45 Years κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Andrew Haigh
Ηθοποιοί: Charlotte Rampling, Tom Courtenay, Geraldine James

To "45 Χρόνια" έχει μπει εδώ και μήνες, συγκεκριμένα από τότε που προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου, δηλαδή τον Φεβρουάριο, στη λίστα 
"Ποιες ταινίες ανυπομονούμε να δούμε μέχρι το τέλος του 2015". Και έτσι έγινε, ένα βράδυ κατά τη διάρκεια του 21ου Διεθνούς Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας, "Νύχτες Πρεμιέρας".

Η απερίγραπτη όμορφη, μουντή αισθητική της ταινίας, δεν αργεί να εμφανιστεί. Η πρωταγωνίστρια Κate, έχει βγει πρωινή βόλτα με παρέα τον οικογενειακό τους σκύλο σε καταπράσινες εκτάσεις, εκεί όπου δεσπόζει η ηρεμία και η ομορφιά της φύσης. Εκεί όπου γίνεσαι ένα με τη φύση είτε βρίσκεται σε εκείνο ακριβώς το μέρος είτε το παρακολουθείς από μίλια μακριά καθισμένος-η σε μια θέση κινηματογραφικής αίθουσας. Και πως γίνεται αυτό? Όταν ο διευθυντής Φωτογραφίας γνωρίζει πολύ καλά τη δουλειά του και μπορεί να ξεχωρίσει και να γαντζωθεί από το αυθεντικό ύφος του αντίστοιχου σεναρίου. 
Στην περίπτωση των "45 Χρόνων" ο χαρακτήρας του σεναρίου είναι μουντός και νοσταλγικός και αυτό ακολουθείται πιστά από τη φωτογραφία.

Charlotte Rampling και Tom Courtenay (Βραβεία ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βερολίνου) είναι οι Kate και Geoff  της μεγάλης οθόνης. Οι ερμηνείες τους, συμπληρώνουν η μία την άλλη. Λιγομίλητες ως επί το πλείστον, κλιμακόνονται καθηλωτικά από σκηνή σε σκηνή.
Ένα ζευγάρι που γιορτάζει την επέτειο 45 χρόνων γάμου (στα 40 χρόνια ο Geoff έτυχε να παρουσιάσει ένα πρόβλημα υγείας οπότε αποφάσισαν να γιορτάσουν όταν φτάσουν στα "στρόγγυλα" 45 χρόνια) Όμως ενώ οι ετοιμασίες της γιορτής έχουν μπει στην τελική ευθεία και ενώ η Kate διαλέγει ποια μουσικά κομμάτια θα παίξει ο DJ της ξεχωριστής βραδιάς, ένα γράμμα με συνοδεία μια αμήχανη είδηση καταφθάνει και ταράζει την ομαλότητα των ημερών. Το επί πολλά χρόνια εξαφανισμένο,νεκρό σώμα ενός πρώην έρωτα του Geoff, βρέθηκε.

Το σενάριο, που υπογράφεται από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, παρουσιάζει το ηλικιωμένο ζευγάρι να ζει αρμονικά έξω από την πόλη, έναν ενδιαφέροντα και διόλου ρουτινιασμένο έγγαμο βίο, παρά τα πολλά χρόνια που κουβαλά στις πλάτες τους. Δύο άτομα, φανερά αγαπημένα, να και με τυπικές συμπεριφορές-ατάκες σε ορισμένα σημεία, αλλά όπως αποδεικνύεται, δεν μοιράζεται τα πάντα ώσπου έρχεται και η αναπόφευκτη έκρηξη. 

H αναπόφευκτη έκρηξη έρχεται στο τέλος. Με ξώφαλτσο τρόπο και γρήγορο ρυθμό. Αρκεί ή μάλλον καλύτερα αρμόζει, ένα τέτοιο τέλος μπροστά στη  δύναμη που καραδοκεί σιωπηλά ώσπου περιμένει την κατάλληλη στιγμή να ορμήσει, σε κάθε προηγούμενη σκηνή? Ναι μεν κόβει την ανάσα, αλλά δεν είναι αρκετό. Φαντάζει τόσο εύκολο μπροστά στην πολυπλοκότητα της κατάστασης που προηγήθηκε. Άξιζε περισσότερη λεπτοδουλειά στο σενάριο, ειδικά στην τελευταία σκηνή.

Βαθμολογία 3/5
Παρασκευή Γιουβανάκη