών και Γερμανών στρατιωτών του πολέμου,αποχωρίστηκαν από τις μητέρες τους και στάλθηκαν στην Γερμανία ως παιδιά-προϊόντα της αρίας φυλής, με την απόλυτη συγκατάθεση των χωρών προέλευσης των μητέρων. Βάζοντας στο μικροσκόπιο τη ζωή μιας μεσήλικης γυναίκας ονόματι Katrine Evensen ,η οποία ισχυρίζεται πως στο παρελθον το έσκασε από την Ανατολική Γερμανία για να σμίξει με την Νορβηγίδα μητέρα της, η ταινία ερευνά και την υπόθεση των υπόλοιπων παιδιών του πολέμου της Νορβηγίας.

Από το σενάριο δεν λείπει και μια αύρα μυστηρίου, καθώς εξ αρχής μας παρουσιάζονται πληροφορίες που περνάει πολύ ώρα μεχρι να τις βάλουμε σε μια λογική σειρά για να συνθέσουμε το παζλ της ζωής της Katrine Evensen. Η πλοκή δεν είναι γραμμική, και κάνει συνεχώς πισωγυρίσματα, πράγμα που μπερδεύει, αλλά κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή.

Η σκηνοθεσία της ταινίας αν και δεν έχει κάτι πρωτότυπο να παρουσιάσει , εξυπηρετεί απόλυτα την ανάπτυξη της πλοκής.
Ο σκηνοθέτης Georg Maas που συμμετύχε στην διασκευή του σεναρίου, κατασκευάζει την ιστορία με τέτοιον τρόπο, ώστε οι θεατές να ξέρουν περισσότερα πράγματα για την (διπλή) ταυτότητα της πρωταγωνίστριας από τους υπόλοιπους χαρακτήρες.(πχ το ότι μιλάει με άγνωτα άτομα από το παρελθόν της και κάνει μεγάλα ταξίδια από την Νορβηγία στην Γερμανία κλπ). Μ' αυτόν τον τρόπο επιχειρεί να θέσει το κοινό ως σύμμαχο της Katrine, καθώς κατά κάποιον τρόπο ο θεατής μπαίνει μέσα στις σκέψεις της, νιώθει τα ηθικά της διλήμματα και τελικά δημιουργεί μια σχέση εμπάθειας μαζί της. Κάτι όμως που δεν αποδίδει στο μέγιστο δεδομένου του μεγάλου όγκου πληροφοριών που δίνονται στην ταινία. Ειδικά για το κοινό που δεν γνωρίζει πολλά σχετικά με τα ιστορικά αυτά γεγονότα , η ανάλυση τους θα πάρει ώρα , κλέβοντας έτσι την προσοχή τους από την πρωταγωνίστρια.

Η πρώτη ώρα της ταινίας μας παρουσιάζει την ζωή της Katrine και μας δίνει να καταλάβουμε ότι είναι πιο περίπλοκη από την άποψη ότι δεν είναι απλά ένα παιδί του πολέμου αλλά έχει πιο περίπλοκο παρελθόν. Το τελευταίο μισάωρο όμως αποδίδει τα μέγιστα όσον αφορά την αγωνία και τις εντάσεις που δημιουργούνται όταν η οικογένεια της Katrine μαθαίνει πως όλη η ζωή τους ήταν βασισμένη σε ένα ψέμα. Το μελανό σημείο του σεναρίου είναι το πραγματικά απότομο τέλος.

Η φωτογραφία με τα έντονα κορεσμένα χρώματα σε συνδυασμό με το άγωνο, φυσικό τοπίο συνθέτει μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας και νοσταλγίας.

Το εξαιρετικά δυναμικό cast  της ταινίας δίνει πολύ δυνατές ερμηνείες. Η Γερμανίδα Juliane Köhler στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Katrine Evensen είναι κάτι παραπάνω από πειστική, μας καθηλώνει με την εξαιρετικών προδιαγραφών ερμηνεία της. Η Liv Ullmann, ένας ζωντανός θρύλος του Νορβηγικού σινεμά, είναι ίσως η καλύτερη επιλογή για τον ρόλο της μητέρας της Katrine. Μια βαθιά συγκινητική ερμηνεία. Επίσης, πολύ καλός είναι και ο γοητευτικός Ken Duken στον ρόλο του αυστηρού, αλλά τίμιου δικηγόρου Solbach.

Το υπαρξιακό και συνάμα ηθικό δίλημμα που παρουσιάζει η ταινία μας βάζει σε σκέψεις. Τα ψέμματα δεν φέρνουν ποτέ την ευτυχία και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, αποκαλύπτονται καταρρίπτοντας τον "πύργο από τραπουλόχαρτα" που έχουμε φτιάξει. Η ανάγκη όμως για μια οικογένεια και αγάπη μπορεί ίσως να αποτελέσει καλή δικαιολογία για πολλά. 

Mια καλοφτιαγμένη ταινία που συγκινεί και αναλύει πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Αξίζει τον χρόνο σας! 

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία: 3,5/5

The Zigzag Kid κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Vincent Bal
Ηθοποιοί: Thomas Simon, Fedja van Huet, Jessica Zeylmaker

Φλαμανδική οικογενειακή ταινία βασισμένη στο best seller του Ισραηλινού Νταβίντ Γκρόσμαν, που ξεδιπλώνει ένα χρονικό αυτοανακάλυψης και πρόωρης ενηλικίωσης με τους όρους μιας περιπέτειας μυστηρίου.

Υπόθεση ταινίας: Ο ατίθασος Νόνο, μεγαλωμένος χωρίς μητέρα και από παιδί συνεπαρμένος με το επάγγελμα του αστυνομικού πατέρα του, στέλνεται στον θείο του για νουθεσία, όμως στο τρένο ανακαλύπτει πως ο μπαμπάς του κανόνισε αστυνομικό παζλ προς εξιχνίαση.

Όταν ξεκινά να ξεδιπλώνεται το μυστήριο της ιστορίας σαν θεατής αφήνεσαι, σε συνεπαίρνει το παραμυθάκι που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Αλλά η διάρκεια αυτού, μικρή...Επειδή η απεικόνιση της ιστορίας έχει άνευρο χαρακτήρα, δεν έχει την ένταση που ίσως απαιτεί η ιστορία. Επίσης νιώθεις ότι αυτό κάπου το έχεις ξαναδεί.

Τα ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας περιορίζονται σε ορισμένες καλές ερμηνείες όπως αυτή του μικρού πρωταγωνιστή Thomas Simon (για ακόμη μια φορά την ταινία σώζουν οι μικροί ηθοποιοί) γεμάτη σκανταλιά και ενέργεια, αλλά και αυτή της Jessica Zeylmaker που υποδύεται την κάτι σαν μητριά του μικρού ήρωα, μια γυναικεία παρουσία γεμάτη μπρίο και ζωντάνια.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον κιν/κο στοιχείο είναι οι αφηγηματικές τρίπλες που κάνουν την εμφάνισή τους, όπου ο ήρωας παίρνει ενεργό μέρος σε κομμάτια του παρελθόντος ενώ βρίσκεται στο παρόν του.

...Φαίνεται να υπόσχεται πολλά σαν ταινία, όπως δράση των παιδικών περιπετειών βλ. "Hugo", αλλά δυστυχώς δεν καταφέρνει να τηρήσει το λόγο της.

Στο σύνολό της, είναι άνευρη, προβλέψιμη ως προς την πλοκή και τους χαρακτήρες. Παράλληλα, μερικοί από τους ηθοποιούς, παρασύρονται από την παιδικότητα της ταινίας και κάνουν και αυτοί σαν παιδιά...Πράγμα όχι ιδιαίτερα ευχάριστο.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2/5

Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Ύπαρξή του κριτική ταινίας

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Roy Andersson
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Holger Andersson, Nils Westblom

Σίγουρα ένας τόσο πρωτότυπος και παράξενα αστείος τίτλος δεν περνά απαρατήρητος..
Με παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα και θεόπικρο χιούμορ λοιπόν, το "Περιστέρι", ένα ίσως παράξενο δημιούργημα, ενός από τους πιο σουρεαλιστές και σχολαστικούς σκηνοθέτες του Ευρωπαικού κιν/φου, σατιρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.

Βραβευμένο με το Χρυσό Λιοντάρι στη φετινή Βενετία, το "Περιστέρι", ολοκληρώνει την άτυπη τριλογία (όπως μας πληροφορεί η έναρξη του φιλμ) η οποία αποτελείται από τα «Τραγούδια Από το Δεύτερο Όροφο» (2000) και το «Εσείς οι Ζωντανοί» (2007). Εμπνευσμένος από τον Φλαμανδό ζωγράφο Πέτερ Μπρούγκελ, -απ' όπου και ο τίτλος της ταινίας, και τον Ομηρο, ο Roy Andersson έχτισε την τελευταία του ταινία «Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Ύπαρξή του» σαν ένα ζωγραφικό ποίημα.

Υπόθεση ταινίας: Δύο κακόμοιροι πωλητές στην προσπάθειά τους να πουλήσουν μια πραμάτεια από δόντια βρικόλακα και λαστιχένιες μάσκες, ένας άντρας κοιτάζει προθήκες με βαλσαμωμένα ζώα σε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας. Σε μια από αυτές, ένα περιστέρι σ' ένα κλαδί. Τρεις σύντομες βινιέτες που ονομάζει ο σκηνοθέτης «τρεις συναντήσεις με τον θάνατο» και που περιέχουν ακριβώς ό,τι υπόσχονται. Με όλη την ακατανόητη παραδοξότητα: την αίσθηση της ειρωνείας, της τραγωδίας και του αστείου που έχει η ζωή και ο θάνατος καθώς και την απόλυτη αδυναμία της ανθρωπότητας.

Το κινηματογραφικό έργο του Anderson αναμφισβήτητα έρχεται σε σύγκρουση με την κλασσική πλέον και πανταχού παρούσα αφήγηση, που βασίζεται σε μια παραδοσιακή δραματουργία. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κεντρικοί ήρωες (εκτός από τους 2 αυτούς καημένους μικροπωλητές που τους παρακολουθούμε ενώ προσπαθούν να πουλήσουν τα παράξενα προιόντα τους), δεν υπάρχει η γραμμική αφήγηση με αρχή, μέση και τέλος της πλοκής. Η μια ιστορία διαδέχεται την άλλη, άσχετες φαινομενικά μεταξύ τους αλλά με κεντρικό άξονα το στοιχείο της κωμικοτραγωδίας και του υπαρξιακού προβληματισμού. 

Το έργο του ξεφεύγει και από την συνηθισμένη κίνηση της κάμερας. Όλα τα πλάνα κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι 'ακίνητα' και κινηματογραφημένα από την ίδια πάντα γωνία, που ενώ είναι μακριά από τους χαρακτήρες, εμείς, κατά έναν περίεργο τρόπο, τους νιώθουμε κοντά.

Ο μοναδικά εκκεντρικός Σουηδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος  παρουσιάζει έναν  φωτεινό μα παράλληλα κλειστοφοβικό κόσμο, μια πραγματικότητα όχι εντελώς άγνωστη για εμάς, χωρίς όμως να μας δίνει κάποιο περαιτέρω πάτημα, μια παραπάνω εξήγηση. Μάλιστα, δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει ώστε και να το κάνει.


Ο κόσμος του αυτός, προκαλεί γέλιο αλλά και προβληματισμό ως προς τη σύγχρονη, απρόσωπη ανθρωπότητα.


Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5

Σινέ-προτάσεις, Νοέμβριος 2014

OLD CLASSIC
"Witness for the Prosecution" (Η.Π.Α, 1957)

Σκηνοθεσία: Billy Wilder
Ηθοποιοί: Charles Laughton, Tyrone Power, Marlene Dietrich, Torin Thatcher

Υπόθεση: Πετυχημένος δικηγόρος αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός γοητευτικού άντρα που κατηγορείται για τη δολοφονία μιας ζάπλουτης χήρας.

Bασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα τη Aγκάθα Κρίστι, ένα δικαστικό δράμα, γεμάτο σασπένς και ίντριγκα, με υπέροχες ερμηνείες και απρόσμενο τέλος που σε καμμιά περίπτωση δεν σου πέρασε από το μυαλό.
O "Μάρτυρας Κατηγορίας" έχει χαρακτηριστεί σταθμός για το δικαστικό δράμα.

Υ.Γ: Μια στα 50 χρόνια σασπένς σαν αυτό! 
http://www.imdb.com/title/tt0051201/?ref_=nv_sr_3



CINEFIL

"Fanny and Alexander" (Σουηδία,Γαλλία, 1982)

Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman
Ηθοποιοί: Bertil Guve, Pernilla Allwin, Borje Ahlstedt, Peter Stormare, Lena Olin

Το αριστουργηματικό έργο του Bergman που βραβεύτηκε με 4 βραβεία όσκαρ, μεταξύ των οποίων και με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Πρόκειται για ένα δράμα που επικεντρώνεται στα 2 μικρά αδέρφια, τη Fanny και τον Alexander και τη σχέση με την καινούρια τους οικογένεια.
Ο Bergman προόριζε το έργο αυτό για την τηλεόραση και γι' αυτό το λόγο σκηνοθέτησε δυο εκδοχές-την τηλεοπτική (312 λεπτών) και την κινηματογραφική (189 λεπτών), που προβλήθηκαν αμφότερες στους κινηματογράφους.
Υπόθεση:Στις αρχές του 20ου αιώνα, δύο μικρά αδέλφια ζουν στο περιβάλλον της οικογένειας Έκνταλ. Μετά τον θάνατο του πατέρα τους, η μητέρα τους θα ξαναπαντρευτεί έναν επίσκοπο, που όμως θα κάνει την ζωή των μικρών παιδιών πολύ δύσκολη.
http://www.imdb.com/title/tt0083922/?ref_=nv_sr_3

Σινέ-διασκέδαση για όλους:
"Το Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο" (Ελλάδα, 2001)

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας
Ηθοποιοί: Άννα Παναγιωτοπούλου, Mίρκα Παπακοσταντίνου,Τάσος Χαλκιάς κ.α

Κωμωδία με αιχμηρές και ξεκαρδιστηκές ατάκες σε όλο το μήκος της ταινίας.
Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές παραγωγές, μια παρέλαση από καταξιωμένους και αγαπημένους Έλληνες ηθοποιούς.
Στοιχείο της, η νοσταλγική διακωμώδηση προς όλο το φάσμα του παλιού ελληνικού κιν/φου της δεκαετίας του '60 και κυρίως τις εμπορικές ταινίες της Φίνος Film.

http://www.imdb.com/title/tt0298954/?ref_=fn_al_tt_2

SMALL DIAMONDS
"Chicken with Plums" ( Γερμανία,Γαλλία, 2011)

Σκηνοθεσία: Vincent Paronnaud και Marjane Satrapi
Ηθοποιοί: Mathieu Amalric, Maria de Medeiros, Edouard Baer, Isabella Rossellini, Jamel Debbouze

H δημιουργός του "Persepolis", Satrapi επιστρέφει με αληθινούς ηθοποιούς και διασκευάζει ένα δικό της κόμικς σε ένα απολαυστικά τρυφερό,ερωτικό δράμα. Από τις πιο όμορφες ταινίες που έχει βγάλει ο Ευρωπαικός κιν/φος. Θα την αγαπήσετε.

Υπόθεση:Ένας ταλαντούχος μουσικός αποφασίζει να δώσει τέρμα στη ζωή του, μετά από τη καταστροφή του αγαπημένου του βιολιού. 
Μετά το μοναδικό φιλμ κινουμένων σχεδίων «Persepolis», η Satrapi επιστρέφει με αληθινούς ηθοποιούς 
http://www.imdb.com/title/tt1663321/?ref_=fn_al_tt_1


Ταινίες χωρίς διθυραμβικές κριτικές αλλά εμείς τις γουστάρουμε:
"Cracks"  (Μ.Βρετανία,Ιρλανδία, 2009)

Σκηνοθεσία: Jordan Scott
Ηθοποιοί: Eva Green, Juno Temple, Maria Valverde, Sinead Cusack, Imogen Poots

Η κόρη του Ρίντλεϊ Σκοτ κάνει το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της με ένα ανεξάρτητο δραματικό φιλμ, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Sheila Kohler. 
Μια ταινία με ατμοσφαιρική και αινιγματική πλοκή και την Eva Green να δίνει μια ακόμη σαγηνευτική ερμηνεία.

Υπόθεση:Στην δεκαετία του 30 σε ένα νησί στην αγκαλιά σε ένα ιδιωτικό σχολειό μια ομάδα εσώκλειστες μαθήτριες ακολούθου πίστα το πρότυπο τους, την καθηγήτρια Τζι. Οι μέθοδοι της το ανεξάρτητο πνεύμα της και το ελεύθερο στιλ της κεντρίζουν το ενδιαφέρων των κοριτσιών που την λατρεύουν. Όταν στο σχολειό καταφθάνει η Φιαμμα. Η Ισπανίδα πλούσια πριγκίπισσα είναι αυτή που θα προσελκύσει το ενδιαφέρων την κυρίας Τζι μπλέκοντας όλους σε μυστικά ψέματα μέσα στο ειδυλλιακό περιβάλλον του σχολειού.
http://www.imdb.com/title/tt1183665/?ref_=fn_al_tt_1


Καλή προβολή!
Παρασκευή Γιουβανάκη

Βlue ruin κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία:Jeremy Saulnier
Ηθοποιοί: Macon Blair, Devin Ratray, Amy Hargreaves

Yπόθεση ταινίας:"Η ήσυχη ζωή ενός μυστηριώδους περιθωριακού τύπου, αναστατώνεται από κάποια συνταρακτικά νέα. Εξοργισμένος, επιστρέφει στη γενέτειρα του με σκοπό την εκδίκηση. Σύντομα θα βρει τον εαυτό του μπλεγμένο σε μια βίαιη μάχη προσπαθώντας να προστατέψει την αποξενωμένη οικογένεια του."

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, δεν μπορείς να μην αισθανθείς την επιβλητικότητα της φωτογραφίας. Η ταινία γίνεται ακόμη πιο μυστήρια και ατμοσφαιρική χάρης αυτήν (την οποία έχει επιμεληθεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης που είναι διευθυντής φωτογραφίας και αυτή είναι η 2η σκηνοθετική του δουλειά). 

Παρακολουθώντας τις πρώτες σκηνές, αργούμε να καταλάβουμε την πραγματική αξία αυτού του έργου, καθώς απουσιάζουν η ομιλία και η δράση. Ειδικά στην περίπτωση των θρίλερ, αυτό προκαλεί (φυσικά) βαρεμάρα . Όταν όμως "προχωράμε" πιο βαθιά στην ταινία, παρατηρούμε πως δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο θριλεράκι αμερικάνικης παραγωγής. .

H ιστορία εκδίκησης ξεκινά να ξετυλίγεται μπροστά μας. Κανένα από τα πλάνα δεν αποτελεί άσκοπη κίνηση της κάμερας.  Όλα έχουν τη δική τους "ομιλία". Μέσα από τα καλαίσθητα αυτά πλάνα, νιώθουμε την απερίγραπτη οργή του ήρωα, τη μοναξιά που τον κατακλύζει εδώ και χρόνια λόγω της οικογενειακής απώλειας που βιώνει, την επιμονή του -παρά τις καθόλου τυχαίες γκάφες που τον δείχνει η σκηνοθεσία να κάνει, ώστε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τον σκοπό του με οποιοδήποτε τίμημα καθώς αδιαφορεί για την κατάληξη αυτού. Η ερμηνεία του Macon Blair σε συνδυασμό με το πάντα αινιγματικό του βλέμμα κάνει ακόμη πιο μυστήρια την ατμόσφαιρα των "Ερειπίων".

To "Βlue ruin" είναι ένα ακόμη ιδιαίτερο, χαμηλών τόνων κομμάτι του ανεξάρτητου Αμερικάνικου κιν/φου, που καταφέρνει-παρά το γεγονός πως οι χαρακτήρες μιλάνε μία στο τέταρτο, να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή. Έτσι και εμείς καθόμαστε πιο αναπαυτικά στο κάθισμά μας περιμένοντας τη συνέχεια.

Καλή προβολή!

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5

We are the best κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία:  Lukas Moodysson
Hθοποιοί:  Mira Barkhammar, Mira Grosin, Liv LeMoyne

Η ταινία "We are the Best!" είναι βασισμένη στο κόμικ που σχεδιάστηκε από την γυναίκα του σκηνοθέτη, Coco Moodysson.  Έχει προβληθεί σε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας, στη συνέχεια συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Τορόντο ενώ κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τόκυο.

Yπόθεση: Tρεις μικρές επαναστάτριες στη Στοκχόλμη της δεκαετίας του ’80, η Μπόμπο, η Κλάρα και η Χέντβιγκ, οι οποίες παρά τις διαφορές τους βρίσκουν το κοινό τους στοιχείο στη μουσική και φτιάχνουν μια μπάντα χωρίς να έχουν μουσικά όργανα, θέλοντας να αποδείξουν ότι η πανκ μουσική δεν έχει πεθάνει και ότι εκείνες είναι «οι καλύτερες».

Σε συνέχεια των "Δείξε μου Αγάπη", "Μαζί" και "Λίλια για Πάντα", η έβδομη ταινία του Lukas Moodysson που θυμίζει κάτι από το παρθενικό του "Fucking Amal", παρουσιάζει την Μπόμπο, την Κλάρα και τη Χέντβιγκ, σε μια προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης από τους μεγάλους και το σχολείο. 

Mια ιστορία τρυφερή, συγκυνητική και παράλληλα αστεία με τον δικό της τρόπο. Τρία κοριτσάκια προσπαθούν και τολμούν να ξεχωρίσουν και κρατήσουν τον δικό τους μοναδικό χαρακτήρα και αυθεντικό στυλ, πάρα το γενικό "ωραίο" που επικρατεί. Μέσα από τα αλύπητα χτυπήματα που δίνουν στα drums τους φωνάζουν "Tολμάμε γιατί μπορούμε και γιατί έτσι θέλουμε!" Και δεν έχουν κανένα άδικο. Τα "αλύπητα" αυτά χτυπήματα συνοδεύει και ένα γεμάτο ένταση και ρυθμό soundtrack από σουηδική punk.

Τα βλέμματα τραβάνε οι τρεις μικρές Mira Barkhammar, Mira Grosin και Liv LeMoyne στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, η κάθε μια με τη δική της ζωντάνια και το δικό της θράσος. Τελικά ισχύει αυτό που λέγεται πως οι μικροί ήρωες σώζουν πολλές φορές τις ταινίες..

Μέσα από όλη αυτή την "τσαχπίνικη" διάθεση της ταινίας και έχοντας έναν υπαρξιακό  γνώμονα να περικλείει τη θεματική της ενότητα, βγαίνει ένα χρήσιμο δίδαγμα για το ότι ο καθένας μας έχει δικαίωμα να κρατήσει το προσωπικό του στυλ-όποιο και αν είναι αυτό, αλλά και να παλέψει για αυτό.

Να προσθέσω επίσης πως δυστυχώς δεν λείπει η σεναριακή κοιλία που τραβά από τα μαλλιά την πλοκή.

Παρά το τελευταίο αυτό αρνητικό στοιχείο, πρόκειται για μια ξεχωριστή ταινία για την εφηβεία, λουσμένη από επαναστατικό πνεύμα και ζεστό χιούμορ.
Το "We are the best" δίνει τη δική του "μπουνιά" στο  bullying και στην κοινωνική κατακραυγή.
Kαλή προβολή!

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5

Interstellar Κριτική Ταινίας

Σκηνοθεσία : Christopher Nolan
Ηθοποιοί : Matthew McConaughey, Anne Hathaway ,David Gyasi ,Wes Bentley, Jessica Chastain, Mackenzie Foy, Michael Caine, Matt Damon, Timothée Chalamet, Casey Affleck

“Interstellar” ο τίτλος μιας από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς και όχι άδικα. Ένα πομπώδες υπερθέαμα ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας και σίγουρα εντυπωσιάζει και με το παραπάνω.

Υπόθεση : Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, τα περιβαλλοντικά προβλήματα έχουν καταστήσει την ζωή στον πλανήτη γη δυσμενή. Ο Cooper (Matthew McConaughey) πρώην πιλότος και μηχανικός της NASA, είναι πλέον ένας αγρότης όπως και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και επίσης ένας χήρος πατέρας δυο παιδιών. Μαζί με την πανέξυπνη κόρη του Murph (Mackenzie Foy) βρίσκουν τις συντεταγμένες για την βάση της NASA. Εκεί ο Cooper ξανασυναντά έναν παλιό του γνώριμο τον Dr.Brand(Michael Caine) και καλείται να ηγηθεί μιας αποστολής για την εύρεση κατοικήσιμων περιοχών σε άλλους πλανήτες, μιας και η δυνατότητα ζωής στη γη φτάνει προς το τέλος της. Θα καταφέρει τελικά ο Cooper παρά το χωρο-χρονικό παράδοξο να σώσει τη ζωή στον πλανήτη γη και να σμίξει με την οικογένεια του; 

Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν φανερές επιρροές από διάφορους σκηνοθέτες και ταινίες μέσα στην ταινία (βλ. Kubrick , Cuaron και 2001:The Space Odyssey, Gravity αντίστοιχα) το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Christopher Nolan δεν προσπαθεί να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη επιχειρώντας να μιμηθεί άλλους, παρά αφήνει την δική του προσωπική σφραγίδα, του τελειομανούς οραματιστή σκηνοθέτη όπως μόνο ο ίδιος ξέρει.

Το σενάριο συνδέεται πανέξυπνα με την σκηνοθετική διαύγεια του Nolan και χάρη σ’ αυτό τα συνολικά 169’ της ταινίας (ευτυχώς) δεν κουράζουν τον θεατή όπως εύλογα κάποιος μπορεί να υποθέσει.

Το κλειδί της ταινίας αυτής κρύβεται στο συναίσθημα, αυτή είναι η κινητήρια δύναμη, η αγάπη. Πιο ειδικά η πρώτη ώρα της ταινίας αφιερώνεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη γη , και αυτές τις παρατηρούμε στα πλαίσια της οικογένειας του Cooper. Κυρίως σ’ αυτό το σημείο βλέπουμε να χτίζεται η σχέση του με την κόρη του Murph. Η υπόλοιπη ταινία είναι ένα κράμα παράλληλης αφήγησης των γεγονότων που συμβαίνουν στο διάστημα και αυτών που λαμβάνουν χώρα στη γη.

Ένα υπαρξιακό δράμα- περιπέτεια με εκτεταμένες δόσεις κλισαδούρικου μελοδράματος συνθέτουν πέρα από ένα μεθυστικό οπτικό υπερθέαμα και ένα οπτικοακουστικό κείμενο που δίνει αφορμή για σκέψη.

Στο σενάριο παρατηρούμε αρκετές ανατροπές, στιγμές μεγάλης αγωνίας και ορισμένα σημεία ειρωνείας. Η ταινία αυτή πραγματεύεται ένα τεράστιο ζήτημα, έχει μια υπαρξιακή θεματολογία και με την βοήθεια ποικίλων θεωριών μαγεύει τον θεατή. Το μυστικό είναι το δυνατό συναισθηματικό θέμα, η δυνατή σχέση πατέρα κόρης που ξεπερνά τα εμπόδια χρόνου και χώρου. Ο Nolan δεν αφήνει το υπαρξιακό αδιέξοδο να υπερισχύσει του συναισθήματος ούτε το ανάποδο, αλλά τα παρουσιάζει αλληλένδετα. Μας δείχνει πως ο μικρόκοσμος (οικογένεια) είναι απαραίτητο κομμάτι του μακρόκοσμου (γη). Το τέλος φαντάζει λυτρωτικό και δεν αφήνει μεγάλα ερωτηματικά όπως άλλες ταινίες του πολυσυζητημένου σκηνοθέτη (βλ. Inception).

Η σκηνοθετική δεινότητα του Christopher Nolan σε άψογο συνδυασμό με την ομολογουμένως εξαιρετική φωτογραφία συνθέτουν το κατάλληλο ντουέτο για ένα καλοστημένο blockbuster!

To soundtrack , από τον απερίγραπτα ταλαντούχο Hans Zimmer είναι εκκωφαντικά, ανατριχιαστικά ταιριαστό με το οπτικό κείμενο και αναμενόμενα εξαιρετικό. 
Για τον λόγο του αληθές , υπάρχουν και ορισμένες βολικές λύσεις και μελοδραματικά κλισέ που όμως εξυπηρετούν αποτελεσματικά τον ρόλο τους για την επίκληση στο συναίσθημα του θεατή!

Η ειρωνεία δεν λείπει ούτε αυτή, πχ το όνομα της κόρης του Cooper, Murph (από το Murphy’s law) που κατά κάποιον τρόπο είναι μια προοικονομία του ρόλου που θα παίξει η κοπέλα στη επίλυση του όλου ζητήματος της ταινίας.

Μια τόσο μεγάλη παραγωγή είναι αναμενόμενο να έχει και ένα αντιστοίχως αξιόλογο cast ηθοποιών. Ο Matthew McConaughey στον ρόλο του Cooper δείχνει για άλλη μια φορά, πως έχει ωριμάσει υποκριτικά τα τελευταία χρόνια. Η απεικόνιση του Cooper εδώ είναι ευαίσθητη, στωική και άκρως πετυχημένη.Ο Michael Caine στον ρόλο του Dr.Brand δίνει ,όπως πάντα άλλωστε, ρεσιτάλ ερμηνείας και δεν αφήνει χώρο για περαιτέρω σχόλια. Η μικρούλα Murph (Mackenzie Foy) είναι μια ευχάριστη υποκριτικά έκπληξη, μέσα στον ρόλο της ,παρά το νεαρό της ηλικίας της, κλέβει την παράσταση από την Jessica Chastain , η οποία απεικονίζει την Murph σε μεγαλύτερη ηλικία. 
Η ερμηνεία της Anne Hathaway ως Dr. Brand καλή , αλλά όχι τόσο αξιόλογη όσο την έχουμε συνηθίσει.

Συμπερασματικά, το “Interstellar” παρά τα μικρά παραπατήματα του είναι μια ταινία με τα όλα της, που υπόσχεται να σας ταξιδέψει για περίπου τρεις ώρες, να σας προβληματίσει και να σας ψυχαγωγήσει. Μην την χάσετε, και επιβάλλεται να την δείτε σε σινεμά, η οθόνη του υπολογιστή παρά είναι μικρή για μια τέτοια ταινία. (Κάτι μου λέει πως θα έχει αρκετές υποψηφιότητες για τα όσκαρ.)

Ιλόνα Αγγελίδου,
Film Critiques
Βαθμολογία : 4/5 

Deux jours,une nuit κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne
Hθοποιοί:  Marion Cotillard, Fabrizio Rongione, Pili Groyne,Pili Groyne

Το φιλμ έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και διεκδίκησε μια υποψηφιότητα για το Χρυσό Φοίνικα. Για τους αδερφούς Dardenne δεν είναι η 1η φορά που χαιρετούν τις Κάννες καθώς στο παρελθόν έχουν βραβευτεί με δύο Χρυσούς Φοίνικες, έναν για τη «Ροζέτα» το 1999 και έναν για το «Παιδί» το 2005.

H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής:Μια νεαρή γυναίκα εργάτρια εργοστασίου, έχει στη διάθεσή της ένα Σαββατοκύριακο, ώστε να πείσει τους συνάδελφους της να αρνηθούν τα μπόνους τους για να μην χάσει η ίδια την δουλειά της. 

Αλήθεια εμείς τι θα κάναμε στη θέση τους? Θα δεχόμασταν το bonus των 1000 ευρώ ή θα προτιμούσαμε να παραμείνει στη θέση της η συνάδελφός μας που ξέρουμε ότι έχει ανάγκη τη δουλειά? Οι αδερφοί  Dardenne -που θεωρούνται πλέον από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους κινηματογραφιστές αλλά και ειδήμονες σε τέτοια σοβαρά θέματα, δημιούργησαν μια πέρα για πέρα ανθρώπινη ταινία, με ένα φλέγον ζήτημα, μια επίκαιρη και άβολη περίπτωση.

Παρακολουθούμε  με κομμένη την ανάσα-στην κυριολεξία- την καθηλωτική Marion Cotillard να επισκέπτεται έναν έναν τους συναδέλφους της υποδυόμενη τη Σάντρα, μια γυναίκα που μόλις έχει περάσει από το στάδιο της κατάθλιψης και συνεχίζει ακόμη να παλεύει με αυτό αλλά και για να κρατήσει τη δουλειά της. Δεν σκεφτόμαστε στιγμή πως είναι η ηθοποιός-σταρ αυτή που βλέπουμε. Η Cotillard είναι η Σάντρα. Το σώμα της, ετοιμόρροπο. Η απόγνωση και η αγωνία αποτυπώνονται σε κάθε σημείο του σώματός της. 

Αμέσως μας γίνεται αισθητή η άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο χαρακτήρας. Χωρίς πλατιασμούς και μελοδραματισμούς ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πρόβλημα της σαν να είναι και δικό μας. Νομίζω αυτό λέγεται "σκηνοθετικό επίτευγμα".

Σκηνοθεσία και σενάριο ασχολούνται περισσότερο με το πως αντιδρά ο κάθε ένας από τους εργαζόμενους ξεχωριστά. Κάθε επίσκεψη και ένας διαφορετικός χαρακτήρας, μια έκπληξη. Έχουμε ειλικρινή αγωνία για το πως θα αντιδράσει ο κάθε επόμενος συνεργάτης της. Μερικοί αντιδρούν απάνθρωπα και ακραία. Σε λυπεί αυτό γιατί σκέφτεσαι πως και στην πραγματικότητα υπάρχουν αυτές οι αντιδράσεις. Ακόμη μια απόδειξη πως το "Δύο μέρες, μια νύχτα" έχει ανθρώπινο και αληθοφανή χαρακτήρα.

Αληθινή και συγκινητική ταινία.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5

The Battery κριτική ταινίας

 ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Jeremy Gardner 
 ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Jeremy Gardner, Adam Cronheim, Niels Bolle, Alana O’Brien, Jamie Pantanella.

  H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής : Δυο πρώην παίκτες του baseball, ο Ben (Jeremy Gardner) και ο Mickey (Adam Cronheim) ,που δεν έχουν φαινομενικά τίποτα κοινό, βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα σε νεκρο-ζώντανους και γίνονται φίλοι στην προσπάθεια τους για επιβίωση. Καθώς περιπλανιούνται καθημερινά προσπαθώντας να βρουν μια διέξοδο, ακούνε τυχαία μια συζήτηση από την ανοιχτή συχνότητα ενός walkie-talkie. Αρχίζουν να ελπίζουν, αλλά τα άτομα από την άλλη γραμμή τους τονίζουν πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι «εκεί». Οι δυο φίλοι συνεχίζουν το ταξίδι τους χωρίς ακριβή προορισμό και στην πορεία βρίσκονται προ εκπλήξεων!

  Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια περίεργη μανία, στην Αμερική κυρίως, με το zombie apocalypse. 
Ως εκ τούτου έχουν δημιουργηθεί πολλές ταινίες με νεκρο-ζώντανους. Και το αποτέλεσμα; Μεταξύ μέτριου και κακού τις περισσότερες φορές. Ευτυχώς, «η μπαταρία», η οποία αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeremy Gardner κάνει την διαφορά.( Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης εδώ προσκομίζεται και τον ρόλο του σεναριογράφου και του πρωταγωνιστή).

  Αρχικά, να πω πως η ταινία αδικείται από την περίληψη γιατί είναι ουσιαστικά κάτι πολύ διαφορετικό απ’ ότι έχουμε δει μέχρι τώρα στο zombie genre , ακυρώνοντας τα cliché του είδους.

  Η ταινία ξεκινά χωρίς κάποια αναφορά σε ζόμπι, με την απλή περιγραφή της καθημερινότητας των δυο φίλων και περνάει σαν κωμωδία καταστάσεων. Έτσι, άμα δεν έχετε διαβάσει την υπόθεση σύντομα θα βρεθείτε προ εκπλήξεων! 
Καθώς προχωράει η πλοκή συστηνόμαστε με τους νεκρο-ζώντανους αν και δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Θα ‘λεγα πως τα ζόμπι είναι το γενικότερο πλαίσιο, ο σκηνοθέτης θέλει πιο συγκεκριμένα να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις , με κέντρο την σχέση των δυο φίλων, και το πως αυτές εξελίσσονται σε μια κλειστοφοβική συνθήκη επιβίωσης.

  Πρόκειται για ένα δραματικό θρίλερ.Το σενάριο είναι καλογραμμένο, πρωτότυπο με σωστά δομημένους χαρακτήρες και κυλάει με καλό ρυθμό, δίχως να κάνει μεγάλη κοιλιά και έχει εντάσεις.

  Η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και υπάρχουν σκηνές αναπάντεχες και πανέξυπνες (βλ. σκηνή αυνανισμού –χωρίς να είναι χυδαίες). Μια ολόκληρη σεκάνς είναι γυρισμένη μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο, δημιουργώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και συγχρόνως δίνοντας την ευκαιρία στους ηθοποιούς να αποδείξουν αν μπορούν να ανταπεξέλθουν υποκριτικά.

  Η φωτογραφία της ταινίας είναι άψογη ( τα συγχαρητήρια μου στον Christian Stella!) παρουσιάζοντας το φυσικό περιβάλλον σ’ όλη του την ομορφιά και σ’ όλο του το μεγαλείο, έρχεται ειρωνικά σε κόντρα με την κατάσταση που επικρατεί. Με λίγα λόγια η φύση λάμπει ,ενώ γίνεται της Πόπης και όλα γύρω από τους χαρακτήρες μας, καταρρέουν. Αυτό κάνει ακόμα πιο έντονη την ηθική και συναισθηματική κατάρρευση των χαρακτήρων και λειτουργεί πολύ βοηθητικά.

  Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές. Η χημεία των δυο ηθοποιών είναι προφανής και το αποτέλεσμα της υποκριτικής τους συνύπαρξης απολαυστικό.Έξυπνο και το γεγονός ότι υπάρχουν δυο μόνο βασικοί ηθοποιοί, και όχι παραπάνω όπως σε άλλες παραγωγές, πράγμα που εξυπηρετεί τον στόχο του σκηνοθέτη, να δούμε δηλαδή πώς δυο τελείως διαφορετικά άτομα αναγκάζονται να συνυπάρξουν και να γίνουν σταδιακά φίλοι προσπαθώντας να επιβιώσουν.

  Ο Ben (Jeremy Gardner) είναι θαρραλέος και έχει συνηθίσει τον νομαδικό τρόπο ζωής, προσπαθεί να κάνει τον Mickey (Adam Cronheim) να καταλάβει πως πρέπει να βγουν ζωντανοί από κει πέρα, γι’ αυτό πρέπει να αφήσει τους συναισθηματισμούς και τις νοσταλγίες στην άκρη και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
 Δυο χαρακτήρες, το άσπρο με το μαύρο ένα πράγμα, αναγκασμένοι να ανεχτούν ο ένας τον άλλον για να την βγάλουν ζωντανοί. Οι εσωτερικές συγκρούσεις του καθενός με τον εαυτό του αλλά και οι μεταξύ τους συγκρούσεις αναπόφευκτες και καλογραμμένες, ρεαλιστικά αποτυπωμένες στην οθόνη σας.

  Με προϋπολογισμό μόλις $6.000 το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά καλό στο σύνολο του. Μια ταινία με ζόμπι που κρατάει τα κεντρικά σημεία του είδους και τα «παντρεύει» προσεγμένα με μια ρεαλιστική απεικόνιση μιας ανθρώπινης συνθήκης. (ανάγκη για επιβίωση). Ούτε το χιούμορ λείπει.
Το χαμηλό budget όμως μάλλον ευθύνεται για το σχεδόν ανύπαρκτο μακιγιάζ των νεκροζώντανων. Πράγμα που προσωπικά δεν θεωρώ ιδιαίτερα κακό αφού έτσι η ερμηνεία τους μέτρησε παραπάνω.

  Κάτι όμως που όντως με ενόχλησε ήταν η υπερβολικά εκτεταμένη χρήση μουσικών κομματιών σε μεγάλη διάρκεια της ταινίας, που από ένα σημείο και μετά μας δίνει την εντύπωση πως προσπαθεί να «γεμίσει» χρόνο και ενδεχομένως κάποια σεναριακά κενά, καπελώνοντας ουσιαστικά την εικόνα.

  Τέλος, κάτι που κάνει την ταινία να ξεχωρίσει είναι η αγωνία ( και ο αιφνιδιασμός) που σταδιακά κλιμακώνεται και που καταλήγει να προκαλεί στην τελευταία σεκάνς της ταινίας μια αίσθηση σοκ. Κάθεσαι κυριολεκτικά στην άκρη της καρέκλας μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.

  Έτσι, σας προτείνω να την δείτε, γιατί είναι κάτι καινούργιο ,διαφορετικό και καλοφτιαγμένο που επίσης αποτελεί παράδειγμα ότι και με λίγα λεφτά μπορεί να φτιάξεις κάτι καλό! Καλή προβολή!


Ιλόνα Αγγελίδου, 
Film Critiques
Βαθμολογία : 3/5

Trash κριτική ταινίας

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Stephen Daldry
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Rickson Tevez,Gabriel Weinstein, Jesuita Barbosa, Rooney Mara, Martin Sheen, Wagner Moura 

Η νέα ταινία του Stephen Daldry (μας έχει χαρίσει αξέχαστες ταινίες  όπως το “Hours” και το “The Reader”) βασίζεται στο μυθιστόρημα του Άντι Μάλιγκαν, που για να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, διασκευάστηκε από τον Ρίτσαρντ Κέρτις, σκηνοθέτη και σεναριογράφο του "Love Actually".

H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής:"Τρία ανήλικα παιδιά, που η καθημερινότητα τους είναι να ψάχνουν για χρήσιμα πράγματα σε χωματερή, ανακαλύπτουν μια τσάντα με χρήσιμα έγραφα.Γρήγορα στο κατόπι των αγοριών θα βρεθεί και η (διεφθαρμένη) αστυνομία και ο τοπικός υπόκοσμος, αλλά τα παιδιά είναι αποφασισμένα να μην το βάλουν κάτω, να εκθέσουν το κατεστημένο και να βγουν νικητές."

Πρώτα ονόματα αυτά των Rooney Mara και  Martin Sheen-αφού είναι και οι πιο γνωστοί, σε κάνουν να πιστεύεις πως είναι πρωταγωνιστές. Και όμως, έχουν δεύτερους έως και τρίτους ρόλους (αυτό δεν σημαίνει όμως πως περνάνε αδιάφοροι). Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι τα 3 αγοράκια-Gabriel Weinstein, Rickson Tevez, Eduardo Luis, που υποδύονται τα χαμίνια που ζουν μες στα σκουπίδια. Τα ονόματα αυτών μάλλον θα' πρεπε να ήταν πρώτα...

Tα "χαμίνια" ζουν-στην κυριολεξία, μέσα στα σκουπίδια, αλλά και από τα σκουπίδια, καθώς εργάζονται στις τεράστιες χωματερές. Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει και στα παιδιά αυτά επειδή αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια από τους δήθεν ανώτερης κοινωνικής τάξης, οι οποίοι "τυχαίνει" να είναι μέσα στην ατιμία, τη διαφθορά. Εν ολίγοις, την "καθαρή" βρωμιά. 


Τα τρία αγοράκια-άγνωστα ακόμη στo χώρο του κινηματογράφου, αλλά καιρός να τα μάθουμε, γεμάτα ενέργεια και χωρίς ίχνος δισταγμού,  τρέχουν από χαντάκι σε χαντάκι για να ανακαλύψουν την αλήθεια. Οι ερμηνείες τους φυσικότατες. Νομίζεις πως συμπεριφέρονται και αντιδρούν όπως και σε περιπτώσεις δίχως μια κάμερα να τους κινηματογραφεί.

To μοντάζ συνεργάζεται ομαλότατα με την ενέργεια και τη ζωντάνια των αγοριών με αποτέλεσμα την κορύφωση της έντασης. Και το μουσικό κομμάτι-αυτή η αλήτικη μουσική που ακούμε, συμπληρώνει τον χαρακτήρα της ταινίας.

Τρία αγοράκια που για πολλούς "καθαρούς" δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν διστάζουν να τα βάλουν με το διεφθαρμένο πολιτικό και αστυνομικό σύστημα. Ακούγεται ίσως σαν παραμυθάκι σε πολλούς αλλά καλό είναι να μην μείνουμε στην επιφάνεια. Στο πρόσωπο αυτών των παιδιών, μπορεί να τοποθετηθεί ο καθένας από εμάς.

Να τονίσω πως "Τα σκουπίδια" δεν είναι κάτι που δεν έχουμε δει ξανά στη μεγάλη οθόνη (ίσως σας θυμίσει κάτι από "Slumdog Millionaire" και από την "Πόλη του Θεού" ) παράλληλα όμως τίποτα δεν αναιρεί το γεγονός πως είναι μια πολύ καλή ταινία δράσης, στην οποία εντοπίζονται και στοιχεία θρίλερ, που μας κρατά σε ένταση και αγωνία (αλλά και νεύρα για τη διαφθορά που κυριαρχεί!). 

Κρατάμε τέλος(και ας μείνουμε σε αυτό), πως τα μηνύματα της προς εμάς είναι ξεκάθαρα. Η ιστορία που διαδραματίζεται είναι γεμάτη θάρρος και αισιοδοξία δίνοντας λίγη παραπάνω δύναμη στους θεατές.

Παρασκευή Γιουβανάκη      
Βαθμολογία 3/5