Οι δέκα ταινίες που αγάπησα (και θα αγαπώ) από την δεκαετία που μόλις ολοκληρώθηκε.

Καλή Χρονιά σε όλους και σε όλες! Μόλις ολοκληρώθηκε ένας χρόνος αλλά και μία ολόκληρη δεκαετία. Μία δεκαετία με άπειρες αναμνήσεις μα και ταινίες, φυσικά. Θα ήτανε άδικο λοιπόν, να μην αφιέρωνα λίγο χρόνο για τα φιλμ τα οποία με άγγιξαν  (και συνεχίζουν) μέσα από αυτή τη δεκαετία.  
Μετά από αρκετή σκέψη για την τελική 10αδα, ιδού οι ταινίες που αγάπησα:

Νούμερο 10: Shoplifters του Hirokazu Kore-eda

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Την ανατριχίλα που μου προκάλεσε o μονόλογος της πρωταγωνίστριας στην σκηνή της ανάκρισης, όπου εκφράζει την εκδοχή της για την έννοια της  μητρότητας-μητέρα δεν είναι μόνο αυτή γεννά αλλά και εκείνη που μεγαλώνει το παιδί.


Νούμερο 9: The Lobster του Γιώργου Λάνθιμου

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Την ατάκα "We dance alone. That's why we only play electronic music."


Νούμερο 8: La La Land του Damien Chazelle

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Την εναρκτήρια σεκάνς.


Νούμερο 7: Moonlight του Barry Jenkins

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Την ατάκα "You are the only man that's ever touched me."


Νούμερο 6: Crimson Peak του Guillermo del Toro

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Tην απίστευτα όμορφα σκηνοθετημένη σκηνή όπου η Εdith συναντά το φάντασμα του Thomas και τελικά απομακρύνεται από το Crimson Peak...


Νούμερο 5: XENIA του Πάνου Κούτρα

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: "Rumore Rumoreeee"

Νούμερο 4: The Handmaiden του Chan-wook Park

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Tα επιβλητικά τράβελλινγκ της κάμερας και το soundtrack.


Νούμερο 3: Arrival του Denis Villeneuve 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Την σκηνή της συνάντησης με το Άγνωστο και (φυσικά) το soundtrack.


Νούμερο 2: Call me by your name του Luca Guadagnino

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Οι σκηνές όπου ακούγεται το "Love my Way" των Psycedelic Furs και το τελευταίο μονοπλάνο....


Νούμερο 1: Carol του Todd Haynes

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Tην τελευταία σκηνή. Τα βλέμματα.

υ.γ. ε τελικά δεν γίνεται να περιοριστώ μόνο σε 10, οπότε:

+ Τhe Florida Project του Sean Baker
Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Tο ουράνιο τόξο ως μεταφορά της ελπίδας.

+ Drive του Nicolas Winding Refn
Δεν θα ξεχάσω ποτέ: Το (επιτέλους!) φιλί στο ασανσέρ και την σκηνή της βόλτας με το αμάξι όπου ακούγεται το κομμάτι "A Real Hero".

Παρασκευή Γιουβανάκη