Oι δέκα καλύτερες ταινίες του 2018.

10. Η Διαδοχή (Hereditary) 
σε σκηνοθεσία και σενάριο Ari Aster.

Νοσηρό ντεμπούτο του Ari Aster που μεταμορφώνει ένα στιβαρό οικογενειακό δράμα σε ένα, το λιγότερο, επιβλητικό φιλμ τρόμου. Η πρωταγωνίστρια Toni Collette, δίνει δίχως αμφιβολία μία από τις καλύτερες ερμηνείες της κινηματογραφικής χρονιάς.




9. You Were Never Really Here
σε σκηνοθεσία και σενάριο Lynne Ramsay.
Mια σχεδόν αφόρητα έντονη 90-λεπτη ταινία, δίχως στιγμή πλατιασμού αφού η Ramsay δεν σου δίνει ούτε ένα δευτερόλεπτο για να αναπνεύσεις. Απακαλύπτει τα κενά που οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι προσπαθούν να καλήψουν σε αυτόν εδώ τον αινιγματικό και κακό κόσμο. 




8. Lady Bird  
σε σκηνοθεσία και σενάριο Greta Gerwig.

«Θα ήθελα πολύ να σου αρέσω», λέει η κόρη. «Φυσικά και σ’ αγαπάω», απαντά η μαμά της. «Ναι, αλλά σου αρέσω;», ρωτάει η κόρη. «Απλά θέλω να γίνεις η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού σου», εξηγεί η μαμά. «Και τι γίνεται αν αυτή είναι η καλύτερη δυνατή εκδοχή;», αναρωτιέται η νεαρή. Με μια γκριμάτσα αποδοκιμαστική του στυλ «Έλα τώρα», κλείνει την κουβέντα η μαμά... 
Μήπως ταυτιστήκατε;
Το σκηνοθετικό ντεπούτο της Greta Gerwig αποτελεί αναμφισβήτητα ένα αληθοφανές, συγκινητικό πορτρέτο της γλυκόπικρης εφηβείας και κυρίως της ανεπανάληπτης εμπειρίας του λάθους.


7. Phantom Thread
σε σκηνοθεσία και σενάριο Paul Thomas Anderson.

Όταν ο Reynolds είναι άρρωστος, φαντάζεται τη μητέρα του να στέκεται άκαμπτα με το νυφικό που έραψε γι 'αυτήν, σε έναν τοίχο δίπλα στην πόρτα της κρεβατοκάμαράς του. 
“Are you here? Are you always here? I miss you. I think about you all the time.”, αναρωτιέται. Αυτός είναι ο κεντρικός κόμβος του έργου, που δείχνει ένα μυστήριο που κανένας-καμία από εμας ίσως να μην μπορέσει ποτέ να λύσει, μια ειλικρινή έκφραση ελπίδας μέσα στη μοναξιά από την οποία προσπαθούμε να ξεφύγουμε, ενώ την ίδια στιγμή αρνούμαστε να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον.

6. The Shape of Water σε σκηνοθεσία και σενάριο Guillermo del Toro.
Η νεαρή κοπέλα προσπαθεί να σώσει την αγάπη της βάζοντας τα με θεοποιημένες "αυθεντίες" και δαίμονες. Μέσα από αυτή τη φαινομενικά άνιση μάχη, θα κερδίσουν η ανθρωπιά και η συμπόνια. Ένα ενήλικο παραμύθι που μας προτρέπει να αγαπήσουμε και αν μη τι άλλο, να μην φοβόμαστε το κάθε τι διαφορετικό. Όσοι-ες από εμάς γνωρίζουμε το έργο του Guillermo del Toro, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Ειλικρινά. 

5. The Post: Απαγορευμένα 
Μυστικά 
Σκηνοθεσία: Steven Spielberg
Σενάριο: Liz Hannah, Josh Singer

Το «The Post» είναι η πρώτη ταινία του συγκεκριμένου δημιουργού που φανερώνει τόσο έντονα τις πολιτικές και κοινωνικές του ανησυχίες καθώς εντοπίζεται η δυσφορία του τόσο για τον σύγχρονο πολιτικό κόσμο της χώρας του όσο και για την αναπαράσταση και θέση των φύλων.


4. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Σκηνοθεσία και Σενάριο: Martin McDonagh

To "Three Billboards Outside Ebbing, Missouri" είναι μια από αυτές τις πραγματικά σπάνιες ταινίες που χωρίς να προσπαθούν με τρόπο χειραγωγικό, γίνονται άκρως εμπνευσμένες. Δυνατό, με μία από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ-αυτή της εξομολόγησης: «Η κόρη μου βιάστηκε και κάηκε πριν επτά μήνες. Η τοπική αστυνομία προτιμά να βασανίζει μαύρους παρά να εξιχνιάζει εγκλήματα».

3. Annihilation σε σκηνοθεσία και σενάριο Alex Garland.
Το "Annihilation" μας μιλά με τον δικό του πρωτότυπο τρόπο για την αυτοκαταστροφή, τη βιολογική εξέλιξη, την συν-εξάρτηση και όλα εκείνα που μας φοβίζουν περισσότερο. Είναι μία από τις καλύτερες sci-fi ταινίες των τελευταίων χρόνων που αφορά εξολοκλήρου τον ίδιο τον άνθρωπο και που σίγουρα θα παραμείνει στο μυαλό μας για αρκετό καιρό.
Ένα φιλμικό κείμενο που θα αφήσει διαφορετική ερμηνεία και σημασία στον κάθε θεατή ξεχωριστά. 



2. Call me by your Name 

Σκηνοθεσία: Luca Guadagnino
Σενάριο: James Ivory
Με φόντο τη λουσμένη από φως καλοκαιρινή ιταλική εξοχή και ένα ονειρικό εξοχικό σπίτι (μέρος που ευχόμαστε να ζούσαμε για πάντα!) το φιλμ εκφράζει με οικουμενική ευαισθησία την ιδέα του να αφήνεσαι στον έρωτα και στην ομορφιά του, ακόμα κι αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον πόνο. Ρισκάρεις. Θέλεις να το ζήσεις όπως και να'χει.

1. Shoplifters 

σε σκηνοθεσία και σενάριο Hirokazu Koreeda.
Πως ορίζεται η οικογένεια; Ποια γυναίκα έχει το δικαίωμα να θεωρείται η πραγματική μητέρα ενός παιδιού; To τελευταίο μισάωρο του "Shoplifters" είναι μία από τις πιο δυνατές, συναισθηματικές κινηματογραφήσεις που έχουμε δει. Η δεξιοτεχνία του σκηνοθέτη και οι υπέροχες ερμηνείες του εκπληκτικού cast προσφέρουν μία άκρως νατουραλιστική αφήγηση.


Ειδική μνεία:
-Πρόσωπα & Ιστορίες (Faces Places) 
σε σκηνοθεσία και σενάριο JR και Agnès Varda

-Roma 
σε σκηνοθεσία και σενάριο Alfonso Cuarón

Παρασκευή Γιουβανάκη

Τhe Shape of Water, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Guillermo del Toro
Hθοποιοί: Sally Hawkins, Michael Shannon, Richard Jenkins, Octavia Spencer

Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για το φιλμ, αξίζει να θυμηθούμε πως ο Guillermo del Toro έχει δηλώσει σε συνέντευξή του ότι όταν ήταν παιδί τα τέρατα είχαν σώσει τη ζωή του.

Τώρα, με τη "Μορφή του Νερού" στήνει ένα παραμύθι κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, περιλαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα αφηγηματικά στοιχεία και τοποθετώντας ως κεντρικό πυρήνα την λατρεία του προς το κινηματογραφικό μέσο. Για ακόμη μια φορά και ακριβώς μετά το "Crimson Peak" μιλάει με τον δικό του μοναδικό τρόπο για την αγάπη, προσθέτοντας όμως και άλλα συστατικά.

Εγκλωβισμένη σε μια μοναχική, μονότονη ζωή, η Ελάιζα  εργάζεται ως καθαρίστρια σε ένα μυστικό κυβερνητικό εργαστήριο υψηλής ασφαλείας. Η ζωή της αλλάζει δραματικά όταν η ίδια και η συνάδελφός της, η Ζέλντα, ανακαλύπτουν μία αυστηρά απόρρητη κυβερνητική υπόθεση: ένα αμφίβιο πλάσμα που είναι καταδικασμένο να μείνει φυλακισμένο στις εγκαταστάσεις ώσπου να αρχίσουν τα πειράματα πάνω του. Η Ελάιζα θα νιώσει έναν ισχυρό δεσμό με το αλλόκοτο πλάσμα και θα αποφασίσει να το σώσει, ενάντια στις προσπάθειες του αδίστακτου πράκτορα Στρίκλαντ, σε μια υπέροχη ιστορία αγάπης που εξερευνά τις φαντασιώσεις που δημιουργούμε, τα μυστήρια που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και τα τερατουργήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

 Όλα ξεκινούν από ένα σπίτι που βρίσκεται ακριβώς πάνω από μια μεγάλη κινηματογραφική αίθουσα που παίζει (διόλου τυχαία) τη βιβλική "Ιστορία της Ρουθ". Σε αυτό το πανέμορφο, γεμάτο με vintage ρομαντικές αποχρώσεις -η έξυπνη Διεύθυνση Φωτογραφίας δίνει συνειρμικές αποχρώσεις του μπλε και πράσινου σπίτι, μια συμπαθητική κοπέλα που φέρνει στο νου την Ameli, αυνανίζεται στην μπανιέρα της σε καθημερινή βάση, αφού πρώτα βάλει χρονόμετρο που έχει το σχήμα αβγού (άκρως πετυχημένη σκηνοθετική λεπτομέρεια). Όπως θα διαπιστώσουμε στην πορεία, πρώτη φορά το σεξουαλικό στοιχείο παρουσιάζεται τόσο έντονα σε έργο του Del Toro. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της ομοφυλοφιλίας. 

Η νεαρή κοπέλα προσπαθεί να σώσει την αγάπη της βάζοντας τα με θεοποιημένες "αυθεντίες" και δαίμονες. Μέσα σε αυτή τη φαινομενικά άνιση μάχη, κερδίζουν η ανθρωπιά και η συμπόνια.

Αυτή η συμπαθητική κοπέλα είναι η Sally Hawkins, σε μια σαγηνευτική ερμηνεία και γι' αυτό φυσικά βρέθηκε υποψήφια στα πιο σημαντικά κινηματογραφικά βραβεία, ανάμεσα τους και αυτό του Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Το υπόλοιπο καστ αποτελείται από την Octavia Spencer (απολαυστικότατη με την καυστικότητα της), τον Michael Shannon και τον Richard Jenkins. Δεν υπάρχει ηθοποιός που να υστερεί σε ερμηνεία από ολόκληρο το καστ!

Ένα αλληγορικό, καυστικό, θαρραλέο παραμύθι που μας προτρέπει να αγαπήσουμε και αν μη τι άλλο, να μην φοβόμαστε το κάθε τι διαφορετικό. Όσοι-ες από εμάς γνωρίζουμε το έργο του Guillermo del Toro, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. 

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5

Call me by your name, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Luca Guadagnino
Ηθοποιοί: Timothee Chalamet, Armie Hammer, Elena Bucci, Vanda Capriolo, Amira Casar,  Victoire Du Bois, Antonio Rimoldi

Τι πιο φυσικό από τον έρωτα και το πάθος;

Μία από τις ωραιότερες ερωτικές ιστορίες που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη. 

Το "Να με φωνάζεις με το Όνομα σου" βρίσκεται αυτή τη στιγμή υποψήφιο για τέσσερα βραβεία Oscar (καλύτερης ταινίας, Α’ Ανδρικού ρόλου για τον Timothee Chalamet, διασκευασμένου σεναρίου και καλύτερου τραγουδιού ("Mystery of Love" του Sufjan Stevens).

O Ιταλός δημιουργός Luca Guadagnino ("A Bigger Splash"), επιστρέφει με μία αισθησιακή και υπερβατική ιστορία για τον πρώτο έρωτα, βασισμένη στο γνωστό μυθιστόρημα του Andre Aciman σε διασκευή που προέκυψε από τη συνεργασία του σκηνοθέτη με τον James Ivory («The Remains of the Day»).

Βόρεια Ιταλία. Καλοκαίρι 1983. Ο Elio Perlman, ένας 17χρονος γοητευτικός και ταλαντούχος Ιταλοαμερικανός, περνάει τις μέρες του στην οικογενειακή βίλα του 17ου αιώνα παίζοντας κλασική μουσική και φλερτάροντας με τη φίλη του Marzia. Ο Elio απολαμβάνει τη στενή σχέση με τον πατέρα του, έναν επιφανή καθηγητή αυθεντία στην ελληνορωμαϊκή κουλτούρα, και με τη μητέρα του Annella, μία μεταφράστρια, που τον έχει αναθρέψει με υψηλή κουλτούρα σε ένα σκηνικό που σφύζει από ομορφιά. Όμως παρά το εκλεπτυσμένο του πνεύμα, ο Elio παραμένει αθώος και πρωτάρης σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της καρδιάς. Μια μέρα, ο Oliver, ένας γοητευτικός Αμερικανός ακαδημαϊκός που κάνει το διδακτορικό του, καταφθάνει στη βίλα για να κάνει την πρακτική του ως βοηθός του πατέρα του Elio. Μέσα στο ηλιόλουστο εκθαμβωτικό περιβάλλον, ο Elio και ο Oliver ανακαλύπτουν τη μεθυστική ομορφιά της έλξης που ξυπνάει και αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.

Άκρως γοητευτικό αφήγημα ενηλικίωσης γραμμένο γενναιόδωρα και με ευαισθησία από τον συγγραφέα James Ivory, που αποκαλύπτει αυτούς τους δύο αδαείς χαρακτήρες και τη συνεχώς εξελισσόμενη ερωτική τους σχέση με αυθεντικό και λεπτομερή τρόπο.

Το σενάριο δεν βιάζεται. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Είναι αχρείαστη η βιασύνη στην περίπτωση του Έρωτα. Γι' αυτό και όταν οι δύο νεαροί τελικά τολμούν να αποκαλύψουν τα αληθινά τους συναισθήματά, αυτό συμβαίνει μετά από αρκετή ώρα.

Αυτό ακριβώς που επιθυμεί να μας μεταδώσει είναι η φυσικότητα της αναπόφευκτης έλξης μεταξύ δύο ατόμων, ανεξαρτήτου φύλου και το γαμώτο που το συνοδεύει μέσα από τη γέννηση ενός πάθους που λυγίζει αυτά τα δυο άτομα. Αυτό το όμορφο και μοναδικό πράγμα μας το μεταδίδει στο έπακρο της η σκηνοθεσία. Η φυσικότητα της έλξης εκφράζεται με απαράμιλλης ομορφιάς πλάνα, όπου ένα αεράκι περνά απαλά μέσα από τα δέντρα και κάποιες αχτίνες του ήλιου μπαίνουν μέσα από ανοιχτά παράθυρα της κρεβατοκάμαρας αγγίζοντας τους πρωταγωνιστές. Ενώ όλα γύρω μας φαντάζουν τόσο αισθησιακά, δημιουργείται μια αναπόφευκτη ένταση που κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Φυσικότητα εκφράζει και η σχεδόν αυθόρμητη αλλά σίγουρα εμπνευσμένη χρήση του διαχρονικού "Love My Way" των Psychedelic Furs, χαρακτηριστικό κομμάτι της New Wave μουσικής του '80 που είναι λες και το ακούμε πρώτη φορά. 

Με φόντο τη λουσμένη στο φως καλοκαιρινή ιταλική εξοχή και ένα ονειρικό εξοχικό σπίτι (μέρος που ευχόμαστε να ζούσαμε για πάντα!) η ιστορία εκφράζει με οικουμενική ευαισθησία την ιδέα του να αφήνεσαι στον έρωτα και στην ομορφιά του, ακόμα κι αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον πόνο. Ακόμη και αν το πρόσωπο αυτού του Έρωτα έχει σκοπό να φύγει σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και εσύ το ξέρεις, αλλά συνεχίζεις. Ρισκάρεις. Θέλεις να το ζήσεις όπως και να'χει.

Tα πάντα φαντάζουν τόσο γοητευτικά και φυσικά σε αυτό το φιλμ. Εννοείται πως ανάμεσα σε αυτά βρίσκονται και οι αξιόλογες ερμηνείες των Armie Hammer και Timothee Chalamet που έχουν δημιουργήσει μια ακαριαία χημεία μεταξύ τους. Δεν είναι όμως υπερβολή να πούμε πως ο μόλις  21χρονος Timothee Chalamet μας αφήνει άναυδους-ες.

Αναπόφευκτος είναι ο πόνος στον Έρωτα όπως ήδη ξέρουμε όλοι-ες. Για αυτό και το φιλμ τολμά να μας ραγίσει την καρδιά επιλέγοντας όμως έναν αφοπλιστικά τρυφερό τρόπο. Τολμάει να μας αποχαιρετήσει (τη στιγμή που φυσικά δεν θέλουμε), αφήνοντας μας άναυδους μπροστά στο μεγαλείο της τελευταίας σκηνής. Μπροστά στο μεγαλείο του Έρωτα.


Μια ταινία-ύμνος στον Έρωτα.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4.5/5

Τhe Post, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg
Hθοποιοί:  Meryl Streep, Tom Hanks, Sarah Paulson, Bob Odenkirk

Για πρώτη φορά, βλέπουμε Meryl Streep και Tom Hanks μαζί, στο ίδιο κάδρο. Για πρώτη φορά παρακολουθούμε αυτά τα δύο τεράστια ονόματα της κινηματογραφικής βιομηχανίας, να πρωταγωνιστούν στην ίδια ταινία. Πίσω από την κάμερα βρίσκεται ο Steven Spielberg. Τρεις λόγοι για να έχουν όλοι οι θεατές μεγάλες προσδοκίες. 

Καταιγιστικό και γρήγορο σαν θρίλερ, εμπεριστατωμένο και διακριτικό όπως ένα καλό  κοινωνικό δράμα, γυρισμένο με τον γλυκό και σε σημεία μαγικό τρόπο όπως μόνο ο Spielberg μπορεί.

Το «The Post» είναι η πρώτη ταινία του συγκεκριμένου δημιουργού που προδίδει τόσο έντονα τις πολιτικές και κοινωνικές του διαθέσεις ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή εκφράζεται και η δυσφορία του προς τον σύγχρονο πολιτικό κόσμο της χώρας του. Και το κάνει με απίστευτα ατμοσφαιρικό και επιτυχημένο τρόπο. 

O Steven Spielberg εξιστορεί τα πραγματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν το καλοκαίρι του 1971 στην Αμερική, γύρω από τη δημοσιοποίηση των απόρρητων φακέλων του Πενταγώνου, με αποκαλύψεις, σκάνδαλα και κυβερνητικές συνωμοσίες. Πιο συγκεκριμένα, η ταινία, «The Post: Απαγορευμένα Μυστικά», αφηγείται την ιδιαίτερη συνεργασία ανάμεσα στην πρώτη γυναίκα εκδότη εφημερίδας, Κέι Γκράχαμ, και στον άτεγκτο συντάκτη Μπεν Μπράντλι, στην προσπάθεια τους να αποκαλύψουν και να δημοσιεύσουν ένα τεράστιο σκάνδαλο από κυβερνητικά μυστικά τριών δεκαετιών και τεσσάρων Αμερικανών Προέδρων. Οι δυο τους καλούνται να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, προκειμένου να ρίξουν φως σε κρυμμένα μυστικά του κράτους, θέτοντας όμως σε κίνδυνο τόσο τις καριέρες τους, όσο και την προσωπική τους ελευθερία.

Απόλυτα επίκαιρο το θέμα του, καθώς οι αποφάσεις της κυβέρνησης του Τραμπ, για τις ενέργειες του αμερικάνικου Τύπου δεν θα λέγαμε πως έχουν ιδιαίτερα δημοκρατικό χαρακτήρα. Πέρα από την ιστορία της αποκάλυψης (ή μη) των πολιτικών μυστικών, παρακολουθούμε και μία ακόμη ιστορία. Αυτή της Κάθριν Γκράχαμ που την ενσαρκώνει η, το λιγότερο, εκθαμβωτική, Meryl Streep. Η ιστορία μιας γυναίκας που τη δεκαετία του '70 ήταν η επικεφαλής αυτής της εφημερίδας και που στην κυριολεξία προσπαθούσε να επιβιώσει επαγγελματικά μέσα σε έναν ασφυκτικά ανδροκρατούμενο χώρο. Παρατηρείστε απλά τα πλάνα όταν η Γκράχαμ εμφανίζεται σε χώρους όπου επρόκειτο να παρθούν ζωτικής σημασίας αποφάσεις για το μέλλον της Washington Post. Με μια λιτή μα κυρίως απρόβλεπτη και γεμάτη ειλικρίνεια ερμηνευτική προσέγγιση, η Κυρία του αμερικανικού κινηματογράφου δίνει τη φεμινιστική χροιά που αρμόζει στην πραγματική ιστορία της ταινίας.

Ο Τom Hanks στέκεται με άνεση δίπλα στην συμπρωταγωνίστρια του και μας μιλάει με την ιδιαίτερη υποκριτική του φωνή. 

Η σκηνοθεσία του Spielberg μαζί με την εξίσου προσεγμένη δουλεία της φωτογραφίας του Janusz Kaminski έχουν δώσει ιδιαίτερη σημασία ακόμη και στην πιο μικρή (για τα μάτια του θεατή) λεπτομέρεια. Από τις ενδυματολογικές επιλογές της πρωταγωνίστριας μέχρι και τα αποτσίγαρα των ακούραστων δημοσιογράφων της Post, τα πάντα τοποθετούνται με τέτοια προσοχή μέσα στο κάδρο ώστε μεταμορφώνονται σιγά σιγά σε πρωταγωνιστές των σκηνών.

Ειδική μνεία στη μουσική του John Williams, μόνιμο και πιστό συνεργάτη του Spielberg, που μας έχει χαρίσει απερίγραπτες κινηματογραφικές στιγμές με τις μελωδίες του.

Τέλος, παρά το άκρως συναρπαστικό της όλης υπόθεσης, θα θέλαμε σίγουρα να βλέπαμε πολύ περισσότερο από τη Sarah Paulson ("Carol", "American Horror Story") που υποδυόταν τη γυναίκα του Μπεν Μπράντλι, καθώς έχει αποδείξει πολλάκις πως είναι ικανή να προσφέρει πολλά με την ερμηνευτική της παρουσία.

Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα φιλμικό κείμενο το οποίο η επικαιρότητα έχει μεγάλη ανάγκη.

Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5

Οι δέκα καλύτερες ταινίες του 2017.

-Get out, σκηνοθεσία Jordan Peele
Πρωτότυπη ταινία τρόμου με (δυστυχώς ακόμη και σήμερα) επίκαιρο θέμα, μιλά με μαύρο χιούμορ για τις φυλετικές διακρίσεις που δεσπόζουν στην Αμερική και στην κυριολεξία, προκαλούν κοινωνικές καταστροφές.

-RAW, σκηνοθεσία Julia Ducournau
Κανιβαλισμός, ενηλικίωση, τρόμος και χιούμορ διασταυρώνονται σε ένα οπτικά εντυπωσιακό και θεματικά τολμηρό θρίλερ. Η σεξουαλική ταυτότητα, οι αδερφικοί δεσμοί, οι κοινωνικές τάξεις, το ποθητό και το απαγορευμένο παίρνουν εδώ μια ονειρική, εφιαλτική όσο και καθαρά σωματική διάσταση, με την πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτιδα να επιδεικνύει θαυμαστή αφηγηματική αυτοπεποίθηση.

-I am not your negro, σκηνοθεσία Raoul Peck
 Tο ντοκιμαντέρ αυτό βρέθηκε υποψήφιο για Όσκαρ ενώ αποτελεί την επιτομή του «black power». Μιλώντας για τους τραγικούς θανάτους των ηγετών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα Μάλκολμ Εξ, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μέντγκαρ Έβερς, καταδεικνύει το πώς η εικόνα (και η πραγματικότητα) των έγχρωμων στη σημερινή Αμερική είναι κατασκευασμένη και επιβεβλημένη. Με ανατριχιαστικά καίριες εικόνες αρχείου από το παρελθόν αλλά και το παρόν, αποκαλύπτει πως η ανάγκη για φυλετική και κοινωνική ισότητα παραμένει πιο επιτακτική από ποτέ.

-Moonlight, σκηνοθεσία Barry Jenkins
Το περσινό όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Μια διαχρονική ιστορία ανθρώπινης επαφής κι αυτογνωσίας. Ένα ζωτικό πορτρέτο, σε τρία κεφάλαια, της σύγχρονης ζωής ενός αφροαμερικανού κι ένας ποιητικός διαλογισμός επάνω στην ταυτότητα, την οικογένεια, τη φιλία, την αγάπη, πλημμυρισμένος με βαθιά συμπόνια και καθολικές αλήθειες. Βγαίνεις από την αίθουσα (βασικά δεν θέλεις να βγεις, δεν θέλεις να τελειώσει), γεμάτος-η εκστασιασμό. Nιώθεις ότι ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησες μια δραματική ταινία. Και όντως αυτό ακριβώς συνέβη. Πρώτη φορά παρακολούθησες μια ΤΕΤΟΙΑ δραματική ταινία.

-Blade Runner, σκηνοθεσία Denis Villeneuve
Αυτό που μπορούμε να πούμε με μια δόση σιγουριάς είναι πως ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve (τον αγαπήσαμε από τα "Prisoners" και "Sicario", ενώ πέρυσι έπλασε την καλύτερη ταινία της χρονιάς, το"Arrival",) έδειξε απόλυτο σεβασμό προς την πρωτοτυπία και το κύρος  του πρώτου αριστουργήματος ("Blade Runner") και τώρα, μας παρουσιάζει το δικό του όραμα για τη συνέχεια του, το "Blade Runner 2049". Ένα κινηματογραφικό θαύμα που εμβαθύνει σε υπαρξιακά θέματα και φανερώνει το φόβο του προς ένα ζοφερό μέλλον όπου η ανθρωπότητα πολτοποιείται μπροστά σε μεγάλους κινδύνους όπως η απώλεια των πραγματικών εννοιών της ανθρωπιάς, του έρωτα, της ψυχής. 

-Lady Macbeth, σκηνοθεσία William Oldroyd
Μέσα σε λιγότερο από 90 λεπτά, κατορθώνει την επαρκή εξιστόρηση της ζοφερής και τραγικής ιστορίας της νεαρής ηρωίδας Κάθριν, που τολμά και τα βάζει με τον πατριαρχισμό με ανορθόδοξους και ακραίους τρόπους μεν, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως πολλές φορές είναι απαραίτητο να φτάσεις στα άκρα για να καταφέρεις να ακουστείς. Ο μινιμαλισμός αλλά και το μαύρο χιούμορ που χρησιμοποιεί ανά στιγμές ο δημιουργός, ανυψώνονται σαν γροθιά μέσα στις σκηνές, απροσδόκητα, με στόχο το πρόσωπο του εξευτελιστικού καθωσπρεπισμού εκείνης και όχι μόνο, εποχής.

-Τhe Florida project, σκηνοθεσία Sean Baker
Γυρισμένη και με ένα...iPhone (!). 
Μια ταινία που σε αφήνει ανίκανο-η να βρεις τις κατάλληλες λέξεις για να την περιγράψεις. Βαθιά συγκινητική και ρεαλιστική, μα ταυτόχρονα και μαγική. Ένα συγκινητικό πορτραίτο των αμερικανών αστέγων, που μοιάζουν αόρατοι.
Χάρις τη δυνατή ιστορία και τις εντυπωσιακές ερμηνείες από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς, ο σκηνοθέτης αποτυπώνει εξαιρετικά όσους και όσες προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα δυσλειτουργικό κοινωνικό πλαίσιο.

-Nocturnal Animals, σκηνοθεσία Tom Ford.
Mε λίγα λόγια, είναι ένα φιλμ για την εκδίκηση, τον έρωτα, τη βία, την απάτη. Mε περισσότερα λόγια, είναι ένα φιλμ που παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα φιλμ που ο σκηνοθέτης του παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό (ο Tom Ford έχει δηλώσει σε συνέντευξη του "Η Susan είμαι εγώ").  Aπόμακρος, απόλυτα μελαγχολικά στολισμένος ο κόσμος του Ford, ανοίγει την εξώπορτά του με μια εναρκτήρια σεκάνς, γεμάτη ειλικρίνεια και θράσος. Με τούτη την ταινία ο Ford μας υπενθυμίζει πόσο εξαιρετικός κινηματογραφιστής είναι.

-120 BPM, σκηνοθεσία Robin Campillo.
Μια πολιτική δήλωση που ξεχειλίζει από αγάπη. Ένα ντοκιμαντερίστικης ακρίβειας και μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης κοινωνικό δράμα με πολιτική ευαισθησία.
Ο σκηνοθέτης ξαναγράφει την ιστορία της Αct Up, με μια ταινία τόσο λυτρωτικά συγκινητική όσο και βαθιά πολιτική και σοκαριστικά επίκαιρη. Αφοπλιστική όσο λίγες ταινίες τα τελευταία χρόνια,κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο 70ό Φεστιβάλ Καννών. 

-Coco, σκηνοθεσία Lee Unkrich, Adrian Molina 
To νέο παραμύθι της Pixar τολμά να μιλήσει για το θάνατο, σφύζοντας από ζωή!Ένα φαντασμαγορικό ταξίδι στην καρδιά της μεξικανικής κουλτούρας με την κινηματογραφική σφραγίδα ποιότητας της Pixar.


*Ειδική αναφορά:

-Hell or High Water, σκηνοθεσία David Mackenzie.
Σε μια ιστορία για τη σύγκρουση της Παλαιάς με τη Νέα Δύση, δυο αδέλφια, ο Τόμπι, ένας διαζευγμένος πατέρας που προσπαθεί να φτιάξει μια καλύτερη ζωή για τοn γιο του, και ο Τάνερ, ένας ευέξαπτος, πρώην κατάδικος, θα συνεργαστούν, για να ληστέψουν τα υποκαταστήματα της τράπεζας που έχει κάνει κατάσχεση στην οικογενειακή τους περιουσία. 

Παρασκευή Γιουβανάκη