Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσίκης
Hθοποιοί: Tess Spentzos, Aris Athan, Peter Gerald, Tina Leonora
Ο Βασίλης Κατσίκης, σκηνοθέτης των «CCTV» (που έχει βραβευτεί από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κιν/φου σαν η καλύτερη ταινία για το 2004 στο Διεθνές φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) και «Άι-Φορ: Λούφα και Απαλλαγή» επιστρέφει με την νέα του ταινία με τον τίτλο «Lurk». Ένα αγγλόφωνο ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται στην Ελλάδα του σήμερα.
Η κυβέρνηση παραιτείται κάτω από το βάρος μεγάλων σκανδάλων διαφθοράς και η Αν, σύζυγος και κόρη μεγαλογιατρών, είναι μόνη στην απομονωμένη βίλα της όταν κάποιος εισβάλλει μέσα. Ζει τον απόλυτο φόβο κυνηγημένη από τον περίεργο και βίαιο αυτό άντρα και για να σωθεί, πρέπει να παλέψει άγρια μαζί του, αλλά και να έρθει αντιμέτωπη με όσα ήξερε για την ζωή της μέχρι τότε!
O σκηνοθέτης με αφηγηματική δεξιοτεχνία, στήνει μια αλληγορία, ανάμεσα στη ψυχική διαταραχή και στην πολιτική-κοινωνική διαφθορά. Εύστοχη επιλογή καθώς το πρώτο μπορεί κάλλιστα να επηρεαστεί άμεσα και έμμεσα από το δεύτερο. Με εμφανείς επιρροές από τον μετρ του είδους, Χίτσκοκ, τοποθετεί την ιστορία του σε μια βίλα στη μέση του πουθενά. Η σκηνογραφία και οι φωτισμοί που συνοδεύουν τη σκηνοθεσία στις σκηνές του ανθρωποκυνηγητού μέσα στη βίλα, δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα και προσφέρουν πετυχημένες δόσεις σασπένς. Παρά τη σκηνοθετική δεξιοτεχνία, ορισμένα ουσιώδη για την πλοκή κομμάτια, όπως οι σκηνές που εκτυλίσσονται στο ψυχιατρικό ίδρυμα, πάσχουν από έλλειψη πειστικότητας με κίνδυνο να μπουν στα χωράφια της cult περιοχής.
Η πρωταγωνίστρια Tess Spentzos, δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί εξολοκλήρου στις απαιτήσεις του ρόλου και να μπει στο πετσί μιας κοπέλας με αυτές τις ιδιαιτερότητες. Παράλληλα, ούτε ο Aris Athan στο ρόλο του μυστηριώδη νεαρού που εισβάλει στο μεγάλο σπίτι και κακοποιεί τη γυναίκα, δεν καταφέρνει να μας πείσει με την ερμηνεία του.
Όσον αφορά όμως τον Peter Gerald, που υποδύεται τον διπρόσωπο σύζυγο, δίνει μια αξιοπρεπή ερμηνεία και δείχνει να ξέρει τι κάνει.
Το σίγουρα είναι πως πρόκειται για μια φιλότιμη και σοβαρή προσπάθεια ώστε ο Ελληνικός κινηματογράφος να επεκταθεί και στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ. Αν δεν υπήρχε η μαύρη τρύπα στο κομμάτι των ηθοποιών, η ταινία θα άφηνε πολύ καλύτερες εντυπώσεις.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2.5/5
Σκηνοθεσία: Marianne Tardieu
Hθοποιοί: Reda Kateb, Adele Exarchopoulos, Rashid Debbouze
Ένα χαμηλών τόνων, απορροφητικό κοινωνικό δράμα, είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της διευθύντριας φωτογραφίας Marianne Tardieu. H Ελληνική πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στο 20ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, "Νύχτες Πρεμιέρας".
Ο Σερίφ είναι γύρω στα τριάντα και έχει επιστρέψει στο σπίτι των γονιών του. Προσπαθεί να περάσει τις εξετάσεις για να ξεκινήσει τις σπουδές του στη νοσηλευτική. Παράλληλα για να βγάλει τα προς το ζην, εργάζεται ως φύλακας σε εταιρεία σεκιούριτι. Όταν θα περάσει επιτυχώς το γραπτό μέρος των εξετάσεων και θα γνωρίσει την Τζένη, μια γυναίκα που του αρέσει, φαίνεται πως η ζωή αρχίζει να του χαμογελά ξανά. Ωστόσο, μια συμμορία παιδιών που συχνάζουν στο εμπορικό κέντρο όπου εργάζεται τον ενοχλούν συστηματικά. Για να τα ξεφορτωθεί συμφωνεί με έναν γνωστό του να τον βοηθήσει και σαν αντάλλαγμα ο Σερίφ θα πρέπει να τον ενημερώσει εμπιστευτικά για μια προσεχή αποστολή φορτίου. Ωστόσο κατά τη διάρκεια εκείνης της νύχτας, η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο…
Το θεματικό αντικείμενο του σεναρίου θυμίζει αυτό του "Girlhood" που βγήκε στις αίθουσες μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Η καθημερινότητα, η ζωή στα υποβαθμισμένα παρισινά προάστια με επίκεντρο και ευαισθησία προς τις νεότερες ηλικίες, πρωταγωνιστεί και στα δύο αυτά φιλμικά κείμενα. Ο χαρακτήρας που κινεί τα νήματα της ιστορίας υπάρχει και εδώ, μόνο που αυτή τη φορά είναι αθεράπευτα συνεσταλμένος και ευάλωτος.
Ταινία που μοιάζει να μελαγχολεί με κάθε νέο λεπτό που περνά, χάρη στις ιδιαιτέρως ευαίσθητες ερμηνείες των ηθοποιών, Reda Kateb και Adele Exarchopoulos (σε μια σχετικά σύντομη εμφάνιση). Την παράσταση κλέβει ο Reda Kateb, που κατάφερε να ξεχωρίσει στο πρόσφατο "Μακριά από τους Ανθρώπους", με μια ειλικρινή και χαμηλών τόνων ερμηνεία, δίχως πολλά λόγια. Ίσως αποτελεί την καταλληλότερη επιλογή για το ρόλο του ανασφαλούς, επιφυλακτικού Σερίφ. Η Marianne Tardieu του χαρίζει αρκετά πλάνα "απομονώνοντας" τον από τον περίγυρό του, βυθισμένο και προβληματισμένο στις σκέψεις του. Στοιχείο που ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα του Σερίφ που φαίνεται να προτιμάει τη μοναξιά και το τσιγάρο του περισσότερο από το να συναναστρέφεται με τους συναδέλφους του.
Η σκηνοθέτης αποτυπώνει με ρεαλισμό και λιτότητα το πορτραίτο της σύγχρονης κοινωνίας που κυριαρχείται από τη μάστιγα της οικονομικής και κυρίως ηθικής κρίσης, και ενός ατόμου που κυριεύεται από ανασφάλεια ενώ προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε αυτήν. Όχι να ζήσει, αλλά να επιβιώσει.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3/5
Σκηνοθεσία: Ivano De Matteo
Hθοποιοί: Alessandro Gassman, Giovanna Mezzogiorno, Luigi Lo Cascio, Barbora Bobulova, Rosabell Laurenti Sellers
Ιταλικό, κοινωνικό δράμα βασισμένο στο μπεστ σέλερ του Herman Koch «Tο Δείπνο». O Massimo και ο Paolo είναι δυο αδέρφια όχι ιδιαίτερα δεμένα. Ο πρώτος επιτυχημένος δικηγόρος και ο δεύτερος παιδίατρος. Κάθε μεταξύ τους συνάντηση εντείνει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα τους. Οι επιλογές ζωής τους είναι εντελώς διαφορετικές και οι ίδιοι προτιμούν συχνά να τις υπερτονίζουν και να οδηγούνται σε πόλωση. Η σύγκρουση είναι συνήθως αναπόφευκτη. Η εμμονή του Massimo να διατηρηθεί η αδερφική επαφή με μια σειρά τυπικών δείπνων μαζί με τις συζύγους τους σε ακριβό και πολυτελές εστιατόριο, βρίσκει με απροθυμία ανταπόκριση στον Paolo. Είναι όντως αυτό όμως πραγματική αδερφική σχέση; Οι συζητήσεις τους είναι αδιάφορες ενώ ο Paolo σταθερά και ευθέως κατηγορεί τον αδερφό του για οπορτουνισμό και ανηθικότητα με αφορμή τις επαγγελματικές επιλογές του Massimo και το γεγονός ότι καλείται να υπερασπιστεί εγκληματίες. Πίσω απ’ όλα αυτά τα συγκρουσιακά ιδεολογήματα των αδερφών υποβόσκει μια βαθιά ανταγωνιστική σχέση που πιθανότητα υφίσταται από μικρότερη ηλικία. Μέχρι και η διαφορά ύψους μεταξύ αστείου και σοβαρού γίνεται αντικείμενο συζήτησης και ανταγωνισμού. Όλα αυτά συμβαίνουν στο επίπεδο των συζητήσεων μέχρι τη στιγμή που ένα περιστατικό που εμπλέκει τα έφηβα παιδιά τους, τους αναγκάζει να αναλάβουν δράση, πράγμα όμως που θα οξύνει περισσότερο τις διαφορές τους και θα τους οδηγήσει σε διαμετρικά αντίθετα μονοπάτια…
Δυο σπίτια, δυο διαφορετικές πραγματικότητες, ένα κοινό πρόβλημα. Πως η βία ξεπηδά από την καλή κοινωνία; Πως είναι ικανοποιημένοι κάποιοι σε μια ψευδαίσθηση ήρεμης οικογενειακής ζωής; Πως δημιουργείται το παγόβουνο και ξαφνικά όλοι προσκρούουν πάνω του, αντικρίζοντας απλά την κορυφή του; Η ταινία με αρκετή πρωτοτυπία θέτει κάποια κρίσιμα ηθικά διλήμματα. Κατά πόσο τελικά η ηθική είναι μια σχετική έννοια ή όχι και πόσο το συναίσθημα και η αγάπη μπορεί να παρακάμψει τους ηθικούς κανόνες και το νόμο; Οι χαρακτήρες που πλάθει αποτελούν έκπληξη καθώς ο θεατής αναμένει τελείως διαφορετικές αντιδράσεις από τον καθένα. Η τραγική φιγούρα του Paolo ενσαρκώνει το άγχος και τις εσωτερικές συγκρούσεις ενός γονιού που έρχεται κόντρα με την προσωπική του ηθική για να προστατεύσει το παιδί του μετά από έντονη εσωτερική πάλη.
Ρεαλιστικές απόλυτα και εξαιρετικές οι ερμηνείες, ιδιαίτερα προσεγμένη ταινία, που έχει να πει πράγματα. Βέβαια οι χαρακτήρες δεν αποτυπώνονται σε βάθος. Εντούτοις πολλά αφήνονται να εννοηθούν και έτσι ο θεατής έχει την ευχέρεια να κάνει περισσότερα σενάρια και υποθέσεις. Κάτι λείπει βέβαια για να γίνει πολύ καλή ταινία αλλά σίγουρα κινητοποιεί τη σκέψη. Θίγει κάποια σοβαρά κοινωνικά προβλήματα όπως την οικογενειακή αποξένωση και την μεσοαστική υποκρισία της συγκάλυψης και του «κουκουλώματος» αλλά θα προτιμούσαμε ίσως με ένα τρόπο πιο καυστικό και πιο αποκαλυπτικό.
Αλεξάνδρα Τσαγάνη
Βαθμολογία 2.5/5
Film Critiques
Σκηνοθεσία: Alejandro Jodorowsky
Ηθοποιοί: Brontis Jodorowsky, Pamela Flores, Jeremias Herskovits, Alejandro Jodorowsky, Axel Jodorowsky
Πολλοί είναι οι θεατές που αδημονούσαν για αυτό το έργο. O θρυλικός δημιουργός cult αριστουργημάτων όπως το «Santa Sangre» ή το «El Topo» κάνει την πρώτη του ταινία μετά το «Rainbow Thief» του 1990, μετά από είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια δηλαδή, την προβάλει στο Φεστιβάλ Καννών και τη βαφτίζει αυτοβιογραφική, παρότι είναι γεννημένη μέσα από την πιο δημιουργική, φελινική φαντασία του. Ο "Χορός της Πραγματικότητας" σηματοδοτεί τη θριαμβευτική επιστροφή ενός σπουδαίου και αμήν τι άλλο, τολμηρού δημιουργού.
Ένα αγόρι γεννιέται το 1929 στην Τοπκαπίλα, μια μικρή παραλιακή πόλη στην άκρη της Χιλιανής ερήμου. Μεγαλώνοντας μέσα σε μια ξεριζωμένη οικογένεια, το αγόρι θα γνωρίσει από νωρίς τη γοητευτική γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα και θα επιλέξει να ζήσει ακριβώς εκεί. Το αγόρι το λένε Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι και, προχωρώντας, θα γίνει σπουδαίος σκηνοθέτης. Ο Alejandro Jodorowsky λοιπόν παρουσιάζει την καθ' ομολογίαν πλέον αυτοβιογραφική ταινία του σε παραγωγή, σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου.
Δεν αποτελεί υπερβολή ο χαρακτηρισμός "ιδιοφυια" για το πρόσωπο του Χιλιανού δημιουργού. Η δημιουργική του ικανότητα, ή μάλλον καλύτερα "μαεστρία", βυθίζει τον κάθε θεατή, σε ένα μαγικό, ονειρικό σύμπαν. Στον "Χορό" μας τοποθετεί σε ένα κύκλο, σαν να θέλει να χορέψουμε όλοι μαζί με τον ίδιο, με το παρελθόν αλλά και το παρόν του. Δεν φαίνεται διατεθειμένος να κρύψει τις ιδιαιτερότητες του και τονίζει με κάθε ευκαιρία πως η πραγματικότητα δεν είναι αντικειμενική, αλλά περισσότερο ένας «χορός» που γεννιέται μέσα από την ίδια μας τη φαντασία. Μια θεωρία που βρίσκει πολλούς να συμφωνούμε μαζί της. Καθώς ξεδιπλώνεται η ετερόκλητη αυτοβιογραφία, μπορούμε να διακρίνουμε την ανάμειξη προσωπικής ιστορίας με τη μεταφορά, τη μυθολογία, ακόμη και την ποίηση και όλα αυτά μαζί να περικυκλώνονται από την αγκαλιά του σουρεαλισμού, σε σημείο να αναρωτιόμαστε τι από αυτά έχει όντως συμβεί. Με αυτό το τέχνασμα μας κάνει να πιστεύουμε πως έχουμε να κάνουμε με κάποιον ιδιοφυή..
Η ταινία διαδραματίζεται στην γενέτειρα του δημιουργού, την Χιλή και συγκεκριμένα στην Τοπκαπίλα, το χωριό όπου μεγάλωσε ο σκηνοθέτης.Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1930 όταν κυριαρχούσε ο τότε δικτάτορας Ιμπάνιες ντελ Κάμπο. Το πολιτικό στοιχείο, πρωταγωνιστεί και αυτό στη ζωή αλλά και στο δημιουργικό έργο του Jodorowsky. Στον "Χορό" συγκεκριμένα, σημειώνεται έντονη κριτική εναντίον του καπιταλισμού και της δικτατορίας.
Χωρισμένο σε δύο δραματικά μέρη, μας αφηγείται κομμάτια από τα νεανικά του χρόνια, πρόσωπα και καταστάσεις που στοίχειωσαν την παιδική του ηλικία και τους "δαίμονες" που τροφοδότησαν την άνθιση της σουρεαλιστικής του συνείδησης. Το πρώτο μέρος εστιάζει στην περίπλοκη σχέση με τον αυταρχικό πατέρα του (τον υποδύεται ένας από τους γιους του σκηνοθέτη ο Brontis Jodorowsky). Ο πατέρας σκιαγραφείται αυστηρός στα όρια της απανθρωπιάς και της βλακείας αλλά και ως εμμονικός με τον Στάλιν καθώς ντύνεται σαν και αυτόν. Σε αυτό το κομμάτι μας συστήνεται και η πληθωρική μητέρα του που μιλά με οπερετικές μελωδίες. Στο δεύτερο μισό παρουσιάζεται η απομάκρυνση του πολιτικά πωρωμένου πατέρα από το σπίτι και την οικογένειά του με αφορμή την μεταστροφή των πολιτικών πιστεύω του. Εδώ εντοπίζεται και το θρησκευτικό στοιχείο, ενώ παράλληλα, ένα ελεύθερο ύφος γυμνού, επεκτείνεται σε όλο το εύρος της ταινίας.
Κανένα πλάνο δεν κάνει την εμφάνιση του τυχαία. Με έντονο λυρισμό και δεξιοτεχνία, στήνονται όλες τις σκηνές και δημιουργείται ένα παραμύθι που αγγίζει απειλητικά ίσως, την πραγματικότητα.
Όποιος θεατής τον έχει γνωρίσει μέσα από τα ιδιαίτερα έργα του, και απορροφήθηκε από αυτά, θα ενθουσιαστεί μ’ αυτήν την ευκαιρία να γευτεί και πάλι το παραμυθένιο ταξίδι. Αλλά και όσοι δεν τον γνώριζαν ήδη, θα ενθουσιαστούν με αυτήν την καινούρια γνωριμία.
Y.Γ Καθώς την παρακολουθείτε, μπορείτε να έχετε κατά νου κάτι που υποστηρίζει και ο ίδιος: "Οι ταινίες είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά πρέπει να είναι η πιο όμορφη ψευδαίσθηση" .
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Σκηνοθεσία: Melanie Laurent
Hθοποιοί: Josephine Japy, Lou de Laage, Isabelle Carre
Η Melanie Laurent μετά το “The Adopted” κάθεται για δεύτερη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη, σε μία ταινία βασισμένη στο ομώνυμο νεανικό μυθιστόρημα της Anne-Sophie Brasme.
Η Τσάρλι, είναι δεκαεφτά χρονών. Ζει μέσα σε έναν “ανεμοστρόβιλο” από φίλους, συναισθήματα, πεποιθήσεις και πολλά πάθη. Είναι μία έφηβη όπως οποιαδήποτε άλλη, στο μεταίχμιο αβεβαιότητας μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης. Είναι ταλαντούχα και όμορφη, αλλά παράλληλα βουτηγμένη στις αμφιβολίες και η καθημερινότητά της βρίθει απογοητεύσεων. Κάποια στιγμή, εισβάλει στη ζωή της η Σάρα, ένα διαφορετικό νέο κορίτσι, όμορφο και με περισσό θράσος. Πρόκειται για μια αυθεντική, αληθινή προσωπικότητα, ένα αστέρι που ξέρει να κάνει τα πάντα σωστά. Ανάμεσα στις δυο κοπέλες θα ξεκινήσει μια δυνατή φιλία, όμως ο χαρακτήρας της υπέροχης αλλά εύθραυστης Τσάρλι δε μπορεί να αντέξει για πολύ τα τερτίπια και τις τσαχπινιές της απρόβλεπτης Σάρα…Οι τρόποι για να την κρατήσει για πάντα ως αποκλειστική της φίλη είναι πολλοί, ποιον θα διαλέξει όμως η Τσάρλι, στην ευαίσθητη ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται;
Οι δύο νεαρές ηθοποιοί Joséphine Japy και Lou de Laage, που υποδύονται τα δύο κορίτσια, αποδίδουν εξαιρετικά την περίεργη σχέση που ριζώνει, δυναμώνει και απλώνεται σιγά σιγά μεταξύ τους μέχρι που έρχεται το αποτελειωτικό χτύπημα. Μια σχέση απροσδιόριστη, πολύπλοκη. Αγνή και ταυτόχρονα απειλητική. Η Joséphine Japy ως η έφηβη Τσάρλι που πάσχει και καταπολεμά το άσθμα της, στις σκηνές συναισθηματικής κορύφωσης είναι ανατριχιαστική.
Το "Respire" μπορεί να μην είναι μια ταινία της οποίας το σενάριο σφύζει από πρωτοτυπία, έχει όμως τον τρόπο της να σε γοητεύσει αλλά και να σε απορροφήσει. Κάτι που οφείλεται στην ιδιαίτερη σκηνοθεσία της Laurent η οποία παραδίδει ευφάνταστα και έξυπνα πλάνα. Έχει στήσει ένα φιλμ που δεν κοιτά και δεν μένει μόνο στην επιφάνεια των πραγμάτων, αλλά αντικρίζει και αντιμετωπίζει την ιστορία με ευαισθησία. Εμβαθύνει στον εσωτερικό κόσμο των κοριτσιών- ειδικά της Τσάρλι-θύμα που από την φυσιολογική αρχικά, εσωτερική πίεση της ανασφάλειας που έχει λόγω εφηβείας, παρακολουθούμε τη σταδιακή κορύφωση ώσπου θα καταλήξει στο απόλυτα έσχατο σημείο. Με αυτό το στήσιμο,η ταινία παίρνει τη μορφή ψυχολογικού θρίλερ καταστάσεων.
Η Melanie Laurent αποδεικνύει πως εκτός από ικανή ηθοποιός-όπως φάνηκε στο "Inglourious Basterds", είναι και ικανή κινηματογραφίστρια.
Παρασκευή Γιουβανάκη,
Βαθμολογία 3/5
