Πρωτότυπη ταινία τρόμου με (δυστυχώς ακόμη και σήμερα) επίκαιρο θέμα, μιλά με μαύρο χιούμορ για τις φυλετικές διακρίσεις που δεσπόζουν στην Αμερική και στην κυριολεξία, προκαλούν κοινωνικές καταστροφές.
Κανιβαλισμός, ενηλικίωση, τρόμος και χιούμορ διασταυρώνονται σε ένα οπτικά εντυπωσιακό και θεματικά τολμηρό θρίλερ. Η σεξουαλική ταυτότητα, οι αδερφικοί δεσμοί, οι κοινωνικές τάξεις, το ποθητό και το απαγορευμένο παίρνουν εδώ μια ονειρική, εφιαλτική όσο και καθαρά σωματική διάσταση, με την πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτιδα να επιδεικνύει θαυμαστή αφηγηματική αυτοπεποίθηση.
Tο ντοκιμαντέρ αυτό βρέθηκε υποψήφιο για Όσκαρ ενώ αποτελεί την επιτομή του «black power». Μιλώντας για τους τραγικούς θανάτους των ηγετών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα Μάλκολμ Εξ, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μέντγκαρ Έβερς, καταδεικνύει το πώς η εικόνα (και η πραγματικότητα) των έγχρωμων στη σημερινή Αμερική είναι κατασκευασμένη και επιβεβλημένη. Με ανατριχιαστικά καίριες εικόνες αρχείου από το παρελθόν αλλά και το παρόν, αποκαλύπτει πως η ανάγκη για φυλετική και κοινωνική ισότητα παραμένει πιο επιτακτική από ποτέ.
Το περσινό όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Μια διαχρονική ιστορία ανθρώπινης επαφής κι αυτογνωσίας. Ένα ζωτικό πορτρέτο, σε τρία κεφάλαια, της σύγχρονης ζωής ενός αφροαμερικανού κι ένας ποιητικός διαλογισμός επάνω στην ταυτότητα, την οικογένεια, τη φιλία, την αγάπη, πλημμυρισμένος με βαθιά συμπόνια και καθολικές αλήθειες. Βγαίνεις από την αίθουσα (βασικά δεν θέλεις να βγεις, δεν θέλεις να τελειώσει), γεμάτος-η εκστασιασμό. Nιώθεις ότι ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησες μια δραματική ταινία. Και όντως αυτό ακριβώς συνέβη. Πρώτη φορά παρακολούθησες μια ΤΕΤΟΙΑ δραματική ταινία.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με μια δόση σιγουριάς είναι πως ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve (τον αγαπήσαμε από τα "Prisoners" και "Sicario", ενώ πέρυσι έπλασε την καλύτερη ταινία της χρονιάς, το"Arrival",) έδειξε απόλυτο σεβασμό προς την πρωτοτυπία και το κύρος του πρώτου αριστουργήματος ("Blade Runner") και τώρα, μας παρουσιάζει το δικό του όραμα για τη συνέχεια του, το "Blade Runner 2049". Ένα κινηματογραφικό θαύμα που εμβαθύνει σε υπαρξιακά θέματα και φανερώνει το φόβο του προς ένα ζοφερό μέλλον όπου η ανθρωπότητα πολτοποιείται μπροστά σε μεγάλους κινδύνους όπως η απώλεια των πραγματικών εννοιών της ανθρωπιάς, του έρωτα, της ψυχής.
Μέσα σε λιγότερο από 90 λεπτά, κατορθώνει την επαρκή εξιστόρηση της ζοφερής και τραγικής ιστορίας της νεαρής ηρωίδας Κάθριν, που τολμά και τα βάζει με τον πατριαρχισμό με ανορθόδοξους και ακραίους τρόπους μεν, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως πολλές φορές είναι απαραίτητο να φτάσεις στα άκρα για να καταφέρεις να ακουστείς. Ο μινιμαλισμός αλλά και το μαύρο χιούμορ που χρησιμοποιεί ανά στιγμές ο δημιουργός, ανυψώνονται σαν γροθιά μέσα στις σκηνές, απροσδόκητα, με στόχο το πρόσωπο του εξευτελιστικού καθωσπρεπισμού εκείνης και όχι μόνο, εποχής.
Γυρισμένη και με ένα...iPhone (!).
Μια ταινία που σε αφήνει ανίκανο-η να βρεις τις κατάλληλες λέξεις για να την περιγράψεις. Βαθιά συγκινητική και ρεαλιστική, μα ταυτόχρονα και μαγική. Ένα συγκινητικό πορτραίτο των αμερικανών αστέγων, που μοιάζουν αόρατοι.
Χάρις τη δυνατή ιστορία και τις εντυπωσιακές ερμηνείες από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς, ο σκηνοθέτης αποτυπώνει εξαιρετικά όσους και όσες προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα δυσλειτουργικό κοινωνικό πλαίσιο.
Mε λίγα λόγια, είναι ένα φιλμ για την εκδίκηση, τον έρωτα, τη βία, την απάτη. Mε περισσότερα λόγια, είναι ένα φιλμ που παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα φιλμ που ο σκηνοθέτης του παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό (ο Tom Ford έχει δηλώσει σε συνέντευξη του "Η Susan είμαι εγώ"). Aπόμακρος, απόλυτα μελαγχολικά στολισμένος ο κόσμος του Ford, ανοίγει την εξώπορτά του με μια εναρκτήρια σεκάνς, γεμάτη ειλικρίνεια και θράσος. Με τούτη την ταινία ο Ford μας υπενθυμίζει πόσο εξαιρετικός κινηματογραφιστής είναι.
Μια πολιτική δήλωση που ξεχειλίζει από αγάπη. Ένα ντοκιμαντερίστικης ακρίβειας και μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης κοινωνικό δράμα με πολιτική ευαισθησία.
Ο σκηνοθέτης ξαναγράφει την ιστορία της Αct Up, με μια ταινία τόσο λυτρωτικά συγκινητική όσο και βαθιά πολιτική και σοκαριστικά επίκαιρη. Αφοπλιστική όσο λίγες ταινίες τα τελευταία χρόνια,κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο 70ό Φεστιβάλ Καννών.
To νέο παραμύθι της Pixar τολμά να μιλήσει για το θάνατο, σφύζοντας από ζωή!Ένα φαντασμαγορικό ταξίδι στην καρδιά της μεξικανικής κουλτούρας με την κινηματογραφική σφραγίδα ποιότητας της Pixar.
*Ειδική αναφορά:
Σε μια ιστορία για τη σύγκρουση της Παλαιάς με τη Νέα Δύση, δυο αδέλφια, ο Τόμπι, ένας διαζευγμένος πατέρας που προσπαθεί να φτιάξει μια καλύτερη ζωή για τοn γιο του, και ο Τάνερ, ένας ευέξαπτος, πρώην κατάδικος, θα συνεργαστούν, για να ληστέψουν τα υποκαταστήματα της τράπεζας που έχει κάνει κατάσχεση στην οικογενειακή τους περιουσία.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου