Lion κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Garth Davis
Hθοποιοί: Rooney Mara, Nicole Kidman, David Wenham, Nawazuddin Siddiqui, Dev Patel


Στη βόρεια Ινδία, ο πεντάχρονος Σαρού μπαίνει στο λάθος τρένο και ταξιδεύει τρομοκρατημένος και μόνος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στην χαοτική Καλκούτα. Εκεί γίνεται ένα από τα ημι-άγρια παιδιά του δρόμου και σαν από θαύμα καταφέρνει να επιβιώσει από πολλούς κινδύνους, καταλήγοντας σε ένα ορφανοτροφείο. Τελικά ο Σαρού υιοθετείται από ένα ζευγάρι Αυστραλών, οι οποίοι τον μεγαλώνουν με αγάπη. Ο Σαρού, όμως, δεν μπορεί να αφήσει πίσω του το παρελθόν, και αποφασίζει να εντοπίσει το παλιό του σπίτι και μαζί του την οικογένειά του.

Σκηνοθεσία και σενάριο καταπιάνονται με μία, το λιγότερο σοβαρή, πραγματική ιστορία.
Ενώ όμως καταφέρνουν να εξιστορήσουν ολόκληρη την τραγική ιστορία του μικρού παιδιού και να φέρουν στα μάτια των θεατών την κατάληξη αυτής, υπάρχουν στιγμές που την αγγίζουν εντελώς επιφανειακά, παραλείποντας στοιχειώδη πράγματα.
Για παράδειγμα, "βουτάμε" ξαφνικά στα 20+ χρόνια του χαρακτήρα, δίχως να μας αποκαλυφθεί κάποιο κομμάτι της εφηβείας του-μιας αρκετά σημαντικής περιόδου για έναν άνθρωπο.

Το πολύ δυνατό κομμάτι του φιλμ είναι αναμφισβήτητα το καστ.
Ανάμεσα στους ηθοποιούς βλέπουμε και μεγάλα ονόματα όπως αυτό της Nicole Kidman και της Rooney Mara. Η πρώτη, είναι ένα χάρμα οφθαλμών. Η ερμηνεία της είναι απλά εξαιρετική. Ανυπομονείς να έρθει η επόμενη σκηνή στην οποία θα εμφανιστεί ο χαρακτήρας που υποδύεται. Ένας χαρακτήρας δραματικός, τραυματικός. Είναι η γυναίκα-μητέρα που υιοθετεί μαζί με τον άντρα της, δύο αγοράκια από έναν εντελώς διαφορετικό και συνάμα ξένο κόσμο. Αποδεικνύει περίτρανα πως ακόμη είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.
Εμφανίζεται δυνατή και ανατριχιαστική σε κάθε της σκηνή.

Η δεύτερη, η Rooney Mara παραμένει δυστυχώς, ανεκμετάλλευτη.
Τα σημεία όπου εμφανίζεται αρκούν μεν για να αποδείξουν το υποκριτικό της ταλέντο και να προδώσουν το γεγονός πως η Mara δεν είναι μια τυχαία ηθοποιός, αλλά δεν επικεντρώνονται σε αυτήν όσο της αρμόζει.
Το ότι δεν είναι μια τυχαία ηθοποιός όλοι και όλες το γνωρίζουμε πλέον-ειδικά μετά το αξέχαστο "Carol". Έχει πολλά να προσφέρει από ερμηνευτικής απόψεως, ενώ καταφέρνει με το εκφραστικότατο της βλέμμα να τραβήξει την προσοχή των θεατών σε κάθε σκηνή. Αυτό ακριβώς όφειλαν να σκεφτούν και οι συντελεστές. Οι λίγες σκηνές, δεν αρκούν ούτε για να αναπτυχθεί καταλλήλως ο σεναριακός της χαρακτήρας. Παραμένει απλά ως η κοπέλα που ερωτεύτηκε ο πρωταγωνιστής...

O (σχεδόν) πρωταγωνιστής τώρα, Dev Patel, γνωστός μας από το επιτυχημένο "Slumdog Millionaire", υποδύεται τον Σαρού που πλέον έχει ενηλικιωθεί και ετοιμάζεται να φύγει από το σπίτι για σπουδές. Είναι συγκρατημένος και σοβαρός σαν χαρακτήρας. Το βλέμμα του προδίδει την ανασφάλεια, τη μοναξιά, στοιχεία που εκφράζουν τον ενήλικα πλέον Σαρού.

Κάπου στις 2 ώρες, έρχεται η πολυπόθητη και πολυαναμενόμενη στιγμή σε μια σκηνή που (επιτέλους) καταφέρνει να συγκεντρώσει όλο τον συναισθηματισμό και τη συγκίνηση που πλημμυρίζουν τους χαρακτήρες. Είναι αδύνατο να παραμείνεις ασυγκίνητος-η.

Όσον αφορά το σύνολο, το "Λιοντάρι" καλό θα ήταν να φανέρωνε όλη την επιθετικότητα και δύναμη που κρύβει.

Βαθμολογία 2.5/5
Παρασκευή Γιουβανάκη