ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Roy Andersson
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Holger Andersson, Nils Westblom
Σίγουρα ένας τόσο πρωτότυπος και παράξενα αστείος τίτλος δεν περνά απαρατήρητος..
Με παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα και θεόπικρο χιούμορ λοιπόν, το "Περιστέρι", ένα ίσως παράξενο δημιούργημα, ενός από τους πιο σουρεαλιστές και σχολαστικούς σκηνοθέτες του Ευρωπαικού κιν/φου, σατιρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Βραβευμένο με το Χρυσό Λιοντάρι στη φετινή Βενετία, το "Περιστέρι", ολοκληρώνει την άτυπη τριλογία (όπως μας πληροφορεί η έναρξη του φιλμ) η οποία αποτελείται από τα «Τραγούδια Από το Δεύτερο Όροφο» (2000) και το «Εσείς οι Ζωντανοί» (2007). Εμπνευσμένος από τον Φλαμανδό ζωγράφο Πέτερ Μπρούγκελ, -απ' όπου και ο τίτλος της ταινίας, και τον Ομηρο, ο Roy Andersson έχτισε την τελευταία του ταινία «Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Ύπαρξή του» σαν ένα ζωγραφικό ποίημα.
Υπόθεση ταινίας: Δύο κακόμοιροι πωλητές στην προσπάθειά τους να πουλήσουν μια πραμάτεια από δόντια βρικόλακα και λαστιχένιες μάσκες, ένας άντρας κοιτάζει προθήκες με βαλσαμωμένα ζώα σε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας. Σε μια από αυτές, ένα περιστέρι σ' ένα κλαδί. Τρεις σύντομες βινιέτες που ονομάζει ο σκηνοθέτης «τρεις συναντήσεις με τον θάνατο» και που περιέχουν ακριβώς ό,τι υπόσχονται. Με όλη την ακατανόητη παραδοξότητα: την αίσθηση της ειρωνείας, της τραγωδίας και του αστείου που έχει η ζωή και ο θάνατος καθώς και την απόλυτη αδυναμία της ανθρωπότητας.
Το κινηματογραφικό έργο του Anderson αναμφισβήτητα έρχεται σε σύγκρουση με την κλασσική πλέον και πανταχού παρούσα αφήγηση, που βασίζεται σε μια παραδοσιακή δραματουργία. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κεντρικοί ήρωες (εκτός από τους 2 αυτούς καημένους μικροπωλητές που τους παρακολουθούμε ενώ προσπαθούν να πουλήσουν τα παράξενα προιόντα τους), δεν υπάρχει η γραμμική αφήγηση με αρχή, μέση και τέλος της πλοκής. Η μια ιστορία διαδέχεται την άλλη, άσχετες φαινομενικά μεταξύ τους αλλά με κεντρικό άξονα το στοιχείο της κωμικοτραγωδίας και του υπαρξιακού προβληματισμού.
Το έργο του ξεφεύγει και από την συνηθισμένη κίνηση της κάμερας. Όλα τα πλάνα κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι 'ακίνητα' και κινηματογραφημένα από την ίδια πάντα γωνία, που ενώ είναι μακριά από τους χαρακτήρες, εμείς, κατά έναν περίεργο τρόπο, τους νιώθουμε κοντά.
Ο μοναδικά εκκεντρικός Σουηδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος παρουσιάζει έναν φωτεινό μα παράλληλα κλειστοφοβικό κόσμο, μια πραγματικότητα όχι εντελώς άγνωστη για εμάς, χωρίς όμως να μας δίνει κάποιο περαιτέρω πάτημα, μια παραπάνω εξήγηση. Μάλιστα, δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει ώστε και να το κάνει.
Ο κόσμος του αυτός, προκαλεί γέλιο αλλά και προβληματισμό ως προς τη σύγχρονη, απρόσωπη ανθρωπότητα.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Holger Andersson, Nils Westblom
Σίγουρα ένας τόσο πρωτότυπος και παράξενα αστείος τίτλος δεν περνά απαρατήρητος..
Με παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα και θεόπικρο χιούμορ λοιπόν, το "Περιστέρι", ένα ίσως παράξενο δημιούργημα, ενός από τους πιο σουρεαλιστές και σχολαστικούς σκηνοθέτες του Ευρωπαικού κιν/φου, σατιρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Βραβευμένο με το Χρυσό Λιοντάρι στη φετινή Βενετία, το "Περιστέρι", ολοκληρώνει την άτυπη τριλογία (όπως μας πληροφορεί η έναρξη του φιλμ) η οποία αποτελείται από τα «Τραγούδια Από το Δεύτερο Όροφο» (2000) και το «Εσείς οι Ζωντανοί» (2007). Εμπνευσμένος από τον Φλαμανδό ζωγράφο Πέτερ Μπρούγκελ, -απ' όπου και ο τίτλος της ταινίας, και τον Ομηρο, ο Roy Andersson έχτισε την τελευταία του ταινία «Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Ύπαρξή του» σαν ένα ζωγραφικό ποίημα.
Υπόθεση ταινίας: Δύο κακόμοιροι πωλητές στην προσπάθειά τους να πουλήσουν μια πραμάτεια από δόντια βρικόλακα και λαστιχένιες μάσκες, ένας άντρας κοιτάζει προθήκες με βαλσαμωμένα ζώα σε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας. Σε μια από αυτές, ένα περιστέρι σ' ένα κλαδί. Τρεις σύντομες βινιέτες που ονομάζει ο σκηνοθέτης «τρεις συναντήσεις με τον θάνατο» και που περιέχουν ακριβώς ό,τι υπόσχονται. Με όλη την ακατανόητη παραδοξότητα: την αίσθηση της ειρωνείας, της τραγωδίας και του αστείου που έχει η ζωή και ο θάνατος καθώς και την απόλυτη αδυναμία της ανθρωπότητας.
Το έργο του ξεφεύγει και από την συνηθισμένη κίνηση της κάμερας. Όλα τα πλάνα κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι 'ακίνητα' και κινηματογραφημένα από την ίδια πάντα γωνία, που ενώ είναι μακριά από τους χαρακτήρες, εμείς, κατά έναν περίεργο τρόπο, τους νιώθουμε κοντά.
Ο μοναδικά εκκεντρικός Σουηδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος παρουσιάζει έναν φωτεινό μα παράλληλα κλειστοφοβικό κόσμο, μια πραγματικότητα όχι εντελώς άγνωστη για εμάς, χωρίς όμως να μας δίνει κάποιο περαιτέρω πάτημα, μια παραπάνω εξήγηση. Μάλιστα, δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει ώστε και να το κάνει.
Ο κόσμος του αυτός, προκαλεί γέλιο αλλά και προβληματισμό ως προς τη σύγχρονη, απρόσωπη ανθρωπότητα.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου