Swiss Army Man – Κριτική 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Το πρώτο έργο των “Daniels” μπορεί να περιγραφεί μέσα σε 4 λέξεις μόνο: πρωτότυπο, έξυπνο, ευαίσθητο, ξεκαρδιστικό.

Α, και σίγουρα δεν θα σε κάνει να σκεφτείς “Ωχ πάλι τα ίδια;!”.
Έρχεται από το φεστιβάλ που όλοι-ες εμπιστευόμαστε, το Sundance όπου έκανε (καλό και κακό) πάταγο, να μας “ταράξει και στη Θεσσαλονίκη, στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Σε περισσότερα λόγια είναι μια «γκόνζο» κωμωδία και μαζί μια buddy movie δια χειρός δύο επιφανών σκηνοθετών βιντεοκλίπ και διαδραστικών ταινιών, πότε παράλογη και πότε συναισθηματική, πότε πνευματώδης και πότε μύχια, και πάλι από την αρχή.
Ο Χανκ είναι χαμένος στην ερημιά κι έχει εγκαταλείψει κάθε ελπίδα να επιστρέψει σπίτι. Ώσπου κάποια μέρα όλα αλλάζουν, όταν ένα πτώμα με το όνομα Μάνι ξεβράζεται στην ακτή. Οι δυο τους γίνονται κολλητοί και ξεκινούν για μια επική περιπέτεια που θα ξαναφέρει τον Χανκ στην αγκαλιά της γυναίκας των ονείρων του.

Το κάφρικο χιούμορ σε όλο του το μεγαλείο. Γελάς με τη ψυχή βλέποντας τις κωμικοτραγικές και εντελώς παράλογες καταστάσεις (νεκρό σώμα που κλάνει ασύστολα, αλήθεια τώρα;) που εξελίσσονται μπροστά στα μάτια σου. Τούτες οι κωμικοτραγικές καταστάσεις όμως δεν είναι τυχαίες ή απλά άκυρες ώστε να γελάσουμε, τουλάχιστον οι περισσότερες από αυτές. Μέσα από το πνευματώδες χιούμορ του φιλμ, “ακούγονται” οι φωνές της φιλίας, της αγάπης, της αφοσίωσης. Οι σκηνές δεν αφηγούνται απλά τα γεγονότα, αλλά τα δείχνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να γελάς αλλά ταυτόχρονα να σε πιάνει ένα περίεργο feeling ότι εδώ κάτι σημαντικό υπάρχει (αλλά φαινομενικά, κρύβεται). Η αχαλίνωτη φαντασία των δημιουργών που βάζει για πρωταγωνιστή έναν πεθαμένο, μιλά για της αξίες της αγάπης, του έρωτας και της φιλίας όπως μια κλασική ρομαντική ταινία που έχει για πρωταγωνιστές…ζωντανούς ήρωες.

Στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους βλέπουμε το δίδυμο Paul Dano-Daniel Radcliffe, να δίνουν δύο αξεπέραστες ερμηνείες και να το γουστάρουν τρελά που τους δόθηκαν οι αντίστοιχοι ρόλοι. Ο δεύτερος, που όλοι και όλες μας τον μάθαμε μέσα από τον ρόλο του ως ο αγαπημένος μαθητευόμενος μάγος Harry Potter, κάνει ότι περνά από το χέρι του να βγάλει επιτέλους αυτήν την (κινηματογραφική) “κάπα” από πάνω του και να αποδείξει πως μπορεί να “παίξει” και με κάτι άλλο εκτός από σκουπόξυλα. Και εδώ, μας δίνει την τρανταχτή απόδειξη.

Αν και κάπου προς τα τελευταία του…η ταινία, όχι το πτώμα του Radcliffe, φαίνεται να ξεφεύγει από τα κάφρικα χωρίς στάνταρ κατεύθυνση μονοπάτια και να κατευθύνεται προς εκείνα να πιο περπατημένα και πιο ασφαλή, παραμένει ένα έργο-ελβετικός σουγιάς.
Μπορεί και σου προσφέρει (σχεδόν) τα πάντα.

Παρασκευή Γιουβανάκη