Σκηνοθεσία: Thomas Cailley
Hθοποιοί: Adele Haenel, Kevin Azais, Antoine Laurent
To σκηνοθετικό ντεμπούτο του Thomas Cailley φέρνει μια ανατρεπτική ρομαντική κομεντί που αντιστρέφει τους ρόλους ανάμεσα στα δύο φύλα με αποτέλεσμα να κερδίσει τέσσερα βραβεία Σεζάρ.
Εκεί που συνηθίσαμε τα στάνταρ αφηγηματικά δεδομένα στο ρομαντικό είδος και στην κλασική κινηματογραφική μεταφορά της μάχης των δύο φύλων, ο Thomas Cailley απλόχερα και δίχως δημιουργικό δισταγμό, τα αλλάζει και καταφέρνει να μας τραβήξει το ενδιαφέρον.
Περιτριγυρισμένος από την οικογένεια και τους φίλους του, ο Arnaud έχει μπροστά του ένα ήσυχο καλοκαίρι. Μέχρι που θα συναντήσει τη Madeleine, μια όμορφη και σκληροτράχηλη κοπέλα, με καλογυμνασμένο σώμα και ένα σωρό προφητείες για το τέλος του κόσμου. Εκείνος δεν έχει μεγάλες προσδοκίες, εκείνη προετοιμάζεται για το χειρότερο. Εκείνος δέχεται τα πράγματα όπως έχουν, εκείνη τσακώνεται, τρέχει, κολυμπάει και σπρώχνει τον εαυτό της στα άκρα. Αν και δεν του έχει ζητήσει τίποτα, μέχρι πού είναι διατεθειμένος να φτάσει για αυτήν; Είναι μια ιστορία αγάπης, ή επιβίωσης, ή και τα δύο.
Όπλα του σκηνοθέτη-σεναριογράφου (σε συνεργασία με την Claude Le Pape) είναι οι διακριτικές χιουμοριστικές πινελιές, τα άμεσα κοινωνικά μηνύματα και η πρωταγωνίστρια Adele Haenel-την ξεχωρίσαμε από το γαλλικό διαμάντι "Suzanne" (2013), που ενσαρκώνει την ασυγκράτητη σε επίπεδα εκνευρισμού, μαχητική Madeleine. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πως η 26χρονη ηθοποιός τιμήθηκε με το δεύτερο Σεζάρ της για τον ρόλο της Madeleine-το πρώτο το είχε κερδίσει για την ερμηνεία της στο "Suzanne".
Η Madeleine κάνει ότι περνά από το χέρι της ώστε να διεκδικήσει τη θέση που της αναλογεί σε έναν παράλογο και συνάμα άδικο κόσμο. Προετοιμάζει και εκπαιδεύει σκληρά τον εαυτό της για το τέλος του κόσμου που πλησιάζει- έχει πλησιάσει, απειλητικά. Όμορφο και συγκινητικό να βλέπουμε πορτρέτα νεαρών χαρακτήρων γενικότερα, αλλά και ειδικότερα στον κινηματογράφο μιας και γίνεται λόγος για ταινία, να προβληματίζονται και κυρίως να νοιάζονται για την κοινωνία που ζούμε σήμερα, και όχι για το τι λιπ γκλοζ θα φορέσουν στην παραλία.
Mια πρωτότυπη ιστορία νεανικού έρωτα, που εκτός των άλλων, προσφέρει τροφή για σκέψη στις νεαρές ηλικίες.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5
Σκηνοθεσία: Patrice Leconte
Ηθοποιοί: Rebecca Hall, Alan Rickman, Richard Madden
Aντέχει η επιθυμία ενός εραστή στο πέρασμα του χρόνου; Πάνω σε αυτό το ερώτημα χτίστηκε το μυθιστόρημα του Στέφαν Τσβάιχ, "Journey Into the Past", και με τη σειρά της η νέα ταινία του Patrice Leconte, ("Μπουτίκ για αυτόχειρες", "Ο Εραστής της Κομμώτριας"), η πρώτη αγγλόφωνη παραγωγή του σκηνοθέτη. Μια συναισθηματική ταινία με επίκεντρο τον έρωτα που αναγκαζόμαστε να κρύψουμε, να καταπιούμε. Τον έρωτα που συνεχίζει να μας πνίγει δίχως να γνωρίζουμε αν υπάρχει ή αν θα υπάρξει ένα στοιχείο ανταπόκρισης.
Γερμανία, 1912. Ένας ταπεινής καταγωγής νεαρός άντρας, βρίσκει δουλειά σε ένα εργοστάσιο χάλυβα. Ο ιδιοκτήτης, Καρλ, εντυπωσιασμένος από τη δουλειά του, κάνει το νεαρό γραμματέα του. Καθώς η υγεία του Καρλ επιδεινώνεται και παραμένει εσώκλειστος στο σπίτι του, μεταφέρεται κι ο νεαρός μαζί, για να συνεχίσει τη δουλειά του. Εκεί γνωρίζει την κατά πολύ νεότερη σύζυγο του αφεντικού του. Όσο ο καιρός περνά, την ερωτεύεται σφόδρα, αλλά δεν τολμά να αποκαλύψει τα συναισθήματα του. Όταν ο Καρλ ανακοινώνει ότι θα τον στείλει να επιβλέψει τα ορυχεία του στο Μεξικό, η πληγωμένη αντίδραση της συζύγου του, θα αποκαλύψει ότι κι εκείνη έχει αισθήματα για το νεαρό άντρα. Του δίνει την υπόσχεση ότι όταν επιστρέψει σε δύο χρόνια, θα είναι δική του. Οχτώ χρόνια αργότερα, εκείνος επιστρέφει στην πατρίδα του, και στη γυναίκα που ελπίζει ότι τον περιμένει ακόμα. Έχει αντέξει όμως ο έρωτας τους το βίαιο πέρασμα του χρόνου;
Το ερωτικό τρίγωνο πρωταγωνιστεί ανάμεσα στον επιβλητικό Alan Rickman, την όμορφη και συνεσταλμένη Rebecca Hall που τον συνοδεύει στο συζυγικό κρεβάτι με μια εξίσου δυνατή ερμηνεία και την πέτρα του σκανδάλου, Richard Madden (τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι μέσα από το "Game of Thrones"), που ενώ πείθει, κατακλύζεται από ερμηνευτική μονοτονία.
Aυτό που σου λείπει καθώς την παρακολουθείς είναι η ένταση που δημιουργείται από την ερωτική έλξη που νιώθεις για το "λάθος άτομο" και αναγκάζεσαι να την κρύψεις όταν τον-την αντικρίζεις. Η σκηνοθεσία έχει άνευρο χαρακτήρα και σε συνδυασμό με την εξίσου άνευρη ερμηνεία του χαρακτήρα που δεν του επιτρέπεται να εκφράσει τον πόθο του, δηλαδή ο Richard Madden (όχι το συνεχώς αχανές βλέμμα δεν επαρκεί), φτιάχνουν μια υποτονική ατμόσφαιρα που σχεδόν καταστρέφει τον ρομαντισμό και το πάθος της ιστορίας.
Άδικο θα ήταν να μην αναφερθούν οι δυνατές στιγμές που προσφέρει το σενάριο αλλά και η σκηνογραφία-ενδυματολογία και φωτογραφία για την εκπληκτική ανασύσταση της εποχής και της ψυχοσύνθεσης των χαρακτήρων, αντίστοιχα.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5
Σκηνοθεσία: Ana Lily Amirpour
Hθοποιοί: Sheila Vand, Arash Marandi, Marshall Manesh
Διαβάζουμε τη λέξη "βρικόλακας" σε περίληψη ταινίας και μας δημιουργούνται αμφιβολίες-καθόλου παράξενο μιας που το "είδος" αυτό δίνει και παίρνει τα τελευταία χρόνια. Μερικές ανάλογες περιπτώσεις ήταν διαμάντια (βλ."Only Lovers Left Alive" του Jim Jarmusch!) ενώ άλλες ήταν ένα...χάλι. Στην πρώτη περίπτωση (ευτυχώς) βρίσκεται το εντυπωσιακό "A Girl Walks Home Alone at Night". Mε πρωταγωνιστή να φέρνει πολύ σε James Dean και με μουσικές επιλογές που συνδυάζονται τέλεια με τις οπτικές παρεμβάσεις, αυτή η περίεργη ιστορία αγάπης είναι ένα φιλμ που δεν θυμίζει σε τίποτα το Ιρανικό σινεμά του σήμερα. Η σκηνοθεσία είναι της Ana Lily Amirpour, που πραγματοποιεί το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη. Το στόρυ βασίζεται σε κόμικ της ίδιας, ενώ το σύνολο της ταινίας περικλείεται από μια ασπρόμαυρη, μυστηριώδης, καταπληκτική αισθητική που σου προκαλεί ανατριχίλα..όταν είναι απαραίτητο.
Η ταινία έχει να κάνει με μια μοναχική βρικόλακα που βρίσκεται σε μια πόλη φάντασμα στο Ιράν, που ονομάζεται Bad City. Ένα νεκροζώντανο κορίτσι που παραμονεύει στις σκιές και παρακολουθεί τις ζωές των πιο ανήθικων ψυχών που περιφέρονται στην πόλη, που είναι γεμάτη με τα κατακάθια της κοινωνίας, όπως πόρνες, προαγωγούς και ναρκομανείς. Σ’ αυτή την ερειπωμένη πόλη, βρίσκει τον έρωτα. Δημιουργεί μια απροσδόκητη σχέση με ένα νεαρό αγόρι, που είναι επίσης παγιδευμένο σε μια σειρά δύσκολων καταστάσεων. Είναι σαν να είναι δύο καταραμένοι εραστές, καθώς αυτή είναι βρικόλακας και αυτός δεν είναι.
H θρησκευτική, απάνθρωπη αντιμετώπιση του γυναικείου φύλου στις ανατολικές χώρες, είναι ένα ευαίσθητο θέμα που φυσικά δεν περνά απαρατήρητο από τη σεναριακή και σκηνοθετική ματιά. Ευτυχώς δεν περιορίζεται σε μια απλή αναφορά αλλά βασίζει την ιστορία και την εξέλιξη του σεναρίου εξ' ολοκλήρου πάνω σε αυτό, με την πρωταγωνίστρια-εκδικητή να κρύβεται στις σκιές και να θερίζει. Η ανδρική παρουσία παρουσιάζεται αδύναμη, ενώ άντρες-αποβράσματα πέφτουν θύματα της.
Μακάρι μέσω μιας ταινίας, να δοθεί στην τραγική κατάσταση που κυριαρχεί (κυρίως) στην Ανατολή, η προσοχή που της αναλογεί.
Υ.Γ. "Βe a good boy.."
Καλή προβολή!
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5
Σκηνοθεσία: Bent Hamer
Ηθοποιοί: Ane Dahl Torp, Laurent Stocker, Hildegun Riise
Μετά τις "Ιστορίες Κουζίνας" και την "Καινούρια Ζωή του Κυρίου Ο’Χόρτεν" ο Bent Hamer συνεχίζει στην παράδοση της υπόγειας (πιο υπόγειας δεν γίνεται) κωμικής αφήγησης ανανεώνοντας τη φιλμογραφία του με μια ταινία που αυτή τη φορά εμπεριέχει στοιχεία ρομαντικής κομεντί , με την επιθυμία μάλλον να γοητεύσει ένα ευρύτερο κοινό. Ta "1001 γραμμάρια" αποτέλεσαν την υποβολή της Νορβηγίας για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Πολλοί μπορεί να μη το γνωρίζουν, αλλά σε κάθε χώρα φυλάσσεται κάτω από ειδικές συνθήκες ώστε να μην αλλοιώνεται το βάρος του, ένα πρότυπο χιλιόγραμμο, το γνωστό μας κιλό. Το πρότυπο αυτό συνιστά τη μονάδα αναφοράς και μέτρησης του βάρους. Όταν η αυστηρή, γοητευτική αλλά και μοναχική Νορβηγίδα επιστήμονας Μαρίε συμμετέχει στο τακτικό ετήσιο παγκόσμιο συνέδριο στο Παρίσι σχετικά με την ακριβή μέτρηση του πρότυπου χιλιόγραμμου, η ζωή της αποκλίνει από την κανονική της ρουτίνα. Θα αναγκαστεί λοιπόν να «ζυγίσει» με ακρίβεια τις προσωπικές της απογοητεύσεις και επιθυμίες με την ευκαιρία για αγάπη και μια διαφορετική στάσης ζωής.
Παρακολουθώντας το κινηματογραφικό κείμενο καταλαβαίνουμε πως ο Νορβηγός σκηνοθέτης σκόπιμα δημιουργεί πληκτική ατμόσφαιρα, με μια σφιχτή κινηματογράφηση μέσω σταθερών γενικών πλάνων (μερικά θυμίζουν διαφημίσεις ΙΚΕΑ) και με την φωτογραφία να επικεντρώνεται κυρίως στο χρώμα του μπλε (γίνεται πιο ζεστή μόνο όταν η ηρωίδα επισκέπτεται το Παρίσι), θέλοντας να σχολιάσει την εκνευριστική σχολαστικότητα και ρουτίνα
των Νορβηγών.
Σχολιάζει το πως το επάγγελμα μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας γενικότερα. Η πρωταγωνίστρια είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του "κινδύνου". Ζυγίζει στη δουλειά της, ζυγίζει και το κάθε τι στην καθημερινότητας της. Η καθημερινή διαδρομή της (με ένα "βαρετό" αμαξάκι τσέπης, και αυτό στο χρώμα του μπλε) περιορίζεται μεταξύ του αποστειρωμένου Εργαστηρίου Μετρήσεων και Σταθμών και του σπιτιού της. Το πολύ να προστεθούν και οι μετρημένες επισκέψεις στον πατέρα της. Η ζωή της έχει καταντήσει..άψυχη.
Η Ane Dahl Torp στο ρόλο της παγιδευμένης σε μια μονότονη και βαρετή καθημερινότητα, ηρωίδας, με αγέλαστο διαρκώς πρόσωπο και ένα.."δολοφονικό" βλέμμα, φαίνεται ιδανική, προσφέροντας στο φιλμ ακόμη πιο μουντή διάθεση.
Το εξίσου σφιχτοδεμένο με τη σκηνοθεσία, σενάριο, δεν ανοίγει εντελώς τις αγκαλιές του για να σε καλωσορίσει στον κόσμο του-επίτηδες μεν αλλά με κίνδυνο αρκετοί θεατές να αργήσουν να "μπουν" στο πνεύμα της ταινίας ή ακόμη και να μην καταφέρουν να το αναγνωρίσουν.
Υ.Γ. Δύσκολο το Νορβηγικό χιούμορ...
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5
Σκηνοθεσία: Xavier Dolan
Ηθοποιοί: Suzanne Clement, Anne Dorval, Antoine-Olivier Pilon
Το αγόρι είναι μόλις 25 χρονών και μας έχει προσφέρει κινηματογραφικά διαμάντια. Ποιο αγόρι? Ο Xavier Dolan, το "παιδί-θαύμα του σύγχρονου σινεμά" όπως πολλοί τον αποκαλούν πλέον. Δικαιωματικά ανήκει στη σπείρα των ταλαντούχων σύγχρονων δημιουργών. Παρακολουθώντας το "Mommy", καταλαβαίνουμε το γιατί. Είναι αθυρόστομο, ορμητικό μα πάνω από όλα αυθεντικό. Δεν μασάει. Κατορθώνει να είναι σπαρακτικό και συνάμα αστείο. Να είναι αληθινό. Γιατί και η ίδια η ζωή έτσι είναι. Τη μια γελάς την άλλη κλαις.
Φιλμ, που εκτός τον άλλων, τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών και Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας.
Το σενάριο προβληματίζεται γύρω από την ταραχώδη σχέση μάνας-γιου, θέμα που απασχόλησε τον νεαρό σκηνοθέτη και στο ντεμπούτο του.
Μια δυναμική χήρα αναγκάζεται να επωμιστεί μόνη της όλο το βάρος της ευθύνης του ταραχοποιού, υπερκινητικού και συχνά βίαιου 15χρονου γιου της. Καθώς οι δυο τους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ζώντας κάτω από την ίδια στέγη και παλεύοντας να ανταποκριθούν στις καθημερινές προκλήσεις και στις απρόβλεπτες ανάγκες του σπιτικού τους, που δοκιμάζουν διαρκώς τη σχέση τους, η Κάιλα, η παράξενη νεοφερμένη γειτόνισσα από το απέναντι σπίτι, προσφέρει καλοπροαίρετα τη βοήθειά της. Καθώς η παρουσία της στη ζωή τους γίνεται ολοένα και πιο έντονη, σταδιακά οι τρεις τους μοιάζουν να βρίσκουν μια νέα αίσθηση ισορροπίας, και μαζί ανακτούν τις ελπίδες τους για το μέλλον.
Ένας χείμαρρος από υπέροχες ερμηνείες. Ο φαινομενικά ξανθός άγγελος ερμηνεύεται σπαρακτικά από τον Antoine-Olivier Pilon (το αγόρι-θύμα στο ασπρόμαυρο video clip "College Boy", πάλι σε σκηνοθεσία Dolan). Μια ερμηνευτική πιστολιά και δεν είναι η μόνη. Η Anne Dorval ως "Mommy", ενώ είναι απίστευτα δυναμική, είναι εκπληκτικό το πως αφήνει τον χαρακτήρα της να παρασύρεται από ευαισθησία από την σιωπηλή, αινιγματική Καίλα- η εξίσου ερμηνευτικά μεθυστική Suzanne Clement (βραβευμένη για το "Lawrence Anyways").
Ο εικονολήπτης και σκηνοθέτης καδράρει με τις σχετικά ασυνήθιστες αναλογίες 1:1. Μοιάζει παράξενη επιλογή και μερικοί ίσως τη θεωρήσουν αλαζονική (με δεδομένο τον προσωπικό χαρακτήρα του σκηνοθέτη). Και όμως με αυτόν τον κινηματογραφικό τρόπο, εσύ ως θεατής νιώθεις την ίδια αναταραχή, τον ίδιο θυμό, την ίδια έκρηξη, με τους χαρακτήρες. Οι σχέσεις των χαρακτήρων είναι αποπνικτικές, κλειστοφοβικές. Έτσι και τα πλάνα παίρνουν εύλογα τη συγκεκριμένη αποπνικτική μορφή. Το κάδρο όμως κάποιες στιγμές ανοίγει ή μάλλον..απλώνεται. Απλώνεται όταν οι χαρακτήρες βιώνουν την απόλυτη ψυχική ηδονή. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Dolan πως πρόκειται για ένα ευφάνταστο σκηνοθετικό εφεύρημα.
H ταινία γίνεται ακόμη πιο ερωτεύσιμη με το soundtrack που την σφιχταγκαλιάζει. Κομμάτια από Oasis, Celine Dion, Ludovico Einaudi (σε μια το λιγότερο μαγευτική μουσική σεκανς) σε βυθίζουν στον κόσμο της...
Υ.Γ Όπως είπε και μια γνωστή μου.."O Dolan είναι ένας μικρός θεός".
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
To σκηνοθετικό ντεμπούτο του Thomas Cailley φέρνει μια ανατρεπτική ρομαντική κομεντί που αντιστρέφει τους ρόλους ανάμεσα στα δύο φύλα με αποτέλεσμα να κερδίσει τέσσερα βραβεία Σεζάρ. 
Η Madeleine κάνει ότι περνά από το χέρι της ώστε να διεκδικήσει τη θέση που της αναλογεί σε έναν παράλογο και συνάμα άδικο κόσμο. Προετοιμάζει και εκπαιδεύει σκληρά τον εαυτό της για το τέλος του κόσμου που πλησιάζει- έχει πλησιάσει, απειλητικά. Όμορφο και συγκινητικό να βλέπουμε πορτρέτα νεαρών χαρακτήρων γενικότερα, αλλά και ειδικότερα στον κινηματογράφο μιας και γίνεται λόγος για ταινία, να προβληματίζονται και κυρίως να νοιάζονται για την κοινωνία που ζούμε σήμερα, και όχι για το τι λιπ γκλοζ θα φορέσουν στην παραλία.
