ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Jeremy Gardner
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Jeremy Gardner, Adam Cronheim, Niels Bolle, Alana O’Brien, Jamie Pantanella.
H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής : Δυο πρώην παίκτες του baseball, ο Ben (Jeremy Gardner) και ο Mickey (Adam Cronheim) ,που δεν έχουν φαινομενικά τίποτα κοινό, βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα σε νεκρο-ζώντανους και γίνονται φίλοι στην προσπάθεια τους για επιβίωση. Καθώς περιπλανιούνται καθημερινά προσπαθώντας να βρουν μια διέξοδο, ακούνε τυχαία μια συζήτηση από την ανοιχτή συχνότητα ενός walkie-talkie. Αρχίζουν να ελπίζουν, αλλά τα άτομα από την άλλη γραμμή τους τονίζουν πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι «εκεί». Οι δυο φίλοι συνεχίζουν το ταξίδι τους χωρίς ακριβή προορισμό και στην πορεία βρίσκονται προ εκπλήξεων!
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια περίεργη μανία, στην Αμερική κυρίως, με το zombie apocalypse.
Ως εκ τούτου έχουν δημιουργηθεί πολλές ταινίες με νεκρο-ζώντανους. Και το αποτέλεσμα; Μεταξύ μέτριου και κακού τις περισσότερες φορές. Ευτυχώς, «η μπαταρία», η οποία αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeremy Gardner κάνει την διαφορά.( Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης εδώ προσκομίζεται και τον ρόλο του σεναριογράφου και του πρωταγωνιστή).
Αρχικά, να πω πως η ταινία αδικείται από την περίληψη γιατί είναι ουσιαστικά κάτι πολύ διαφορετικό απ’ ότι έχουμε δει μέχρι τώρα στο zombie genre , ακυρώνοντας τα cliché του είδους.
Η ταινία ξεκινά χωρίς κάποια αναφορά σε ζόμπι, με την απλή περιγραφή της καθημερινότητας των δυο φίλων και περνάει σαν κωμωδία καταστάσεων. Έτσι, άμα δεν έχετε διαβάσει την υπόθεση σύντομα θα βρεθείτε προ εκπλήξεων!
Καθώς προχωράει η πλοκή συστηνόμαστε με τους νεκρο-ζώντανους αν και δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Θα ‘λεγα πως τα ζόμπι είναι το γενικότερο πλαίσιο, ο σκηνοθέτης θέλει πιο συγκεκριμένα να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις , με κέντρο την σχέση των δυο φίλων, και το πως αυτές εξελίσσονται σε μια κλειστοφοβική συνθήκη επιβίωσης.
Πρόκειται για ένα δραματικό θρίλερ.Το σενάριο είναι καλογραμμένο, πρωτότυπο με σωστά δομημένους χαρακτήρες και κυλάει με καλό ρυθμό, δίχως να κάνει μεγάλη κοιλιά και έχει εντάσεις.
Η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και υπάρχουν σκηνές αναπάντεχες και πανέξυπνες (βλ. σκηνή αυνανισμού –χωρίς να είναι χυδαίες). Μια ολόκληρη σεκάνς είναι γυρισμένη μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο, δημιουργώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και συγχρόνως δίνοντας την ευκαιρία στους ηθοποιούς να αποδείξουν αν μπορούν να ανταπεξέλθουν υποκριτικά.
Η φωτογραφία της ταινίας είναι άψογη ( τα συγχαρητήρια μου στον Christian Stella!) παρουσιάζοντας το φυσικό περιβάλλον σ’ όλη του την ομορφιά και σ’ όλο του το μεγαλείο, έρχεται ειρωνικά σε κόντρα με την κατάσταση που επικρατεί. Με λίγα λόγια η φύση λάμπει ,ενώ γίνεται της Πόπης και όλα γύρω από τους χαρακτήρες μας, καταρρέουν. Αυτό κάνει ακόμα πιο έντονη την ηθική και συναισθηματική κατάρρευση των χαρακτήρων και λειτουργεί πολύ βοηθητικά.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές. Η χημεία των δυο ηθοποιών είναι προφανής και το αποτέλεσμα της υποκριτικής τους συνύπαρξης απολαυστικό.Έξυπνο και το γεγονός ότι υπάρχουν δυο μόνο βασικοί ηθοποιοί, και όχι παραπάνω όπως σε άλλες παραγωγές, πράγμα που εξυπηρετεί τον στόχο του σκηνοθέτη, να δούμε δηλαδή πώς δυο τελείως διαφορετικά άτομα αναγκάζονται να συνυπάρξουν και να γίνουν σταδιακά φίλοι προσπαθώντας να επιβιώσουν.
Ο Ben (Jeremy Gardner) είναι θαρραλέος και έχει συνηθίσει τον νομαδικό τρόπο ζωής, προσπαθεί να κάνει τον Mickey (Adam Cronheim) να καταλάβει πως πρέπει να βγουν ζωντανοί από κει πέρα, γι’ αυτό πρέπει να αφήσει τους συναισθηματισμούς και τις νοσταλγίες στην άκρη και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Δυο χαρακτήρες, το άσπρο με το μαύρο ένα πράγμα, αναγκασμένοι να ανεχτούν ο ένας τον άλλον για να την βγάλουν ζωντανοί. Οι εσωτερικές συγκρούσεις του καθενός με τον εαυτό του αλλά και οι μεταξύ τους συγκρούσεις αναπόφευκτες και καλογραμμένες, ρεαλιστικά αποτυπωμένες στην οθόνη σας.
Με προϋπολογισμό μόλις $6.000 το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά καλό στο σύνολο του. Μια ταινία με ζόμπι που κρατάει τα κεντρικά σημεία του είδους και τα «παντρεύει» προσεγμένα με μια ρεαλιστική απεικόνιση μιας ανθρώπινης συνθήκης. (ανάγκη για επιβίωση). Ούτε το χιούμορ λείπει.
Το χαμηλό budget όμως μάλλον ευθύνεται για το σχεδόν ανύπαρκτο μακιγιάζ των νεκροζώντανων. Πράγμα που προσωπικά δεν θεωρώ ιδιαίτερα κακό αφού έτσι η ερμηνεία τους μέτρησε παραπάνω.
Κάτι όμως που όντως με ενόχλησε ήταν η υπερβολικά εκτεταμένη χρήση μουσικών κομματιών σε μεγάλη διάρκεια της ταινίας, που από ένα σημείο και μετά μας δίνει την εντύπωση πως προσπαθεί να «γεμίσει» χρόνο και ενδεχομένως κάποια σεναριακά κενά, καπελώνοντας ουσιαστικά την εικόνα.
Τέλος, κάτι που κάνει την ταινία να ξεχωρίσει είναι η αγωνία ( και ο αιφνιδιασμός) που σταδιακά κλιμακώνεται και που καταλήγει να προκαλεί στην τελευταία σεκάνς της ταινίας μια αίσθηση σοκ. Κάθεσαι κυριολεκτικά στην άκρη της καρέκλας μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Έτσι, σας προτείνω να την δείτε, γιατί είναι κάτι καινούργιο ,διαφορετικό και καλοφτιαγμένο που επίσης αποτελεί παράδειγμα ότι και με λίγα λεφτά μπορεί να φτιάξεις κάτι καλό! Καλή προβολή!
Ιλόνα Αγγελίδου,
Film Critiques
Βαθμολογία : 3/5
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Jeremy Gardner, Adam Cronheim, Niels Bolle, Alana O’Brien, Jamie Pantanella.
H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής : Δυο πρώην παίκτες του baseball, ο Ben (Jeremy Gardner) και ο Mickey (Adam Cronheim) ,που δεν έχουν φαινομενικά τίποτα κοινό, βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα σε νεκρο-ζώντανους και γίνονται φίλοι στην προσπάθεια τους για επιβίωση. Καθώς περιπλανιούνται καθημερινά προσπαθώντας να βρουν μια διέξοδο, ακούνε τυχαία μια συζήτηση από την ανοιχτή συχνότητα ενός walkie-talkie. Αρχίζουν να ελπίζουν, αλλά τα άτομα από την άλλη γραμμή τους τονίζουν πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι «εκεί». Οι δυο φίλοι συνεχίζουν το ταξίδι τους χωρίς ακριβή προορισμό και στην πορεία βρίσκονται προ εκπλήξεων!
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια περίεργη μανία, στην Αμερική κυρίως, με το zombie apocalypse.
Ως εκ τούτου έχουν δημιουργηθεί πολλές ταινίες με νεκρο-ζώντανους. Και το αποτέλεσμα; Μεταξύ μέτριου και κακού τις περισσότερες φορές. Ευτυχώς, «η μπαταρία», η οποία αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeremy Gardner κάνει την διαφορά.( Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης εδώ προσκομίζεται και τον ρόλο του σεναριογράφου και του πρωταγωνιστή).
Αρχικά, να πω πως η ταινία αδικείται από την περίληψη γιατί είναι ουσιαστικά κάτι πολύ διαφορετικό απ’ ότι έχουμε δει μέχρι τώρα στο zombie genre , ακυρώνοντας τα cliché του είδους.
Η ταινία ξεκινά χωρίς κάποια αναφορά σε ζόμπι, με την απλή περιγραφή της καθημερινότητας των δυο φίλων και περνάει σαν κωμωδία καταστάσεων. Έτσι, άμα δεν έχετε διαβάσει την υπόθεση σύντομα θα βρεθείτε προ εκπλήξεων!
Καθώς προχωράει η πλοκή συστηνόμαστε με τους νεκρο-ζώντανους αν και δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Θα ‘λεγα πως τα ζόμπι είναι το γενικότερο πλαίσιο, ο σκηνοθέτης θέλει πιο συγκεκριμένα να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις , με κέντρο την σχέση των δυο φίλων, και το πως αυτές εξελίσσονται σε μια κλειστοφοβική συνθήκη επιβίωσης.
Πρόκειται για ένα δραματικό θρίλερ.Το σενάριο είναι καλογραμμένο, πρωτότυπο με σωστά δομημένους χαρακτήρες και κυλάει με καλό ρυθμό, δίχως να κάνει μεγάλη κοιλιά και έχει εντάσεις.
Η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και υπάρχουν σκηνές αναπάντεχες και πανέξυπνες (βλ. σκηνή αυνανισμού –χωρίς να είναι χυδαίες). Μια ολόκληρη σεκάνς είναι γυρισμένη μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο, δημιουργώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και συγχρόνως δίνοντας την ευκαιρία στους ηθοποιούς να αποδείξουν αν μπορούν να ανταπεξέλθουν υποκριτικά.
Η φωτογραφία της ταινίας είναι άψογη ( τα συγχαρητήρια μου στον Christian Stella!) παρουσιάζοντας το φυσικό περιβάλλον σ’ όλη του την ομορφιά και σ’ όλο του το μεγαλείο, έρχεται ειρωνικά σε κόντρα με την κατάσταση που επικρατεί. Με λίγα λόγια η φύση λάμπει ,ενώ γίνεται της Πόπης και όλα γύρω από τους χαρακτήρες μας, καταρρέουν. Αυτό κάνει ακόμα πιο έντονη την ηθική και συναισθηματική κατάρρευση των χαρακτήρων και λειτουργεί πολύ βοηθητικά.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές. Η χημεία των δυο ηθοποιών είναι προφανής και το αποτέλεσμα της υποκριτικής τους συνύπαρξης απολαυστικό.Έξυπνο και το γεγονός ότι υπάρχουν δυο μόνο βασικοί ηθοποιοί, και όχι παραπάνω όπως σε άλλες παραγωγές, πράγμα που εξυπηρετεί τον στόχο του σκηνοθέτη, να δούμε δηλαδή πώς δυο τελείως διαφορετικά άτομα αναγκάζονται να συνυπάρξουν και να γίνουν σταδιακά φίλοι προσπαθώντας να επιβιώσουν.
Ο Ben (Jeremy Gardner) είναι θαρραλέος και έχει συνηθίσει τον νομαδικό τρόπο ζωής, προσπαθεί να κάνει τον Mickey (Adam Cronheim) να καταλάβει πως πρέπει να βγουν ζωντανοί από κει πέρα, γι’ αυτό πρέπει να αφήσει τους συναισθηματισμούς και τις νοσταλγίες στην άκρη και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Δυο χαρακτήρες, το άσπρο με το μαύρο ένα πράγμα, αναγκασμένοι να ανεχτούν ο ένας τον άλλον για να την βγάλουν ζωντανοί. Οι εσωτερικές συγκρούσεις του καθενός με τον εαυτό του αλλά και οι μεταξύ τους συγκρούσεις αναπόφευκτες και καλογραμμένες, ρεαλιστικά αποτυπωμένες στην οθόνη σας.
Το χαμηλό budget όμως μάλλον ευθύνεται για το σχεδόν ανύπαρκτο μακιγιάζ των νεκροζώντανων. Πράγμα που προσωπικά δεν θεωρώ ιδιαίτερα κακό αφού έτσι η ερμηνεία τους μέτρησε παραπάνω.
Κάτι όμως που όντως με ενόχλησε ήταν η υπερβολικά εκτεταμένη χρήση μουσικών κομματιών σε μεγάλη διάρκεια της ταινίας, που από ένα σημείο και μετά μας δίνει την εντύπωση πως προσπαθεί να «γεμίσει» χρόνο και ενδεχομένως κάποια σεναριακά κενά, καπελώνοντας ουσιαστικά την εικόνα.
Τέλος, κάτι που κάνει την ταινία να ξεχωρίσει είναι η αγωνία ( και ο αιφνιδιασμός) που σταδιακά κλιμακώνεται και που καταλήγει να προκαλεί στην τελευταία σεκάνς της ταινίας μια αίσθηση σοκ. Κάθεσαι κυριολεκτικά στην άκρη της καρέκλας μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Έτσι, σας προτείνω να την δείτε, γιατί είναι κάτι καινούργιο ,διαφορετικό και καλοφτιαγμένο που επίσης αποτελεί παράδειγμα ότι και με λίγα λεφτά μπορεί να φτιάξεις κάτι καλό! Καλή προβολή!
Ιλόνα Αγγελίδου,
Film Critiques
Βαθμολογία : 3/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου