Κυριακή 25 Μαΐου 2014

WHAT MAISIE KNEW κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Scott McGehee & David Siegel
Ηθοποιοί: Onata Aprile, Julianne Moore, Steve Coogan, Alexander Skarsgård, Joanna Vanderham


H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Ο επιτυχημένος έμπορος έργων τέχνης Beale (Steve Coogan) και η μεσήλικη ροκ σταρ Susanna (Julianne Moore), ζουν μαζί με την κόρη τους Maisie (Onata Aprile) σε ένα πολυτελές νεοϋορκέζικο διαμέρισμα. Όταν στη ζωή της οικογένειας θα αρχίσουν να εισέρχονται νέοι και όμορφοι πειρασμοί, τότε η σχέση του ζευγαριού θα διαλυθεί και ένας σκληρός δικαστικός αγώνας για την επιμέλεια του παιδιού θα ξεκινήσει. Η Maisie θα βρεθεί ανυπεράσπιστη απέναντι στη διαμάχη των γονιών της και στα φορτωμένα επαγγελματικά τους προγράμματα.”

Πρώτη σκηνή, η αγαπημένη Julianne Moore, νανουρίζει την 6χρονη κορούλα της. «Ομορφιά», σκέφτεσαι. Έλα όμως που έρχεται η δραματική συνέχεια, κατά την οποία η Susanna (Moore) μοιάζει περισσότερο με ανεύθυνη και κομπλεξική, παρά με στοργική και τρυφερή μητέρα. Το ίδιο δυστυχώς φαίνεται να ισχύει και για τον πατέρα (Coogan)! «Όχι, δεν υπάρχει πλέον η καραμέλα "ανωριμότητα λόγω ηλικίας!". Είναι θέμα προτεραιοτήτων!», φωνάζεις από μέσα σου.

Παρακολουθώντας λοιπόν, το ενήλικο (σε ηλικία μόνο) πρώην παντρεμένο ζευγάρι, που με ρεαλισμό και απλότητα υποδύονται οι δύο προαναφερθέντες ηθοποιοί, βλέπεις στην ουσία 2 παιδάκια που βάζουν τον εγωισμό τους μέχρι το Θεό, να αλληλοσυγκρούονται με έμμεσο τρόπο, για τα μάτια της μικρής τους Maisie. Μάλλον όμως για τα δικά τους μάτια κάνουν ό,τι κάνουν, καθώς ο ένας καταλήγει να φύγει στην Αγγλία επ’ αόριστον, εγκαταλείποντας στην ψύχρα τη μικρή, και η άλλη που την έχει δει Madonna, θέλει να κάνει συναυλιακές περιοδείες μέχρι και τα 50 της, και καταλήγει να παρατήσει την κορούλα της αργά το βράδυ σε ένα μαγαζί. 

Η μικρή Maisie (που την υποδύεται φανταστικά η γλυκύτατη Onata Aprile) παρακολουθεί με την παιδική της αφέλεια, το δράμα που περικυκλώνει τη ζωή της. Δεν τη βλέπεις να κλαίει, παρά μόνο όταν ξυπνάει σε ένα παντελώς άγνωστο για την ίδια, μέρος. Το μοναδικό δάκρυ που κυλά από τα ματάκια της, σε κάνει να θες να μπεις στην ταινία και να σφαλιαρίσεις τουλάχιστον έναν από τους δύο «γονείς». Ηρεμία προκαλούν μόνο οι δύο σημαντικές, όπως αποδεικνύεται για την επιβίωση της μικρής, παρουσίες, η συμπαθητική νταντά και ο  πατριός της μικρής, για τους οποίους δίνουν εξίσου εξαιρετικές ερμηνείες οι Vanderham και Skarsgård, αντίστοιχα.

Το σενάριο των Nancy Doyne και Carroll Cartwright κατορθώνει να μεταφέρει με έναν υπέροχο τρόπο το ομώνυμο μυθιστόρημα του Henry James από το 1897 στη σημερινή Νέα Υόρκη. H εξέλιξη της δράσης εκτυλίσσεται καθηλωτικά και χωρίς να αφήνει κενά στην πλοκή έτσι ώστε έχεις την περιέργεια να δεις πώς ακριβώς θα καταλήξει αυτή η δύσκολη περίοδος που βιώνει η μικρή Maisie. Τελικά η ταινία σε αφήνει με ένα αισιόδοξο και γλυκό τέλος, αλλά ίσως χρειαζόταν  και το κάτι παραπάνω. Σίγουρα όμως ό,τι έχεις δει μέχρι τώρα, δεν ήταν μακριά από την άσχημη πραγματικότητα τέτοιου είδους καταστάσεων.

Kαλή Προβολή!

Παρασκευή Γιουβανάκη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3.5/5

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Salvo κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Fabio Grassadonia & Antonio Piazza
Ηθοποιοί: Saleh Bakri, Sara Serraiocco, Mario Pupella,
Giuditta Perriera, Luigi Lo Cascio
 
  “SALVO” σημαίνει: "ταυτόχρονοι πυροβολισμοί" στα αγγλικά, "σώζω / αυτός που έχει σωθεί" στα ιταλικά, ενώ στην Σικελία “Salvo” είναι το χαϊδευτικό του Salvatore (τι μαθαίνει κανείς ε?) Ο τίτλος της, καθόλου τυχαίος.

Με λίγα λόγια η υπόθεση: “O Σάλβο (Saleh Bakri), ένας εκτελεστής της Σικελικής μαφίας, όταν εισβάλει σε ένα σπίτι για να σκοτώσει τον άνθρωπο που επιτέθηκε στον αρχηγό του, ανακαλύπτει  μια νεαρή τυφλή κοπέλα, τη Ρίτα (Sara Serraiocco), να στέκεται αδύναμα δίπλα στον αδελφό της την ώρα που εκείνος δολοφονείται. Ο Σάλβο προσπαθεί να κλείσει τα δυο της μάτια, που με το κενό ενοχλητικό βλέμμα τον κοιτούν επίμονα.  Όμως κάτι παράδοξο συμβαίνει και αποφασίζει να της χαρίσει τη ζωή βάζοντας τον εαυτό του στο μεγαλύτερο κίνδυνο που έχει ποτέ αντιμετωπίσει…”

Υπάρχουν οι παραγωγές του εμπορικού κυκλώματος για απροβλημάτιστο κοινό και υπάρχουν καλλιτεχνικές ταινίες, αντισυμβατικές, που απευθύνονται κυρίως σε περιορισμένο κοινό (κυρίως φεστιβαλικό – προβλήθηκε και στο 54ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (2013) ). Σε αυτή την κατηγορία θεατών απευθύνεται το πολυβραβευμένο (σε Κάννες, αλλά και σε αρκετά ακόμη διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ)  “Salvo”.

Η κινηματογραφική αυτή δουλειά λοιπόν, των Σικελών πρωτοεμφανιζόμενων σε παρόμοια μεγάλου μήκους δημιουργία Fabio Grassadonia & Antonio Piazza, διηγείται μια δραματική ιστορία αγάπης και έχει ηθικό χαρακτήρα. Με (πολύ) αργούς ρυθμούς – και αυτό αποτελεί μεγάλο αρνητικό, παρακολουθούμε λίγες αλλά κρίσιμες μέρες από τη ζωή του πρωταγωνιστή και της τυφλής κοπέλας η οποία βρίσκεται σε παράλληλη κατάσταση με αυτήν του θύματος απαγωγής.

Ο χαρακτήρας του Salvo θυμίζει έντονα αυτόν του Ryan Gosling στο ερωτεύσιμο “Drive” (2011). Τύπος που μιλά μια φορά στο 20λεπτο, με καθηλωτικό βλέμμα και προσεγμένες κινήσεις, ψηλός με εντυπωσιακό παρουσιαστικό, με ροκ στυλ (εξαιρούμε το Lacoste μπλουζάκι), που δε διστάζει να έρθει σε αντίθεση με κάποιους άγραφους κανόνες ώστε να πράξει για το ηθικό καλό. Η συμπάθεια προς το άτομό του, αφήνεται στην κρίση του θεατή.

Το “Salvo” χαρακτηρίζεται από τον ανθρώπινο χαρακτήρα του, κάτι που βοηθάνε οι δυνατές και γήινες παρουσίες των ηθοποιών, από πλευρά υποκριτικής αλλά και εξωτερικής εμφάνισης.

Τέλος για να μην τα πολυλογώ, η αγωνία που δημιουργείται ίσως χαθεί γρήγορα, λόγω των πολλών άστοχων αλλά και μεγάλης διαρκείας πλάνων. Όμως, οι λάτρεις του είδους δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα την ευχαριστηθείτε!

Warning!!!: Η ταινία είναι πέρα για πέρα καταθλιπτική!



Παρασκευή Γιουβανάκη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

August: Osage County κριτική ταινίας

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: John Wells
ΗΘΟΠΟΙΟΙMeryl Streep, Julia Roberts, Ewan McGregor, Chris Cooper, Abigail Breslin, Benedict Cumberbatch, Juliette Lewis, Margo Martindale, Dermot Mulroney, Julianne Nicholson, Sam Shepard, Misty Upham

  Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Οι τρεις κόρες (Julia Roberts, Julianne Nicholson & Juliette Lewis) της οικογένειας Weston συγκεντρώνονται στο σπίτι των γονιών τους (Sam Shepard & Meryl Streep), στο Osage της Oklahoma, αναζητώντας μαζί με τους κοντινούς συγγενείς (Ewan McGregor, Chris Cooper, Benedict Cumberbatch, Margo Martindale, Dermot Mulroney, κ.ά.) τον πατέρα τους, ο οποίος έχει να δώσει σημάδια ζωής για μέρες.”

   Δυνατή ταινία. Δε γίνεται να ξεκινήσω χωρίς να αναφερθώ αρχικά στη Meryl Streep. Δε γίνεται.
   Η κυρία αυτή, υποδύεται την καρκινοπαθή, ναρκομανή, που καταπίνει μια ποικιλία από χάπια σα νερό, μητέρα της οικογένειας, και που σίγουρα κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να ανάψει τα «σβησμένα» φιτίλια στο «οικογενειακό τραπέζι».
Από το πρώτο μόνο λεπτό (μην πω δευτερόλεπτα), που σαν θεατής καταλαβαίνεις την παρουσία της, μένεις άναυδος να κοιτάς την οθόνη και να θαυμάζεις το πόσο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ παίζει αυτή η γυναίκα. Μόνο το πρώτο πλάνο με το οποίο κάνει την εμφάνισή της (βλέπουμε το πίσω μέρος του σώματός της), αρκεί! Χωρίς να δίνει ουσιαστικά κάτι καινούριο, καταφέρνει να ρουφήξει την κάθε σκηνή. (Εντωμεταξύ, η ίδια είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει υποψήφια για Oscar, γιατί θεωρείται πλέον “old news”… Και όμως φέτος, ήταν και πάλι ανάμεσα στις 5 υποψήφιες για το βραβείο A’ Γυναικείου Ρόλου).

  Δίπλα της, σε αυτό το λεκτικό πινγκ πονγκ γεμάτο, το λιγότερο, με μοχθηρία και πικρία, δεν περνάνε καθόλου απαρατήρητες οι τρεις κινηματογραφικές της κόρες. Η Julia Roberts,  που έχει το ρόλο της μεγαλύτερης και εκδικητικής κόρης – παλεύει σωματικά και λεκτικά, παίρνοντας εκδίκηση για κάθε πικρόχολο σχόλιο που αβίαστα της προσφέρει η μητέρα της. Η τηλεοπτική ηθοποιός, Julianne Nicholson (καινούρια αδυναμία) ερμηνεύει εξαιρετικά το ρόλο της «ειρηνοποιού», κρατώντας μια ήπια και επιφυλακτική στάση όσον αφορά την προσωπική της ζωή αλλά και προς τη μητέρα της, και τέλος η Juliette Lewis, που με την εφηβική παρουσία της, έχει το ρόλο της ενοχλητικής αδερφής που είναι στην κοσμάρα της. Για να μην πολυλογώ, όλοι οι ηθοποιοί που απαρτίζουν το cast, δίνουν τις δικές τους δυνατές ερμηνείες.

  Το θεατρικό έργο, δια χειρός Tracy Letts (ο ίδιος επιμελήθηκε και το κινηματογραφικό σενάριο), που αποκαλύπτει ξεδιάντροπα το δράμα μιας οικογένειας που κανείς νοήμων άνθρωπος δε θα ζήλευε, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, και κατά την προσωπική μου άποψη, θα άξιζε καθαρό 5/5 αν δεν περιττολογούσε και αν η σκηνή την οποία ακολούθησαν οι τίτλοι τέλους, δεν ήταν αυτή που είδαμε…


Παρασκευή Γιουβανάκη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4/5


Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

SUZANNE κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία:Katell Quillévéré
Ηθοποιοί:Sara Forestier, François Damiens, Adèle Haenel, Paul Hamy, Lola Dueñas, Corinne Masiero, Anne Le Ny, Karim Leklou


Κινηματογραφημένο με ένταση, ένα δράμα χαρακτήρων που περιπλέκεται με το θέμα «κάνω ό,τι μου καπνίσει, χωρίς να υπολογίζω τους άλλους», έρχεται από τη Γαλλία για να μας προβληματίσει.

Μεγαλώνοντας με τον πατέρα της (François Damiens) και τη μικρότερη αδελφή της (Adèle Haenel), η Suzanne (Sara Forestier) μένει έγκυος στην εφηβεία, μπλέκει σε μια ριψοκίνδυνη ερωτική περιπέτεια και προσπαθεί να βρει το δρόμο της στη ζωή μέσα από μια σειρά επώδυνων επιλογών.”

Οι απότομες εναλλαγές των πλάνων αποτελούν συνέχεια του άστατου χαρακτήρα της Suzanne, η οποία ζει στο έπακρο τη ζωή της, δίχως να υπολογίζει τα τρία άτομα που συμπληρώνουν τη ζωή της: τον καλοπροαίρετο και υπομονετικό πατέρα της, τη δυναμική, με εξίσου (γαϊδουρινή) υπομονή, αδερφή της, και στη συνέχεια τον 5χρονο γιο της. Η αδερφή της, Μαρία, ερμηνευμένη καταπληκτικά από την Adèle Haenel φαίνεται να κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ισορροπήσει τις μεταξύ τους σχέσεις.


Το πρωταγωνιστικό τρίο, χωρίς υποκριτικά μέλια και τσιρίδες, δημιουργεί μια απίστευτη και ζηλευτή χημεία μεταξύ τους. Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, τη  Suzanne, υποδύεται η βραβευμένη με Aργυρό Αλέξανδρο στο 54ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά και με Σεζάρ Β' Γυναικείου Ρόλου, μικροκαμωμένη με το όμορφο και γεμάτο εκφραστικότητα πρόσωπο, Sara Forestier. Τη Suzanne δε θα τη συμπαθήσεις, αλλά χάρη στη σκηνοθετική μαεστρία, θα δεθείς μαζί της πριν καν το καταλάβεις. Το μαγικό είναι ότι αυτό συμβαίνει και με τα τρία κεντρικά πρόσωπα της ταινίας.

Δυνατή ταινία, που σε βάζει στη θέση σου μεταφέροντάς σου το μήνυμα «αντιμετώπιση άσχημης πραγματικότητας που ακολούθησε τις ηλίθιες πράξεις μου»  χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Καλή προβολή!


Παρασκευή Γιουβανάκη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4/5