56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλινίκης: Thank you for Bombing

Φόβος και παράνοια. Παράνοια και φόβος.
Τα δύο στοιχεία που γεννιούνται όταν ξεσπάει πόλεμος.
Υπάρχει άραγε ανθρωπιά στο χώρο εργασίας των πολεμικών ανταποκριτών, που για να πληρωθούν πρέπει σκάσουν πολλές βόμβες;

Η δημιουργός Barbara Eder με όπλα τη σαρκαστική της διάθεση μας και την άγρια ματιά της (γιατί όταν αναφέρεσαι σε πόλεμο δεν είναι δυνατόν να είσαι γαλήνιος-ια) διηγείται τις ιστορίες της καθημερινότητας τριών ανταποκριτών πολέμου πίσω από τις κάμερες τους -δύο άντρες και μια γυναίκα-αλλά και πως αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που αναμενόμενα εμφανίζονται.

Ο σαρκασμός, που αποτελεί τον πυρήνα του σεναρίου και της σκηνοθεσίας , δεν σταματά τη σκηνοθέτιδα από το να αγγίξει ευαίσθητα θέματα όπως είναι ο πανταχού παρών σεξισμός, στην συγκεκριμένη περίπτωση στον εργασιακό χώρο, και να τα τοποθετήσει ομοιόμορφα, χωρίς μέλια και σάλτσες, μέσα στο κείμενο της. Ενώ, μετά από λίγο, σου προκαλεί εύλογα τον προβληματισμό καθώς αναρωτιέσαι «Μέχρι που είναι ικανή να με οδηγήσει η δίψα για τη νίκη και για την επιτυχία;»

Και οι τρεις ιστορίες έχουν κάτι σοβαρό να σου πουν και κάτι δυνατό να σε κάνουν να αισθανθείς. Τη μια συγκινούν την άλλη ταράζουν και αηδιάζουν. Αυτά που δείχνουν όμως είναι βγαλμένα από τη ζωή και συμβαίνουν στην πραγματικότητα-το μόνο σίγουρο. Και το θέμα φυσικά είναι «μέχρι πότε επιτέλους;!»
Μέχρι πότε θα υπάρχει ο φόβος για πολεμική μάχη; Μέχρι πότε θα πρέπει μια γυναίκα επαγγελματίας να ανέχεται και να πέφτει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ώστε να την πάρουν στα σοβαρά και να καταφέρει να αγγίξει την επιτυχία; Μέχρι πότε η γυναίκα θα είναι απλά ένα αντικείμενο πόθου;
Με την τόλμη και τη στιβαρότητα που χαρακτηρίζουν την κάμερα της και χτίζουν τις σκηνές της, η ταινία γίνεται μια διεισδυτική ματιά στο ίσως πιο επικίνδυνο και δύσκολο επάγγελμα. Εμείς με τη σειρά μας, ας κρατήσουμε γερά το νόημα του » Όλη αυτή η κουβέντα για αίμα και σφαγές μου χάλασε την διάθεση για τσάι» -Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων.

Παρασκευή Γιουβανάκη