Σκηνοθεσία: Bennett Miller
Hθοποιοί: Steve Carell, Channing Tatum, Mark Ruffalo
Yπόθεση: "Ο Ντειβ Σουλτς έχοντας κερδίσει –μαζί με τον αδελφό του Μαρκ- τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στη ελληνορωμαϊκή πάλη, προετοιμάζεται ήδη για τους επόμενους. Στη ζωή του μπαίνει ξαφνικά ένας εκκεντρικός δισεκατομμυριούχος, ο Τζον Ντι Ποντ ο οποίος θα του προσφέρει στέγη και εγκαταστάσεις για την προπόνησή του. Πίσω όμως από αυτή την χειρονομία κρύβεται μια καταπιεσμένη προσωπικότητα που θέλει να δημιουργήσει το δικό του trophy room όπως έκανε και η γηραιά μητέρα με την εκτροφή αλόγων και τους αγώνες. Η σχέση των δύο αντρών θα κλονιστεί μέσα από την καταπίεση του ενός και τις τραυματικές εμπειρίες του άλλου."
...Έρχεται το Foxcatcher να μας αποδείξει και να υπενθυμίσει πως υπάρχει και το εναλλακτικό Hollywood- και πολύ χαιρόμαστε για αυτό.
Το Foxcatcher αποτελεί ταινία βασισμένη σε μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία και σκηνοθετημένη με "κομμένη την ανάσα" από τον Bennett Miller ( "Μοneyball", "Capote"- και τα 2 έχουν περάσει από τα Όσκαρ).
Τι το κάνει να ξεχωρίζει λοιπόν? Εκτός από τις υπεράνθρωπες ερμηνείες των 3 πρωταγωνιστών και από το ότι η σκηνοθεσία μας γνωστοποιεί πειστικότατα αυτή την ιστορία, θίγονται από την τελευταία κυρίως, οι έννοιες της (χαμένης) αξιοπρέπειας, της απώλειας της οικογενειακής θαλπωρής και η αρρώστια του χρήματος που τα εξαγοράζει όλα.
Η κάμερα του Bennett Miller παρακολουθεί από κοντά αλλά και με στοργή την κατάσταση των ηρώων, δίχως όμως να τους κατακρίνει που έχουν καταντήσει έρμαια της δόξας και ότι συνεπάγεται με αυτό.Αυτό το αφήνει στους θεατές. Κρίνει όμως έμμεσα την κατάχρηση της εξουσίας του χρήματος, τη νοσηρότητα της εξαγοράς της συνείδησης που φτάνει σε σημείο να πνίξει τους ήρωες. Από αυτήν την κριτική δεν ξεφεύγει ούτε η αντιπαθητική (για εμάς τους θεατές) μητέρα της πάμπλουτης οικογένειας Ντι Ποντ, που είναι η προσωποποίηση της "ανύπαρκτης" και άκαρδης μάνας.
Παράλληλα, η σκηνοθεσία "παίζει" δεξιοτεχνικά με την περίεργη σχέση των 2 αντρών, αυτή του Τζον Ντι Ποντ και του Μαρκ, καθώς τη μια φαίνεται να είναι μια σχέση στοργής και προστασίας: πατέρας- γιος, την άλλη σχέση εκμετάλλευσης: εξουσία/χρήμα- αφοσίωση/κατοικίδιο, και αυτό είναι που ελκύει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατή.
Με αυτό τον τρόπο κινηματογράφησης της ιστορίας -όλα τα άπλυτα στη φόρα, η σκηνοθεσία κατέχει σίγουρα αυτή τη δίχως σάλτσες αληθοφάνεια που χρειαζόμαστε όταν παρακολουθούμε μια ταινία "based on a true story".
Φυσικά η ταινία δεν θα έφτανε στα ύψη αν δεν είχε τους 3 αυτούς πρωταγωνιστές, που στην κυριολεξία έχουν μεταμορφωθεί. Πρώτος και μάλλον πιο συγκλονιστικός έρχεται ο Steve Carell (ναι ο γνωστός κωμικός) που με μια πρόσθετη μύτη και παγωμένο βλέμμα μεταμορφώνεται στον ψυχωτικό και μυστήριο ως μορφή Τζον Ντι Ποντ. Με τη βοήθεια του χρόνου που του χαρίζει απλόχερα η σκηνοθεσία (όπως και στους υπόλοιπους χαρακτήρες) πετάει την κάθε ατάκα σαν μαχαίρι που καρφώνεται στον τοίχο. Πετάει ένα σιγανό και παγερό "good" (συχνή ατάκα του) και είναι λες και λέει "Fuck you!"- και νιώθουμε πως αυτό ακριβώς θέλει να ξεστομίσει καθώς γνωρίζουμε σιγα σιγά τον χαρακτήρα του Ντι Ποντ.
Η ερμηνεία του θα περάσει σίγουρα στις κλασικές και θα τον οδηγήσει προς τα βραβεία της Ακαδημίας.
Δίπλα του δύο εξίσου αλλαγμένοι Channing Tatum και Mark Ruffalo. Ειδικά ο πρώτος που μας έχει συνηθίσει σε ταινίες τύπου "Step Up" και "21 jump" έρχεται να μας πει μέσω Μαρκ Σουλτς "Κοιτάξτε! Ξέρω να παίζω!", δίνοντας μια αληθινή και εσωστρεφής ερμηνεία. Τον Ruffalo από την άλλη τον ξέρουμε σαν έναν από τους πιο καταξιωμένους της γενιάς του, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τον καθησυχάζει αφού παρουσιάζεται με καμπούρα και γίνεται ένα με τον ρόλο του.
To Foxcatcher σε καθηλώνει. Είναι ένα καθαρόαιμο δράμα χαρακτήρων με κοινωνικές ανησυχίες που δεν πρόκειται να περάσει απαρατήρητο από κανενός τα μάτια.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5
Hθοποιοί: Steve Carell, Channing Tatum, Mark Ruffalo
Yπόθεση: "Ο Ντειβ Σουλτς έχοντας κερδίσει –μαζί με τον αδελφό του Μαρκ- τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στη ελληνορωμαϊκή πάλη, προετοιμάζεται ήδη για τους επόμενους. Στη ζωή του μπαίνει ξαφνικά ένας εκκεντρικός δισεκατομμυριούχος, ο Τζον Ντι Ποντ ο οποίος θα του προσφέρει στέγη και εγκαταστάσεις για την προπόνησή του. Πίσω όμως από αυτή την χειρονομία κρύβεται μια καταπιεσμένη προσωπικότητα που θέλει να δημιουργήσει το δικό του trophy room όπως έκανε και η γηραιά μητέρα με την εκτροφή αλόγων και τους αγώνες. Η σχέση των δύο αντρών θα κλονιστεί μέσα από την καταπίεση του ενός και τις τραυματικές εμπειρίες του άλλου."
...Έρχεται το Foxcatcher να μας αποδείξει και να υπενθυμίσει πως υπάρχει και το εναλλακτικό Hollywood- και πολύ χαιρόμαστε για αυτό.
Το Foxcatcher αποτελεί ταινία βασισμένη σε μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία και σκηνοθετημένη με "κομμένη την ανάσα" από τον Bennett Miller ( "Μοneyball", "Capote"- και τα 2 έχουν περάσει από τα Όσκαρ).
Τι το κάνει να ξεχωρίζει λοιπόν? Εκτός από τις υπεράνθρωπες ερμηνείες των 3 πρωταγωνιστών και από το ότι η σκηνοθεσία μας γνωστοποιεί πειστικότατα αυτή την ιστορία, θίγονται από την τελευταία κυρίως, οι έννοιες της (χαμένης) αξιοπρέπειας, της απώλειας της οικογενειακής θαλπωρής και η αρρώστια του χρήματος που τα εξαγοράζει όλα.
Η κάμερα του Bennett Miller παρακολουθεί από κοντά αλλά και με στοργή την κατάσταση των ηρώων, δίχως όμως να τους κατακρίνει που έχουν καταντήσει έρμαια της δόξας και ότι συνεπάγεται με αυτό.Αυτό το αφήνει στους θεατές. Κρίνει όμως έμμεσα την κατάχρηση της εξουσίας του χρήματος, τη νοσηρότητα της εξαγοράς της συνείδησης που φτάνει σε σημείο να πνίξει τους ήρωες. Από αυτήν την κριτική δεν ξεφεύγει ούτε η αντιπαθητική (για εμάς τους θεατές) μητέρα της πάμπλουτης οικογένειας Ντι Ποντ, που είναι η προσωποποίηση της "ανύπαρκτης" και άκαρδης μάνας.
Παράλληλα, η σκηνοθεσία "παίζει" δεξιοτεχνικά με την περίεργη σχέση των 2 αντρών, αυτή του Τζον Ντι Ποντ και του Μαρκ, καθώς τη μια φαίνεται να είναι μια σχέση στοργής και προστασίας: πατέρας- γιος, την άλλη σχέση εκμετάλλευσης: εξουσία/χρήμα- αφοσίωση/κατοικίδιο, και αυτό είναι που ελκύει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατή.
Με αυτό τον τρόπο κινηματογράφησης της ιστορίας -όλα τα άπλυτα στη φόρα, η σκηνοθεσία κατέχει σίγουρα αυτή τη δίχως σάλτσες αληθοφάνεια που χρειαζόμαστε όταν παρακολουθούμε μια ταινία "based on a true story".
Φυσικά η ταινία δεν θα έφτανε στα ύψη αν δεν είχε τους 3 αυτούς πρωταγωνιστές, που στην κυριολεξία έχουν μεταμορφωθεί. Πρώτος και μάλλον πιο συγκλονιστικός έρχεται ο Steve Carell (ναι ο γνωστός κωμικός) που με μια πρόσθετη μύτη και παγωμένο βλέμμα μεταμορφώνεται στον ψυχωτικό και μυστήριο ως μορφή Τζον Ντι Ποντ. Με τη βοήθεια του χρόνου που του χαρίζει απλόχερα η σκηνοθεσία (όπως και στους υπόλοιπους χαρακτήρες) πετάει την κάθε ατάκα σαν μαχαίρι που καρφώνεται στον τοίχο. Πετάει ένα σιγανό και παγερό "good" (συχνή ατάκα του) και είναι λες και λέει "Fuck you!"- και νιώθουμε πως αυτό ακριβώς θέλει να ξεστομίσει καθώς γνωρίζουμε σιγα σιγά τον χαρακτήρα του Ντι Ποντ.
Η ερμηνεία του θα περάσει σίγουρα στις κλασικές και θα τον οδηγήσει προς τα βραβεία της Ακαδημίας.
Δίπλα του δύο εξίσου αλλαγμένοι Channing Tatum και Mark Ruffalo. Ειδικά ο πρώτος που μας έχει συνηθίσει σε ταινίες τύπου "Step Up" και "21 jump" έρχεται να μας πει μέσω Μαρκ Σουλτς "Κοιτάξτε! Ξέρω να παίζω!", δίνοντας μια αληθινή και εσωστρεφής ερμηνεία. Τον Ruffalo από την άλλη τον ξέρουμε σαν έναν από τους πιο καταξιωμένους της γενιάς του, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τον καθησυχάζει αφού παρουσιάζεται με καμπούρα και γίνεται ένα με τον ρόλο του.
To Foxcatcher σε καθηλώνει. Είναι ένα καθαρόαιμο δράμα χαρακτήρων με κοινωνικές ανησυχίες που δεν πρόκειται να περάσει απαρατήρητο από κανενός τα μάτια.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου