Σκηνοθεσία: Andrew Haigh
Ηθοποιοί: Charlotte Rampling, Tom Courtenay, Geraldine James
To "45 Χρόνια" έχει μπει εδώ και μήνες, συγκεκριμένα από τότε που προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου, δηλαδή τον Φεβρουάριο, στη λίστα
"Ποιες ταινίες ανυπομονούμε να δούμε μέχρι το τέλος του 2015". Και έτσι έγινε, ένα βράδυ κατά τη διάρκεια του 21ου Διεθνούς Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας, "Νύχτες Πρεμιέρας".
Η απερίγραπτη όμορφη, μουντή αισθητική της ταινίας, δεν αργεί να εμφανιστεί. Η πρωταγωνίστρια Κate, έχει βγει πρωινή βόλτα με παρέα τον οικογενειακό τους σκύλο σε καταπράσινες εκτάσεις, εκεί όπου δεσπόζει η ηρεμία και η ομορφιά της φύσης. Εκεί όπου γίνεσαι ένα με τη φύση είτε βρίσκεται σε εκείνο ακριβώς το μέρος είτε το παρακολουθείς από μίλια μακριά καθισμένος-η σε μια θέση κινηματογραφικής αίθουσας. Και πως γίνεται αυτό? Όταν ο διευθυντής Φωτογραφίας γνωρίζει πολύ καλά τη δουλειά του και μπορεί να ξεχωρίσει και να γαντζωθεί από το αυθεντικό ύφος του αντίστοιχου σεναρίου.
Στην περίπτωση των "45 Χρόνων" ο χαρακτήρας του σεναρίου είναι μουντός και νοσταλγικός και αυτό ακολουθείται πιστά από τη φωτογραφία.
Charlotte Rampling και Tom Courtenay (Βραβεία ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βερολίνου) είναι οι Kate και Geoff της μεγάλης οθόνης. Οι ερμηνείες τους, συμπληρώνουν η μία την άλλη. Λιγομίλητες ως επί το πλείστον, κλιμακόνονται καθηλωτικά από σκηνή σε σκηνή.
Ένα ζευγάρι που γιορτάζει την επέτειο 45 χρόνων γάμου (στα 40 χρόνια ο Geoff έτυχε να παρουσιάσει ένα πρόβλημα υγείας οπότε αποφάσισαν να γιορτάσουν όταν φτάσουν στα "στρόγγυλα" 45 χρόνια) Όμως ενώ οι ετοιμασίες της γιορτής έχουν μπει στην τελική ευθεία και ενώ η Kate διαλέγει ποια μουσικά κομμάτια θα παίξει ο DJ της ξεχωριστής βραδιάς, ένα γράμμα με συνοδεία μια αμήχανη είδηση καταφθάνει και ταράζει την ομαλότητα των ημερών. Το επί πολλά χρόνια εξαφανισμένο,νεκρό σώμα ενός πρώην έρωτα του Geoff, βρέθηκε.
Το σενάριο, που υπογράφεται από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, παρουσιάζει το ηλικιωμένο ζευγάρι να ζει αρμονικά έξω από την πόλη, έναν ενδιαφέροντα και διόλου ρουτινιασμένο έγγαμο βίο, παρά τα πολλά χρόνια που κουβαλά στις πλάτες τους. Δύο άτομα, φανερά αγαπημένα, να και με τυπικές συμπεριφορές-ατάκες σε ορισμένα σημεία, αλλά όπως αποδεικνύεται, δεν μοιράζεται τα πάντα ώσπου έρχεται και η αναπόφευκτη έκρηξη.
H αναπόφευκτη έκρηξη έρχεται στο τέλος. Με ξώφαλτσο τρόπο και γρήγορο ρυθμό. Αρκεί ή μάλλον καλύτερα αρμόζει, ένα τέτοιο τέλος μπροστά στη δύναμη που καραδοκεί σιωπηλά ώσπου περιμένει την κατάλληλη στιγμή να ορμήσει, σε κάθε προηγούμενη σκηνή? Ναι μεν κόβει την ανάσα, αλλά δεν είναι αρκετό. Φαντάζει τόσο εύκολο μπροστά στην πολυπλοκότητα της κατάστασης που προηγήθηκε. Άξιζε περισσότερη λεπτοδουλειά στο σενάριο, ειδικά στην τελευταία σκηνή.
Βαθμολογία 3/5
Παρασκευή Γιουβανάκη
Σκηνοθεσία: John Ridley
Ηθοποιοί: André Benjamin, Hayley Atwell, Imogen Poots
Το ροκ δεν είναι είδος μουσικής. Δεν είναι μια νόρμα που αποτελείται από φωνή, μία ή δύο κιθάρες, μπάσο και ντραμς. Είναι γνήσια κοινωνική έκφραση της επαναστατικότητας και ως τέτοια δε χωράει στα ρυθμικά τέσσερα τέταρτα και δεν εξαντλείται σε πεντάγραμμα. Ο θρύλος τού Jimi Hendrix ξεκινάει και τελειώνει στην παραπάνω αρχή. Δεν πρόκειται απλώς για έναν τέλειο κιθαρίστα ή έστω τον καλύτερο της εποχής του. Πρόκειται περισσότερο για έναν άνθρωπο που στην ουσία δεν έζησε ποτέ, παρά μόνο μέσα από το απελευθερωτικό γλίστρημα των δαχτύλων του στις χορδές της κιθάρας που αρκούσε για να χωρέσει όλο του το πνεύμα.
Αυτή την πτυχή του μουσικού κολοσσού επιχειρεί να αγγίξει η ταινία του John Ridley. Ήταν, επομένως, υποχρέωση του σκηνοθέτη να μην αναλωθεί σε συγκινησιακές φορτίσεις και επί τροχάδην ανασκοπήσεις της δραματικά σύντομης ζωής του Hendrix. Γι’ αυτό ακριβώς, πολύ εύστοχα, μας τοποθετεί στα 1966 και μας παρουσιάζει έναν ακόμα άσημο και χαμένο στο διάστημα Jimi. Σε κάποιο παρακμιακό στέκι, όπου ο νεαρός κιθαρίστας ξοδεύει την τέχνη του σε αυτιά που δεν του αρμόζουν, οι νότες του θα φτάσουν στα αυτιά της Linda Keith, συντρόφου του Keith Richards, η οποία μένει εμβρόντητη από το ταλέντο του. Έτσι, προσεγγίζει τον Chas Chandler, μπασίστα των Animals (στο σημείο αυτό ένας ορκισμένος ροκάς έχει ήδη δακρύσει) και του συστήνει τον άμαθο Jimi. Ο Chas εντυπωσιάζεται και τον παίρνει μαζί του στην Αγγλία με σκοπό να βοηθήσει το άστρο του να λάμψει. Από το σημείο αυτό, αρχίζει και το ταξίδι του Hendrix σ’ έναν κόσμο που ούτε καταλαβαίνει ούτε τον χωράει.
Ο Ridley επιλέγει να θυσιάσει τις κινηματογραφική αρτιότητα στο βωμό της ειλικρινούς παρουσίασης του σαγηνευτικού αυτού ανθρώπου. Προσφέρει, λοιπόν, ένα σύντομο ταξίδι στον ονειρικό κόσμο του Hendrix, ενός ανθρώπου που δε μπορεί να αντιληφθεί τη σύλληψη των ορίων, των διακρίσεων, όλων εκείνων των στοιχείων που θυμίζουν στους ανθρώπους πόσο διαφορετικοί είναι αντί να τους στρέψουν σε όλα εκείνα που τους κάνουν ίδιους, ενός ποιητή που δεν καταλάβαινε ότι η μουσική χωράει σε καλούπια και εξυπηρετεί περαιτέρω σκοπούς. Από τη σκοπιά αυτή, ο σκηνοθέτης είναι άξιος συγχαρητηρίων, ωστόσο η επιλογή αυτή επέφερε και το κόστος της. Η ταινία εμπίπτει σε μια σειρά «σφαλμάτων», όπως η εξαφάνιση της Linda Keith μετά το πρώτο μέρος όπου μονοπωλεί την ταινία, ασταθής ρυθμός, ελλιπής ανάπτυξη των περισσότερων χαρακτήρων. Αλλά, ακόμα και αυτά, θα μπορούσαν να ενταχθούν στην απόπειρα του σκηνοθέτη να μεταφέρει το θεατή μέσα στο πνεύμα του Jimi, το οποίο αντιλαμβανόταν τα πάντα θολά και νεφελώδη, κινούνταν πάντα σε διαφορετικό ρυθμό από τους υπολοίπους και δε μπορούσε να αναπτύξει ουσιαστική επαφή με κανέναν. Τούτων λεχθέντων, είναι σαφές ότι το αν ένας θεατής θα εκτιμήσει ή όχι το έργο εξαρτάται από τη σχέση του με τη ροκ φιλοσοφία και τον Hendrix ειδικότερα.
Η αναπαράσταση των 60s είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένη, με την προσεγμένη φωτογραφία και το αλλόκοτο μοντάζ να βάζουν το θεατή γλυκά στο κλίμα της αλλόκοτης αυτής εποχής. Η μουσική επένδυση είναι μεν εύστοχη, η παντελής απουσία όμως κομματιών του Hendrix, λόγω νομικού κωλύματος, την κάνει να φαίνεται λειψή και καταντά ενοχλητική. Στο πεδίο των ερμηνειών, ο Andre Benjamin τα βγάζει πέρα και με το παραπάνω, αφού κατακτά το φιλοσοφικά απλανές βλέμμα του Jimi δίχως να καταντάει μιμητικός, ενώ η μελιστάλαχτη Imogen Poots εντυπωσιάζει ως Linda Keith, σ’ έναν χαρακτήρα που πάντως αδικήθηκε στα σημεία από τη βαρύτητα που δόθηκε στην ανάπτυξή του.
Το Jimi: All By My Side είναι μια ταινία που δεν έχει μαζική απεύθυνση. Αποφεύγει τις αγιοποιήσεις και τους εκτενείς διθυράμβους που συνήθως κάνουν την εμφάνιση τους σε αντίστοιχες «βιογραφικές» ταινίες και ενδιαφέρεται περισσότερο να κάνει το θεατή να δει τον τρόπο που επιχειρούσε ο Hendrix να επιβιώσει, με μια φυσική ροπή προς τη μοναξιά και μια ασίγαστη επιθυμία για έκφραση αγάπης μέσω της μουσικής, αγάπη που αδυνατούσε να εκφράσει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Στον εφηβικά βαθυστόχαστο κόσμο του Jimi η μόνη επανάσταση είναι η αγάπη και το μόνο μέσο που διέθετε ήταν η κιθάρα του. Επομένως, δεν είναι παράλογη η αδυναμία του να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους τριγύρω του, σε ένα αποστειρωμένο απάνθρωπο πλαίσιο. Όσοι θεατές έχουν μια μικρή εικόνα του κόσμου του, θα αντιληφθούν τη μυσταγωγία της ταινίας. Οι υπόλοιποι, κατά πάσα πιθανότητα, θα τη βρουν άνιση.
Βαθμολογία: 3/5
Φίλιππος Χατζίκος
Σκηνοθεσία: Pierre Coffin και Kyle Balda
Ηθοποιοί: Sandra Bullock, Steve Carell, Michael Keaton, Jon Hamm, Geoffrey Rush
Μια γερή, απολαυστική γεύση για το τι εστί, μικρά κίτρινα, γλωσσάδικα πλάσματα.
Mεταφερόμαστε στην προ "Dispicable" εποχή όταν ακόμη τα Minions έψαχναν απεγνωσμένα ένα αφεντικό, όχι όμως ένα οποιοδήποτε αφεντικό αλλά το πιο κακό και πονηρό.
Τα Minions έχουν κερδίσει εδώ και καιρό την αγάπη όχι μόνο των παιδιών, αλλά και όλων των ενηλίκων. Αιτία αυτού τα άπειρα video που κυκλοφορούσαν κατά καιρούς αλλά και ότι άλλο μπορεί να προσφέρει η σημερινή τεχνολογία και τα social media και πάντα με πρωταγωνιστές τα minions . Και φυσικά οι παγκόσμιες εισπράξεις των δύο προηγούμενων ταινιών, όπου πρωταγωνίστησαν στο πλευρό του Γκρου.
Το σενάριο με έξυπνο και πετυχημένο χιούμορ μας απαντά στο ερώτημα "Πώς και από που ξετρύπωσαν τα κίτρινα πλασματάκια?".
Το ευχάριστο της υπόθεσης "Minions" δεν σταμάτα στο γεγονός του χιουμοριστικού σεναρίου, ευτυχώς. Οι περιπέτειες τους ξετυλίγονται μέσα από εύστοχες αναφορές σε άλλες ταινίες αλλά και στην παγκόσμια Ιστορία ενώ επιτυχημένες μουσικές επιλογές (“Happy Together"- Τhe Turtles,“Revolution" από Beatles κ.α) ακούγονται σε αρκετές σκηνές.
Στα συν της animation ταινίας προστίθενται οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν φωνητικά τους χρωματιστούς χαρακτήρες με πρώτη και απολαυστικότερη τη Sandra Bullock που χαρίζει αβίαστα τη φωνή της στην μοχθηρή Scarlett Overkill. Στην αρχή και στο τέλος της ταινίας ακούμε μια "χρωματιστή" φωνή. Είναι του αφηγητή-Geoffrey Rush που κάνει πολύ καλά τη δουλειά με την ειρωνεία του στα κατάλληλα σημεία.
Για αυτούς που αναρωτιούνται τι έπαιξε ρόλο στην έμπνευση για τη γέννηση τους, υποστηρίζεται ότι τα Minions είναι, κατά κάποιον τρόπο, ένας φόρος τιμής στον Charles Chaplin και Buster Keaton, στους πατέρες του κωμικού, βωβού αλλά σωματικά εκφραστικότατου κινηματογράφου απλά με την προσθήκη κάποιων ήχων, που συνιστούν την ιδιότυπη γλώσσα των minions.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5
Η στιγμή που από το καλοκαίρι ακόμη περιμέναμε, έφτασε! Σε ακριβώς τρεις ημέρες, δηλαδή στις 23/9, κάνει πρεμιέρα το μεγαλύτερο κινηματογραφικό γεγονός της πρωτεύουσας, το φεστιβάλ "Νύχτες Πρεμιέρας".
Έως και τις 4 Οκτωβρίου, το κινηματογραφικό φαινόμενο θα πρωταγωνιστεί στις αίθουσες Δαναός 1&2, Odeon Όπερα 1&2, Ιντεάλ, Ταινιοθήκη της Ελλάδος και Τεχνόπολη Δ.Α-Innovathens.
Οι αξιόλογες ταινίες πολλές, οι θεματικές και τα αφιερώματα το ίδιο. Έτσι, το να ξεχωρίσεις ελάχιστες ταινίες μονάχα, είναι δύσκολο. Παρόλα αυτά έγινε μια προσπάθεια:
45 years – Andrew Haigh
Charlotte Rampling και Tom Courtenay στο δραματικό έργο που έρχεται από την Γερμανία και συγκεκριμένα από τον Andrew Haigh.
Η Kate Mercer ετοιμάζεται να γιορτάσει την 45η επέτειο γάμου με τον άντρα της. Ενώ οι ετοιμασίες προχωράνε γοργά, ένα γράμμα με παραλήπτη τον άντρα της καταφθάνει και πρόκειται να ανατρέψει τα πάντα.
Η ταινία βραβεύτηκε για τις εξαιρετικές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού στη φετινή Berlinale.
IDEAL: Κυριακή 27/09 – 20:00
Nasty Baby – Sebastian Silva
Δραματική ταινία από τον Χιλιανό σκηνοθέτη Sebastian Silva με πρωταγωνίστρια την Kristen Wiig, μια ηθοποιό που έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους. Ένα γκέι ζευγάρι προσπαθεί να αποκτήσει παιδί με τη βοήθεια της καλύτερης τους φίλης, Poly.
Στην προσπάθεια τους αυτή, δεν αργούν να φανούν τα προβλήματα από εξωτερικούς παράγοντες.
Αξίζει να αναφερθεί πως το «Nasty Baby» έχει αφήσει καλές εντυπώσεις στα φεστιβάλ που μέχρι τώρα έχει προβληθεί.
IDEAL: Παρασκευή 25/09 – 22:00
Μαριονέτες – Παντελής Καλατζής
Μετά από μια αξιόλογη πορεία και παρουσία σε διεθνή φεστιβάλ, ως σκηνοθέτης μικρού μήκους ταινιών και ντοκιμαντέρ αλλά και ως παραγωγός στην ταινία «Το Πλοίο για την Παλαιστίνη», το κινηματογραφικό παιδί του Κούνδουρου, μας παρουσιάζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.
Πρωταγωνιστής του σεναρίου είναι ο Φίλιππος, ένας δημοσιογράφος που ζει απομονωμένος σε κάποιο χωριό της Ελλάδας τα τελευταία έξι χρόνια. Η άγρια δολοφονία του αδελφικού φίλου και πρώην συνεργάτη του Στέργιου, ανατρέπει τη ζωή του ενώ ο ίδιος γίνεται ο επόμενος στόχος. Ψάχνοντας απαντήσεις, επιστρέφει στην Αθήνα, όπου κατά περίεργο τρόπο πολλοί τον βοηθούν στην αναζήτησή του. Είναι όμως τα στοιχεία που συλλέγει πραγματικά ή μια καλοστημένη παγίδα;
ODEON Όπερα 1: Τρίτη 29/09 – 20:00
Μικρού μήκους:
"E-Social" - Ναταλία Λαμπροπούλου.
Σενάριο: Σωτήρης Πετρίδης.
Διάρκεια /15'
Ένα άκρως πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα sci-fi φιλμ που από τη στιγμή της πρεμιέρας του σημειώνει μεγάλη επιτυχία καθώς έχει προβληθεί σε πάνω από 15 παγκόσμια κινηματογραφικά φεστιβάλ, εκ των οποίων διακρίθηκε με το βραβείο ως καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας στο φεστιβάλ Granite Planet, στον Καναδά!
Στο 2035, η εταιρία e-A&Ω προσφέρει στους πελάτες της τη δημιουργία ολογραμμάτων νεκρών προσώπων μέσα από τις πληροφορίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η Άννα, έχοντας χάσει πρόσφατα τον άντρα της, αποφασίζει να δημιουργήσει το δικό του ολόγραμμα, κάτι που όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή.
Δαναός 1: Πέμπτη 1/10 -17:45
Παρασκευή Γιουβανάκη
Πηγή reel.gr
Σκηνοθεσία: Jonathan Demme
Ηθοποιοί: Meryl Streep, Kevin Kline, Mamie Gummer, Sebastian Stan, Audra McDonald, Nick Westrate, Rick Springfield
Η Meryl Streep με τατουάζ και δερμάτινα -δηλαδή σε ακόμη έναν ρόλο-έκπληξη.
To "Ricki and the Flash" αφηγείται την ιστορία μιας αμετανόητης frontman της Ροκ μπάντας The Flash, της Ricki, που αναγκάζεται να επιστρέψει στη γενέτειρα της, όταν μαθαίνει πως η κόρη της χώρισε λίγο πριν το γάμο της.
Η σκηνοθεσία ανήκει στον Jonathan Demme-έχει σκηνοθετήσει το οσκαρικό «Η Σιωπή των Αμνών», ενώ το σενάριο έχει αναλάβει η οσκαρούχα σεναριογράφος Diablo Cody ("Juno"). Δύο αναγνωρισμένοι (αν μη τι άλλο η "Σιωπή των Αμνών" θεωρείται ένα ποιοτικό έργο, ένα από τα καλύτερα θρίλερ στην ιστορία της 7ης Τέχνης) κινηματογραφιστές- οπότε οι μεγάλες προσδοκίες ήταν αναπόφευκτες.
Τόσο η σκηνοθεσία όσο και το σενάριο, παραμένουν εγκλωβισμένα σε έναν άτολμο, υποτονικό κλοιό. Οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται είναι κλισέ αλλά και επιφανειακοί καθώς παραλείπονται σημαντικά στοιχεία του εσωτερικού τους κόσμου. Η σκηνοθεσία του Demme μοιάζει απούσα σε πολλά βασικά σημεία, όπως η πρώτη συνάντηση μητέρας-κόρη μετά από χρόνια, ενώ χαρίζει απλόχερα σκηνές με την ροκού Streep να παρουσιάζει ολόκληρα τα μουσικά κομμάτια, σαν σε συναυλία. Μεγάλης διάρκειας σκηνές που κουράζουν.
Η Streep υποδύεται μια συντηρητική (πραγματικά άξιο απορίας το τι συνέβαινε στο μυαλό της σεναριογράφου την ώρα της συγγραφής), χαζοχαρούμενη Ricki .
Ίσως για πρώτη φορά, ο υποκριτικός αυτός χαμαιλέοντας να μας αφήνει αδιάφορους. Η ερμηνεία της, υστερική και "δήθεν".
To διασκεδάζει πάντως και δίνει την υποκριτική σκυτάλη στην κόρη της, Mamie Gummer, που ναι, καταφέρνει να κάνει την μητέρα της υπερήφανη. Το υποκριτικό ταλέντο δεν έχει σταματήσει στην μαμά Streep ευτυχώς!
Παρόλα αυτά, ίσως για μια βραδιά σε θερινό κινηματογράφο, να είναι καλή επιλογή.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2/5
Σκηνοθεσία: Francois Truffaut
Ηθοποιοί: Catherine Deneuve, Jean-Paul Belmondo, Nelly Borgeaud, Michel Bouquet
Το καλοκαίρι σηματοδοτεί την εποχή των επανεκδόσεων κλασικών έργων. Κάτι που μας δίνει την άχαστη ευκαιρία να τις παρακολουθήσουμε σε νέες ψηφιακές κόπιες.
Μία από τις πρόσφατες επανεκδόσεις είναι και η "Η Σειρήνα Του Μισσισιπή" από τον Francois Truffaut. Ταινία-φόρος τιμής στο μυστηριώδες σκηνοθετικό ύφος του Hitchcock και εξ' ολοκλήρου αφιερωμένη στον Jean Renoir, όπως μας πληροφορούν οι τίτλοι. Με σεβασμό προς το κλασικό είδος του νουάρ και πλαισιωμένο με τις κατάλληλες δόσεις ίντριγκας, χαρακτηρίζεται ως ένα καθαρό νεο-νουάρ.
Ο Λουί είναι ένας πλούσιος ιδιοκτήτης καπνοφυτειών στο τροπικό νησί Reunion. Αποφασίζει να παντρευτεί δι’ αλληλογραφίας τη Ζουλί. Η γυναίκα όμως που εμφανίζεται είναι διαφορετική από εκείνη της φωτογραφίας. Ο Λουί δεν πτοείται και τελικά την παντρεύεται. Σύντομα, η γυναίκα θα εξαφανιστεί παίρνοντας μαζί της και τα χρήματα του Λουί. Οι έρευνες των ιδιωτικών ντετέκτιβ δεν έχουν αποτέλεσμα κι έτσι ο Λουί αποφασίζει να την αναζητήσει ο ίδιος.
Mε εμφανέστατες επιρροές από τον κινηματογραφικό κόσμο που έχτισε ο Hitchcock (βλ. "Δεσμώτης του Ιλίγγου"-μην ξεχνάμε ότι ο Truffaut έχει δηλώσει ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του) και με εξαιρετική φωτογραφία που ενισχύει τον απειλητικό χαρακτήρα της Ζουλί αλλά και σεναρίου, οδηγούμαστε σε μια πετυχημένη κριτική για την ιδεολογία που συνοδεύει τον θεσμό του γάμου.
Βέβαια το κερασάκι στην τούρτα είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι που δεν χορταίνεις να παρακολουθείς, που ενώ γνωρίζεις πως πρόκειται για μυθοπλαστικούς χαρακτήρες δεν αφήνεις αυτή τη (μικρή ίσως) λεπτομέρεια να σου χαλάσει τη γοητευτική γεύση που σου αφήνουν οι Catherine Deneuve και Jean-Paul Belmondo. Η χημεία ανάμεσα τους διαχέεται σε όλα τα πλάνα. Και αυτό που τους κάνει ακόμη πιο ερωτεύσιμους (εκτός φυσικά από την απερίγραπτη ομορφιά της Deneuve) είναι ότι παρά την φαινομενική διαφορετικότητα τους, μοιάζουν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.
Ένα φιλμικό κείμενο, ύμνος για τον αληθινό και βαθύ έρωτα. Τον έρωτα εκείνο που σε παρασέρνει όλο και πιο βαθιά στην απεραντοσύνη του με τα απειλητικά του κύματα και ενώ το ξέρεις ότι το κάνει, το ξέρεις ότι χάνεις την αυτοκυριαρχία σου, αρνείσαι να προσπαθήσεις να βγεις στη στεριά. Και δεν το μετανιώνεις.
Υ.Γ. "Τώρα μαθαίνω τι είναι η αγάπη, και είναι πολύ οδυνηρή. Με πονάει."
Ένα από τα πολλά, καθηλωτικά κομμάτια του σεναρίου που υπέγραψε ο Francois Truffaut.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5
OLD CLASSIC, Κλασσικές ταινίες από το ’60 & πριν:
Hangmen Also Die! (1943)
Ξεχώρισε σε μια επoχή που κυριαρχούσαν οι προπαγανδιστικές και αντιναζιστικές παραγωγές. Έχει χαρακτηριστεί ως η μία από τις πιο αντιφασιστικές ταινίες όλων των εποχών.
Ένα αριστουργηματικό έργο, σκηνοθετημένο από τον σπουδαίο Φριτζ Λανγκ και γραμμένο από τον τότε νεοφερμένο, Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Yπήρξε προτεινόμενο για δύο βραβεία Όσκαρ (το ένα από αυτά ήταν για την υπέροχη μουσική του Χανς Άισλερ).
CINEFIL:
Mr. X (2014)
Το πορτραίτο ενός μυστηριώδη κινηματογραφιστή, που αρνείται να έχει επαφές με τα media αλλά και με το κοινό. Η ταυτότητά του τον τοποθετεί στη λίστα με τους σημαντικότερους Ευρωπαίους κινηματογραφιστές.
Ένα ντοκιμαντέρ για τον ποιητικό Leos Carax, σε σκηνοθεσία Tessa Louise-Salome.
Σινέ-διασκέδαση για όλους:
Inside Out (2015)
H Pixar έκανε και πάλι το θαύμα της. Η καινούρια της ταινία στέκεται επάξια απέναντι στα αγαπημένα "Wall-e" και "Up"
Ανθρώπινο και συγκινητικό.
Αριστουργηματικά δομημένο, με τα στοιχεία-όπλα που μόνο η Pixar γνωρίζει πολύ καλά πως να μεταχειρίζεται ώστε οι "παιδικές" ταινίες να μην απευθύνονται και να μην γοητεύουν μονάχα τις παιδικές ηλικίες.
SMALL DIAMONDS, αληθινά διαμάντια του παγκόσμιου κινηματογράφου:
Water Lilies (2007)
Ένα καλοκαίρι, δύο κορίτσια που αγαπάνε το κολύμπι, δημιουργούν μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Celine Sciamma που έχει διττό ρόλο:
αποδεικνύει πως πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη σκηνοθέτιδα και μαρτυρεί το μοναδικό σκηνοθετικό της ύφος.
Παράλληλα, οι εξαιρετικές ερμηνευτικές παρουσίες των δύο κοριτσιών που πρωταγωνιστούν ανεβάζουν σε επίπεδο την ταινία- η Adele Haenel καταφέρνει να ξεχωρίζει από τότε..
Ταινίες χωρίς διθυραμβικές κριτικές αλλά εμείς τις γουστάρουμε:
The Brothers Bloom (2008)
Ο σκηνοθέτης του ανεξάρτητου hit "Βrick", Rian Johnson δημιουργεί μια συμπαθητική κωμωδία-περιπέτεια και χαρίζει (σχεδόν) δύο ευχάριστες ώρες.
Δυο αδέλφια, επαγγελματίες απατεώνες, αποφασίζουν να κάνουν μια τελευταία δουλεία, που θα τους αποφέρει πολλά κέρδη. Ταυτόχρονα μια όμορφη γυναίκα αναστατώνει τις ζωές τους.
Καλή προβολή!
Παρασκευή Γιουβανάκη
Σκηνοθεσία: Pete Docter και Ronaldo Del Carmen
Ηθοποιοί: Amy Poehler, Mindy Kaling, Bill Hader, Lewis Black
Πρωταγωνιστές της ταινίας, τα συναισθήματα μας.
Οι ευφυέστατοι δημιουργοί της Pixar που μας ταξίδεψαν με το ανεπανάληπτο "Up" σε μακρινούς, άγνωστους τόπους, έρχονται να μας χαρίσουν άλλη μια μοναδική, αξέχαστη, ένα πράγμα "δεν θέλω να σηκωθώ από τη θέση μου" όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, κινηματογραφική εμπειρία.
Από μια μητρόπολη γεμάτη τέρατα (Μπαμπούλες Α.Ε.), ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης Pete Docter ταξίδεψε το κοινό σε ξεχωριστούς, γεμάτους φαντασία τόπους. Το 2015, θα μας μεταφέρει στην πιο εκπληκτική τοποθεσία που υπάρχει, μέσα στο μυαλό ενός 11χρονου κοριτσιού, της Ράιλι. Μια ανατρεπτική, εντυπωσιακή και ευφυής σύλληψη της Pixar, ένα αριστούργημα που απευθύνεται και αφορά το ευρύ κοινό και δεν ξεχωρίζει ηλικίες. Μία επιβεβαίωση ότι η τέχνη του animation δεν θα πάψει ποτέ να μας αιφνιδιάζει με τις ασύλληπτες ικανότητες της.
Το να μεγαλώνεις δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά για τη Riley που ξεριζώνεται από την ήσυχη ζωή της σε μια κωμόπολη της κεντροδυτικής Αμερικής για να εγκατασταθεί στο Σαν Φρανσίσκο, όπου βρίσκεται η καινούρια δουλειά του πατέρα της. Όπως όλοι μας, έτσι κι η Riley κατευθύνεται από τα συναισθήματά της – τη Χαρά, τον Φόβο, τον Θυμό, την Αηδία και τη Θλίψη. Τα συναισθήματα ζουν στο Κέντρο Ελέγχου μέσα στο μυαλό της, απ’ όπου τη συμβουλεύουν στην καθημερινότητά της. Καθώς η Riley και τα συναισθήματά της αγωνίζονται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, στο Κέντρο Ελέγχου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση...
To "Inside Out" (ή "Τα μυαλά που κουβαλάς"-απαράδεκτος ελληνικός τίτλος για ακόμη μια φορά), έχει εκείνη την αίγλη, την αγνή και γεμάτη ζωντάνια, ψυχή που είχαν και το "Wall-e" και το "Ψηλά στον Ουρανό". Δύο κείμενα γεμάτα εικόνες που τις συνόδευαν εκατοντάδες λέξεις δίχως λόγια. Δύο κείμενα της Pixar που σημάδεψαν την μετέπειτα κινηματογραφική της πορεία. Παράλληλα, προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα "μια ταινία στα γρήγορα", που ήταν το "Cars 2" και "Brave"(ναι είχε κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερου Animation το 2013(!)).
Ένα animation με εκθαμβωτικό οπτικοακουστικό περιεχόμενο. Tα αξεπέραστα γραφικά συνδυάζονται απόλυτα με τις φωνητικές ερμηνείες των ηθοποιών, εκ των οποίων ξεχωρίζουν σίγουρα οι χρωματιστές φωνές των Amy Poehler ως Χαρά και Phyllis Smith ως Λύπη.
Μοναδικό. Απερίγραπτα συγκινητικό, αριστουργηματικά δομημένο, με τα στοιχεία-όπλα που μόνο η Pixar γνωρίζει πολύ καλά πως να μεταχειρίζεται ώστε οι "παιδικές" ταινίες να μην απευθύνονται και να μην γοητεύουν μονάχα τις παιδικές ηλικίες.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5
Σκηνοθεσία: Paul Feig
Ηθοποιοί: Melissa McCarthy, Morena Baccarin, Rose Byrne, Jason Statham, Jude Law, Allison Janney
H ηθοποιός-απόλαυση Melissa McCarthy, επιστρέφει. Είναι η τρίτη της συνεργασία με τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο Paul Feig, μετά τις πολύ μεγάλες επιτυχίες τους, «Bridesmaids» και «The Heat». Αυτή τη φορά, υποδύεται την "δεν μασάω μπροστά σε τίποτα" μυστική πράκτορα Κούπερ.
Ποια είναι η πράκτορας Κούπερ? Η Σούζαν Κούπερ είναι μία φιλήσυχη αναλύτρια της CIA, που κάνει κυρίως δουλειά γραφείου, και ταυτόχρονα ο αφανής ήρωας πίσω από τις πιο επικίνδυνες αποστολές. Όταν, όμως, ο συνεργάτης της εξαφανίζεται και ένας ακόμη κορυφαίος πράκτορας βρίσκεται επίσης σε κίνδυνο, η Σούζαν δηλώνει εθελοντικά συμμετοχή σε μια κρίσιμη μυστική αποστολή. Τώρα, ως μυστική πράκτορας πλέον, θα χρειαστεί να εισχωρήσει στον κόσμο μίας θανάσιμης εμπόρου όπλων έτσι ώστε να αποτρέψει μια επικείμενη παγκόσμια καταστροφή…
Ο Paul Feig που υπογράφει και το σενάριο και τη σκηνοθεσία, εκτός από την άφθονη δράση που προσθέτει, χρησιμοποιεί εύστοχα τα κατά κύριο λόγο ηλίθια, κοινωνικά στερεότυπα και τα αναπόφευκτα σεναριακά κλισέ του είδους. Εμφανίζει την McCarthy ντυμένη ολότελα στα ροζ να φορά μπλούζα με τεράστια φάτσα γάτας, μια γυναίκα που ζει με καμιά δεκαριά γατιά στο σπίτι της...οπότε και δεν την έχει αγγίξει ανθρώπινο χέρι! Η Melissa McCarthy το διασκεδάζει και ακομπλεξάριστη εντελώς (πότε ήταν άλλωστε?) τσαλακώνει για ακόμη μια φορά την εικόνα της και δίχως να κρύψει ότι είναι μια στρουμπουλή ηθοποιός, χτυπάει κατοστάρια με τακούνια και δεν διστάζει να ανταγωνιστεί την αντικειμενικά "εντυπωσιακή" γυναικεία παρουσία (και εντελώς ξινή) στο ντύσιμο.
Την εικόνα του τσαλακώνει και ο ζεν πρεμιέ των τυχοδιωκτικών περιπετειών Jason Statham, σε έναν ρόλο που μόνο το τέλειο αρσενικό στο οποίο μας έχει συνηθίσει, δεν θυμίζει. Ένας κλειστόμυαλος και φυσικά στα όρια της χαζομάρας, πράκτορας, πεπεισμένος πως η νέα στρουμπουλή Κούπερ θα τα "σκατώσει" (όπως επανειλημμένα της φωνάζει) άσχετα που η τελευταία έχει το προβάδισμα και του σώζει το τομάρι πολλάκις!
To "Spy" αξίζει τη θέαση του γιατί εκτός από τις μεγάλες δόσεις γέλιου που προσφέρει, είναι και πανέξυπνο. Αφήνει πολύ πίσω του άλλες κατασκοπευτικές περιπέτειες με τον πρωταγωνιστή-μοντέλο και τις (φυσικά) αμαξάρες.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
