Hθοποιοί: J.K.Simmons, Μαρία Καβογιάννη, Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Andrea Osvart, Μηνάς Χατζησάββας, Tawfeek Barhom, Νίκη Βακάλη
Λίγο πριν κλείσει ακόμη μία (κινηματογραφική) χρονιά, μια από τις πολυαναμενόμενες για τον ελληνικό πληθυσμό, ταινίες, πήρε τη θέση της ανάμεσα στις προγραμματισμένες προβολές για τη μεγάλη οθόνη. Η νέα ταινία του διόλου αδιάφορου για πολλούς, Χριστόφορου Παπακαλιάτη, που έχει και αγγλικό τίτλο καθώς υπάρχουν βλέψεις γα προβολές στο εξωτερικό, είναι εδώ για να μας προβληματίσει.
Τρεις γενιές Ελλήνων αναζητούν τον έρωτα στο δύσκολο σήμερα. Τρεις γενιές ξένων βρίσκουν τον έρωτα στη χώρα μας. Οι άνθρωποι. Οι ματιές τους. Οι ιστορίες τους και η συνάντησή τους με την Ιστορία.
Aς ξεκινήσουμε από τον τίτλο "Ένας άλλος Κόσμος", ο οποίος συνειδητοποιούμε (από τα πρώτα λεπτά) πως έχει παραπλανητικό χαρακτήρα.
Ο 'Άλλος Κόσμος" χτίζεται από τον κεντρικό πυρήνα του φιλμ, δηλαδή τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας που αποτελεί τη βάση της αλληλοεπίδρασης των τριών όχι τόσο διαφορετικών μεταξύ τους, ιστοριών.
Ο κινηματογραφιστής Xριστόφορος Παπακαλιάτης, στήνει τις τρεις ιστορίες του που πλαισιώνουν το σενάριο, με έναν όχι και τόσο πρωτότυπο και ευρηματικό χαρακτήρα.
Όμως παρά την πικρή γεύση που μας μένει από τα αναμενόμενα γεγονότα, γευόμαστε και μια άλλη, πιο γλυκιά γεύση, αυτή της ελπίδας. Διότι κακά τα ψέματα η ελπίδα είναι αναγκαία και τη χρειαζόμαστε ενώ δεν είναι καθόλου τυχαία η φράση που όλοι-ες ξέρουμε και όλοι-ες έχουμε χρησιμοποιήσει "Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία".
Είναι από τις σπάνιες φορές που τα κλισέ αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του σεναρίου, λειτουργούν λυτρωτικά στα μάτια και στο μέσα των θεατών ενώ οι εξίσου αναμενόμενες καταλήξεις των χαρακτήρων δεν μπορoύμε να πούμε πως απέχουν κατά πολύ από την πραγματικότητα (της χώρας) μας.
Οι ήρωες αν και δεν είναι καταλλήλως αναπτυγμένοι, παραμένουν πειστικοί ως επί το πλείστον, κυρίως η τετράδα που πρωταγωνιστεί στις δύο τελευταίες ιστορίες. Η πρώτη ιστορία, είναι ίσως η πιο αδύναμη τόσο σκηνοθετικά όσο και σεναριακά. Όσον αφορά το πρώτο, ορισμένες σκηνές θυμίζουν έντονα μουσικό βιντεοκλίπ ενώ για τη περίπτωση του σεναρίου, οι τόσες συμπτώσεις καταντούν κουραστικές ενώ φυσικά, βρίσκονται αρκετά ρεαλιστικά μίλια μακριά.
Η πιο δυνατή στιγμή του έργου παρουσιάζεται ολοκληρωμένα και καλαίσθητα μέσα από την τρίτη και τελευταία ιστορία-αυτή του J.K.Simmons σε ρόλο Γερμανού καθηγητή και της πάντα υπέροχης Μαρία Καβογιάννη που υποδύεται εδώ μια πνιγμένη οικονομικά, Ελληνίδα νοικοκυρά. Οι δύο αυτοί ηθοποιοί, αποτελούν δίχως υπερβολές μία υποκριτική έκρηξη ενώ είναι και η ιστορία που αγγίζει περισσότερο τους θεατές.
Ένα ακόμη δυνατό στοιχείο που περιτυλίγει τη σκηνοθετική λογική του Παπακαλιάτη, στο οποίο και στηρίζεται ολόκληρο το δημιούργημά του,
είναι ότι ο κύριος Έρωτας, έχει τεράστια ισχύ.
Ας μείνουμε σε αυτό, ας παραλείψουμε την μη κατάλληλη εμβάθυνση και απλοποιημένη μορφή των κακών κειμένων που παρουσιάζονται,
και ας το χαράξουμε στις ζωές μας.
Υ.Γ. Αντίο κύριε Χατζησάββα.
Βαθμολογία 3/5
Παρασκευή Γιουβανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου