Σκηνοθεσία: Paolo Sorrentino
Ηθοποιοί: Toni Servillo, Carlo Verdone, Sabrina Ferilli, Carlo Buccirosso, Iaia Forte, Pamela Villoresi, Galatea Ranzi
H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Ένας κυνικός συγγραφέας (Toni Servillo) που μόλις έχει κλείσει τα 65 του χρόνια, σύμβολο της ρωμαϊκής κοσμικής ζωής, περιπλανιέται στην αγαπημένη του ιταλική πρωτεύουσα αντιμέτωπος με το δικό του αλλά και το δικό της παρελθόν.”
Ο σκηνοθέτης του “Il Divo” επιστρέφει στη Ρώμη μετά το “This Must Be the Place” κάνοντας μια απόπειρα να φτιάξει τη δική του “Dolce Vita”. Αναζητά την κρυμμένη γοητεία της Αιώνιας Πόλης πίσω από την καρτποσταλική βιτρίνα της και μέσα από φελινικές εικόνες.
Η ταινία ξεκινά με ένα φαντασγαγορικό πάρτυ γενεθλίων προς τιμήν του πρωταγωνιστή που ήρθε η στιγμή του να φτάσει τα 65, στο οποίο προσκεκλημένη είναι η κάθε λογής προσωπικότητα. Δεν χρειάζονται ομιλίες για να γνωρίσουμε στοιχεία του χαρακτήρα. Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους, και σε αυτή τη σκηνή αλλά και στο μεγαλύτερο κομμάτι της «Υπέροχης Ομορφιάς».
Ο Τζεπ, είναι συμπαθέστατος. Ένας καλοδιατηρημένος 65χρονος, επιτυχημένος συγγραφέας, διάσημος στον κόσμο των κοσμικών (δεν είναι «απλά ένας κοσμικός» όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του) και στον κόσμο της δημοσιογραφίας. Ζει στο έπακρον την καθημερινότητά του, μαζί με την υπόλοιπη «αφρόκρεμα» (που μόνο για να τους ζηλέψεις δεν είναι) της Ρώμης, ξεφαντώνοντας στα πιο μεγάλα πάρτυ που διαρκούν μέχρι νωρίς το πρωί, και ακολουθούνται από «άδειες» βόλτες του στα έρημα δρομάκια της πόλης. Έρχεται όμως η στιγμή που νιώθει ότι δεν έχει άλλο χρόνο για χάσιμο.
Η «Υπέροχη Ομορφιά», είναι ίσως μια βόλτα (λέω βόλτα, επειδή ο χαρακτήρας δεν φεύγει πότε από την πόλη του, τη Ρώμη, είναι και αυτό μια ιδιαιτερότητά του) ώστε να συνεχίσει ο Τζεπ να ζει τη δική του «τέλεια ομορφιά» της ζωής. Ένας κομψός Τζεπ, ενσαρκωμένος από τον «με άνετη και ακριβή διάθεση», Τόνι Σερβίλο, περιπλανιέται καθημερινά στις ομορφιές της Ρώμης. Αν ένας από τους σκοπούς του σκηνοθέτη ήταν να μας κάνει να ερωτευτούμε την πόλη αυτή, το καταφέρνει χαρίζοντάς μας γοητευτικά πλάνα σαν πίνακες ζωγραφικής, σαν έργα τέχνης. Μέσα από την κάμερά του, ο θεατής βρίσκεται σε μια ηδονοβλεπτική θέση και παρακολουθεί ό,τι του προσφέρουν απλόχερα τα χέρια του Σορεντίνο. Μέσα από τον κεντρικό χαρακτήρα, εκφράζονται καυστικά σχόλια για τα κοινωνικά δρώμενα .
Είναι εμφανές ότι έχει επιρροές από το “8 ½”του Φελίνι. Θα’ λεγε κανείς ότι προσπαθεί να κάνει μια ταινία ισάξια αυτής. Η ταινία είναι ένα «ταξίδι» εαυτού, μεγάλο όμως σε διάρκεια ώστε να κουράζει σε ορισμένα σημεία καθώς φαίνεται να χάνεται το μέτρο και καταντάει λιγάκι φλύαρο. Η μουσική επιλογή, άρτια δεμένη με το ύφος της ταινίας. Μια γοητευτική και αισθησιακή οπερετική πνοή.
Υ.Γ. Για όποιον αγαπά και νοσταλγεί τον κινηματογράφο του Φελίνι αλλά και τον ιταλικό κιν/φο, το “La Grande Bellezza” μπορεί να τον αφήσει αρκετά ευχαριστημένο.
Παρασκευή Γιουβανάκη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3.5/5
Ηθοποιοί: Toni Servillo, Carlo Verdone, Sabrina Ferilli, Carlo Buccirosso, Iaia Forte, Pamela Villoresi, Galatea Ranzi
H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Ένας κυνικός συγγραφέας (Toni Servillo) που μόλις έχει κλείσει τα 65 του χρόνια, σύμβολο της ρωμαϊκής κοσμικής ζωής, περιπλανιέται στην αγαπημένη του ιταλική πρωτεύουσα αντιμέτωπος με το δικό του αλλά και το δικό της παρελθόν.”Ο σκηνοθέτης του “Il Divo” επιστρέφει στη Ρώμη μετά το “This Must Be the Place” κάνοντας μια απόπειρα να φτιάξει τη δική του “Dolce Vita”. Αναζητά την κρυμμένη γοητεία της Αιώνιας Πόλης πίσω από την καρτποσταλική βιτρίνα της και μέσα από φελινικές εικόνες.
Η ταινία ξεκινά με ένα φαντασγαγορικό πάρτυ γενεθλίων προς τιμήν του πρωταγωνιστή που ήρθε η στιγμή του να φτάσει τα 65, στο οποίο προσκεκλημένη είναι η κάθε λογής προσωπικότητα. Δεν χρειάζονται ομιλίες για να γνωρίσουμε στοιχεία του χαρακτήρα. Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους, και σε αυτή τη σκηνή αλλά και στο μεγαλύτερο κομμάτι της «Υπέροχης Ομορφιάς».
Ο Τζεπ, είναι συμπαθέστατος. Ένας καλοδιατηρημένος 65χρονος, επιτυχημένος συγγραφέας, διάσημος στον κόσμο των κοσμικών (δεν είναι «απλά ένας κοσμικός» όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του) και στον κόσμο της δημοσιογραφίας. Ζει στο έπακρον την καθημερινότητά του, μαζί με την υπόλοιπη «αφρόκρεμα» (που μόνο για να τους ζηλέψεις δεν είναι) της Ρώμης, ξεφαντώνοντας στα πιο μεγάλα πάρτυ που διαρκούν μέχρι νωρίς το πρωί, και ακολουθούνται από «άδειες» βόλτες του στα έρημα δρομάκια της πόλης. Έρχεται όμως η στιγμή που νιώθει ότι δεν έχει άλλο χρόνο για χάσιμο.
Η «Υπέροχη Ομορφιά», είναι ίσως μια βόλτα (λέω βόλτα, επειδή ο χαρακτήρας δεν φεύγει πότε από την πόλη του, τη Ρώμη, είναι και αυτό μια ιδιαιτερότητά του) ώστε να συνεχίσει ο Τζεπ να ζει τη δική του «τέλεια ομορφιά» της ζωής. Ένας κομψός Τζεπ, ενσαρκωμένος από τον «με άνετη και ακριβή διάθεση», Τόνι Σερβίλο, περιπλανιέται καθημερινά στις ομορφιές της Ρώμης. Αν ένας από τους σκοπούς του σκηνοθέτη ήταν να μας κάνει να ερωτευτούμε την πόλη αυτή, το καταφέρνει χαρίζοντάς μας γοητευτικά πλάνα σαν πίνακες ζωγραφικής, σαν έργα τέχνης. Μέσα από την κάμερά του, ο θεατής βρίσκεται σε μια ηδονοβλεπτική θέση και παρακολουθεί ό,τι του προσφέρουν απλόχερα τα χέρια του Σορεντίνο. Μέσα από τον κεντρικό χαρακτήρα, εκφράζονται καυστικά σχόλια για τα κοινωνικά δρώμενα .Είναι εμφανές ότι έχει επιρροές από το “8 ½”του Φελίνι. Θα’ λεγε κανείς ότι προσπαθεί να κάνει μια ταινία ισάξια αυτής. Η ταινία είναι ένα «ταξίδι» εαυτού, μεγάλο όμως σε διάρκεια ώστε να κουράζει σε ορισμένα σημεία καθώς φαίνεται να χάνεται το μέτρο και καταντάει λιγάκι φλύαρο. Η μουσική επιλογή, άρτια δεμένη με το ύφος της ταινίας. Μια γοητευτική και αισθησιακή οπερετική πνοή.
Υ.Γ. Για όποιον αγαπά και νοσταλγεί τον κινηματογράφο του Φελίνι αλλά και τον ιταλικό κιν/φο, το “La Grande Bellezza” μπορεί να τον αφήσει αρκετά ευχαριστημένο.
Παρασκευή Γιουβανάκη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου