Σκηνοθεσία: Clint Eastwood
Hθοποιοί: Bradley Cooper, Luke Grimes, Sienna Miller, Kyle Gallner, Sam Jaeger
Η νέα ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ Clint Eastwood («Million Dollar Baby», «Gran Torino», «J Edgar») είναι βασισμένη στην αυτοβιογραφία του δοξασμένου ελεύθερου σκοπευτή Chris Kyle, του σκοπευτή που επισήμως σκότωσε 150 ανθρώπους και κατατάχθηκε στην πρώτη θέση των ελεύθερων σκοπευτών στην ιστορία των ΗΠΑ. Η στρατιωτική του καριέρα, κυρίως στο Ιράκ, τον μετέτρεψε στον πιο θανάσιμο ελεύθερο σκοπευτή στην ιστορία των Η.Π.Α. Το αυτοβιογραφικό βιβλίο αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ, μένοντας για 18 εβδομάδες στην λίστα των bestseller των New York Times, 13 από αυτές στην κορυφή.
Το "Sniper" έχει 6 υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και α' ανδρικού ρόλου για τον Bradley Cooper, ο οποίος με την ερμηνεία που δίνει αξίζει μεν την υποψηφιότητα αλλά όχι και το βραβείο.
Μπορεί λοιπόν να αποτελεί ένα δείγμα άρτιας τεχνικά δουλειάς, αλλά δυστυχώς δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ακόμη ταινία, με το θεματικό μοτίβο «πατρίς - θρησκεία – οικογένεια», που τόσο λατρεύουν οι Αμερικανοί. Κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί μια ακόμη προπαγάνδα του υποδειγματικού Αμερικανού πατριώτη ήρωα που έχουμε δει δεκάδες φορές.
Απογοητευτικά ο Eastwood δεν καταφέρνει να μας προκαλέσει εκείνο το χτυποκάρδι που νιώσαμε κατά τη διάρκεια του "Gran Torino" ή του "Million Dollar Baby". Ξετυλίγει την ιστορία του με ανυπόφορα κλισέ προκαλώντας γελάκια και πλήξη στους θεατές. Ο ήρωας επιστρέφει στην πατρίδα μετά την πρώτη θητεία του στον πόλεμο την ώρα που ξεκινά να πέφτει ο ήλιος (τυχαίο?). Από τη στιγμή που πατάει το πόδι του στα πάτρια εδάφη μέχρι να πέσει στην αγκαλιά του η έγκυος γυναίκα του, η σκηνή είναι γεμάτη με τις γοητευτικές και ρομαντικές αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος (θυμηθείτε τη γνωστή σκηνή στον "Τιτανικό"). Το πλάνο με το οποίο μας συστήνεται ο ενήλικος πλέον ήρωας (αμέσως μετά το ενδιαφέρον flashback για τα παιδικά χρόνια του Chris), είναι σκηνοθετημένο με τρόπο λες και παρουσιάζεται ένας super hero -στην καλύτερη περίπτωση. Ο ήρωας σηκώνει σιγά σιγά το κεφάλι και κάτω από ένα τεράστιο καουμπόικο καπέλο, ξετρυπώνει το γοητευτικό πρόσωπο ενός φουσκωτού Bradley Cooper. "Κλαίω" ακούγεται εύστοχα από την διπλανή μου...
Εκτός από την πρωτοτυπία, απουσιάζει και η αντικειμενικότητα. Κατά τη διάρκεια των μαχητικών σκηνών, τα πλάνα που μαρτυρούν τον αγώνα του Αμερικάνικου στρατού, είναι πλήρως φωτεινά, φανερώνοντας έτσι την ηρωική αλλά και "ειρηνική" τους πρόθεση. Ενώ όταν η κάμερα δείχνει τον αντίπαλο στρατό, ο φωτισμός χαμηλώνει και τα πλάνα στήνονται με τρόπο που προδίδει αλλά και προκαλεί απέχθεια για τους Ιρακινούς. Η απεικόνιση της νοοτροπίας και των δύο πλευρών όπως συνέβαινε στις «Σημαίες των προγόνων μας» και στα «Γράμματα από το Ίβο Τζίμα», εδώ, δεν υπάρχει πουθενά.
Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την τελευταία σκηνή. Ακόμη και να μην γνωρίζαμε εκ των προτέρων την τραγική κατάληξη του ήρωα, οι κινήσεις που επιλέγει η σκηνοθεσία απλόχερα την προδίδουν. Μέχρι και ο φωτισμός της σκηνής είναι πένθιμος.
Υ.Γ. Ναι μεν εντυπωσιακή αλλά διόλου πρωτότυπη. Δυστυχώς.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2/5
Hθοποιοί: Bradley Cooper, Luke Grimes, Sienna Miller, Kyle Gallner, Sam Jaeger
Το "Sniper" έχει 6 υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και α' ανδρικού ρόλου για τον Bradley Cooper, ο οποίος με την ερμηνεία που δίνει αξίζει μεν την υποψηφιότητα αλλά όχι και το βραβείο.
Μπορεί λοιπόν να αποτελεί ένα δείγμα άρτιας τεχνικά δουλειάς, αλλά δυστυχώς δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ακόμη ταινία, με το θεματικό μοτίβο «πατρίς - θρησκεία – οικογένεια», που τόσο λατρεύουν οι Αμερικανοί. Κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί μια ακόμη προπαγάνδα του υποδειγματικού Αμερικανού πατριώτη ήρωα που έχουμε δει δεκάδες φορές.
Απογοητευτικά ο Eastwood δεν καταφέρνει να μας προκαλέσει εκείνο το χτυποκάρδι που νιώσαμε κατά τη διάρκεια του "Gran Torino" ή του "Million Dollar Baby". Ξετυλίγει την ιστορία του με ανυπόφορα κλισέ προκαλώντας γελάκια και πλήξη στους θεατές. Ο ήρωας επιστρέφει στην πατρίδα μετά την πρώτη θητεία του στον πόλεμο την ώρα που ξεκινά να πέφτει ο ήλιος (τυχαίο?). Από τη στιγμή που πατάει το πόδι του στα πάτρια εδάφη μέχρι να πέσει στην αγκαλιά του η έγκυος γυναίκα του, η σκηνή είναι γεμάτη με τις γοητευτικές και ρομαντικές αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος (θυμηθείτε τη γνωστή σκηνή στον "Τιτανικό"). Το πλάνο με το οποίο μας συστήνεται ο ενήλικος πλέον ήρωας (αμέσως μετά το ενδιαφέρον flashback για τα παιδικά χρόνια του Chris), είναι σκηνοθετημένο με τρόπο λες και παρουσιάζεται ένας super hero -στην καλύτερη περίπτωση. Ο ήρωας σηκώνει σιγά σιγά το κεφάλι και κάτω από ένα τεράστιο καουμπόικο καπέλο, ξετρυπώνει το γοητευτικό πρόσωπο ενός φουσκωτού Bradley Cooper. "Κλαίω" ακούγεται εύστοχα από την διπλανή μου...Εκτός από την πρωτοτυπία, απουσιάζει και η αντικειμενικότητα. Κατά τη διάρκεια των μαχητικών σκηνών, τα πλάνα που μαρτυρούν τον αγώνα του Αμερικάνικου στρατού, είναι πλήρως φωτεινά, φανερώνοντας έτσι την ηρωική αλλά και "ειρηνική" τους πρόθεση. Ενώ όταν η κάμερα δείχνει τον αντίπαλο στρατό, ο φωτισμός χαμηλώνει και τα πλάνα στήνονται με τρόπο που προδίδει αλλά και προκαλεί απέχθεια για τους Ιρακινούς. Η απεικόνιση της νοοτροπίας και των δύο πλευρών όπως συνέβαινε στις «Σημαίες των προγόνων μας» και στα «Γράμματα από το Ίβο Τζίμα», εδώ, δεν υπάρχει πουθενά.
Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την τελευταία σκηνή. Ακόμη και να μην γνωρίζαμε εκ των προτέρων την τραγική κατάληξη του ήρωα, οι κινήσεις που επιλέγει η σκηνοθεσία απλόχερα την προδίδουν. Μέχρι και ο φωτισμός της σκηνής είναι πένθιμος.
Υ.Γ. Ναι μεν εντυπωσιακή αλλά διόλου πρωτότυπη. Δυστυχώς.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου