Ηθοποιοί: Catherine Deneuve, Jean-Paul Belmondo, Nelly Borgeaud, Michel Bouquet
Το καλοκαίρι σηματοδοτεί την εποχή των επανεκδόσεων κλασικών έργων. Κάτι που μας δίνει την άχαστη ευκαιρία να τις παρακολουθήσουμε σε νέες ψηφιακές κόπιες.
Μία από τις πρόσφατες επανεκδόσεις είναι και η "Η Σειρήνα Του Μισσισιπή" από τον Francois Truffaut. Ταινία-φόρος τιμής στο μυστηριώδες σκηνοθετικό ύφος του Hitchcock και εξ' ολοκλήρου αφιερωμένη στον Jean Renoir, όπως μας πληροφορούν οι τίτλοι. Με σεβασμό προς το κλασικό είδος του νουάρ και πλαισιωμένο με τις κατάλληλες δόσεις ίντριγκας, χαρακτηρίζεται ως ένα καθαρό νεο-νουάρ.
Ο Λουί είναι ένας πλούσιος ιδιοκτήτης καπνοφυτειών στο τροπικό νησί Reunion. Αποφασίζει να παντρευτεί δι’ αλληλογραφίας τη Ζουλί. Η γυναίκα όμως που εμφανίζεται είναι διαφορετική από εκείνη της φωτογραφίας. Ο Λουί δεν πτοείται και τελικά την παντρεύεται. Σύντομα, η γυναίκα θα εξαφανιστεί παίρνοντας μαζί της και τα χρήματα του Λουί. Οι έρευνες των ιδιωτικών ντετέκτιβ δεν έχουν αποτέλεσμα κι έτσι ο Λουί αποφασίζει να την αναζητήσει ο ίδιος.
Mε εμφανέστατες επιρροές από τον κινηματογραφικό κόσμο που έχτισε ο Hitchcock (βλ. "Δεσμώτης του Ιλίγγου"-μην ξεχνάμε ότι ο Truffaut έχει δηλώσει ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του) και με εξαιρετική φωτογραφία που ενισχύει τον απειλητικό χαρακτήρα της Ζουλί αλλά και σεναρίου, οδηγούμαστε σε μια πετυχημένη κριτική για την ιδεολογία που συνοδεύει τον θεσμό του γάμου.
Βέβαια το κερασάκι στην τούρτα είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι που δεν χορταίνεις να παρακολουθείς, που ενώ γνωρίζεις πως πρόκειται για μυθοπλαστικούς χαρακτήρες δεν αφήνεις αυτή τη (μικρή ίσως) λεπτομέρεια να σου χαλάσει τη γοητευτική γεύση που σου αφήνουν οι Catherine Deneuve και Jean-Paul Belmondo. Η χημεία ανάμεσα τους διαχέεται σε όλα τα πλάνα. Και αυτό που τους κάνει ακόμη πιο ερωτεύσιμους (εκτός φυσικά από την απερίγραπτη ομορφιά της Deneuve) είναι ότι παρά την φαινομενική διαφορετικότητα τους, μοιάζουν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.
Ένα φιλμικό κείμενο, ύμνος για τον αληθινό και βαθύ έρωτα. Τον έρωτα εκείνο που σε παρασέρνει όλο και πιο βαθιά στην απεραντοσύνη του με τα απειλητικά του κύματα και ενώ το ξέρεις ότι το κάνει, το ξέρεις ότι χάνεις την αυτοκυριαρχία σου, αρνείσαι να προσπαθήσεις να βγεις στη στεριά. Και δεν το μετανιώνεις.
Υ.Γ. "Τώρα μαθαίνω τι είναι η αγάπη, και είναι πολύ οδυνηρή. Με πονάει."
Ένα από τα πολλά, καθηλωτικά κομμάτια του σεναρίου που υπέγραψε ο Francois Truffaut.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου