Σκηνοθεσία: Luc Besson
Hθοποιοί: Scarlett Johansson, Morgan Freeman, Analeigh Tipton, Min-sik Choi, Amr Waked
Eνδιαφέρουσα κιν/κη action sci-fi ιδέα, που προβληματίζεται με το τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος λειτουργούσε με το 100% του εγκεφάλου του. Σαν πρώτο άκουσμα μας κεντρίζει το ενδιαφέρον..
Ο σκηνοθέτης Luc Besson , επιστρέφει για ακόμη μια φορά με το φαινομενικά αγαπημένο του αφηγηματικό μοτίβο, τη γυναικεία-σέξυ δύναμή. Μια γυναίκα- η Lucy, με το όπλο στο χέρι τα βάζει με τους πάντες και τα πάντα, αλλά έχει λόγο...
Η θεματική αυτή μας θυμίζει κάτι από τις προηγούμενες κινηματογραφικές του δουλειές όπως "Columbiana" και "Λησταρχίνες". Αυτή τη φορά όμως ο Besson φαίνεται πιο αφελής από ποτέ.
Στη θέση της νεαρής Lucy, θα μπορούσε να ήταν οποιαδήποτε άλλη κοπέλα καθώς είναι μια απλή φοιτήτρια. Έχει όμως και μια αγαθότητα έως χαζομάρα στο χαρακτήρα, αφού έχει επιλέξει ένα ρεμάλι για ερωτικό σύντροφο, ο οποίος και τη βάζει σε θανάσιμους μπελάδες (για του λόγου το αληθές αν είχε διαφορετικό σύντροφο δεν θα έμπλεκε τόσο άσχημα!). Και κάπου εδώ ξεκινάει η ιστορία...
H Lucy πιάνεται ξαφνικά αιχμάλωτη και συνειδητοποιεί πως μέσα στο στομάχι της έχει τοποθετηθεί μια ουσία αγνώστου ταυτότητας. Αυτό που έχει μέσα της, όμως, της δίνει υπερφυσικές δυνάμεις και είναι έτοιμη να πάρει εκδίκηση και να μάθει όλη την αλήθεια. Τη νεαρή Lucy, υποδύεται η σέξυ Johansson. Η επιλογή αυτή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι χωρίς υπερβολή, η πιο αξιόλογη πλευρά του φιλμ. Η Johansson προσθέτει θηλυκότητα και ταμπεραμέντο στο χαρακτήρα δίνοντας μια έξυπνη ερμηνεία. Γρήγορη, αισθησιακή με σαγηνευτικό βλέμμα, αποτελεί τεράστιο αβαντάζ για το σύνολο της ταινίας.
Στις φιλοσοφικές αναζητήσεις της Lucy συμπάσχει και ο βιολόγος Morgan Freeman (ποιος άλλος? πανταχού παρόν πλέον αυτός ο ηθοποιός) με
σοφιστικέ όπως πάντα , ερμηνεία. Μαζί οδεύουν προς μια λογική ίσως κατάληξη για το τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος λειτουργούσε με το 100% του εγκεφάλου του, αλλά αντί για αυτό καταφέρνουν να μπερδέψουν τον θεατή ακόμη περισσότερο. Πάντως ανάμεσα στις υπαρξιακοεπιστημονικές θεωρίες που ακούγονται- ακαταλαβίστικες για αρκετούς και ανόητες για άλλους, αποτυπώνονται και μερικές λογικής βάσεως απόψεις, όπως "Η αμάθεια προκαλεί το χάος", που πολύ σωστά ξεστομίζει η Lucy.
Όσον αφορά τη σκηνοθετική και τη σεναριακή προσέγγιση, φαντάζουν αφελείς στο σύνολό τους, τόσο που προκαλείται η εντύπωση πως επίτηδες ακολουθούν αυτόν τον χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία αδύναμη έως αδιάφορη, και πολλές φορές γελοία-το πλάνο με τη Lucy να χαροπαλεύει και να χτυπιέται στους τοίχους, για παράδειγμα. Το σενάριο από την άλλη έχει παιδαριώδη χαρακτήρα και εκτός από αυτό, δεν λείπουν ούτε οι σεναριακές ευκολίες-αρκετές αναμενόμενες κινήσεις παρατηρούμε κατά την εξέλιξη της πλοκής. Παράλληλα φαίνεται να χάνει από αυτογνωσία και ταυτότητα, καθώς τη μία χάνεται στα άδυτα των κοσμοθεωριών, ενώ την άλλη σε αυτά της ξέφρενης περιπέτειας. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την ολοκλήρωση της τρίτης πράξης. Το τέλος είναι έτσι δομημένο ώστε δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν όντως θέλει κάτι να μας πει ή αν απλά κάνει επίδειξη ωραιοποιημένων πλάνων.
Νιώθουμε πως ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος προσπαθεί να μας πείσει να το πάρουμε το όλο θέμα στα σοβαρά. Mάλλον προσπαθεί με τον λανθασμένο τρόπο ή μάλλον τρέφει αυταπάτες.
Το σίγουρο είναι πως το "Lucy" είναι ταινία για το μεγάλο μέγεθος ποπ-κορν..
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5
Hθοποιοί: Scarlett Johansson, Morgan Freeman, Analeigh Tipton, Min-sik Choi, Amr Waked
Eνδιαφέρουσα κιν/κη action sci-fi ιδέα, που προβληματίζεται με το τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος λειτουργούσε με το 100% του εγκεφάλου του. Σαν πρώτο άκουσμα μας κεντρίζει το ενδιαφέρον..
Ο σκηνοθέτης Luc Besson , επιστρέφει για ακόμη μια φορά με το φαινομενικά αγαπημένο του αφηγηματικό μοτίβο, τη γυναικεία-σέξυ δύναμή. Μια γυναίκα- η Lucy, με το όπλο στο χέρι τα βάζει με τους πάντες και τα πάντα, αλλά έχει λόγο...
Η θεματική αυτή μας θυμίζει κάτι από τις προηγούμενες κινηματογραφικές του δουλειές όπως "Columbiana" και "Λησταρχίνες". Αυτή τη φορά όμως ο Besson φαίνεται πιο αφελής από ποτέ.
Στη θέση της νεαρής Lucy, θα μπορούσε να ήταν οποιαδήποτε άλλη κοπέλα καθώς είναι μια απλή φοιτήτρια. Έχει όμως και μια αγαθότητα έως χαζομάρα στο χαρακτήρα, αφού έχει επιλέξει ένα ρεμάλι για ερωτικό σύντροφο, ο οποίος και τη βάζει σε θανάσιμους μπελάδες (για του λόγου το αληθές αν είχε διαφορετικό σύντροφο δεν θα έμπλεκε τόσο άσχημα!). Και κάπου εδώ ξεκινάει η ιστορία...
H Lucy πιάνεται ξαφνικά αιχμάλωτη και συνειδητοποιεί πως μέσα στο στομάχι της έχει τοποθετηθεί μια ουσία αγνώστου ταυτότητας. Αυτό που έχει μέσα της, όμως, της δίνει υπερφυσικές δυνάμεις και είναι έτοιμη να πάρει εκδίκηση και να μάθει όλη την αλήθεια. Τη νεαρή Lucy, υποδύεται η σέξυ Johansson. Η επιλογή αυτή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι χωρίς υπερβολή, η πιο αξιόλογη πλευρά του φιλμ. Η Johansson προσθέτει θηλυκότητα και ταμπεραμέντο στο χαρακτήρα δίνοντας μια έξυπνη ερμηνεία. Γρήγορη, αισθησιακή με σαγηνευτικό βλέμμα, αποτελεί τεράστιο αβαντάζ για το σύνολο της ταινίας.
Στις φιλοσοφικές αναζητήσεις της Lucy συμπάσχει και ο βιολόγος Morgan Freeman (ποιος άλλος? πανταχού παρόν πλέον αυτός ο ηθοποιός) με
σοφιστικέ όπως πάντα , ερμηνεία. Μαζί οδεύουν προς μια λογική ίσως κατάληξη για το τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος λειτουργούσε με το 100% του εγκεφάλου του, αλλά αντί για αυτό καταφέρνουν να μπερδέψουν τον θεατή ακόμη περισσότερο. Πάντως ανάμεσα στις υπαρξιακοεπιστημονικές θεωρίες που ακούγονται- ακαταλαβίστικες για αρκετούς και ανόητες για άλλους, αποτυπώνονται και μερικές λογικής βάσεως απόψεις, όπως "Η αμάθεια προκαλεί το χάος", που πολύ σωστά ξεστομίζει η Lucy.
Όσον αφορά τη σκηνοθετική και τη σεναριακή προσέγγιση, φαντάζουν αφελείς στο σύνολό τους, τόσο που προκαλείται η εντύπωση πως επίτηδες ακολουθούν αυτόν τον χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία αδύναμη έως αδιάφορη, και πολλές φορές γελοία-το πλάνο με τη Lucy να χαροπαλεύει και να χτυπιέται στους τοίχους, για παράδειγμα. Το σενάριο από την άλλη έχει παιδαριώδη χαρακτήρα και εκτός από αυτό, δεν λείπουν ούτε οι σεναριακές ευκολίες-αρκετές αναμενόμενες κινήσεις παρατηρούμε κατά την εξέλιξη της πλοκής. Παράλληλα φαίνεται να χάνει από αυτογνωσία και ταυτότητα, καθώς τη μία χάνεται στα άδυτα των κοσμοθεωριών, ενώ την άλλη σε αυτά της ξέφρενης περιπέτειας. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την ολοκλήρωση της τρίτης πράξης. Το τέλος είναι έτσι δομημένο ώστε δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν όντως θέλει κάτι να μας πει ή αν απλά κάνει επίδειξη ωραιοποιημένων πλάνων.
Νιώθουμε πως ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος προσπαθεί να μας πείσει να το πάρουμε το όλο θέμα στα σοβαρά. Mάλλον προσπαθεί με τον λανθασμένο τρόπο ή μάλλον τρέφει αυταπάτες.
Το σίγουρο είναι πως το "Lucy" είναι ταινία για το μεγάλο μέγεθος ποπ-κορν..
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου