INSIDE LLEWYN DAVIS κριτική ταινίας

ΣKHNOΘΕΣΙΑ:Joel & Ethan Coen
ΗΘΟΠΟΙΟΙ:Oscar Isaac, Carey Mulligan, John Goodman, Garrett Hedlund, Justin Timberlake, F. Murray Abraham, Stark Sands


  Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Στο νεοϋορκέζικο Greenwich Village του 1961 ο Llewyn Davis (Oscar Isaac) προσπαθεί να επιβιώσει ως φολκ/ροκ τραγουδοποιός. Αναζητώντας στέγη και μια ευκαιρία για να ξεχωρίσει, θα αναλάβει τη φροντίδα μιας γάτας, η οποία θα τον οδηγήσει σε ένα απρόσμενο, αστείο, μα και σκοτεινό ταξίδι.”



 Folk μουσική. Χειμώνας. Μπατίρης και ασυμβίβαστος μουσικός. Κωμικοτραγικές καταστάσεις. Καινούρια ταινία από τα χέρια των Coen. Αλλά (ευτυχώς) όχι μια τυπική.

  O Llewyn Davis δεν υπήρξε ποτέ υπαρκτό πρόσωπο, αλλά επινοήθηκε από τα 2 αδέρφια-συνεργάτες. Ο χαρακτήρας αυτός έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον Dave Van Ronk και τον Bob Dylan καθώς οι δημιουργοί του βασίστηκαν στην αυτοβιογραφία του πρώτου, “The Mayor of MacDougal Street”. O Oscar Isaac που ενσαρκώνει τον Llewyn Davis, δίνει μια ισορροπημένη και ήρεμη ερμηνεία, με κάποιες πετυχημένες δόσεις ειρωνείας. Ενδιαφέρουσα και η γλυκιά εμφάνιση του γνωστού τραγουδιστή Justin Timberlake.

  Πρέπει να αναφέρω ότι θαμπώθηκα από την εξαιρετική φωτογραφία (του Bruno Delbonnel) καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας. Από τις σκηνές με την ατμοσφαιρική Νέα Υόρκη και το ατμοσφαιρικό Σικάγο, ως τις σκηνές μέσα στα μπαράκια όπου έκανε τις εμφανίσεις του ο παθιασμένος με τη folk μουσική τραγουδιστής, ο φωτισμός ήταν καταπλητικός!

  Πάντως ούτε από αυτήν την ταινία ξεφεύγει το αγαπημένο κυκλικό σχήμα των αδελφών. Το “Inside Llewyn Davis” ολοκληρώνει την 3η πράξη του όπως ξεκίνησε η 1η: εκείνο το βράδυ στο μπαρ όπου μας τραγούδησε για πρώτη φορά ο Davis. 

 Υ.Γ. Είχα την αίσθηση ότι η ταινία κυλά αργά και χωρίς καθαρό ενδιαφέρον και ουσία από ένα σημείο και μετά. Δηλώνω όμως ότι δεν είμαι φανατική των «Κοενικών» ταινιών ούτε της folk μουσικής, οπότε ίσως να έφταιγε αυτό.

Εύχομαι λοιπόν σε όλους τους φανατικούς (είναι και αρκετοί) των Coen,
καλή προβολή!



Παρασκευή Γιουβανάκη

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5

MISS VIOLENCE κριτική ταινίας

ΣKHNOΘΕΣΙΑ: Αλέξανδρος Αβρανάς
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ρένη Πιττακή, Θέμης Πάνου, Ελένη Ρουσσινού, Χλόη Μπολώτα, Κωνσταντίνος Αθανασιάδης, Κώστας Ανταλόπουλος, Σίσσυ Τουμάση, Καλλιόπη Ζωντανού

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: "Την ημέρα των γενεθλίων της η 11χρονη Αγγελική (Χλόη Μπολώτα) αυτοκτονεί πηδώντας από το μπαλκόνι. Η αστυνομία και η κοινωνική πρόνοια προσπαθούν να βρουν την αιτία, η οποία κρύβεται πίσω από τα επικίνδυνα μυστικά της οικογένειάς της."

Έχοντας αποσπάσει 2 σημαντικές διακρίσεις στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου(Αργυρό Λιοντάρι καλύτερης σκηνοθεσίας και Κύπελλο Βόλπι ανδρικής ερμηνείας) αλλά και αρκετές ακόμη διακρίσεις, και με ένα άκρως αινιγματικό τρέιλερ, μας έκανε να μετράμε αντίστροφα τους μήνες μέχρι να πραγματοποιηθεί η προβολή της στη χώρα μας.

Ο σκηνοθέτης λοιπόν, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό το θέμα έκανε μια έρευνα. Λίγα λόγια του ίδιου: «Η κεντρική ιδέα της ταινίας βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία που συνέβη στη Γερμανία το 2010. Είχα σοκαριστεί πολύ με την αυτοκτονία μικρών παιδιών, πράγμα που στην Αμερική συμβαίνει και από την ηλικία των 5 ετών. Κάνοντας μια έρευνα για την αίτια, ανακάλυψα ότι σε γενικές γραμμές είναι τα ίδια: ενδοοικογενειακή βία, εκφοβισμός, καταπίεση. Πολλές σκηνές της ταινίας βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα.»

Από την αρχή της ταινίας δημιουργείται μια αίσθηση ανασφάλειας (σε απλά ελληνικά σε πιάνει έντονο ψυχοπλάκωμα). Την ημέρα των ενδέκατων γενεθλίων της, η Αγγελική σβήνει τα κεράκια της τούρτας της και πέφτει από το μπαλκόνι. Χάρη στη σκηνοθετική μαεστρία του Α. Αβρανά, άρτια δεμένη με την καταπληκτική φωτογραφία, ο θεατής καλείται να βιώσει έστω και στο ελάχιστο τη ψυχοσωματική βία που νιώθουν οι χαρακτήρες.

Εκεί που παρακολουθείς γεμάτος-η απορίες για το τι στο καλό συμβαίνει και ποιος είναι ποιος σε αυτήν την οικογένεια, μια μια οι φρικιαστικές αποκαλύψεις ξεπροβάλλουν, η κάθε μια την κατάλληλη αφηγηματική στιγμή μέσα από τη λιτή αφήγηση του σεναρίου και μέσα από μικρές αλλά γεμάτες σε νόημα σκηνές. Σκηνές που δεν αντέχεις να παρακολουθείς και καταλήγεις να κλείνεις τα μάτια αλλά και τα αφτιά. Μια σοκαριστικά αληθοφανή απεικόνιση των συγκλονιστικών αυτών γεγονότων. Η ταινία δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Συνέχεια αναρωτιέσαι «Γιατί απλά δεν ανοίγουν την πόρτα να τρέξουν μακριά, να φύγουν!»
   
Όπως λέει και ο λαός, κάποια πράγματα πρέπει να τα λέμε με το όνομά τους, έτσι και ο σκηνοθέτης ακολουθεί πιστά αυτό το επιχείρημα και στοχεύει να δείξει την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι, χωρίς να προσθέσει αλλαγές ώστε να μην φρικάρει ο θεατής και να αρέσει η ταινία περισσότερο. Επειδή υπάρχει και αυτός ο κινηματογράφος, ο αληθινός, που δείχνει (και καλά κάνει!) την ωμή πραγματικότητα. Οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών ανεξαρτήτου ηλικίας, αποτελεί ένα ακόμη δυνατό χαρτί για την ταινία (ο πρωταγωνιστής Θ.Πάνου, τιμήθηκε με το Κύπελλο Βόλπι ανδρικής ερμηνείας).

 Υ.Γ.  Μια ταινία για γερά στομάχια που αξίζει τον προβληματισμό μας. 

Καλή προβολή!

Παρασκευή Γιουβανάκη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙA: 4/5