Dheepan κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Jacques Audiard
Ηθοποιοί:  Jesuthasan Antonythasan, Kalieaswari Srinivasan, Claudine Vinasithamby


Με μια μικρή αναδρομή στο μέχρι τώρα δημιουργικό έργο του Jacques Audiard θυμόμαστε πως στο κινηματογραφικό αυτό σύμπαν, πρωταγωνιστές είναι ήρωες που καλούνται, κάτω από αντίξοες συνθήκες και μετά από ένα τραυματικό για αυτούς γεγονός, να επανενταχθούν με κάθε δυνατό τρόπο, σε όλους του τομείς της ανθρώπινης, σκληρής, κοινωνίας. Θυμηθείτε μονάχα την Marion Cotillard στο συγκλονιστικό "Rust and Bones" (2012).
Έτσι και εδώ, ο "Dheepan" , ή αλλιώς ο φετινός Χρυσός Φοίνικας, μας παρουσιάζει τη διαδρομή του από τη Σρι Λάνκα σε μια περιοχή λίγο έξω από την "Πόλη του Φωτός", από την Ανατολή στη Δύση, από την Ανατολή, στην ανάπτυξη και τον "πολιτισμό".

Για να αποδράσουν από τον εμφύλιο πόλεμο στη Σρι Λάνκα, ένας πρώην στρατιώτης των Τίγρεων του Ταμίλ, μια νεαρή γυναίκα κι ένα κορίτσι, παριστάνουν την οικογένεια. Καταλήγουν λίγο έξω από το Παρίσι. Πρέπει να χτίσουν μια νέα ζωή μαζί, παρόλο που είναι παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους.

Μια Ευρώπη-παράδεισος, στα μάτια των "ξένων". Ώσπου να ζήσουν στο πετσί τους την πραγματικότητα και να βιώσουν την απόλυτη απομυθοποίηση. Μέσα από μια σκηνοθετική ματιά, το λιγότερο στιβαρή-έτσι ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει δηλαδή, τοποθετούνται οι τρεις άγνωστοι μεταξύ τους, χαρακτήρες, σε ένα παντελώς άγνωστο σύμπαν, με την ελπίδα να νιώσουν επιτέλους αυτήν την πολυαναμενόμενη "ευτυχία". Και εδώ είναι που για ακόμη μια φορά, αυτός ο σκηνοθέτης δεν μασάει τα κινηματογραφικά του λόγια και με όπλο τον απόλυτο ρεαλισμό, παρουσιάζει τα πραγματικά, κακώς κείμενα της πολιτισμένης Ευρώπης του σήμερα.

Ο σκηνοθέτης όμως έχει και ένα ακόμη όπλο. Το πρωταγωνιστικό τρίο. Τα υποκριτικά πρόσωπα που πλαισιώνουν την "οικογένεια", ο Dheepan, η Yalini  και η μικρή Illayaal, δίνουν τρεις, απόλυτα ρεαλιστικές ερμηνείες. Ερμηνείες που εξαρτώνται η μία από την άλλη και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Πέρα από τα παραπάνω που σχηματίζουν τον δυναμισμό του φιλμικού κειμένου, εντοπίζεται και ένας αδύναμος κρίκος στο κομμάτι της συγγραφής του σεναρίου. Γεγονότα που πυροδοτούν την εξέλιξη της πλοκής, "φεύγουν" και δεν εμφανίζονται ξανά, ενώ η τελική σεκάνς, ειρωνική μεν αλλά μοιάζει με "σίγουρο χαρτί" και δεν καταφέρνει να δημιουργήσει τους απαιτούμενους προβληματισμούς.

Παραμένει όμως μια ταινία επίκαιρη όσο ποτέ, με βαθιά επίγνωση του θέματος που αγγίζει και με σοβαρό πολιτικό σκεπτικό.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5