1. Arrival/"Η Άφιξη" του Denis Villeneuve
Ο Denis Villeneuve που μας καθήλωσε με τα προηγούμενα "Μέσα από τις φλόγες", "Prisoners", "Enemy", "Sicario", καταπιάνεται για πρώτη φορά με sci-fi story που βιβλίο, αρνείται κατηγορηματικά να το πλάσει ως ένα συνηθισμένο μπλοκμπάστερ-αυτό είναι κάτι που το περιμέναμε έτσι και αλλιώς και προς ευχαρίστησή μας...μας τινάζει τα μυαλά στον αέρα. Ένα φιλμ που όχι απλά το ζεις στο πετσί σου αλλά δίνει νόημα στη δική σου ζωή μέσα από τα υπαρξιακά ερωτήματα που καλείσαι να απαντήσεις.
Ένα αριστούργημα.
Ένα φιλμ που δεν διστάζει να προκαλέσει, βασικά δεν φαίνεται να το νοιάζει καν (και γιατί άλλωστε;). Μιλά για τον ανταγωνισμό, τον ναρκισσισμό, το πάθος, το φθόνο, τη ψύχωση που ναρκώνει το μυαλό και την άρνηση του ανθρώπινου είδους μπροστά σε κάθε δισταγμό, με μοναδική σκέψη και στόχο να πιάσει την κορυφή.
Εν ολίγοις, στέλνει τα μηνύματα του και σε όποιον-α παραδοθούν.
Ο σκηνοθέτης του ασύγκριτου "Οld Boy" Chan-wook Park επιστρέφει,
διασκευάζoντας το ανατρεπτικό βιβλίο "Fingersmith" της Sarah Waters.
To original story διαδραματίζεται στην Αγγλία της Βικτωριανής εποχής, όμως ο κινηματογραφιστής το μεταφέρει στην υπό Ιαπωνικής αποικιοκρατίας Κορέα του ’30.
Το αποτέλεσμα; Ένα φιλμικό κείμενο απόλυτου ερωτισμού και απαράμιλλης αισθητικής.
Ο Park έπλασε την πιο όμορφα παθιασμένη ταινία της χρονιάς.
Ερεθίζει όχι μόνο το σώμα μα και το μυαλό, την καρδιά. Και αυτό ακριβώς προκαλεί ο απόλυτος ερεθισμός.
4. La La Land του Damien Chazelle
Το "La La Land" απλώνεται ομοιόμορφα σαν ένα γλυκό όνειρο στη μεγάλη οθόνη.
Ένας φόρος τιμής στο παραμελημένο πλέον είδος του μιούζικαλ.
Έχουμε ανάγκη από τέτοιο κινηματογράφο, τέτοιες Ταινίες.
5. Rams/"Δεσμοί αίματος" του Grimur Hakonarson
6. The Red Turtle του Michael Dudok de Wit.
Δίχως πολλά λόγια, σχεδόν καθόλου λόγια βασικά, η "Κόκκινη Χελώνα" μας κρατά καθηλωμένους για όση ώρα έχει να μας διηγηθεί την ιστορία της. Και έχει πολλά να μας πει. Μόνο με εικόνες. Γιατί, μία εικόνα, χίλιες λέξεις.
Ένας πατέρας, μία κόρη και το χιούμορ-μαύρο ή άσπρο δεν έχει σημασία.
Μέσα από το ευφυέστατο δημιούργημα της Maren Ade συνειδητοποιούμε για τα καλά πόσο απαραίτητο στοιχείο για τη ζωή μας είναι η οικειότητα που (μπορεί να) νιώθουμε με τα άλλα άτομα και κυρίως αυτά της οικογένειας μας.
O άνθρωπος ήταν, είναι και θα είναι ένα μικρό κομμάτι του μεγαλείου της φύσης (τα απίστευτα πανοραμικά και εξωτερικά γενικά πλάνα απαράμιλλης αισθητικής που απεικονίζουν τα χιονισμένα ερημικά τοπία αρκούν για να μας πείσουν) και όχι κάποια ανώτερη ύπαρξη. Ένα ον που ζει και επιβιώνει χάρις σε αυτήν. Η κινηματογραφική εμπειρία με τον τίτλο "The Revenant", γυρισμένη αποκλειστικά με φυσικό φωτισμό, μας έκοψε την ανάσα.
9. Elle/"Εκείνη" του Paul Verhoeven
10. I, Daniel Blake του Ken Loach
Ένας σκηνοθέτης που τολμά να αγγίξει την πραγματικότητα αρνούμενος να την ωραιοποιήσει με γλυκανάλατες ευκολίες, ώστε να αρέσει στα μάτια μας. Ταινία συγκλονιστική, αληθινή, μα πάνω από όλα, επίκαιρη.
Δεν ξεχνάμε:
-The VVitch: A New-England Folktale του Robert Eggers
Το ανατριχιαστικό κομψοτέχνημα που 'κανε το '16 ακόμη πιο τρομαχτικό.
Φτάνει πια με τις ταινίες τρόμου που τις βλέπουμε και γελάμε.
-The BFG του Steven Spielberg
Όμορφο και καλογυρισμένο παραμύθι με κοινωνικά μηνύματα και συμπαθέστατους πρωταγωνιστές.
Γιατί χρειαζόμαστε και αυτές τις ταινίες.
-Room/"Το δωμάτιο" του Lenny Abrahamson
Για τον πεντάχρονο Τζακ, το Δωμάτιο είναι ο κόσμος.
Ταινία με δύο υπέροχες ερμηνείες να πρωταγωνιστούν,
μια της Brie Larson που κέρδισε το Όσκαρ, και μία από τον Jacob Tremblay που είναι ακόμη μια σταλιά αγοράκι.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου