The Neon Demon κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Nicolas Winding Refn
Hθοποιοί:Elle Fanning, Karl Glusman, Abbey Lee


Σήμερα, πραγματοποιεί την ελληνική της πρεμιέρα μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς: "The  Neon Demon", σε σκηνοθεσία Nicolas Winding Refn. Δηλαδή ο τύπος που δημιούργησε το αξέχαστο "Drive" και αμέσως μετά το δίδυμο αδερφάκι τoυ "Only God Forgives". 

Ο Nicolas Winding Refn λοιπόν, απολαμβάνει στο έπακρο τη δημιουργία του "Δαίμονα" του κάτι που είναι ευδιάκριτο από την αρχή έως το τέλος του φιλμ. Ναι, μια κάποια έπαρση από πλευράς του είναι επίσης εμφανέστατη.

Ας μιλήσουμε όμως περισσότερο για το ίδιο το φιλμικό κείμενο τώρα. 
Ο "Neon Demon" παρουσιάζεται μέσα από το πρόσωπο και το σώμα της γλυκιάς Elle Fanning η οποία είναι απλά υπέροχη σε αυτόν το ρόλο. Συνεχώς με ένα ήρεμο, απαλό αλλά μυστηριώδες βλέμμα, κυνηγάει το όνειρό της να γίνει (το) επιτυχημένο μοντέλο. Και εδώ ξεκινούν όλα.
Είναι νέα, όμορφη, ένας άγγελος και όλα τα βλέμματα μαγνητίζονται αβίαστα από την παρουσία της. Έτσι ακριβώς και η κάμερα του σκηνοθέτη μαζί με την φωτογραφία που όχι απλά την παρουσιάζουν αλλά την απαθανατίζουν και την αποθεώνουν. Η  Fanning  μπαίνει στο πετσί του ρόλου και δεν βγαίνει από κει, μέχρι να γίνει κατάμαυρη και πάλι η μεγάλη οθόνη. 

Πρωταγωνίστρια εκτός από τη  Fanning, είναι και η μουσική. To σκοτεινό, μυστηριώδες, φαντεζί και σε σημεία ειρωνικό μουσικό συνονθύλευμα γραμμένο από τον Cliff Martinez- μόνιμος συνεργάτης πλέον του ΝWR, δένει απόλυτα με το υπόλοιπο σώμα του "Δαίμονα», με τον κόσμο του μόντελινγκ  και των φλας. Και το κομμάτι "Demon Dance", που δεν υπογράφτηκε από τον Martinez αλλά από τον Julian Winding, εισβάλει αβίαστα στην καταλληλότερη σκηνή και απογειώνει το οπτικοακουστικό θέαμα.

Ο κόσμος του μόντελινγκ είναι αναμφισβήτητα ένας κόσμος γεμάτος ίντριγκα και ανταγωνισμό αλλά και κίνδυνο όπως προδίδει το φιλμ. Ένας κόσμος σκοτεινός, που «φωτίζεται» υπέρτατα από την Natasha Braier.  Ο «Δαίμονας» είναι κομμάτι αυτού του κόσμου. Είναι ένα φιλμ που δεν διστάζει να προκαλέσει, βασικά δεν φαίνεται να το νοιάζει καν (και γιατί άλλωστε;). Μιλά για τον ανταγωνισμό, τον ναρκισσισμό, το πάθος, το φθόνο, τη ψύχωση που ναρκώνει το μυαλό και την άρνηση του ανθρώπινου είδους μπροστά σε κάθε δισταγμό, με μοναδική σκέψη και στόχο να πιάσει την κορυφή.
Εν ολίγοις, στέλνει τα μηνύματα του και σε όποιον-α παραδοθούν.

Βαθμολογία 3.5/5
Παρασκευή Γιουβανάκη